Bloggang.com : (my name is) luka : เผิงโหย่ววววววววววว

เผิงโหย่ววววววววววว

ฮ่าๆๆ งงกันล่ะสิสำหรับคนที่ไม่ได้ไปทริปนี้ด้วยกัน
"เผิงโหย่ว" เป็นภาษาจีนกลาง แปลว่าเพื่อนฮะ
พวกเราทุกคนใช้คำนี้ในการต่อราคาตอนไปเสินเจิ้น

"มันส์มากๆ"

ไอ้ตอนอยู่ฮ่องกงทำงานนี่ก็นรกอยู่หรอก
แต่ไม่นรกมากนะ เพราะงานนี้ดีมากๆ คนเยอะดี มีโพเทนเชี่ยว
แต่ช่างแม่งเหอะ เรื่องงานๆ

ไปฮ่องกงไม่ได้เดินฮ่องกง แต่ไปเสินเจิ้นถึงสองวัน
ตอนแรกดิชั้นก็คิดๆ อยู่ว่าจะไม่ไป เพราะได้ข่าวมาว่ามีแต่ของปลอม
ไอ้เราก็ไม่นิยมพวกของแบรนด์เนมอะไรนั่นด้วย กลัวไปเสียเวลา
แต่เนื่องจากเพื่อนๆ ไปกันหมด แล้วเราก็เหลือตั๋วเครื่องบินที่จะกลับมาฮ่องกงอีกที

เอาวะ.. ไปด้วย

แม่เจ้า เพื่อนฮะ ไปแล้วกลับไม่ได้ ไปวันเสาร์เดินกันจนถึงสามสี่ทุ่มมั๊ง
กลัวเค้าไม่ให้กลับฝั่งฮ่องกงมาก กลัวด่านปิดแล้วต้องนอนตายที่เมืองจีน

ทั้งนี้ทั้งนั้น.. สาเหตุที่ทำให้พวกเราเสียเวลากับฝั่งเมืองเจ๊กนี้มากเกินควร
เนื่องจากมีคุณพี่ร้านนึงพาพวกเราไปที่ "โกดัง" คลังเก็บของปลอมทั้งหลาย
โห.. ทางเดินไปนี่น่ากลัวสุดๆ ต้องออกจากตึกช็อปปิ้ง ไปตามทางเดินมืดๆ
แถมต้องไปขึ้นตึกที่สภาพหน้าตาน่ากลัวกว่าซ่อง
เราก็เดินกันไปหกคนแบบเกาะๆ กันไป พอไปถึงทางขึ้นแม่งน่ากลัวมาก
ไอฝ้ายด้วยความที่ผีของปลอมเข้าสิงเป็นหน่วยกล้าตาย จะขึ้นไปเซิ๊บๆ
เราก็เลยขึ้นไปด้วยกันเหนียว ให้อีกสี่คนที่เหลือรออยู่ข้างล่าง
ตอนเดินขึ้นนี่หวั่นใจมาก แต่ด้วยความมองโลกในแง่ดี (จนเกินไป) ก็คิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก
แต่พี่เจ๊กคนนี้ท่าทางเค้าล่อกแล่กมาก เหลือบซ้ายขวาแล้วทำท่าย่องๆ
ทั้งๆ ที่มีคนเดินสวนลงมาตรงบันไดตลอด ไม่รู้จะย่องไปทำไม
พอเค้าเปิดล็อก (ที่ดูแน่นหนามาก เหมือนเก็บซอมบี้ไว้ในนั้น ล็อกไว้กันหลุด)

ผ่าง

เย๊ดดดดดดดด คลังของปลอม!!!!!!!!!!!
ละลานตามากๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราผู้ไม่สนใจของปลอมก็เกิดเปลี่ยนใจ ซื้ออะไรแทบไม่ถูก จึงซื้อหมดเลย
ส่วนโส่ยที่ตอนแรกฟึดฟัดๆ ไม่อยากมาโกดัง ก็มีของฝากให้คนทางบ้านเช่นกัน

สนุกจังเลยฮิ

หลังจากนั้นพวกเราก็เดินกันแบบล่กๆ เก็บตกเล็กน้อย แล้วรีบกลับเพราะจูอนเมสเสจมายิกๆ
ตอนกลับนี่หมดแรงข้าวต้มมาก ทุกคนกลายเป็นคนพันธุ์ไร้น้ำใจ
ตอนที่นั่งในรถไฟ พอเห็นเด็กก็แกล้งไม่สบตา ไม่ไหวแล้ว ถ้าลุกให้ต้องตายแน่ๆ

กลับมาห้องพักก็สลบเหมือด แต่ก่อนสลบพวกเราแอบคัน
อยากกลับไปเสินเจิ้นต่อ เหมือนว่าอารมณ์มันค้างเติ่ง
ถ้าพวกเราไม่ได้กลับไปต้องนอนตายตาไม่หลับแน่ๆ
ก็เลยตกลงกันว่าพรุ่งนี้จะไปอีกรอบ!!

การกลับไปครั้งที่สองของเรานั้นน่าสมเพชพอดู
ทุกอย่างแข่งกับเวลาเพราะเราต้องรีบกลับมาขึ้นเครื่องบินให้ทัน
ขาไปล่กจนแทบจะวิ่งในรถไฟ พอได้ลงรถไฟนี่วิ่งกันเหมือนคนบ้า
(อ้อ มีแค่ เรา ฝ้าย เกิ้ลที่ไปนะ เฟรนด์ โส่ย ใหม่ เดินฮ่องกง)

ขณะที่ต่อแถว ต.ม. ฝั่งเข้าประเทศจีน ..แถวยาวมาก
เราก็ได้รู้ว่าเราต้องทำวีซ่าอีกครั้งนึง!!!
แง.. แปลว่าต้องเสียอีกเจ็ดร้อยห้าสิบบาทโดยประมาณ
ไอ้วีซ่าที่ทำไปแล้วเมื่อวานมันเสือกเป็นซิงเกิ้ลเอนทรี่
....เอาวะ กูนั่งรถมาแล้วพร้อมความหวังเต็มเปี่ยม ทำอีกทีก็ได้

คราวนี้อารมณ์กดดันมันจึงมากขึ้น
ต้องเดินให้คุ้ม ต้องเดินให้คุ้ม เสียงก้องอยู่ในหัวเหมือนโดนสะกดจิต
ด้วยความล่กมาก คราวนี้ไม่ได้อะไรเลย
ไร้สติ เดินแบบขวั่กไขว่ นึกภาพตามนะ.. เหมือนคนบ้าอ่ะ
เดินเอาขาข้างนึงไปเหยียบในร้านนึงแล้วรีบออกเพื่อเปลี่ยนร้าน
แต่ก็เอาวะ.. ดีกว่าไม่ได้กลับไป ไม่งั้นนอนตายตาไม่หลับแน่ๆ

ขากลับของวันนี้ก็หมดแรงข้าวต้มอีกเช่นเคย
ไม่ได้กินข้าวทั้งวัน ได้กินแต่ขนมปังก้อนเลี้ยงปลา โอ้ว.. เหน็ดเหนื่อย
ตอนอยู่ในรถไฟไม่ได้นั่ง เพราะคนเยอะ พวกเราทำท่าอ่อนเปลี้ยมากจนคนแก่ที่นั่งอยู่สมเพชจนต้องลุกให้นั่ง
พวกเราเขินมากแต่ก็นั่ง.. อย่าเข้าใจผิดนะ จริงๆ เค้าก็กำลังจะลงป้ายต่อไปน่ะแหละ แต่เค้าลุกให้ก่อน
โอ้ว.. รักคนจีน วัฒนธรรมแสนงาม คนแก่ลุกให้คนหนุ่มสาวนั่ง

จบตรงนี้เลยละกัน
ที่เล่านี่ไม่มีเรื่องฮ่องกงเลยว่ะ ฮ่าๆๆ
เดี๋ยวไปอีก เอาไรป่ะ?

เฮ๊ย ไรวะ มีเลือกกลุ่มย่งกลุ่มย่อยด้วยอ่ะเดี๋ยวนี้ ปญอ

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2548

Last Update : 15 พฤศจิกายน 2548 0:54:47 น.

9 comments

Counter : 586 Pageviews.

พี่สาวคับ ขอของปลอมมั่ง ฮ่าๆๆๆๆ

โดย: น้องสาวคิดถึงพี่สาวสุดๆไปเลย กลับมาซะที IP: 58.10.168.184 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2548 เวลา:2:12:05 น.

อย่าดำเนินเรื่องเร็วฉับๆๆๆแบบนี้ดิ

เวลาอ่านเลยต้องเร่งๆอ่านไปด้วยเลย กลัวตามไม่ทัน

โดย: tae_tae IP: 58.10.211.215 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2548 เวลา:11:01:20 น.

งือ รอของฝากอยู่

โดย: งึงึ IP: 58.11.109.9 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2548 เวลา:15:56:28 น.

หึหึ หุหุ หิหิ ฮ่ะฮ่ะ
สะใจๆๆๆๆ แต่ก็ยังมีเรื่องข้องใจอยู่นิดหน่อย ขอไปเคลียร์ปีหน้าแล้วกันนะ

โดย: เก้งงง IP: 203.152.43.65 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2548 เวลา:13:55:05 น.

น้องสาว: มีจ้ะ เดี๋ยวเอาไปให้
เต้: ก็มันล่กมากจริงๆ แปลว่าเราเล่าประสบความสำเร็จ
บ๊วย: ไม่มี เสียใจ
กะเอ้ง: กูเสียดายว่ะ เสื้อโค๊ตราคาหนึ่งพันบาท แม่งงงงง ไม่น่าเลยกู.. นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "มีเรื่องกะใครให้รีบเคลียร์ เดี๋ยวจะค้างคาใจ" คราวหน้าอยากได้อะไรจะกวาดให้เรียบ ไม่คิดมากอีกต่อไปแล้ว

โดย: รุชาวเจ๊ก IP: 203.118.106.168 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2548 เวลา:15:59:49 น.

งะ

โดย: คนโหล IP: 58.11.109.9 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2548 เวลา:16:57:30 น.

นาย ขอด้วย

โดย: อีกคน IP: 61.91.86.6 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2548 เวลา:21:10:24 น.

ไม่ได้วะนาย
ของตู

โดย: คนโหล IP: 58.11.109.9 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:17:06:04 น.

ขอแท๊คทีมทริปหน้าอีกรอบ
คราวหน้า ขอเดินสปีดเร็วกว่านี้นะ

โดย: ฝ้วน IP: 61.91.201.103 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:22:16:02 น.