เคยต้องใช้เวลาสำหรับรวบรวมความกล้ากันบ้างมั๊ยคะ ....

เมื่อวันพุธที่แล้ว ปวดท้องอีกแล้ว....
มันจะเป็นบ่อยๆ เหมือนกัน ....
แต่ไม่ถึงขนาดที่ปวดจนตัวหงิกตัวงออะไรหรอกค่ะ ...
มันปวดแบบน่ารำคาญ จุกจิกกวนใจ .....
เมื่อวันพุธที่แล้ว วันที่ 17 สิงหาค่ะ
เลยไปหาหมอที่รักษาอยู่ประจำ .....
คุณหมอคนนี้ สนิทกันค่ะ เพราะว่ารักษาพี่สาวมานานหลายปี ....
สนิทจนเรียกคุณหมอว่าพี่ได้ .....

หมอบอกว่า ชั้นล่ะเสียวเธอจริงๆ ... มะโรงมะเส็ง ...เหอๆ

อ่ะ...อ่าว ...หมอพูดแบบนี้หนูใจหล่นไปที่ตาตุ่ม....กลัวนะเนี่ย..

หมอบอกว่า ปัจจุบันตรวจพบกันเยอะ ...
สาเหตุมันมาจากอาหารที่เรากินเข้าไปทุกวันๆ.....
มันมีสารปนเปื้อน..... ผักที่เรากินเข้าไปทุกวันๆ...
มันฉีดยาฆ่าแมลงทั้งนั้น....
ถ้าร้านที่ล้างไม่สะอาดแล้วเรากินเข้าไป
มันก็จะไปสะสมในร่างกายทุกวันๆ...

".... แล้วหมอจะให้ทำไงอ่ะคะ...แห่ะๆ.."

"ไปส่องกล้องดูไป ... ไปส่องดูกระเพาะเราซะหน่อย ชั้นเห็นเราปวดท้องบ่อย ..."

"ส่องกล้อง ดูกระเพาะ... แล้วจะส่องไงอ่ะคะหมอ"

"ก็ใส่กล้องเข้าไปทางปาก ... แต่ไม่ต้องกลัวนะ...จะฉีดยาให้หลับก่อน... ส่องดู 3-5 นาทีก็เสร็จ"

จากที่หน้าตาดูอมโรคและซีดๆอยู่แล้วของข้าพเจ้า ... ยิ่งดูซีดหนักเข้าไปอีก ....

ต่อรองๆ ... หุหุ .....

"เอ่อ... หมอคะ มันก็ไม่ค่อยปวดแล้วนะเนี่ย ... เนี่ยตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว"

"....นะคะ...เอายาไปกินก่อนได้ป่าว....ค่อยมาส่องวันหลังแห่ะๆ"

"....เออนะ ดื้อจริง" โดนหมอดุซะ เหอๆ ....

ด้วยความรำคาญ คุณหมอเลยให้ยามาทานอาทิตย์นึง
แล้วนัดให้ไปดูอีกทีวันที่ 24 สิงหาค่ะ ....

นั่งคิด...นอนคิด... ถ้าเราส่องไปแล้วเจออะไรล่ะ
... ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไง ....
แล้วถ้าเราเป็นอะไรพ่อกับแม่ข้าพเจ้าล่ะ -*-
... กลัวค่ะ .... รู้สึกตัวเองยังมีภาระ.... เหอๆ...

"คุณ ........ คะ เชิญพบคุณหมอค่ะ" เสียงคุณพยาบาลเรียกชื่อเรา...

เสียงคุณพยาบาลก็ฟังดูหวานๆ
แต่ทำไมความรู้สึกของข้าพเจ้าฟังแล้วมันช่างสยดสยองจริงๆ ...
รับคำ ค่ะๆ แล้วก็เดินคอตก เข้าไปหาคุณหมอ.....

"เป็นไงบ้างล่ะ กินยาแล้วเป็นไง" หมอถาม...

"หายแล้วค่ะ ... ไม่ปวดเลยเลยนะเนี่ย... รีบตอบทันใด...

ก็จริงนะ...วันนี้ไปแบบไปตามนัด...ไม่ได้ปวดท้องเลยนะเนี่ย...
คุณหมอเลยตรวจดู โดนเคาะท้องไป 3-4 โป๊ก....

คุณหมอก็ถามคำถามเดิม ....

ณ สถานที่ ที่จะทำการส่องดูกระเพาะของข้าพเจ้า
.... มีป้ายชื่อตัวโตเขียนหน้าห้องว่า.......

...............................................................

นี่ ข้าพเจ้า เข้ามาส่องกล้อง... หรือจะเข้ามาผ่าตัดคลอดบุตรเนี่ย ...

"...เอ้า...ขึ้นเตียงได้เลยครับ .... โอเคค่ะ -_-"
คุณไม่ต้องบอกหรอก...มาเกยถึงที่แล้วนี่...(อันนี้พูดในใจ)..."

.... พอได้นอนเตียงนี่ ความรู้สึกเหมือนจะโดนพาไปเจี๋ยน
ยังไงยังงั้นค่ะ... นอนลืมตาโพลง ....

บุรุษพยาบาล .... เข็นเตียงพาเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้วค่ะ...

อุปกรณ์ภายในห้องก็ช่างน่าเอ็นดูจริงๆ ค่ะ ....
.... กรรไกรและมีดสารพัดชนิด... เห็นขวดยาหลายๆ ขวด ...
เห็นไฟดวงโตๆ...เครื่องช่วยหายใจเอย
... ท่ออะไรต่ออะไรก็ไม่รู้เยอะไปหมด ...

..... คุณหมอมาแล้ว ใส่ชุดเหมือนจะมาผ่าตัดเลย
ใส่หมวกคลุมผมด้วยล่ะ ..... คุณหมอดูน่ารัก..คิกขุดีค่ะ ...ในชุดนี้

เอ๊า .... มาจนถึงขนาดนี้ ถ้าหนูบอกไม่พร้อม หมอจะยอมมั๊ย...(พูดในใจ)

ทำได้แค่่พยักหน้า....อย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ -*-
คุณหมอให้อ้าปาก แล้วพ่นยาชาเข้าไปในปากค่ะ...
ความรู้สึกแรก... คือในคอมันชา ....

เฮ้ย! ชาแล้วอ่ะ กลืนน้ำลายไม่ได้
จำได้ว่า ร้องหมอๆ อึดอัดอ่ะ อาอาอ่ะ (จะพูดว่า...ชาชา)

คุณหมอไม่ฟังเสียงแล้วค่ะ ....
บรรจงพ่นยาชาใส่ปากไปอีก 2-3 ฟรื่ด
หูแว่วๆ ว่า พยาบาลคนนึงบอก ... กำมือสิคะ ...
คือเค้าจะฉีดยาเข้าเส้นให้นอนหลับค่ะ...
แต่หูยังแว่วๆ เสียงนินทา...จากคุณพยาบาลคนนึงว่า.....

.... มันรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยจริงๆ....สมองโล่ง..มันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ....

แต่ว่าข้าพเจ้าต้องหน้าซีดอีกครั้ง...

เมื่อเห็นตัวเลขในสลิปบัตรเครดิต
ที่เจ้าหน้าที่การเงินยื่นให้ .....
ได้แต่ปาดเหงื่อแล้วเซ็นชื่อลงไป...