ใครว่าอยู่เมืองนอกสบาย....ตอนที่ 3 ซวยซ้ำซ้อน

หลังจากเขียนให้คุณๆ ขำมาสองตอน ตอนที่สามนี้ขอบ่นหน่อยละกัน ตอนนี้อาจจะขำไม่ค่อยออกนะครับ การทำงานที่เมืองนอกไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนหัวดำอย่างผมเนี่ย ต้องดิ้นรนพอสมควร ด้วยความที่เป็นต่างด้าวการจะไปสู้กับแรงงานเมริกันชนเนี่ยเหนื่อยคับ ต้องใช้ความอึดเข้าสู้ ผมว่าคนไทยที่ทำงานอยู่ต่างประเทศไม่ว่าสายงานไหนเนี่ยเข้าใจในประเด็นนี้ดี แบบว่าต้องอึด ถึก วิ่งสู้ฟัด ทนมือทนเท้า อะไรประมาณนั้น ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น สำหรับผมขอให้สั่งมาเถอะ ผมทำให้หมดแหละ ทำไม่ได้ ผมก็หาทางทำมันจนได้แหละ จะต้องอดหลับอดนอนก็ยอมครับ แต่อยู่มาวันนึงความอดทนของผมก็มีอันหมดลง มันเริ่มจากผมได้รับโปรเจคร้อนมา ที่ว่าร้อนเนี่ยก็หมายความว่า มีกำหนดส่งที่กระชั้นมาก เท่านั้นยังไม่พอครับปริมาณเนื้องานที่ต้องทำเนี่ยก็มากมายมหาศาล แบบว่า Mission impossible ประมาณนั้น ซึ่งก็เป็นปกตินะเวลามีเผือกร้อนแบบนี้เค้าก็โยนมาให้ผม ผมก็โอนะ แบบว่าชินหนะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ผมแทบคลั่ง คือ ผมทำงานตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงสี่ทุ่มทุกวัน ใช้คอมพิวเตอร์สามเครื่องพร้อมกันฟูลไทม์ แทบไม่ได้ลุกไปไหนเลยลุกฉี่อย่างเดียว กินมาม่าเป็นข้าวเย็นทุกวัน ห้าทุ่มถึงบ้านก็นอนเลย ตื่นก็ไปออฟฟิต เหนื่อยครับ เหนื่อยจิงๆ แก่แล้วด้วย....จนมาถึงวันส่งงาน ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยดี ทุกคนแฮปปี้ ผมเลยฉวยโอกาสตักตวงผลประโยชน์ซะหน่อยโดยการขอเจ้านายผมลาหยุดชดเชยซะ เค้าก็โอเคแต่ก็ให้ผมไปขออนุญาติเมเนเจอร์อีกคน ผมก็อีเมล์ไปบอกเค้า ปรากฏว่าไอเมเนเจอร์เนี่ยมันไม่โอเค มันว่าการทำแบบนี้มันผิดกฏหมาย ผมก็คิดในใจนะ ไอหอกทีใช้กรูทำงานล่วงเวลาแล้วไม่จ่ายตังค์เนี่ยมันไม่ผิดกฏหมายหรอวะ เท่านั้นไม่พอครับมันยัง cc อีเมล์ไปบอกฝ่ายบุคคลอีก ที่นี้ฝ่ายบุคคลก็อีเมล์มาหาผมบอกว่าเห็นด้วยกับไอเมเนเจอร์ว่ามันผิดกฏหมาย ยังไม่พอครับฝ่ายบุคคลผมก็ cc ไปบอกกรรมการบริหารอีก เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต ลำบากผมต้องอีเมล์ไปบอกทุกท่านว่าโอเคไม่หยุดก็ได้วะ ตอนนั้นก็เซ็งๆนะแต่ก็รับสภาพ ซักพักนึงไอเมเนเจอร์คนเดิมก็เดินมาบอกผมว่า “เข้าใจนะว่าผมทำงานหนักและทำงานล่วงเวลามาหลายวันติดกัน เห็นใจนะ แล้วก็บอกอนุญาติให้ผมหยุดชดเชย” ผมถึงกับขาดผึง!!!!!!! ไอ้เห้ มึงให้กูหยุดแล้วมึงสาระแนไปรายงานให้ทุกท่านทราบทำไมหรอ!!!!! โกรธครับโกรธมาก ไม่ได้โกรธที่มันไม่ให้หยุดนะ อึ่มก็นิดนึง แต่โกรธที่มันกลับกลอกและปากโป้งมากกว่า ปกติผมเป็นคนสงบปากสงบคำนะ แต่คราวนี้มันอดไม่ไหว ถึงกับบอกมันไป “ผมไม่หยุดแล้ว เพราะมันผิดกฏหมาย แต่คราวหน้าผมไม่ทำแล้ว” ฉุนครับ

วันนั้นก็กลับบ้านไปแบบขุนเคืองครับ กลับมาถึงบ้านก็ว่างๆเลยเก็บโต๊ะซะหน่อย เหลือบไปเห็นจดหมายเตือนจากแบงค์ที่บอกว่าบัญชีเงินฝากของผมดิวแล้วให้ผมไปถอนเงิน ผมถึงกับร้องโฮ่ก.....ลืมครับ จดหมายมันส่งมาตั้งนานแล้วหละ แต่ผมมัวแต่ทำงานบ้าเลือดนั่นงกๆอยู่ ลืมไปเลย ที่นี้ก็ซวยสิครับ เพราะพอเลยไปแล้วเราไปถอนเนี่ยก็ต้องโดนปรับ ทำมัยต้องถอน แล้วทำไมต้องโดนปรับคงต้องอธิบายกันยาวครับ เอาเป็นว่าซวยแล้วกันครับ....เด้งที่สอง

ซักพักก็เหลือบไปเจอบิลอีกใบวางอยู่ ชื่อผู้ส่งคุ้นๆครับ มันมาจากไอ้โรงบาลที่มันเจาะแขนผมไปห้าทีคราวที่แล้วที่เล่าไปในตอนที่หนึ่งจำกันได้มัยครับ งงครับงงมากๆ ไหงประกันบอกว่าฟรีไม่เสียตัง ทำไมมันส่งบิลมาเก็บที่กรูหว่า หลังจากที่ฝึกภาษาอยู่พักนึงก็พบว่า โรงบาลมันโอเวอร์ชาจครับ แล้วประกันผมก็ไม่ยอมจ่ายเต็มตามที่โรงบาลมันชาจมา ส่วนที่ขาดเนี่ยโรงบาลมันเลยมาเก็บที่ผม .......เด้งที่สามครับ คือที่นี่เนี่ยถ้าโรงบาลมันรุ้ว่าคนไข้มีประกันเนี่ยมันก็จะชาจระเบิดเลย ประกันก็รู้ทันไม่ยอมจ่ายในส่วนที่เวอร์นั้น ความซวยเลยมาตกที่คนไข้ตาดำๆอย่างผม ที่ไอประกันมันบอกว่าตรวจร่างกายฟรีปีละครั้งเนี่ยสรุปแล้วมันก็ไม่ฟรีครับ สรุปผมก็ต้องจ่ายอีก 80$ ก็ประมาณเกือบ 3000บาท.... 3000บาทเนี่ยไปตรวจที่ไทยแลนด์บ้านเราได้สบายเลย พยาบาลก็สวยเช้ง ไม่ต้องมาเจ็บตัว เสียจิต กับโรงบาลที่นี่ แถมยังมีตังค์เหลือกินข้าวขาหมูให้สะใจอีกสองจานต่างหาก

ก็พยามมองโลกในแง่ดีครับ ก็ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องแย่ๆ เรื่องดีๆก็มีครับ เฮ่อ!!ก็ยังดีครับที่ตอนนี้รถผมเปิดเซลทรัลลอคออกแล้วตามที่เล่าไปในตอนที่สอง รวมถึงรอยขูดจากประตูหน้าถึงกันชนหลังที่มีผู้หวังดีมาช่วยเพิ่มสีสรรให้รถผม คงเห็นว่าล้อผมสวยแล้ว เลยอยากให้ตัวรถมีสีสรรเทียบเท่ากับล้อ ไหนจะมีผู้ไม่ประสงค์จะออกนามเอาหมากฝรั่งมาแปะไว้ที่ที่เปิดประตูอีกต่างหากทำให้ที่เปิดประตูผมจับถนัดมือขึ้นเยอะไม่ลื่นด้วย....ฮ้าๆๆๆๆสบายใจว้อย

Create Date : 13 กันยายน 2552 Last Update : 14 กันยายน 2552 11:03:59 น. Counter : 595 Pageviews.		12 comments
Share Tweet