"ลูก" คือสิ่งมีชีวิตที่คนเป็นพ่อแม่รักยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง พ่อแม่หลายคนยอมที่จะรับเอาความทุกข์ทรมานจากลูกมาแบกรับไว้ที่ตัวเอง ยอมที่จะตายแทนลูกถ้าแม้นทำได้ ว่ากันว่าความรักลูกที่มีให้พ่อแม่นั้น ถึงแม้ว่ามันจะมากแค่ไหน แต่ก็ยังไม่เท่ากับครึ่งหนึ่งของความรักที่พ่อแม่มีให้ลูกดั่ง "แก้วตาดวงใจ" เป็นนามธรรมที่คงไม่มีใครเคยเห็นหรือสัมผัส แต่พ่อแม่เกือบทุกคนถือว่า ลูกเป็นเสมือนแก้วตาดวงใจ เป็นสิ่งที่สวยงามและน่าทะนุถนอม แต่แก้วตาดวงใจ สุดที่รักของพ่อแม่ ลูกที่เคยติดพ่อติดแม่ ร้องให้ตามแม่กลับบ้านเวลาที่ไปโรงเรียน ร้องขอขี่คอพ่อเวลาไปเที่ยว งอแงกับพ่อแม่ อยากได้โน่น อยากได้นี่.....เป็นภาพความน่ารักที่ติดตาตรึงใจพ่อแม่ตลอดและก็ตลอดไป......เมื่อลูกโตขึ้น..พ่อแม่จะคิดไหมว่า....ลูกรักของพ่อแม่เปลี่ยนไป จะเป็นอีกคนที่พ่อแม่อาจจะรู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักลูกคนนี้มาก่อน....
"โลกเปลี่ยน...ลูกเปลี่ยน" วันเวลาที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่เคยหยุดนิ่ง ลูกน้อยค่อยๆ เติบโต จากทารกตัวน้อยๆ ในอ้อมกอดแม่ เป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา ซุกซนทั้งวันไม่เคยหยุด ยิ่งเวลาผ่านไปเร็วแค่ไหน ลูกน้อยของพ่อแม่ยิ่งเติบโตขึ้นเรื่อยๆ คุณพ่อคุณแม่คงเห็นว่า สิ่งต่างๆ รอบข้างเปลี่ยนไปมากมาย ทั้งเครื่องอำนวยความสะดวก ตึกรามบ้านช่อง สิ่งต่างๆ ไม่เหมือนกับตอนที่คุณพ่อคุณแม่ยังเป็นเด็ก....โลกเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน....เพราะฉะนั้นสิ่งต่างๆ ย่อมเปลี่ยนตาม ไม่ว่าจะเป็นการประกอบอาชีพ การดิ้นรนหาเลี้ยงชีพ คุณพ่อคุณแม่จะต้องปรับตัวให้ทันกับสิ่งต่างๆ ที่เปลี่ยนไป ลูกน้อยของคุณพ่อคุณแม่ก็เป็นส่วนหนึ่งของสังคมโลก ย่อมที่จะต้องปรับตัวให้ทันกับสิ่งต่างๆ ที่เปลี่ยนไป แต่เขาอาจจะไม่มีวูฒิภาวะทางความคิด และอารมณ์สูงพอที่จะรู้ว่าสิ่งใดเป็นสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสม จงระวังความคิดของคุณพ่อคุณแม่ที่มักคิดว่า "ลูกเราเป็นเด็กดี อยู่ที่ไหนก็เป็นเด็กดี".....โลกเปลี่ยนไปแล้ว เพราะฉะนั้น โลกเปลี่ยน...ลูกเราก็เปลี่ยน คุณพ่อคุณแม่ก็ต้องเปลี่ยนตามให้ทัน จะมามัวแต่ส่งแรงใจให้ลูกข้างหลังไม่ได้แล้วต้องก้าวให้ทันลูก ทันสังคมที่เปลี่ยนไป คำกล่าวที่ว่า "มีลูกยุคนี้ ต้องทำใจ" เป็นคำกล่าวที่ดีที่สุดในยุคนี้ คุณพ่อคุณแม่ยุคดิจิตอลจะต้องตื่นตัว และรอบคอบอยู่เสมอ (ไม่ใช่ระแวงและกังวล) ตื่นตัวในที่นี้คือ ต้องจับสัญญาณผิดปกติต่างๆ ที่เกิดกับลูกให้ได้ สนใจในคำพูด ความคิด ปฏิกิริยาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นที่บ้าน กับเพื่อน หรือที่โรงเรียน โดยอาจจะสอบถามพฤติกรรมจากอาจารย์หรือครูที่ปรึกษาตลอดจนครูประจำวิชา และอีกอย่างคุณพ่อคุณแม่ต้องทำตัวให้สนิทกับเพื่อนสนิทของลูกเรา ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูก ถ้าคุณพ่อคุณแม่สนใจด้วยความจริงใจ รักและหมั่นพูดคุยกับลูกตั้งแต่เล็กๆ และทำให้เป็นเรื่องปกติ ถึงแม้ลูกจะโตแล้วก็ตาม ลูกๆ ก็จะไม่รู้สึกว่าสิ่งต่างๆ ที่พ่อแม่ถามเป็นเรื่องผิดปกติ ทำให้ลูกไว้วางใจและเคยชินในการปรึกษาพูดคุย หรือแสดงความรู้สึกต่างๆ กับเรา ให้เป็นเรื่องธรรมชาติในครอบครัวที่มีการพูดคุยหยอกล้อกันอยู่เสมอๆ เพราะถ้าเขาคิดว่าไม่สามารถปรึกษาพูดคุยกับพ่อแม่ได้แล้ว เด็กก็ต้องหาแหล่งยึดเหนี่ยวพิ่งพิงข้างนอกบ้านแทน....
