วันที่ 14 มกราคม 2552 ปีนี้เป็นปีที่ 3 แล้วที่แม่เสีย แม่เสียเนื่องจากการลื่นล้มในห้องครัว ศีรษะฟาดพื้น เลือดคั่งในสมอง กว่าจะรู้ว่าเลือดคั่งในสมอง ก็ล่วงเลยเข้าไปวันที่ 5 ของการล้มแล้ว แม่ล้มวันแรก ก็พาแม่ไปหาหมอที่ร.พ.รัฐบาลแห่งหนึ่งซึ่งแม่ไปตรวจรักษาความดันสูงเป็นประจำ เล่าอาการให้หมอฟัง อยากจะให้หมอเอ๊กซเรย์ แต่หมอบอกว่ายังไม่มีอาการใดๆทางสมองแสดงออกมา ให้สังเกตอาการ 24 ชั่วโมง บอกว่าคนไข้วิตกจริตมากเกินไป วันนั้นตกลงแม่ก็ไม่ได้เอ๊กซเรย์ แต่แม่จะบ่นกังวลตลอดเวลาว่าสมองแม่จะเป็นอะไรไปรึเปล่า จนกระทั่งเข้าวันที่ 5 แม่ยังไม่ตื่นนอนลงมา ทั้งๆที่ปกติ แม่จะตื่นเช้า แต่วันนั้นแม่ไม่ลงมาจนต้องขึ้นไปดูกัน แม่บอกว่าลุกไม่ขึ้น มันหนักหัวเป็นยังไงไม่รู้ ก็เลยพาแม่ไปที่ร.พ.เอกชนอีก คราวนี้ก็เล่าให้หมอฟังอีก แต่หมอก็ยังบอกว่าไม่น่าจะใช่จากสมอง เพราะน่าจะเป็นภายใน 24 ชั่วโมงตั้งแต่วันแรกแล้ว และให้ยาแก้หวัดมากินแทน จนตกเย็นแม่ไม่รู้สึกตัวแล้ว แขนขาไม่มีแรง ตอนนั้นแป๊วทำงานยังกลับไม่ถึงบ้าน ที่บ้านโทรมาตามให้กลับบ้านด่วน แม่อาการไม่ดี เลยรีบกลับบ้านวันนั้น พอตามไปถึงร.พ.คราวนี้ก็เล่าให้หมอฟังอีก แต่เป็นหมอคนละคนกับช่วงเช้าที่มา หมอเลยขอเอ๊กซเรย์ ปรากฎว่า เส้นเลือดแตกในสมองเยอะพอสมควร ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน พวกเราใจหาย ต่างมองหน้ากันพูดไม่ออก รู้สึกเคืองหมอที่ไปหา 2 ครั้งที่ผ่านมาที่ไม่ได้สนใจรายละเอียดของคนไข้เลย ทั้งๆที่เราขอเอ๊กซเรย์ ก็ยังว่าวิตกจริตไปเอง ผลสุดท้ายก็เป็นอย่างที่พวกเรากังวล ที่สำคัญตัวแม่เองที่กังวลมากกว่าเพื่อน วันนั้นเราต้องติดต่อญาติที่เป็นแพทย์อยู่ที่อีกร.พ.หนึ่งเป็นร.พ.รัฐบาล ขอย้ายตัวด่วน หมอร.พ.เอกชนที่เป็นศัลยแพทย์ก็มาถามว่าจะผ่าตัดรึไม่ ถ้าไม่ผ่าจะไปแล้ว ดูช่างไม่ได้สนใจคนไข้เอาซะเลย พวกเรารอรถจากอีกร.พ.หนึ่งมารับไปคืนนั้น หมอที่รับช่วงไปก็ได้รับการฝากฝังจากญาติที่เป็นหมออยู่ที่นั่นให้ช่วยดูแลให้ด้วย เพราะตัวหมอที่เป็นญาติย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด แต่วันนั้นแม่ก็ยังไม่ได้ผ่าตัดอยู่ดี หมอเช็คประวัติไปเจอว่าแม่เป็นความดันสูง กินยาละลายลิ่มเลือดอยู่ ถ้าผ่าตัดเลือดจะไหลไม่หยุด จึงทำไม่ได้ ได้แต่ให้ยาประคองไปก่อน หมอบอกว่าถ้าอาการไม่ทรุดไปกว่านี้ก็อาจจะไม่ต้องผ่า แต่อยู่ได้ 3-4 วัน อยู่ๆ พยาบาลก็เอาแม่ไปโกนหัว พวกเราก็ใจหาย ว่าแม่ต้องอาการแย่แล้วถึงต้องผ่าตัด ช่วงที่อยู่ร.พ.แม่ก็ไม่ค่อยจะรู้สึกตัวเท่าไหร่ ก่อนเข้าห้องผ่าตัดพวกเราก็ใจคอไม่ดี แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา หลังจากผ่าตัดแล้วแม่ต้องอยู่ในห้อง ICU เป็นเดือน เห็นแม่แล้ว ร้องไห้ทุกวัน สงสารแม่มาก มีสายระโยงระยางเต็มตัวแม่ไปหมด ตอนนั้นหมอบอกคนไข้ไม่มีแรงที่จะหายใจได้เอง เราก็ใจเสียกัน ไปเยี่ยมแม่กันทุกวัน ก็คิดว่าแม่คงจะไม่ได้ออกจากห้อง ICU แล้ว ตอนนั้นแม่ก็พอจะรู้สึกตัวบ้างแล้ว จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่เขียนหนังสือไม่ได้แล้ว จนกระทั่งผ่านไปเดือนกว่าๆ แม่ถึงได้ออกจากห้อง ICU พวกเราดีใจกันมาก อาการแม่เริ่มดีขึ้น จำได้มากขึ้น จำเพื่อนๆลูกที่มาเยี่ยมได้

จนถึงวันที่หมออนุญาติให้แม่กลับบ้านได้ ตอนนั้นหมอเพิ่งจะมาบอกว่า รู้มั้ยว่าตอนผ่าตัด โอกาสรอดแทบไม่มี ปาฏิหาริย์จริงๆที่คุณป้ารอดมาได้ พวกเราก็อึ้งกันเลยที่เพิ่งจะรู้กันวันจะกลับบ้าน หมอไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนจะเข้าห้องผ่าตัด แต่เราต้องให้อาหารแม่ทางสายยาง เพราะแม่ยังต้องเจาะช่องคอเอาไว้ และคอยล้างเสมหะแม่ตลอด ตอนนั้นแม่ยังพอเดินได้บ้าง แต่ต้องคอยพยุงเดิน แม่ต้องเข้า-ออก ร.พ.รัฐบาล 4 ครั้ง เอกชน 4 ครั้ง ครั้งสุดท้ายที่ร.พ.รัฐบาล ตั้งแต่วันที่ 14 ธ.ค.2548 เป็นต้นมา จนกระทั่งวันที่ 14 ม.ค.2549 รวมเป็นระยะเวลา 8 เดือนเศษ อายุ 81 ปี จริงๆก่อนหน้าที่แม่จะมีอาการทรุดลง แม่ยังอาการดีอยู่เลย จนหมอบอกอีก 2-3 วันก็กลับบ้านได้แล้ว ตอนนั้นแม่ก็เริ่มมีเสียงพูดได้บ้างแล้ว แต่จู่ๆ หมอบอกว่าแม่ติดเชื้อในกระแสเลือด หลังจากนั้นไม่นาน หมอบอกให้ทำใจนะ แม่อาการไม่ดีแล้ว พวกเราใจหาย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการเข้าร.พ.ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของแม่ ตอนที่รู้ข่าว น้องสาวโทรมาบอก เย็นวันนั้นไม่ได้เข้าไปเยี่ยมแม่ มีพ่อไปกะพี่ชาย พอได้ทราบข่าวจากพ่อโทรมาบอก แป๊วและปุ้มก็รีบออกจากบ้านไปร.พ.เลย ตอนนั้นเราร้องไห้กันไปตลอดทาง ใจเสีย พูดอะไรกันไม่ออก อาทิตย์นั้นพวกเราไปเฝ้าแม่กันทุกวัน แต่แม่หลับตลอด ไม่ลืมตาเลย ไม่รู้สึกตัวแล้ว พวกเราก็ได้แต่บีบนวดแม่ กอดแม่ ร้องไห้กับแม่ วันก่อนที่แม่จะเสีย อยู่ดีๆแม่ก็ลืมตาขึ้นมาได้ มองพวกเราทุกคนได้ ใจนึงก็ดีใจ คิดว่า เป็นปาฏิหาริย์รึเปล่า อีกใจนึงก็ใจเสีย เคยได้ยินมาว่า คนที่ใกล้จะเสีย เค้าจะมีแรงขึ้นมาเฉยๆ ซักพักเดียว เหมือนจะสั่งเสีย ก่อนจะสิ้นลมไป นึกถึงเรื่องที่เคยได้ยินมาก็ใจเสีย กลัวจะเป็นแบบนั้น แม่คงอยากมองดูพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย กลับมาบ้านวันนั้นก็รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรไม่รู้ ร้องไห้หนักเลย จนกระทั่งวันเสาร์ที่แม่จะเสีย วันนั้นแป๊วต้องทำงาน พ่อกับน้องสาวไปเยี่ยม ก็ยังอยากจะไปด้วย พอทำงานไปได้ซักพัก หมอโทรมาบอกว่าเป็นลูกสาวใช่ไหม ตอนนี้แม่หัวใจหยุดเต้นแล้วนะ ให้รีบมา หมอจะยังไม่ถอดเครื่องช่วยหายใจ จะรอให้มาก่อน ตอนนั้นรู้สึกสมองมันตื้อไปหมด วันที่หวาดกลัวว่าแม่จะไป ก็มาถึงจริงๆ พอได้ยินเท่านั้น ทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่โทรศัพท์ไปบอกที่บ้าน ทั้งๆที่พ่อและน้องสาวเพิ่งจะไปเยี่ยมแม่ เพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน ตกใจกันมาก แป๊วก็ขับรถไปร้องไห้ไปตลอดทาง น้ำตามันกลบตาไปหมด ต่อไปนี้ไม่มีแม่แล้วจริงๆ แป๊วไปถึงร.พ.เป็นคนสุดท้าย กอดแม่ น้ำตาไหล นี่แม่ไปแล้วจริงๆ เสียดายที่ไม่ได้อยู่กับแม่จนวาระสุดท้าย อยากกอดแม่อยู่แบบนั้น นานเท่านาน ให้สมกับที่ไม่ค่อยได้กอดแม่เลย มารู้สึกตัวก็สายไปเสียแล้ว แม่ไม่อยู่ให้ลูกได้กอดแล้ว แม่จ๋า ลูกคิดถึงแม่จริงๆ ความรู้สึกในวันนี้ ไม่ต่างจากวันนั้นเลย เขียนไปก็ร้องไห้ไป เพราะความคิดถึงแม่ วันนี้ก็คงไปทำบุญให้แม่ที่ร.พ.สงฆ์เหมือนที่ทำกันเป็นประจำทุกปี

จริงๆ อยากเอาคำไว้อาลัยแม่ มารวบรวมไว้ตรงนี้ แต่เคยได้เอามาลงไว้ ใน Happy Birth Day ของตัวเอง เลยไม่ได้เอามาลงไว้อีก เลยขอเอา link มาไว้แทน คำอาลัยจากลูก

Create Date : 13 มกราคม 2552
Last Update : 20 มกราคม 2552 20:36:26 น.		95 comments
Counter : 1038 Pageviews.
Share Tweet