บนเส้นทางสายพระนิพพาน 211 บนเส้นทาง สายพระนิพพาน 211 211/01 จิตของเรา..นี่แหละ..เป็นผู้รู้ แล้วพวกสู..ไปหา..ถึงที่ไหน หาข้างนอก..ไม่ต้อง..มองข้างใน อยู่ที่ใจ..ของตน..ค้นหาดู 211/02 ค้นหาดู..ระลึกรู้..อยู่เนืองเนือง ไม่สิ้นเปลือง..อะไร..หายใจอยู่ สิ่งกระทบ..จบไว..เมื่อใจรู้ ถ้าเป็นผู้..ตื่นตัว..ไม่มัวหมอง 211/03 ไม่มัวหมอง..มองใน..ไปจนนิ่ง ไม่ต้องวิ่ง..เที่ยวหา..ให้วายวุ่น พิจารณา..จากใน..ใจของคุณ ไม่ให้ขุ่น..ให้มัว..กลัวไม่ดี 211/04 กลัวไม่ดี..มีผล..ต่อตนแน่ หนทางแก้..รู้เข้าใจ..ในชีวิต พิจารณา..เข้าไว้..ด้วยใจจิต ไม่อยากผิด..พลาดซ้ำ..ตอกย้ำตน 211/05 ต้องย้ำตน..เป็นคน..มีแต่ทุกข์ ที่คอยรุก..อยู่เสมอ..เผลอไม่ได้ ผู้รู้จริง..รู้แท้..ไม่แพ้พ่าย เป็นผู้ได้..กำไร..ที่ใจตน 211/06 ที่ใจตน..หลุดพ้น..จากครอบงำ ด้วยแสงธรรม..นำถูกทิศ..คิดถูกต้อง นิ่งสงบ..เมื่อพบ..เสียงร่ำร้อง น้ำตานอง..มองเห็น..เป็นธรรมดา 211/07 เป็นธรรมดา..มองดู..รู้แน่ชัด เอาจิตวัด..รู้ดี..นี่แหละใช่ เจอสูญเสีย..โศกศัลย์..ไม่หวั่นไหว หนักแค่ไหน..ใจฝึกดี..ไม่มีกลัว 211/08 ไม่มีกลัว..ดุจบัว..โผล่พ้นน้ำ สว่างล้ำ..เบ่งบานรับ..แสงอาทิตย์ คนจะชั่ว..จะดี..อยู่ที่จิต ที่ได้สิทธิ์..คือจิต..ผู้ละวาง 211/09 ผู้ละวาง..ย่างเดิน..เจริญใจ จิตข้างใน..ตัวรู้..อยู่เป็นสุข แม้ข้างนอก..วุ่นวาย..กายมีทุกข์ จิตยังสุข..สงบเย็น..เป็นปกติ 211/10 เป็นปกติ..ธรรมดา..ถ้ามาเกิด รู้ไว้เถิด..ที่นี่..มากมีทุกข์ รู้แล้วเปิด..เตลิดเลย..เสวยสุข ผู้โดดคลุก..โลกโลกีย์..มีแต่จม 211/11 มีแต่จม..ติดหล่ม..อยู่บนโลก กรรมตามโขก..ตามสับ..จับจนติด มีแต่ความ..ฉิบหาย..กายชีวิต ผู้รู้คิด..หนีพ้น..ไม่วนกลับ 211/12 ไม่วนกลับ..จิตจับ..พระนิพพาน จะเนิ่นนาน..เท่าใด..ก็ไม่สน เดินตามทาง..พระสุคต..ด้วยอดทน การที่ตน..จะพ้นได้..ใช้ความเพียร 211/13 ใช้ความเพียร..พยายาม..ตามกำลัง กายจะพัง..ไม่สน..ต่อบนได้ อยู่ข้างบน..เงินทอง..ไม่ต้องใช้ ส่วนใหญ่พ่าย..ความหลง..หล่นลงมา 211/14 หล่นลงมา..เพราะว่า..ไม่บำเพ็ญ พออยู่เย็น..เห็นวิมาน..พลันลืมทุกข์ บนสวรรค์..วิวานดี..มีแต่สุข จะแสนทุกข์..หมดบุญตน..หล่นลงมา 211/15 หล่นลงมา..เสวยกรรม..ตามโทษา เคยทำมา..ก่อนเก่า..เขาคอยจ้อง ลอยละล่อง..ลงมา..ก็อย่าร้อง ที่ตนต้อง..ร่วงหล่น..ตนหลงเอง 211/16 ความงดงาม..ในชีวิต..คือคิดเป็น มีความเย็น..เป็นรางวัล..อันทรงค่า ผลบำเพ็ญ..รู้เห็น..ด้วยปัญญา ผู้หันมา..ปฏิบัติ..รู้ชัดเจน 211/17 รู้ชัดเจน..บาปเวร..นั้นมีจริง อันเป็นสิ่ง..ตนทำ..ข้ามชาติภพ รับรองได้..หญิงชาย..ต้องประสบ หนทางหลบ..บำเพ็ญ..จนเห็นธรรม 211/18 จนเห็นธรรม..ตามจริง..ในที่สุด โอกาสหลุด..เพิ่มทวี..มีมากมาย มุ่งหาทาง..ตัดตอน..ก่อนจะตาย สุดเสียดาย..ถ้าประมาท..พลาดตายก่อน 211/19 พลาดตายก่อน..ผลัดผ่อน..ตลอดมา เสียเวลา..ไปเปล่า..ไม่เข้าท่า มัวหลงตัว..จนพลาด..โอกาสมา ไม่ยอมคว้า..คิดว่า..ตนไม่ตาย 211/20 ตนไม่ตาย..ไม่มีดอก..บอกไว้ก่อน ไอ้เรื่องผ่อน..เรื่องผลัด..ถนัดนัก พอตายห่า..ถลาลง..คงตระหนัก ประมาทนัก..สมน้ำหน้า..บ้าไปเลย 211/21 บ้าไปเลย..ชีวิต..มาติดหล่ม ดันเพาะบ่ม..แต่ชั่ว..มากมัวหมอง เจอความดี..เมินหน้า..ข้าไม่มอง เห็นเพชรทอง..ไร้ค่า..ยิ่งกว่าไก่ 211/22 ยิ่งกว่าไก่..กว่าเป็ด..ก็เสร็จกัน อีกนานวัน..เหลือเกิน..ผู้เดินหลง บอกข้างบน..มีวิมาน..ดึงดันลง มีทางตรง..ดันอ้อมไป..ใครช่วยได้ 211/23 ใครช่วยได้..บาปบุญตน..รับผลเอา ตามเป็นเงา..บาปบุญ..คุณทราบไหม จำไว้สู..ผู้รู้ดี..มีแต่ใจ ตั้งอยู่ใน..ความดี..มีทางหลุด 211/24 มีทางหลุด..จากห่วง..บ่วงร้อยรัด ตามผูกมัด..กายตน..บนโลกนี้ อย่าเอาจิต..ไปเกาะ..เพราะไม่ดี กายนี้มี..แต่ทุกข์..คอยคุกคาม 211/25 คอยคุกคาม..ตามเอาเสื่อม..มายัดเยียด ยังตามเบียด..ด้วยป่วยไข้..ไม่สบาย มีโอกาส..ทุกยาม..คือความตาย ทั้งหญิงชาย..เด็กผู้ใหญ่..ไม่ว่างเว้น 211/26 ไม่ว่างเว้น..เป็นธรรมดา..ผู้มาเกิด ดูเองเถิด..ตามสื่อ..คือหลักฐาน หรือกับคน..รอบข้างเรา..มายาวนาน เห็นอาการ..พลัดพราก..ยากทำใจ 211/27 ยากทำใจ..ในสังขาร..การพลัดพราก ทำใจยาก..ไม่อยากเอา..เรายิ่งได้ บอกว่าแก่..ไม่เอา..เราไม่ใช้ ก็ยิ่งให้..ทุกวัน..ไม่บรรเทา 211/28 ไม่บรรเทา..โดยแท้..แก่ไปหน้า ไม่ชรา..ได้ไง..กายมันเฒ่า ผมเคยดำ..แซมขาว..ออกเป็นเทา ตัวตนเรา..ที่เห็น..เป็นธรรมดา 211/29 ชีวิตฉัน..และคุณ..รุ่นของเรา เมื่อได้เอา..ความหลัง..มานั่งคิด ต่างก็มา..แล้วไป..ใช้ชีวิต ทั่วทุกทิศ..ชีวิต..ต่างดิ้นรน 211/30 ต่างดิ้นรน..ต่อสู้..อย่างเข้มข้น เพื่อเป็นต้น..ไม้ใหญ่..ภายภาคหน้า ต่างมุ่งหวัง..ตั้งใจ..ปรารถนา สามสิบห้า..ปีพ้น..ผลออกมา 211/31 ผลออกมา..วายชีวา..สามสิบคน เหลือผู้ทน..ร้อยกว่า..มายี่สิบสี่ ได้พบปะ..กันบ้าง..ครั้งละปี ก็ยังดี..กว่าหาย..ไร้ข่าวคราว 211/32 ไร้ข่าวคราว..ขาดหาย..ตายหรือยัง เล่าให้ฟัง..ช่วงชีวี..มีพลิกผัน บอกเรื่องราว..ก่อนแยกย้าย..ตายจากกัน เรื่องราวท่าน..มีคุณค่า..อย่าเก็บงำ 211/33 อย่าเก็บงำ..ชีวิตงาน..ที่ผ่านมา เป็นตำรา..ยิ่งใหญ่..มากมายค่า ผ่านงานหนัก..อุปสรรค..อีกนานา กว่าจะมา..ถึงจุดนี้..ที่เหยียบยืน 211/34 ที่เหยียบยืน..ปัจจุบัน..เห็นมันแน่น มันบ่แม่น..โชคช่วย..ด้วยผลงาน ที่สะสม..เพาะบ่ม..มานมนาน เป็นสะพาน..พาดผ่าน..ถึงวันนี้ 211/35 ถึงวันนี้..ชี้วัด..ด้วยอะไร วัดด้วยใจ..นิ่งสงบ..พบปัญหา เปลี่ยนเป็นดี..จากร้าย..ใช้ปัญญา เป็นผู้มา..หาสว่าง..เป็นทางไป 211/36 เป็นทางไป..ใจรู้คิด..พิจารณา ด้วยปัญญา..ของตน..จนเคยชิน เป็นผู้รู้..เพลิดเพลิน..เดินบนดิน การอยู่กิน..เรียบง่าย..ไม่เรื่องมาก 211/37 ไม่เรื่องมาก..ยากจน..ทนทำงาน ทำบุญทาน..ตามกำลัง..นั่งเป็นสุข ถึงยามว่าง..ภาวนาไป..ใจไม่ทุกข์ การนั่งลุก..ยืนเดิน..ไม่เกินงาม 211/38 ไม่เกินงาม..ความสงบ..สยบไหว หนักแค่ไหน..ไม่หวั่น..อันความทุกข์ ปรารถนา..หานิพพาน..ใจมันสุข กรรมกระตุก..แค่กาย..ใจอย่าหวัง 211/39 ใจอย่าหวัง..วางผัง..ตั้งเป้าหมาย ก่อนจะสาย..เกินกาล..นานเกินแก้ ปลุกสำนึก..ฝึกตน..เป็นคนแท้ ไม่ยอมแพ้..กิเลสลวง..บ่วงร้อยรัด 211/40 บ่วงร้อยรัด..มัดหลุด..จุดไม่ติด หยุดสิ่งผิด..ชั่วบาป..ทราบแล้วหลบ แม้กิเลส..ตัณหา..ตามท้ารบ ก็ไม่พบ..อะไร..เพราะใจว่าง 211/41 เพราะใจว่าง..วางทุกสิ่ง..ทิ้งทุกอย่าง เมื่อถอยห่าง..ชั่วมา..ปัญหาน้อย เหลือแต่เวร..กรรมเก่า..เข้าเรียบร้อย บาปเวรน้อย..หรือมาก..ยากจะพ้น 211/42 ยากจะพ้น..เป็นคน..มาใช้กรรม ได้ฟังคำ..พุทธครู..ผู้รู้แจ้ง ประกอบเหตุ..รับผล..ตนแสดง ทรงแจกแจง..เป็นข้อข้อ..พอเข้าใจ 211/43 พอเข้าใจ..ต้นกำเนิด..การเกิดมา ต่างพกพา..บาปบุญ..เคยตุนไว้ ถึงเวลา..กำหนด..ต้องชดใช้ จะดีร้าย..เพียงใด..ใจกำหนด 211/44 ใจกำหนด..กฏแห่งกรรม..นำเรามา ธรรมดา..ของโลกเขา..ให้เรารับ อันบาปบุญ..คุณเคยทำ..ตามกำกับ เอาจิตจับ..แต่ดี..เดี๋ยวนี้เลย 211/45 เดี๋ยวนี้เลย..ให้เคยชิน..ด้วยยินดี โดยให้มี..ศีลนำหน้า..มาคุมไว้ จนเป็นผู้..สงบเย็น..เป็นนิสัย ต่อนี้ไป..ให้ศีล..รักษาเรา 211/46 วันพระใหญ่..ใจจิตสู..จงรู้ตื่น เรื่องคนอื่น..ไม่ยุ่ง..มุ่งฝึกตน เจอกระทบ..สงบนิ่ง..ไม่วิ่งชน ศีลของตน..รักษา..หาแต่ดี 211/47 หาแต่ดี..มีแต่เย็น..เป็นอิสระ ผู้ชำระ..ล้างจิต..ไม่ผิดหวัง อันชีวิต..คิดถี่ถ้วน..ล้วนอนิจจัง รอแค่พัง..เท่านั้น..อันกายเรา 211/48 อันกายเรา..เอาไป..ได้ที่ไหน พอตายไป..ดับดิ้น..ก็สิ้นค่า จงทำดี..ตอนยังอยู่..เถิดปู่ย่า สูงล้ำค่า..เป็นยายตา..อารมณ์ดี 211/49 อารมณ์ดี..แย้มยิ้ม..อิ่มอกใจ ไม่มีใคร..ถอยห่าง..ต่างเข้าหา นั่นก็หลาน..ปู่ย่า..หลานยายตา อยากไปมา..หาสู่..อยู่ประจำ 211/50 อยู่ประจำ..นำสุขตน..ไม่บ่นว่า พอเจอหน้า..ถามทุกข์สุข..เหล่าลูกหลาน ไม่ดุด่า..ว่าบ่น..จนรำคาญ อยากอยู่นาน..ท่านสอนสั่ง..อย่างเมตตา 211/51 อย่างเมตตา..ปราณี..หวังดีเขา ค่อยค่อยเอา..ดีใส่..ในผ้าขาว เป็นการสอน..หลานลูก..ถูกเรื่องราว ด่าปาวปาว..เป็นการไล่..ไม่ใช่สอน 211/52 ไม่ใช่สอน..ย้อนคิด..ผิดแต่ต้น เพราะว่าตน..เอาแต่ใจ..ใช้อารมณ์ ไปข้างข้าง..คูคู..ไม่รู้ข่ม ที่เพาะบ่ม..เอาไว้..ไร้ดีงาม 211/53 ไร้ดีงาม..ยามแก่..เอาแต่ใจ ก็ยิ่งไกล..ยิ่งถ่าง..ห่างลูกหลาน เอาแต่ใจ..ได้ไงเล่า..เขารำคาญ ยิ่งอยู่นาน..ยิ่งทุกข์ยาก..มากน้ำตา 211/54 มากน้ำตา..โศกศัลย์..อันชีวิต เมื่อยิ่งคิด..ยิ่งปวดใจ..ใครก็หนี ถึงยามว่าง..ตั้งใจ..คิดให้ดี ปัญหานี้..อยู่ที่เขา..หรือเราเอง 211/55 หรือเราเอง..ต้นตอ..ก่อปัญหา พิจารณา..ให้ถ่องแท้..แล้วแก้ไข ก่อนลูกหลาน..ที่มี..จะหนีไกล เอาหัวใจ..ใกล้ลาลับ..กลับคืนมา 211/56 กลับคืนมา..ด้วยใจ..ที่ยินดี โดยไม่มี..เงื่อนไข..จิตใสสด ให้ลูกหลาน..กราบไหว้..เทใจหมด เป็นผู้ปลด..ทุกข์ใจ..ได้ด้วยตน 211/57 ได้ด้วยตน..ไม่บ่น..ไม่จู้จี้ เป็นผู้ที่..ลูกหลาน..ต้องการพบ อยากพูดคุย..จริงใจ..ไม่ใช่หลบ เป็นผู้จบ..ชีวิตได้..ไม่ไร้ค่า 211/58 ไม่ไร้ค่า..ราคาคน..บนโลกา เป็นผู้มา..แล้วสว่าง..เห็นทางไป เป็นดวงจิตหมดจรด..งามสดใส สามารถไข..ประตูตน..พ้นโลกา 211/59 พ้นโลกา..แดนโลกีย์..มีแต่ทุกข์ เป็นผู้ลุก..ขึ้นมา..หาเหตุผล อันชั่วดี..ที่มี..ในตัวตน เราเป็นคน..สร้างทำ..นำมันมา 211/60 นำมันมา..บนโลกนี้..หนีไม่ได้ มาแพ้พ่าย..สังขาร..บนโลกหล้า อยากหลุดพ้น..ขึ้นข้างบน..กันเถิดหนา ไปตามหา..พระนิพพาน..กันข้างบน
|
เฒ่าจอย
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]
Group Blog All Blog
Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
