อ้าว อัพแล้วนี่หว่า

เฮ้อ เธอ... พูดไรไปอรุก็ต้องว่าเราไม่เข้าใจอีกแน่ เพราะฉะนั้นก็ไม่พูดดีกว่า

งืมมมมมมมมมม งัมมมมมมมมมมมมม

บลา บลา บลา

เฮ้อ ฉัน และ เฮ้อ เธอ

อย่าเฝ้าแต่จะตามหาโลกของเรา สู้สร้างเอาเองเลยดีกว่าครับ แต่สร้างแล้วอย่าอยู่คนเดียว น่าจะเชื้อเชิญเพื่อนๆมาร่วมเป็นประชากรของโลกของเราเองบ้างดีกว่า ต้องมีความหลากหลายโลกถึงจะมีเสน่ห์ครับ

เพลงเจ๋งดีอ่าครับ

เชิญดาวน์โหลดเว็บเพจฟรีได้ที่ //www.vianoth.com

ยังไม่ได้อ่านบล็อกแต่เพลงจ้าบ
แนวไปเลยนาย

มาตอบใหม่ดีกว่า เพราะเดี๋ยวจะคิดว่าเราว่าอรุว่างี่เง่าอีก

เราว่าอรุไม่งี่เง่า เพราะเราก็เคยเป็นแบบนี้

แต่เราไม่อยากให้อรุรู้สึกแบบนี้บ่อยๆ (ถึงเราอาจจะเป็นส่วนหนึ่งให้อรุรู้สึกแบบนี้ก็เหอะ ...รึเปล่า)

เอาเป็นว่า เราว่าคนที่รักอรุมีเยอะนะ ที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับอรุแค่ตามกระบวนการของสังคมอ่ะ

เราไม่อยากให้อรุคิดมาก ...นะ

ตามหาสิ่งที่ไม่มีอยู่ มันยากที่จะหาให้เจอนะจ๊ะ

สร้างโลกที่ตัวเองอยากอยู่ ขังตัวเองไว้ในนั้น แล้วค่อยเปิดประตูออกมาเมื่อเหงา...คำแนะนำเล็กๆจากผู้มีประสบการณ์โชกโชนจ้า

สวัสดีคุณข้าวตูค่ะ
บางทีโลกของเราคนอื่นเค้าก็ไม่อยากจะเข้ามาหรอกค่ะ

แล้วโลกที่เราหมายถึง.. ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีงาม กิจกรรมยามว่างหรืออะไรอย่างนั้น
เราเปรียบถึงอัตตาของแต่ละคน.. ที่มองเห็นแต่ตัวเองน่ะค่ะ
คิดไปคิดมา.. เราก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่น
อัตตาเราก็เยอะเหลือเกิน มองอะไรจากมุมของตัวเอง
โลกของเราก็ใหญ่ที่สุด
แต่ความเป็นตัวเรามันต่างจากคนอื่นหน่อย
คือ.. ชีวิตของเราไปสนใจคนอื่นมากเกินไป
เชื่อมั่นในตัวมนุษย์มากเกินไป
จริงๆ แล้วต่างคนก็ต่างกัน มีชีวิตต่างกันไป
มนุษย์เราไม่ได้สมบูรณ์แบบ มีผิดพลาดและไม่สวยงามไปบ้าง
เราก็ไม่ควรจะไปผิดหวังกับมัน.. ควรจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

เราควรจะเข้าใจมันให้ได้มากกว่านี้
เราควรจะหันมาอยู่กับตัวเองมากกว่านี้
นั่นก็คือการหาโลก (หรือสร้างโลก) ของตัวเองน่ะค่ะ

เฮ้อ.. พิมพ์เองงงเอง แต่เศร้าจัง
สำหรับทุกคน.. อีกอาทิตย์เจอกันนะ
ขอบคุณที่ยังไม่เอือมระอากัน
ยังขยันมาให้คำแนะนำและปลอบโยนเสมอ
แต่ยังไงเราก็รู้สึกอย่างนี้แหละ

โอเค

นาว ไอ โนว

เรายังตอบไรไม่ได้

มันหม่นๆ ในใจ

แต่ก็แวะมาอ่านความรู้สึกของอรุ

บางที ความสุขหาจากตัวเองไม่ได้จริงๆ

บ๊วยหม่นด้วย น่ายักอ่ะ

ความคิดเป็นเหมือนโปรแกรมที่ต้องการการอัพเดตอยู่สม่ำเสมอ เพราะถ้าไม่อัพเดต มันก็ไม่สามารถใช้งานได้อย่างเต็มที่ เพราะเมื่อโปรแกรมเวอร์ชั่นใหม่ๆออกมาทีก็จะพยายามแก้ข้อบกพร่องเก่าๆ และเพิ่มเติมความสามารถใหม่ๆเข้าไป

เราไม่เคยมั่นใจในสิ่งทีเราคิดว่ามันเจ๋งที่สุด เรายังต้องได้รับสิ่งต่างๆรอบตัวมาอัพเดตเสมอๆ เพื่อที่จะทำให้เราอยู่ได้อย่างมีความสุขมากขึ้น

แต่ระวังไวรัสด้วยละกัน คั่กๆๆๆ

เขียนไรฟะ เขียนเองงงเอง ไม่ได้คิดไม่แก้และไม่ลบด้วย

แปลเอง

จากข้างบน เห็นชัดๆ เลยนะว่าอรุไม่ได้อยู่คนเดียว
ทุกคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นและความเป็นห่วงที่ดูจริงใจ ขนาดบ๊วยยังดูตั้งใจตอบ และอ่านดูมีใจความอีกด้วยอ่ะ

ชอบที่น้องนัทตอบอรุจังอ่ะ อย่างน้อยอรุก็มีเพื่อนดีๆ อย่างทุกๆคนนะ พี่ไม่เคยมีเพื่อนที่มองเราออกได้อย่างนี้เลยจิงๆ เพื่อนๆ อบอุ่นอย่างนี้ น่าอิจฉาออก

อ้อ อย่าลืมที่เค้าบอกกันว่า The grass is always greener on the other side ...

คนในอยากออกคนนอกอยากเข้า เนี่ยเป็นเรื่องจิง

ชอบที่น้องนัทตอบอรุจังอ่ะ อย่างน้อยอรุก็มีเพื่อนดีๆ อย่างทุกๆคนนะ >> คิกคิก ฟังพี่เค้าไว้นะอายุ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาแสดงความคิดเห็น
เราได้ยินคำพวกนี้บ่อยแล้ว
เรามักได้ยินคำพูดที่ดูแสดงความรักและเป็นห่วงเสมอ
พูดจาอย่างงี๊อาจจะดูน่าหมั่นไส้และทุกคนอาจจะหมดรักกับเราลงในซักวัน
แต่ก็เพราะเรารู้สึกอย่างนี้ มันก็ไม่รู้เพราะอะไร

เราเพิ่งกลับมาจากทริปที่น่าจะดูอบอุ่น
เพื่อนๆ ไปด้วยกันมากมาย
แต่บางที.. เราก็เหมือนอยู่คนเดียว
มันเป็นปัญหาของเราเองแหละ ไม่ใช่ปัญหาของใคร
แต่เราก็ไม่รู้เมื่อไหร่เราจะเลิกเป็นแบบนี้
กลุ้มใจเหมือนกันนะ คนนอยแดกเนี่ย..

ปล. โนะอุจิคุง.. แปลด่วย

^
^

เลิกไมจ๊ะ นอย ๆ แหล่ะดีล่ะ ไม่นอยไม่รุไม่เร้า(ใจ) ฮิก ๆ

บล๊อกนี้มันอัพตั้งกะเมื่อไหร่ ไม่เห็นง่ะ

^
พี่ฝ้ายเองฮ่ะ