Bloggang.com : คนไม่หวาน : รอยอินทร์ โรสลาเรน

รอยอินทร์ โรสลาเรน

........หากจะรัก...รักนั้นต้อง ทั้งหมด
เกียรติยศฤาชีวิต ปลิดให้ได้
ถึงโลกจะมหาศาล..... สักปานใด
จะวางใว้ในอุ้งหัตถ์....“รักนิรันดร์”
กราบสวัสดีครับพ่อแม่พี่น้อง(เหมือนหาเสียงใหม จะได้เข้าบรรยากาศหาเสียง) วันนี้ผมได้เอาผลงานที่แสนซาบซึ่งใจ ของใครหลายๆคนมารีวิวให้อ่านกันครับ กับผลงานการเขียนของ “โรสลาเรน”เขากับผลงานเรื่อง “รอยอินทร์” เรามาซาบซึ่งกับคำพูดของ “เจ้ารอยอินทร์”ที่พูดว่า “ผมไม่ยอมให้หน้าใหน มาดูถูกคนที่ผมรักง่ายๆหรอก” กับคำพูดนี้ “สิ่งใดที่ผมกำใว้ในมือ ผมไม่เคยยอมปล่อย” และกับคำพูดของ “มิรา”ที่ว่า “สิ่งใดที่ฉันวางใจ ก็จะให้ความใว้วางใจตลอดไป” เรามาติดตามเรื่องราวความสนุกสนานและแนวการต่อสู้ของคนทั้งคู่กันได้แล้วครับ

รอยอินทร์

เมื่อ “มิรา”ได้ทำเรื่องขอลาออกจาก “องค์การกาชาดสากล” แต่ใบลาออกของเธอได้โดนระงับใว้โดยนายของเธอเอง และนายเธอก็ให้มิราลาพักได้1เดือน แล้ววันนี้มิราก็ได้มายังในงานเลี้ยง แล้วเธอก็พบกับชายคนหนึ่ง เขาแนะนำตัวเองกับเธอว่า “รอยอินทร์”เขาบอกว่าเขาทำงานในค่ายผู้อพยบ และได้ถามว่าเธอทำงานที่กาชาดสากลหรือ มิราได้บอกว่าเธอกำลังจะลาออก หลังจากได้คุยกันทั้งมิราและรอยอินทร์ก็ได้แยกย้ายกันไป แล้วมิราได้กลับห้องพักของเธอ จนตอนเช้ามิราก็ได้รับโทรศัพท์จาก “ภูริต” ว่าให้มาที่บ้านเขา โดยเขาจะขับรถมารับที่ห้องเธอ ภูริตกับมิรานั้นเป็นลูกผู้พี่ผู้น้องกัน โดยแม่ของภูริตเป็นน้องของแม่เธอ หลังจากนั้นภูริตได้ถามถึงงานของมิรา และก็รู้ว่ามิราได้พักเดือนหนึ่งเขาเลยชวนมิราไปดูงานในค่ายผู้อพยบที่ “เวียงสรอง” มิราได้ตอบตกลง วันเดินทางไปถึงที่เวียงสรอง “เจ้าจ้อย”ได้เดินทางมารับภูริตและได้พบกับมิรา ภูริตได้แนะนำมิรากับเจ้าจ้อยว่ามีศักดิ์เป็นพี่แต่อายุเป็นน้อง(กลัวสาวเขาใจผิดอะดิ) หลังจากนั้น หญิงสาวได้ไปพักอยู่กับเจ้าจ้อยด้วย เจ้าจ้อยและมิราได้คุยกันอย่างถูกคอ เจ้าจ้อยชอบมิราเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นมิราขอให้เจ้าจ้อยพาไปดูงานในศูนย์อพยบ หลังจากที่มิราได้ดูงานที่โรงพยาบาลและดูเอกสารต่างๆแล้ว มิราได้รู้ว่าในศูนย์ได้ขาดสิ่งต่างๆมากมาย และที่โรงพยาบาลของศูนย์มิราก็ได้พบกับรอยอินทร์ในอีกแบบหนึ่งที่ดูว่าเขาเป็นคนโหดร้ายมาก(มิราไม่ชอบสงคราม)ไม่ใช่แบบที่เธอพบเขาที่งานเลี้ยง หลังทำความรู้จักกันแล้ว และรู้ว่ามิราได้ทำอะไรบ้าง เจ้ารอยได้รู้สึกประทับใจมิราเป็นอย่างมาก รอยอินทร์ได้สั่งเจ้าจ้อยให้ดูแลมิราอีกด้วย จนวันหนึ่งมิราได้บอกว่ารอยอินทร์ว่าเธอจะข้ามไปฝั่งโน้น โดยเธอจะไปเขียนโครงการขอความช่วยเหลือให้กับเวียงสรอง หลังเดินทางมาถึงกรุงเทพเธอได้เขาพบหัวหน้าของเธอ เพื่อยื่นโครงการช่วยเหลือศูนย์อพยบชาวเวียงสรอง เธอได้ขอให้หัวหน้าเธอตามทีมงานที่เคยทำงานด้วยกันมาช่วยเธอด้วย หลังจากนั้นมิราได้รับข่าวการต่อการสู้รบที่เวียงสรอง มิราเป็นห่วงมากเธอเลยออกเดินทางกลับเวียงสรอง โดยได้เพื่อนของภูริตช่วยเหลือ หลังเดินทางมาถึงรอยอินทร์ได้ส่งคนมารับมิราด้วย หลังเดินทางมาถึงมิราได้ไปทำงนที่โรงพยาบาลศูนย์เลย หลังจากมีเรื่องวุ่นๆ(ไม่เล่าหรอกหาอ่านเอาเองแต่บอกว่าสนุกมาก-ตานนท์)รอยอินทร์ได้บอกมิราว่ามีของขวัญจะให้ดู เจ้ารอยก็ได้พามิราไปดูแผนที่แล้วก็บอกว่า เมื่อก่อนเนินนี้จะเรียกว่าอะไรก็ตาม แต่รหัสที่ใช้ในการสู้รบในครั้งนี้ ใช้เรียกขานกันว่า “มิร่า วัน” และเนินที่ยึดใด้ในครั้งนี้เรียกว่าเนิน “มิร่า วัน”เหมือนกัน มิราได้รู้ก็ตื้นตันใจเป็นอย่างมาก แล้วทางกาชาดสากลได้ส่งทีมงานที่มิราร้องขอไปมาถึง ทางศูนย์ได้ทำการขยายโรงพยาบาลออกไปอีก และฝึกอบรมเจ้าหน้าที่เพิ่มขึ่นอีกด้วย ในการสร้างโรงพยาบาลเจ้ารอยมาช่วยสร้างด้วย แล้วเรื่องราวก็ผ่านไป จนชาติเป็นกลางได้ติดต่อขอเจรจาสงบศึกชั่วคราว โดยนัดประชุมและเจรจากันที่กรุงเทพฯ เจ้ารอยได้หาทางที่จะพามิราไปด้วย โดยให้มิราเป็นล่าม(ล่ามกะรอยอินทร์อะดิ) ก่อนไปรอยอินทร์ได้บอกกับภูริตว่าจะพยายามขอแต่งงานกับมิราที่กรุงเทพให้ได้ แล้วเจ้ารอยอินทร์ มิรา เจ้านางน้อยก็เดินทางมาถึงกรุงเทพ แล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป รอยอินทร์จะขอแต่งงานกับมิราสำเร็จหรือไม แล้วจะมีสันติภาพเกิดขึ่นที่เวียงสรองหรือไม แล้วผลการประชุมจะทำให้สงครามยุตติกันหรือไม ติดตามเรื่อราวความรักและการต่อสู้ในรูปแบบของเขาและเธอได้ใน “รอยอินทร์” ผลงานการเขียนของ “โรสลาเรน” กันได้ครับ

คุยกันท้ายเล่ม

หลังจากรีวิวเรื่องนี้จบลงรู้สึกหัวใจห่อเหี่ยวเหลือเกิน(เป็นคนใจอ่อนอะนะ) โดยส่วนตัวนะครับเป็นคนไม่ชอบสงคราม ไม่ชอบการฆ่าฟันกัน อย่างตอนนี้ขอเอาใจช่วยพี่น้องชาวสามจังหวัดชายแดนไต้ของเรา อยากให้ความสงบสุขได้กลับมาโดยเร็ววัน และขอส่งกำลังใจไปถึงเจ้าหน้าที่ที่ทำงานในพื่นด้วยครับ ขอให้ปลอดภัยจากภยันอันตรายต่างๆ ขอความสุขสวัสดีจงมีแต่ท่านทั้งหลายด้วยครับ และสุดท้ายก็ขอฝากใว้กับสโลว์แกนนี้ครับ ขอให้ทุกท่าน “รักกัน มันดี “ครับผม

Create Date : 13 ธันวาคม 2550

Last Update : 13 ธันวาคม 2550 21:59:10 น.

15 comments

Counter : 5169 Pageviews.

เคยได้ดูตอนเป็นละครช่อง 3 และได้อ่าน ไม่ว่าจะกี่ครั้งรู้สึกได้ถึงความรัก ความเสียสละ และหน้าที่ ซึ่งบางทีก็แยกกันไม่ได้... เป็นหนังสือที่ดี อบอุ่น รักมากค่ะ

โดย: nong IP: 203.172.175.41 วันที่: 13 ธันวาคม 2550 เวลา:22:30:52 น.

เราอ่านแล้วยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่มาตั้งแต่ต้นเรื่อง

ไม่คิดว่า สองสามหน้าสุดท้าย ต้องมานั่งน้ำ้ตาไหลพราก

แง แง เจ้ารอยไม่น่าเลย

ชอบกลอนตอนตอนที่พูดเรื่องพระจันทร์(โคม) กับมิร่า เพราะดี

โดย: January Friend

วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:10:24:22 น.

nong - ไม่เคยดูละครเลยครับ และหนังสือเล่มใหนที่อ่านถ้าเป็นละครก็ไม่ดูอีกแหละ ล่าสุดก็เรื่อง"สืบลับ รหัสใจ"ของกิ่งฉัตรก็ไม่ดู อ่านหนังสือสนุกกว่านะครับ

January Friend - แหะๆเหมือนผมเลยครับ ที่ริงน่าจะเขียนต่ออีกสักเล่มนะครับผมว่า และมันไม่น่าจบอย่างี้มันเศร้าจริงๆ นี่ว่าจะรีวิว"คำหมั้นสัญญา"คงต้องรอไปก่อนดีกว่า

และขอบคุณนะครับที่เข้ามาเยี่ยมชม ขอบคุณจริงๆ

โดย: ตานนท์ (คนไม่หวาน

) วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:21:58:18 น.

ผ่านมาgoogle เห็นมีพูดเรื่องนิยายของวลัยก็เลยดูblogs อื่น มีเรื่องรอยอินทร์ก็มาอ่านดู เรื่องนี้น้ำตาหยดแหมะๆ แต่ให้ดีอ่านโสมส่องแสง ก่อนดีกว่า จะเป็นการปูเรื่องมาก่อนนะคะ

โดย: bigger1 IP: 58.64.81.175 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:24:12 น.

ขอโทษนะคะไม่ได้ไล่ดูกว่าว่ามีโสมส่องแสงด้วย

โดย: bigger1 IP: 58.64.81.175 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:30:28 น.

bigger1 # มีทั้งสองเรื่องครับ ชุดนี้ลงครบแล้วเดี๋ยวจะลงให้ครบทุกชุดเร็วๆนี้ครับ

โดย: ตานนท์ (คนไม่หวาน

) วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:44:02 น.

เป็นบทประพันธ์ของป้าอี๊ดที่เรารักที่สุดเลยค่ะ รู้สึกว่าองค์ประกอบทุกอย่างลงตัวมาก ตอนมุขก็ฮาสุดๆ ตอนเศร้าก็น้ำตาไหลพรากเลย

โดย: Kitsunegari

วันที่: 13 ตุลาคม 2551 เวลา:22:59:28 น.

เป็นบทประพันธ์อีกเรื่องหนึ่งทึ่ชอบมาก อ่านครั้งแรกตอนอยู่ ม.2 อ่านจบแล้วกินไม่ได้นอนไม่หลับ ร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์กว่าจะทำใจได้ ใครที่รู้สึกหดหู่ เศร้าสร้อย ขอเตือนอย่าอ่านตอนจบ แต่เป็นบทประพันธ์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆๆ มีครบทุกรส

โดย: numsai IP: 203.156.190.16 วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:19:05:50 น.

Kitsunegari # เรื่องนี้กับ"คำมั้นสัญญา"เรื่องใหนเศร้ากว่ากันครับ

numsai # ส่วนตัวชอบโสมส่องแสงมากกว่าครับ เรื่องนี้จบเคร้าไปหน่อย(ขนาดไม่ค่อยชอบอ่านมา5-6รอบได้แล้วมั้ง)

โดย: ตานนท์ (คนไม่หวาน

) วันที่: 21 มิถุนายน 2552 เวลา:16:21:41 น.

เจ้ารอยอินทร์ คือแบบฉบับของผู้กล้า ที่รักชาติบ้านเมือง
ของตนเองยิ่งชีวิต เป็นนิยายรักที่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้ง สะเทือนใจ อบอุ่น อ่อนหวาน และ ร้าวรานใจ ในตอนจบ
เฮ้อ .....สงสาร เจ้ารอยอินทร์ รัก มิรา เอ็นดู เจ้าจ้อย ชื่นชม ภูริต และ ท้ายสุด รัก ทมยันตี

โดย: ดนุช IP: 118.172.134.147 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:12:11:34 น.

ไม่เคยอ่านหนังสือทั้งสองเล่ม แต่ได้ดูละครทางช่อง 3 เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ชอบมากติดตามทุกตอนไม่เคยพลาด ดูแล้วอิ่มเอมในหัวใจ มีทั้งรอยยิ้มแห่งความสุข และน้ำตาแห่งความสูญเสีย... แต่เมื่อใกล้ถึงตอนอวสาน ก็ต้องเจ็บใจ ที่ไม่มีโอกาสได้ดูตอนจบ เพราะต้องไปฝึกภาคสนามที่เขาชนไก่... ใจอยากดูละคร (ตอนนั้น In ว่าตัวเองเป็นเจ้ารอย ) แต่การไปฝึกภาคสนามคือหน้าที่... หน้าที่ต้องมาก่อนความสุขส่วนตัวเสมอ ( ร้องไห้อยู่หลายวัน ที่ไม่ได้ดูตอนอวสาน)...
สิบกว่าปีผ่านไป ได้แผ่นดีวีดีเรื่องโสมส่องแสง มา 1 ชุด มี 4 แผ่น เป็นของขวัญวันเกิดจากมิร่า ( แฟนเก่าที่เราตั้งชื่อเค้าว่ามิร่า ) เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปถึงวันเก่าๆ และเราก็ได้ดูตอนอวสาน ที่ค้างคาใจมาสิบกว่าปี... พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ไม่คิดว่าผู้ชายอย่างเรา จะหลั่งน้ำตาจากการดูละครเรื่องนี้ มันเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจและอิ่มเอมหัวใจในเวลาเดียวกัน และที่สำคัญ "เจ้ารอยอินทร์" และ ทุกๆ ตัวละคร ได้กลับมาตอกย้ำตัวเราเองอีกครั้งว่า "หน้าที่ต้องมาก่อนความสุขส่วนตัวเสมอ"... ท่านจะอยู่ในหัวใจของเราตลอดไป หลับให้สบายเถิดนะ "เจ้ารอยอินทร์"...

โดย: Nat007 IP: 58.9.47.215 วันที่: 21 กันยายน 2552 เวลา:12:18:02 น.

อ่านทุกครั้งอมยิ้ม หัวเราะ แล้วก็ร้องให้ทุกครั้ง ดูทีวีเมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมาก็ร้อง และเมื่อเร็วๆๆนี้ได้เข้าไปดูใน You tube ก็แอบร้องให้ (ร้องเสียงดังไม่ได้ เพราะแอบดูอยู่ที่ทำงาน) อ่านเรื่องนี้ทำให้เข้าใจความรักมากขึ้น
อยากให้คนไทยรักกัน ไม่อยากให้บ้านเมืองเหมือนเวียงสอง

โดย: แมวอ้วน IP: 203.156.190.16 วันที่: 23 มกราคม 2553 เวลา:14:08:59 น.

กลับมาตอบคำถามที่คุณตานนท์ถามไว้ค่ะ

สำหรับเรามันเศร้าไปคนละแบบนะคะ คำมั่นสัญญานี่เศร้า รันทด หดหู่ น่าสงสารตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่องเลย คืออ่านแล้วก็รู้ว่ายัง ๆ เสียก็ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าน่ะค่ะ ส่วนรอยอินทร์ ดีกรีความเศร้าทะลักทลายตอนใกล้ ๆ จบเรื่อง แต่ตลอดทั้งเรื่องมีแต่ความสนุก มีแต่เสียงหัวเราะ มีน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งใจในทุกการกระทำ ตลอดจนคำพูดของเจ้ารอย และคำสอนทั้งหลายแหล่ที่ป้าอี๊ดสอดแทรกผ่านทางตัวละคร เป็นเรื่องที่อ่านจบแล้วเลือดรักชาติพุ่งปรี๊ดเลยค่ะ

ดังนั้นหากถามถึงแต่ความเศร้าอย่างเดียวโดยไม่แบ่งแยกรายละเอียดปลีกย่อย คำมั่นสัญญาเศร้ากว่าค่ะ แต่เรารักรอยอินทร์มากกว่า

โดย: Kitsunegari

วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:34:19 น.

อ่านเมื่อครั้งที่เรียนที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ปี 2536 นานมาแล้ว
และมาซื้อเก็บไว้ และอ่านอีกรอบ ก็ยังสนุก และร้องไห้กับเจ้ารอย
ทุกครั้งไป

โดย: มายา IP: 115.87.38.152 วันที่: 12 ตุลาคม 2553 เวลา:16:33:59 น.

เพิ่งอ่านรอบที่ เท่าไหร่ก็ไม่รู้จบไปเมื่อคืนนี้เอง หัวเราะ ทั้งน้ำตาเลย รักบทประพันธ์เรื่องนี้ และเหนือสิ่งอื่นใดรักป้าอี๊ดค่ะ

โดย: รักป้าอี๊ด IP: 124.122.185.35 วันที่: 19 ตุลาคม 2554 เวลา:15:05:02 น.