วันอาทิตย์คิดถึงเธอ ..

นอนเกือบเที่ยงคืนตื่นตีสี่ค่ะ คุณ ผู้ โ ช้ ม

นัดกันไว้จะเคลื่อนขบวนตอนตีห้าแต่ออกจริงตีห้าสี่สิบห้าค่ะ จากโรงแรมในเมืองที่เรานอนพักไปกุมภวาปีระยะทาง45 กิโลเมตรในความมืดต้นฤดูหนาว ไร้แสงไฟต่อให้สิบป้ายบอกทางมันก็ไม่เห็น สะพรึงจริงละงานนี้

ก่อนถึงกุมภวาปี เสียงนางกูเกิ้ลไดรฟ์รำพึงเบา ๆเลี้ยวซ้ายๆ แต่พี่ไดรเวอร์ไม่เลี้ยวขับเลยทางแยก ต้องตรงไปกลับรถสองตระหลบบวกไปอีกสี่กิโล

เส้นทางไปท่าบ้านเชียงแหวตามในเวบไซท์ต่างๆ แต่เอ๊ะ .. ทำไมเส้นทางเธอจึงเลี้ยวซ้ายตีลังกาเกลียวสามรอบแล้วตามด้วยเกลียวหน้ารอบครึ่งผ่านหมู่บ้านมาเยี่ยงนี้ล่ะคะ

ตะกุกตะกักกับนางเกิ้ลจนต้องใช้วิชามารพาตัวเองมาโผล่ที่ท่าเรือบ้านเชียงแหวจนได้ท่ามกลางเสียงลูกทัวร์อื้ออึง ถนนเลี้ยวซิกแซกเข้าบ้านคนเยี่ยงนี้รถทัวร์จะเข้ามาได้ฤๅ โผล่มาริมหนองหานได้แล้ว

แต่... ข้างหน้ามีแต่บึงน้ำว่างเปล่ากับรถแมคโครจอดนิ่งบนถนนแนวดินพูนสูง เวิ้งน้ำสงบว่างเปล่าไร้ผู้คน เหลียวแลหาตัวช่วยสักคนไม่มี ถอย ๆๆ พวกเรา  เลี้ยวคว้าบเข้าไปที่ทำการ อบต.ก็ว่างเปล่าไร้มนุษยธรรม (แฮ่ม..ตัวหนังสือมันพาไปนะคะ)

ค่อย ๆ ถอยออกมาตามเส้นทางเดิม

ในที่สุดเราก็เจอเหยื่อเป็นอ้ายพี่ชายหน้าตาซื่อๆ ขี่จักรยานริมถนน อ้ายพี่ยิ้มและพูดภาษาถิ่นจับคำได้ว่าปีนี้ไม่มีบัวท่าเรือเชียงแหวไม่เปิดให้บริการ ให้เราย้อนออกไปและเลี้ยวขวาที่โรงเรียนอนุบาล(ต่อมาเราพบว่าเป็นศูนย์เด็กเล็กบ่อแม่นอนุบาลนะอ้ายพี่ชาย) จากนั้นขับตามทางไปจนพบท่าเรือบ้านเดียม อ้ายว่าระยะทางน่าจะใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็ฮอดแล้ว

จอดถามทางอีกหนึ่งครั้งที่ร้านค้าค่ะ เอื้อยตอบเร็วปรื๋อฟังไม่ทันเน้อ เดาเอาว่าบอกให้เราขับไปเรื่อย ๆมีป้ายบอกนะจ้ะ พ้นจากพี่เอื้อยคนที่สองมาเราก็เจอสามแยกถนนหลักตามทางแยกมีป้ายดอกบัวกระจ่างสว่างไสว

เอ๊ .. เมื่อกี้เรายังไม่เจอกันเลยนะพี่ป้าย 

07.15 น.เราผ่านเข้าสู่เขตท่องเที่ยวท่าเรือบ้านเดียม  ป้ายคัทเอาท์ใหญ่บิ๊กเบิ้ม ลานจอดรถ เต็นท์ขายของ  ป้ายแลนด์มาร์คตัวใหญ่ทะเลบัวแดงริมบึง และผู้คนเดินขวักไขว่ 

ไชโย .. ! มาฮอดแล้วบ่อ ..โย้ โย้ โย้

บึงหนองหานสะท้อนผืนฟ้าครามยามเช้าแลสงบนิ่งน่าประทับใจ

เราเลือกนั่งเรือลำเล็กออกไประยะใกล้มีเศษคี่หนึ่งคน ฉันเลยแยกมานั่งเดี่ยวคอยเก็บรูปให้ลูกทัวร์ ถามตอบกับอ้ายคนขับเรือเรื่องชุมชนท่องเที่ยวบัวแดงเป็นระยะ

ฟังยิ่งทึ่งในความมีวิสัยทัศน์ของผุ้นำและชุมชนรอบบึง การนำเอากลไกการบริหารการจัดการท่องเที่ยวมาสนับสนุนเศรษฐกิจท้องถิ่นพร้อมกับยังคงแนวทางในการรักษาสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรธรรมชาติไว้ ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลย 

ฉันชื่นชมกับอ้ายคนขับว่านี่คือการรักษาแหล่งขุมทรัพย์ใหญ่ที่เป็นของชาวบ้านทุกคนจะเก็บกินไปได้ยั่งยืนยาวนาน ตราบเท่าที่ความงามตามธรรมชาติของหนองหานยังคงอยู่บึงใสน้ำสะอาด เป็นที่อยู่ของนกน้ำ บัวแดง และปลาน้อยใหญ่

นี่แหละคือแม่เหล็กดึงดูดให้คนต่างถิ่นหลั่งไหลมาเที่ยวชม

ลูกทัวร์เพลิดเพลินกับการโพสท่าโดยบรรดาอ้ายคนขับพยายามหันเหเรือเข้าใกล้กอบัวหามุมเหมาะให้เอาใจแบบสุดติ่งกระดิ่งแมว

ปรากฏว่าอ้ายลำฉันนี่เป็นพนักงานอาวุโสคอยสั่งลำนั้นลำนี้ แถมยังคอยบอกมุมกล้องแปลก ๆ ให้ฉันเสียอีกแน่ะ

โปรเฟสชั่นแนล ฝุด ๆ

อิ่มสุดๆ กับบัวแดงแล้วตามด้วยการเช็คอินป้ายของสมาชิก  ขบวนเคลื่อนตัวออกเดินทางกลับเมือง  มีเสียงทวง “ต่อไปก็เป็ดเหลือง “

. ห๊า .. ยังไม่ลืมอีกเหรอเนี่ย ..