แสงที่ข้าพเจ้่าเคยมองข้ามไป(แนะนำเพลงประกอบกตัญญูหลง ลงลาย)

วันนี้เป็นวันที่ 8กรกฎาคม 2552 เป็นวันเข้าพรรษาเป็นวันหยุดที่ข้าพเจ้าว่างข้าพเจ้าก็อยากจะเขียนบันทึกอะไรซักเล็กน้อยให้คนรุ่นหลังได้รู้ถึงความนึกคิดถึงสิ่งในใจของข้าพเจ้าบางทีชื่อเรื่องอาจจะงงสำหรับผู้กำลังอ่านอยู่ไม่เข้าใจชื่อ
เรื่องที่ข้าพเจ้าเขียนข้าพเจ้าขอขยายความตอนนี้ก่อนว่าคำว่าแสงคือชื่ออากงข้าพเจ้าเพื่อความเข้าใจที่ตรงกันสรุปชื่อเรื่องก็คืออากงที่ข้าพเจ้าเคยมองข้ามไปถ้าพูดถึงอากงกับอาม่า ข้าพเจ้ารู้สึกผูกพันกับอาม่ามากกว่าอาจเป็นเพราะอาม่าอบรมสั่งสอน เลี้ยงดู ออกค่าใช้จ่าย เช่น ค่าเทอมค่าหอ รวมไปถึงค่าเต๊ะเอี้ยที่มากกว่าญาติผู้ใหญ่คนอื่นทุกปี

ในชีวิตข้าพเจ้าไม่เคยคิดว่าข้าพเจ้าจะมาสนิทกับอากงมาดูแล มาผูกพันกับอากงแล้ววันนึงสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่เคยคิดก็เกิดขึ้นวันนั้นเป็นวันอะไรวันที่เท่าไหร่ข้าพเจ้าก็จำไม่ได้จำได้แต่ว่า แม่และน้องสาวของข้าพเจ้าถามข้าพเจ้าว่ารู้ป่าวว่า
อากงล้มหัวฟาดพื้นหัวแตกแต่ไม่เป็นไร ข้าพเจ้าก็ได้แต่ขอให้ครั้งต่อไปอากงดูแลตัวเองให้ดีและเมื่อเวลาผ่านไปไม่นานอากงก็ล้มอีกครั้งก็เหมือนเดิมไม่ได้เป็นไรมากตอนล้มครั้งที่2นี้ ข้าพเจ้าก็มาช่วยดูแลบ้าง วันศุกร์-เสาร์-อาทิตย์
และเมื่อปิดเทอมข้าพเจ้าก็มาช่วยดูแลตลอดทุกวันข้าพเจ้าจะต้องไปบ้านม่าเป็นเวลาบ่าย4โมงทุกวันเพื่อดูแลทุกอย่างในตัวอากงตั้งแต่พาขึ้นบันได
เก็บนาฬิกา เก็บยาดม เตรียมแปรงสีฟัน จัดน้ำล้างหน้าเช็ดตัว ล้างก้น พาเข้าห้องนอนรวมไปถึงห่มผ้าห่ม กิจวัตร เป็นอย่างนี้เรื่อยมาจน2-3เดือน

ผ่านไปมีวันหนึ่งอากงได้บอกข้าพเจ้าว่าจะไปตัดผมโกนหนวดให้ข้าพเจ้ามาพรุ่งนี้เวลา9โมงข้าพเจ้าก็มาตรงเวลา แต่อากงบอกว่าวันนี้ไม่ไปแล้วให้ไปพรุ่งนี้แล้วคืนวันนั้นเป็นวันที่ข้าพเจ้านอนดึกข้าพเจ้านอนกับพี่สาวและน้องสาวของข้าพเจ้าจำได้เลยว่าคำพูดสุดท้ายที่ข้าพเจ้าพูดก่อนจะหลับคือคำพูดว่าที่ถามน้องสาว ข้าพเจ้าว่าเจ๊ไหมรู้ไหม มีเหตุ2ประการเท่านั้นที่ข้าพเจ้าจะไม่ไปหาอากงเหตุแรกคือข้าพเจ้าไม่อยู่ข้าพเจ้าไม่มีชีวิตอยู่ เหตุที่สอง อากงไม่อยู่
อากงไม่มีชีวิตอยู่ แล้วข้าพเจ้าก็หลับไปข้าพเจ้าตั้งนาฬิกาปลุก8.50 มันปลุกทีแรกข้าพเจ้าก็ไม่ได้ลุกมันปลุกอีกทีข้าพเจ้าถึงจะลุกนั้นก็น่าจะหมายถึง
ว่ามันเป็นเวลา9โมงแล้ว แล้วข้าพเจ้าก็ล้างหน้าแปรงฟันไปหาอากง(ย้ำว่าล้างหน้า แปรงฟันจริงๆ น้ำไม่ได้อาบ)ระหว่างใส่เสื้อกางเกงอยู่นั้นก็มีเสียงคนมาเรียกอยู่หลังบ้านชะโงกหน้าไปดูก็รู้ว่าเป็นโกเจ้งบอกว่าอากงให้มาตามข้าพเจ้ารู้ว่าถ้าให้มาตามอย่างนี้ก็คงต้องโกรธแน่ซึ่งข้าพเจ้าก็เตรียมคำแก้ตัว
ไว้แล้วว่าจะพูดอะไร แต่ข้าพเจ้าก็ว่าบางทีมันก็คือความจริงแต่พอข้าพเจ้าเข้าไปในบ้านซึ่งยังไม่ถึงบ้านดีเลยอากงก็เจอหน้าข้าพเจ้าก็พูดเสียงดังใส่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยเจอคนแก่เสียงดังใส่อย่างนี้มาก่อนข้าพเจ้าก็รู้สึกน้อยใจเหมือนกัน
ข้าพเจ้าก็เข้าไปเอารถเข็นของอากงออกมากแต่ก็ได้แค่กางออกไม่ได้เข็นแล้วข้าพเจ้าก็เดินกลับบ้านส่วนอากงจะไปตัดผมโกนหนวดอย่างไรนั้นข้าพเจ้าไม่รู้ในตอนนั้นข้าพเจ้ารู้แต่ว่าข้าพเจ้าต้องกลับบ้านให้เร็วที่สุดเพราะน้ำตามันคลอเบ้าแล้ว และข้าพเจ้าเข้าบ้านได้ซักพักแม่ก็ลงมาถามว่าอากงว่าหรือ ข้าพเจ้าก็อือ ข้าพเจ้าก็บอกแม่ว่าอากงได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดแล้ว มาทำกับเบ็นซ์อย่างนี้


แล้วอากงก็ให้โกเจ้งมาตามข้าพเจ้าก็ไม่ไปข้าพเจ้าก็ไม่ได้ไปบ้านม่าเกือบ4-5วันหรือมากกว่านั้นก็จำไม่ได้แต่ไม่น้อยกว่านี้ระหว่างนั้นแม่ข้าพเจ้าก็มาขอให้ข้าพเจ้าไป พูดไปก็ร้องไห้ไปโกท้อก็มาบ้านครั้งนึง ข้าพเจ้ารู้ดีว่ามาเรื่องอะไร ข้าพเจ้าก็เลยบอกว่าถ้าจะมาเรื่องนี้กลับไปเถอะเสียเวลาเปล่า


แล้ววันนึงข้าพเจ้าก็กลับไป ก็เห็นอากงเฝ้ามองโทรทัศน์แต่ตาไม่ได้มองโทรทัศน์เหมือนว่าเฝ้ารออะไรอยู่ข้าพเจ้าเห็นดังนั้นก็รู้เลยในวินาทีนั้นว่าใครกันแน่ที่ทำผิดพลาด โจรร้อยศพที่ว่าแน่ยังไม่แน่เท่าข้าพเจ้าเพราะโจรร้อยศพทำกับคนอื่นต่างจากข้าพเจ้าที่ทำคนในครอบครัวข้าพเจ้าไปทำได้ไม่กี่วันอากง
ก็ไม่สบายถามอว่าอั๊วหน้าแดงไหมข้าพเจ้าก็ตอบว่าแดงข้าพเจ้าก็ไปเอาฟ้าทะลายโจรมาให้กิน4เม็ดอาการก็ยังไม่ดีขึ้นวันต่อมาก็เลยไปรพ.เมืองราช ข้าพเจ้าก็ขี่รถเครื่องไปกับพี่สาวและน้องสาวข้าพเจ้าซ้อน3ไปขากลับก็โดนตำรวจจับนี่ถ้าข้าพเจ้ามีรถกระบะหรือรถเก๋งก็คงไม่โดนอยู่รพ.เมืองราชอาการก็ยังไม่ดีขึ้นจึงส่งไปรพ.กรุงเทพ ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ไปเยี่ยมหลายวันเพราะข้าพเจ้าไม่มีรถแล้วก็ไม่มีญาติคนไหนชวนไปแล้ววันนึงก็บอกให้ข้าพเจ้าไปเฝ้าอากง
อยู่กับอาม่าโดยมีเตี่ยเล้งมารับซึ่งอาม่าก็แก่แล้วน่าจะกลับไปพักผ่อนแต่ก็ยังมีคนให้เฝ้าข้าพเจ้าจะทำอย่างไรได้ก็เมื่อเค้าจัดมาอย่างนี้ข้าพเจ้าว่ามันก็ถูกที่ทุกคนอยากนอนอยากพักผ่อนแต่ลูกๆทุกคนรวมทั้งผู้เกี่ยวข้องไม่ควรให้แม่มาเฝ้าไข้คนป่วยนี่คือเหตุการณ์ตอนอยู่ห้องพิเศษอาการกทุเลาลงไปมากแล้วแต่ก็หน้านั้นอยู่ห้องccuซึ่งมันก็น่าจะอันตรายเหมือนกันเพราะห้องริมๆทางขวาก็มีคนตายอยู่คนนึง ข้าพเจ้านั่งอยู่ห้องพักญาติซึ่งเป็นห้องรวมมีโทรทัศน์เครื่องใหญ่ดูนั่งไปซักพักก็มีคนในห้องพดกันเรื่องให้ไปแจ้งใบมรณะบัตรมาไม่ทันพ่อคนนี้มีรูปพ่อเยอะไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนมายังซึ่งระหว่างพูดคุยกันนั้นไม่มีใครร้องไห้เหมือนเรื่องปกติ ข้าพเจ้าอยากถามเหลือเกินว่า ธรรม อันใด ใช่มรณนุสติเปล่า
แล้วข้าพเจ้าก็ออกจากห้องก็มีตำรวจพร้อมด้วยปอเต๊กตึ้งมาห่อศพอะไรเรียบร้อยแล้วก็เอาลงลิฟท์ข้าพเจ้าอยากจะขอโทษอากงเรื่องวันนั้น เรื่องที่อากงไม่เคยพูดถึงเลยข้าพเจ้าก็เข้าไปมีพยาบาลสองคนกำลังทำความสะอาด
อยู่ข้าพเจ้าเข้าไปพยาบาลก็บอกว่าญาติเข้าไม่ได้นะคะกรุณารอนอกห้อง(เหมือนในหนังเลย)

ข้าพเจ้าก็บอกขอเวลาแปบนึงนะครับเค้าก็ออกไปข้าพเจ้าก็เอามือจับแขนอากงจะพูดแต่อากงใส่ออกซิเจนอยู่พูดกันไม่รู้เรื่องออก
มาญาติก็แปลกใจว่าข้าพเจ้าเป็นอะไรกันข้าพเจ้าไม่ได้กลัวการสูญเสียแต่ข้าพเจ้ากลัวโอกาสที่ข้าพเจ้าจะพูดไปมันไม่มี ถึงตอนนี้อากงก็ไม่ได้เป็นไรมากแล้วกลับมาอยู่บ้านแล้ว แต่ก็ได้แต่นอนอยู่เฉยๆถึงเวลาก็ให้อาหารข้าพเจ้ารู้สึกขอบคุณทุกท่านที่เคยมาเยี่ยมอากงมาดูแลบ้างเล็กน้อย ทุกคนที่ทำดีย่อมได้ดีแน่นอน สิ่งสุดท้ายที่ใหญ่ที่สุดที่อาม่าอากงฝากไว้ให้ลูกหลานคืออะไร
คำตอบคือบ้านที่กำลังสร้างมันคงเป็นแหล่งศูนย์รวมของหลายๆ
ครอบครัว ข้าพเจ้าอยากให้ท่านทั้งหลายมีความรักความ
เอาใจใส่ต่อกันและกันต่อคนต่อทุกคน ทำความดีตอบแทน
คุณพ่อแม่เพียงแค่หน้าต่างของบ้านก็เพียงพอ

Create Date : 15 พฤษภาคม 2553		2 comments
Last Update : 15 พฤษภาคม 2553 13:37:23 น.
Counter : 2329 Pageviews.
Share Tweet