ทำให้นึกไปถึงวิธีแต่งเพลงของประพันธกรชาวอเมริกัน เจ้าพ่อมิวสิคัล สตีเฟน ซอนด์ไฮม์ที่แต่งเพลงคล้ายพูดแนวนี้ได้พิศดารพันลึกเป็นอันมั่ก ถึงจะฟังยากอยู่บ้าง อย่างใน Sweeney Todd หรือ Sunday in the park with George แต่คำก็สละสลวยคล้องจองเพลิดเพลินในการฟัง ทำนองก็เข้ากันได้กลมกลืน แสดงกึ๋นของคนแต่งเป็นอันมาก โดยเฉพาะ West Side Story ซึ่งเป็นเพลงมิวสิคัลที่โดดเด่นที่สุดของเขาแล้ว ฟังแล้วติดหูตรึงใจฮัมตามได้ ประมาณดูจบแล้วต้องตามหาซีดีกันให้ควั่ก เพิ่งได้ชุด Revival ล่าสุดของบรอดเวย์มา ทำได้เริดมาก ตัวแสดงร้องกันได้มหัศจรรย์
อย่างเพลงสนุกๆ ที่บรรดาคอรัสอองซองได้มีโอกาสโชว์ออฟ ไม่ว่าเพลงผู้หญิงเหมือนควายอะไรนั่น หรือเพลงที่แม่หมอตำแยกะผัวสัปเหร่อหยอกล้อกัน ก็ไม่มีอะไรติดหู ทำให้นึกถึงเพลงของ Rogers & Hammerstein ที่ประพันธ์ไว้ใน South Pacific อย่าง There’s nothing like a dame หรือผลงานของ Lerner & Loewe ในเพลง With a little bit of luck จาก My Fair Lady ทำไมทำนองคำร้องของเขามันไพเราะติดหูได้ในทันที นี่คือฝีมืออันประดิดประดอยล้วนๆ อันนี้ขอเป็น request สำหรับมิวสิคัลเรื่องหน้าแล้วกันนะ