ล่าแม่มด

ลิซซ่าเห็นการไต่สวนแม่มดและการเผาคัมภีร์ครั้งแรกเมื่อหกขวบ แต่เพิ่งรู้ว่าเธอกับพ่อแม่ก็ถูกตามล่าตอนสิบขวบ และเมื่อเธออายุสิบสาม นักล่าแม่มดก็ตามมาถึง

มันเป็นยามเย็นที่เงียบสงบในฤดูร้อน ผืนดินที่พ่อของเธอทำงานอยู่นั้นได้รับตกทอดมาจากปู่

พ่อออกไปข้างนอกเพื่อตรวจดูสัตว์เลี้ยงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้าบ้าน ส่วนลิซซ่ากับแม่ที่อยู่ในครัวกำลังนวดแป้งขนมปัง ก่อนจะทิ้งไว้ข้ามคืนให้ขึ้นฟู

เสียงสวบสาบเหมือนเสียงพ่อกำลังเช็ดโคลนออกจากรองเท้าก่อนเข้าบ้านดังขึ้น

แต่พ่อไม่ได้เข้ามา

ลิซซ่ากำลังสงสัยอยู่ว่าทำไมพ่อถึงช้านักเมื่อประตูถูกพังเข้ามาพร้อมกับเสียงตะโกนสั่งห้ามไม่ให้พวกเธอขยับ อย่าคิดทำอะไรเป็นอันขาด อย่าทำให้ทุกสิ่งแย่ลงไปกว่านี้ นักล่าแม่มดในเสื้อคลุมสีขาวกรูเข้ามาในครัว ห้า…หก…ไม่สิ แปดคนต่างหาก ทั้งชายและหญิง ย่ำไปทั่วห้องครัวด้วยรองเท้าเปื้อนโคลนอย่างที่พ่อไม่มีวันยอมให้ใส่เข้าบ้านเด็ดขาด

ก่อนที่ลิซซ่าจะขยับตัวหรือเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ถูกผลักไปข้างหลังด้วยมือเลอะแป้งของแม่ที่ใช้ตัวเองกั้นระหว่างลิซซ่ากับนักล่าแม่มด

“อย่า—”ทั้งสองถูกแยกออกจากกันก่อนที่เสียงนั้นจะหลุดจากปากของแม่ด้วยซ้ำ

เสียงกุกกักเบื้องหลังบอกให้รู้ว่านักล่าแม่มดอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาทางประตูหลังบ้าน “คัมภีร์นอกรีต” ชายที่สวมถุงมือหนาสีดำยาวถึงข้อศอกราวกับกลัวจะติดเชื้อพูดขึ้น เขาโยนหนังสือกองใหญ่ลงบนพื้น ลิซซ่าจำได้ว่าเธอซ่อนมันไว้อย่างดีใต้ฟูก แต่นั่นคงเป็นที่ซ่อนที่แย่มาก เขาถึงหาเจอได้เร็วขนาดนี้ เสียงรื้อข้าวของกระจุยกระจายยังดังออกมาจากห้องของพ่อกับแม่ พวกนักล่าแม่มดมัดมือของแม่ไขว้หลังไว้ “เด็กล่ะ?” ใครคนหนึ่งถามขึ้น

เป็นครั้งแรกที่ลิซซ่าดีใจที่เธอดูเด็กกว่าความเป็นจริง เพราะคนที่เป็นหัวหน้าลังเลก่อนจะส่ายหน้า ไม่

เสียงอึกทึกดังขึ้นข้างนอกอีกครั้งก่อนที่นักล่าแม่มดอีกคนจะก้าวเข้ามา

ความหวังที่เธอจะได้คุยกับพ่อแม่หรือหาหนทางหนี เหลือศูนย์ทันที เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาใหม่คือ ท่านนายพล นอร่า เรย์บอร์น แน่นอนว่าไม่มีตำแหน่งนั้นจริงหรอกๆ แต่การอุทิศตัวตามล่าศัตรูของพระเจ้าและความเป็นผู้นำในตัวทำให้คนอื่นเรียกเธออย่างนั้น ว่ากันว่าเธอรู้สมญานามนั้นดีและก็พอใจกับมันด้วย

“แล้ว…” เธอเดินวนรอบลิซซ่ากับแม่ราวกับต้องการดูให้ครบทุกมุม ชายเสื้อคลุมสีขาวปัดผ่านหนังสือที่กองอยู่บนพื้น “แล้ว…”ผมเปียสีเทาแกว่งอยู่กลางหลัง ไม่มีความเหลาะแหละอยู่ในตัวผู้หญิงร่างสูงคนนี้แม้แต่น้อย ในที่สุดกางเขนหนาหนักสีทองที่ห้อยอยู่ที่คอของนายพลนักล่าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าลิซซ่าพอดี ดวงตาแห่งการตื่นอยู่เสมอ สัญลักษณ์แห่งนักล่าแม่มดที่สลักอยู่บนไม้กางเขนนั้นจ้องเขม็งมาที่เธอ

นายพลนักล่าเชยคางลิซซ่าให้เงยขึ้นมองด้วยมือที่ทั้งเย็นและลื่น เหมือนงู ลิซซ่าคิด

นักล่าแม่มดส่ายหน้าราวกับรู้ความคิดของลิซซ่า “น่าเศร้า” เธอหันไปหาแม่ของลิซซ่าทั้งที่มือยังไม่คลายออก “สาวกแห่งซาตาน แกล่อลวงลูกตัวเองได้ยังไงกัน?”

“สามีของฉันอยู่ที่ไหน?” แม่ของลิซซ่าย้อนถาม

ไม่มีคำตอบจากปากของท่านนายพล “แกสองคนยังมีคำถามต้องตอบอีกมาก” สายตาของเธอหันกลับมาจับที่ลิซซ่า “บางทีเด็กนี่อาจจะยังมีโอกาส” เธอพึมพำ “ถ้าหากได้ครอบครัวดีๆ แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะสายเกินแก้เสียแล้ว”

ลิซซ่าเบือนหน้าหนี เธอรู้ดีว่าครอบครัวที่เหมาะสม ของพวกนักล่าแม่มดเป็นอย่างไร

“เผาบ้านหลังนี้ซะ” ท่านนายพลสั่ง

แม่ของลิซซ่าเตะคางนักล่าแม่มดที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด เสียงร้องของผู้หญิงคนนั้นทำให้ทุกคนรวมถึงท่านนายพลหันไปมอง

ครอบครัวที่เหมาะสม ลิซซ่าตัวสั่น ทันทีที่พวกนักล่าแม่มดหา ครอบครัวที่เหมาะสม ได้ เธอก็ต้องอยู่ที่นั่นไปชั่วชีวิต เว้นแต่จะทำให้พวกนั้นเชื่อว่าเธอลืม เรื่องนอกรีต ไปหมดแล้ว ถ้าเธอมีอำนาจอย่างที่พวกนักล่าแม่มดกลัวจริงๆล่ะก็ เธอจะใช้มันทันที แต่โอกาสเดียวของลิซซ่าและพ่อแม่ในตอนนี้คือเธอจะต้องหนีไปให้ได้

ลิซซ่าออกวิ่งไปทางหลังบ้านทันที แต่เธอลืมนึกถึงนักล่าแม่มดที่สวมถุงมือไป

เขากระโดดเข้าตะครุบเธอแต่ลิซซ่าหลบได้อย่างหวุดหวิด ขาของเธอเตะถูกหนังสือที่กองอยู่บนพื้น ไวกว่าความคิด เธอสะบัดแขนให้ห่างจากมือสวมถุงมือคู่นั้นแล้วคว้าหนังสือกระแทกใส่หัวเข่าของชายคนนั้นจนล้มลง

เธอกอดหนังสือไว้แน่น วิ่งผ่านห้องนอนของพ่อกับแม่อย่างรวดเร็ว เบียดตัวผ่านสองแขนของนักล่าแม่มดที่ค้นห้องนั้นอยู่เข้าไปในห้องนอนของเธอเอง กระโดดข้ามข้าวของที่ถูกรื้อค้นกระจุยกระจายอยู่บนพื้นเพื่อหนีออกไปทางหน้าต่าง

เสียงตะโกนดังขึ้นจากเบื้องหลัง นักล่าแม่มดกลุ่มใหญ่ออกไล่ตามลิซซ่า ทิ้งบางส่วนไว้รอบๆบ้านเพื่อเฝ้าพ่อกับแม่

เพื่อนบ้านเริ่มออกมามุงดูเหตุการณ์ พวกชาวนาที่เห็นเธอมาตั้งแต่เล็กอาจจะช่วยเธอได้ ลิซซ่าคิด แต่จะแน่ใจได้ยังไงล่ะ เธอวิ่งตรงเข้าไปในป่า รู้ดีว่าพวกนั้นจะต้องตามรอยกิ่งไม้ที่หักเป็นแนวได้แน่แต่ไม่มีเวลาคิดหาวิธีแล้ว เธอจะต้องไปให้ไกลมากพอก่อนที่จะเดินถอยหลังหรือลุยลงไปในลำธารหรือปีนขึ้นต้นไม้แล้วข้ามจากอีกต้นไปอีกต้นเหมือนกับกระรอกเพื่อกลบร่องรอยอย่างใน คัมภีร์นอกรีต ที่เธออ่าน

ลิซซ่าฉีกกระโปรงส่วนที่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวไว้ออกแล้วออกวิ่งต่อไปจนถึงลำธาร หนังสือสอนว่าการลุยน้ำหนีจะไม่ทิ้งร่องรอยให้ใครตาม แต่หากเธอเดินขึ้นไปทางต้นน้ำก็จะตกเป็นเป้าในที่โล่งส่วนด้านปลายน้ำก็มีท่อนซุงที่ใหญ่เกินจะมุดหรือปีนข้ามไปได้ขวางอยู่

มือทั้งสองกอดหนังสือซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เหลือของพ่อกับแม่ไว้แน่นก่อนจะลุยลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบข้ามไปยังอีกฝั่ง ทิ้งรอยไว้บนพื้นหญ้าที่เธอหกล้มตอนปีนขึ้นฝั่ง

พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินทำให้ป่ามืดลงทีละน้อย เสียงหมาล่าเนื้อของนักล่าแม่มดที่ดังขึ้น
ทำให้การซ่อนตัวใต้กองกิ่งไม้กับใบไม้แห้งอย่างในหนังสือไร้ประโยชน์

ลิซซ่าใช้มือกดสีข้างที่ปวดแปลบ วิ่งซิกแซ็กไปตามแนวป่าจนกลับมาที่ลำธารอีกครั้ง ซุงต้นนั้นเปลี่ยนมาขวางทางต้นน้ำแทน ส่วนปลายน้ำก็เต็มไปด้วยพวกนักล่าแม่มด

เธอตัดสินใจก้าวลงไปในลำธาร น้ำถ่วงกระโปรงของเธอจนหนักอึ้งแทบก้าวต่อไปไม่ได้ ขาของลิซซ่า
หยั่งความลึกผิดทำให้เธอตกใจจนเกือบปล่อยหนังสือ แต่ทันทีที่ตั้งสติได้ก็พบว่าน้ำสูงแค่เอว ลิซซ่าชูหนังสือไว้เหนือศีรษะ ลุยน้ำช้าๆย้อนกลับไปที่บ้านเผื่อพวกนักล่าจะคาดไม่ถึง

ถ้าเพียงแต่จะถ่วงเวลาได้จนถึงกลางคืนเท่านั้น ลิซซ่าภาวนา เธอจะได้แอบข้ามทุ่งนาไปบ้านป้า
ที่คงจะช่วยเธอได้บ้าง

แต่ไฟที่สว่างวาบขึ้นทำลายความหวังนั้นสิ้น เสียงตะโกนดังมาจากแสงนั้น “หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก”
ลิซซ่าหมุนตัวหนีแต่ตาที่พร่ามัวเพราะแสงไฟนั้นมองไม่เห็นทาง มือหลายข้างคว้าแขนเธอไว้ผลักเธอให้หันกลับไปหาแสงไฟ เสียงสั่งให้ปิดไฟดังขึ้น ลิซซ่าพบว่านักล่าแม่มดสองคนกำลังลากเธอไปหาเจ้าของเสียงนั้นและหมาล่าเนื้อ ในหนังสือที่เธออ่านเต็มไปด้วยเรื่องของคนที่ใช้เวทมนตร์หนีจากสถานการณ์แบบนี้ แต่เธอกลับทำอะไรไม่ได้

ความพยายามที่จะหนีของลิซซ่าไร้ประโยชน์
พ่อกับแม่ถูกเอาไปไว้ที่อื่นแล้วเมื่อเธอกลับไปถึงบ้าน ทั้งหมดคงไม่มีโอกาสพบกันอีกชั่วชีวิต

นายพลนักล่าก้าวออกมาจากสนามหลังบ้าน เธอส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะกระชากหนังสือออกจากมือของลิซซ่าด้วยมือที่ปราศจากถุงมือ ลิซซ่าหวังอย่างสุดชีวิตให้หนังสือของเธอมีเวทมนตร์จริงๆ ให้มันหลุดจากมือของนายพล แต่แน่นอน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นอร่าห์ เรย์บอร์น ตัวแทนสภาประชาชนเพื่อชุมชนที่ดีกว่ามองรถตำรวจสีขาวสลับดำลับมุมถนนไปพร้อมกับเด็กปีศาจนั่น นอร่าห์ไม่เคยเรียกตัวเองว่านักล่าแม่มด แม้ว่าเธอจะชอบชื่อนั้นก็ตาม เธอปฏิบัติงานอันสำคัญและอันตรายได้เป็นอย่างดี ยิ่งพวกที่เธอตามจับเรียกเธอว่านักล่าแม่มดก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าพวกนั้นมีจิตใจฝักใฝ่เรื่องนอกรีต

เธอหย่อนคัมภีร์นอกรีตลงในถุงพลาสติก ไม่ใช่เพราะกลัวความชั่วร้ายของมันแต่เพราะมันเปียกชุ่ม มันจะต้องถูกทำให้แห้งก่อนเอาไปเผาหน้าสาธารณชน เธอไม่จำเป็นต้องตรวจสอบหนังสือเล่มนี้อีกเพราะเคยเห็นมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว น่าเศร้าจริงๆ เธอคิด คนพวกนั้นจิตใจทำด้วยอะไรกัน ตั้งใจล่อลวงลูกตัวเอง สอนเรื่องนอกรีตของพวกซาตานให้เด็กผู้หญิงคนนั้นรู้จนกระทั่ง – นอร่าห์มั่นใจ – เด็กคนนั้นต้องอยู่ในสถานกักกันไปชั่วชีวิต เพื่อไม่ให้เอาเรื่องชั่วๆพวกนี้ไปเผยแพร่

กระดาษทิชชู่ในรถหมด ทำให้นอร่าห์ต้องเช็ดมือกับเสื้อฟุตบอลของหลานชายแทนเพราะมันซักง่ายกว่าเครื่องแบบสีขาวของเธอ ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์กระเป๋าหิ้วเพื่อแยกหมวดหมู่คัมภีร์นอกรีต เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนถึงชอบหนังสือที่เต็มไปด้วยการล่อลวงอันชั่วร้าย

นอร่าห์ลากเมาส์ลงไปตามรายการข้อห้ามของหนังสือเด็ก เธอคลิกที่หัวข้อใหญ่ : ปาฏิหาริย์ที่ไม่ได้รับอนุญาต(เวทมนตร์) หัวข้อย่อย : การทำความปรารถนาให้กลายเป็นจริงโดยบุคคลอื่นนอกจากพระเจ้า(มีนัยถึงซาตาน)

เธอยังคลิกที่หัวข้อ :

-- การสร้างภาพตัวละครที่สวยงามเหนือจริง ทำให้เยาวชนไม่พอใจในบุคลิกลักษณะของตัวเอง

-- ผู้หญิงตกเป็นเหยื่อ

-- การให้รายละเอียดของสัตว์ที่ไม่สมจริงอันนำไปสู่ความผิดหวัง และ/หรือ อาการบาดเจ็บเมื่อเยาวชนเข้า
ใจว่าสัตว์จริงๆมีพฤติกรรมเช่นนั้น

-- การบิดเบือนสภาพทางประวัติศาสตร์ที่อาจนำไปสู่ความสับสน

-- ครอบครัวที่ร้ายกาจและไม่ตรงตามรูปแบบครอบครัวเดี่ยวในปัจจุบัน

-- การทำให้ความหวังที่ไร้สาระให้กลายเป็นจริง ที่ทำให้เยาวชนมีทัศนคติผิดๆต่อการดำรงชีวิต ซึ่งนำไปสู่ความผิดหวังอย่างรุนแรงเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่และความรู้สึกว่าตนเองด้อยค่า

นอร่าห์ เรย์บอร์น ปิดคอมพิวเตอร์แล้วออกรถ แม้เธอจะไม่ใช่พวกเชื่อโชคลางและรู้ว่ามันทำอะไรเธอไม่ได
ถ้าเธอไม่ยอมถูกล่อลวง ก็ยังอดขนลุกไม่ได้เมื่อนึกถึงหนังสือที่วางอยู่ข้างๆ

ซินเดอเรลล่า

หนึ่งในเรื่องที่เลวร้ายที่สุด และเธอจะไม่มีวันหยุดจนกว่ามันจะหมดไปจากโลกนี้

แปลจากเรื่อง Witch-Hunt โดย Vivian Vande Velde

อืมมมมมม

หักมุมใช่มั้ยเนี่ยยยย

อิอิ

แอบงงตั้งแต่ตอนหยิบคอมขึ้นมาแร้ววว

อิอิ

มีเหยื่อหลงมาแล้ว ดีใจจัง
ใช่แล้วค่ะ เป็นเรื่องหักมุม
ถ้าเรื่องนี้เป็นจริง สงสัยเราจะโดนจับก่อนเพื่อน -_-"
เล่นอ่านแต่แฟนตาซีทั้งน้าน

เพิ่งเข้าใจตรง
"ซินเดอเรลลา"

อ้อออ