ดึกสงัด เธอเปลือยกาย ร่างงาม

ดอกไม้สีสด แผ่นหลังและก้นเธออล่างกว่านอกร่มผ้า

ผิวสีกาแฟใส่นมสองช้อนชา

เธอไม่แสร้งชาเย็นเหมือนหญิงสาวผู้ได้รับการศึกษาดี

เธอไม่ตายด้านอย่างยิ่ง

เธอเริงเร้ากับกระแสคลื่นในคืนเดือนมืด

ต้นไม้ลึกลับทอดสายตามองเธอ

เสื้อผ้าเธอซึ่งสีแห่งความจริงใจทอดวางบนตักสีดำของมัน

กระแสคลื่นยังคงซัดและเล็มร่างของเธอ

ในหมอกควันของฉัน สายตาฉันไม่อาจเห็นเธอได้หมดจด

หัวใจฉันตายด้านไปแล้ว เธอเข้าใจไหม

กับการเป็นสัตว์เมืองสัตว์บ้านมานาน นานนักหนา

รถวิ่ง การค้าขาย และ.....

ฉันขอให้ลูกปืนเจาะหัวฉันสักครั้งเพื่อพ้นไปจากสิ่งเหล่านี้

ดอกไม้สีแดงเรี่ยล่องสัมผัสเอวน้อยๆ ของเธอ

เธอก้มลงจุมพิตมันพร้อมความเค็มของน้ำทะเลซึ่งเธอคุ้นเคย

เธอไม่อาจฝันเห็นสิ่งใด

นอกจาก คลื่นสีน้ำเงินปนดำ

ดื่มด่ำใกล้ชิดความตาย

โถมถาซอกซอนเข้ายังเรือนร่างเธอ

ผมสีดำของเธอส่ายสะบัดไหว

เธอจะต้องการสิ่งใดมากไปกว่านี้

ต้นไม้สีดำยังคงจ้องมองเธอเงียบเฉย

แม้รากของมันต้องการจะกอดรัดเธอ

แต่มันเงียบเฉยเสมอ ชื่นชมในทุกสิ่งเท่าเทียมกัน

ฉันไขว่คว้ามือเข้าไปหาเธอ

บางทีเธออาจรู้ตัว

เธอยังคงโถมตัวเข้าหายอดคลื่น

ไม่ใช่สิ่งนี้หรือ ทำให้ฉันรักเธอ...