เธอ...ช่างไม่รู้เลย *
ช่ า ง ไ ม่ รู้ เ ล ย . . .
ในแววตาทั้งคู่ ไม่รับรู้อะไร
เธอคงยังไม่เข้าใจ เพราะฉันไม่ใช่คนเก่า
เราคงยังเหมือนเพื่อน หยอกล้อเหมือนวันวาน
แต่ฉันคือคนใจสั่น แต่ฉันคือคนหวั่นไหว
* ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
ว่าเพื่อนคนหนึ่งมันแอบมันคิดอะไรไปไกล
กว่าเป็นเพื่อนกัน
กลายเป็นคนฝันใฝ่ อยู่ใกล้ๆเธอ
กลายเป็นคนที่รอเก้อ เหมือนหนังสือที่เธอไม่อ่าน
ตาคอยมองจ้องอยู่ อยากให้รู้ใจกัน
แต่แล้วเธอยังมองผ่าน และฉันก็ยังหวั่นไหว
P.S. อันของสูงแม้ปองต้องจิต..ถ้าไม่คิดปืนปายจะได้หรือ อีกนานแค่ไหน...ถึงจะกล้าบอกเธอ *
. . . ไ อ่ ต า ล . . .
|