ภาพฝีมือพ่อ และ The Village Album " มีกล้องวีดีโอมั้ยพ่อขอยืมหน่อย พ่อจะไปต่างจังหวัดกับแม่ " พ่อ ทหารวัยใกล้เกษียณทักทายถามผม หลังจากผมเดินเข้ามาในบ้าน " มี.... เดี้ยวเอามาให้น่ะ " ผมตอบ แล้วหายขึ้นไปหยิบกล้องดิจิตอลลงมาหาพ่อที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ชั้นล่างของบ้าน " พ่อ.....นี่ เค้าเรียกว่า ดิจิตอลคอมเพค เอาไว้ถ่ายถาพนิ่งก็ได้ หรือจะเอาถ่ายวีดีโอก็ได้ แต่ถ่านนี้มันใกล้หมดแล้วน่ะ พ่อไปที่เซเว่นซื้อถ่าน อัลคาไลน์2เอ4ก้อน ใส่ได้เลย " ผมพูดพลางยื่นกล้องให้พ่อดู พ่อรับแล้วทำท่างงๆ จับพลิกหน้าพลิกหลังดู " เดี้ยวผมจะสอนให้..เวลาพ่อจะถ่ายพ่อจับอย่างนี้น่ะ เปิดฝากล้องก่อนแล้วเปิดปุ่มพาวเวอร์ตรงนี้ ( กล้องดัง ปี๊ปๆ) พ่อเห็นมั้ยไฟเรดมันจะสว่างขึ้น ถ้ามันเป็นสีเขียวก็พร้อมถ่ายได้ แล้วพ่อเลื่อนปุ่มตรงนี้มา(จับตรงปุ่มหมุนเลื่อนโปรมแกรมการถ่ายภาพ) ตรงนี้อันนี้แปลว่าถ่ายถาพนิ่ง แล้วพ่อเห็นรูปนี้มั้ย ที่เป็นรูปกล้องภาพยนต์อ่ะ ถ้าเราเลื่อนไปตรงนั้นเราก็สามารถถ่ายภาพเคลื่อนไหวได้ " ผมพล่ามพร้อมถ่ายสาธิตให้พ่อดู พ่อจับกล้องแบบ เก้ๆกังๆ สายตาก็ไม่ค่อยดี คิ้วขมวด ต้องเพล่งใกล้ๆถึงเห็นรูปเครื่องหมายต่างๆบนกล้องและช่องมองภาพ แต่....พ่อผมเป็นครูคนแรกที่สอนผมถ่ายภาพ กล้องตัวแรกพ่อผมก็ซื้อให้ในสมัยมัธยมต้น เป็นของ โอลิมปัส รุ่น Trip35 หน้าตาเหลี่ยมๆแต่ที่ผมชอบเพราะมันมี กระจกแก้วกลมอยู่ด้านหน้าเลนส์ดูแล้วสวยดี " นี่ เปิดหลังกล้องแบบนี้ เห็นตรงนี้มั้ย เขาเรียกว่ารูหนามเตย แล้วเราค่อยๆเอาหางฟิล์มสอดเข้าไปในช่องนี้ จับกลักฟิล์มแล้วดึงเบาๆมาใส่ใน่ช่อง แล้วจับแกน ฟิล์มกดใส่มันจะเข้าไปในช่องรูที่กลักฟิล์มพอดี เห็นมั้ย " พ่อสอนผมใส่ฟิล์ม ในกล้องตัวใหม่ของผม ผมมือไม้สั่น เก้ๆกังๆจับกล้องตัวแรกในชีวิต โอลิมปัส รุ่น Trip35   ผมนั่งดูพ่อลองกล้อง ดิจิตอลคอมเพค กดแล้วก็ถ่ายแล้วก็เพลย์ดูตามที่ผมสอน ปิดแล้วก็เปิดใหม่ พ่อบอกว่ายาก แต่เดี้ยวจะพยายามลองใช้ดู มันทำให้ผมนึกถึงภาพยนต์ญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งที่ซึ่งผมไปดูมาไม่นานนี้ ชื่อว่า The Village Album   ตัวภาพยนต์เล่าเรื่องของ สองพ่อลูก พ่อเจ้าของร้านถ่ายรูปเก่าแก่ในหมู่บ้านฮานาตานิ ส่วนลูกเป็นช่างภาพหนุ่มไฟแรงแห่งเมืองหลวง สองพ่อลูกคู่นี้ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันนัก แต่ทั้งสองก็ต้องมารับงานที่หมู่บ้านในชนบทอันห่างไกลความเจริญที่ซึ่งเป็นบ้านของคนทั้งสอง เรื่องของเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะว่ารัฐบาลญี่ปุ่นต้องการใช้พื้นที่บริเวณนั้นในการก่อสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ขอความร่วมมือชาวบ้านให้อพยพโยกย้ายหาอยู่ใหม่ภายในเวลาที่กำหนด แต่ที่ที่เป็นที่เกิด ที่อยู่อาศัย ที่ทำมาหากิน และที่ตาย มาหลายชั่วอายุคนซึ่งมีแต่ความทรงจำ ชาวบ้านปรึกษาหารือกันแล้วลงความเห็นร่วมกันว่า อยากจะให้ เคนอิจิ ผู้เป็นพ่อให้ ตระเวนบันทึกภาพผู้คนทุกหลังคาเรือนในหมู่บ้านเก็บไว้เป็นที่ระลึกและจัดทำ " Village Album " เป็นของขวัญชิ้นที่ระลึกสุดท้ายของหมู่บ้านสักเล่ม     แล้วโชคชะตาเล่นกลมนต์สะกดที่ต้องทำให้สองพ่อลูกคู่นี้มาทำงานร่วมกัน เหมือนกล้องฟิล์มกับกล้องดิจิตอล ทั้งสองทะเลาะกันบ่อย ทั้งในเรื่องการทำงาน แนวความคิด วิถีปฏิบัติ เทคโนโลยี แต่นั้นมันกลับให้ทั้งสองได้คุยกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น และนั่นทำให้ทากาชิผู้เป็นลูกชายเริ่มมองเห็นพ่อในมุมใหม่ เริ่มเข้าใจพ่อ อย่างที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อนเลยในชีวิต สิ่งที่เขาแสวงหาในเมืองหลวง สิ่งที่เขาอยากจะเป็นตากล้องอันดับหนึ่งของเมืองหลวงนั้น ผู้เป็นพ่อเขาผ่านจุดนั้นมาแล้วทั้งสิ้น ครั้งหนึ่งนานมาแล้วผมไปเที่ยวเขาดินวนากันทั้งครอบครัว มีผมน้องสาวพ่อและแม่ ครั้งนั้นน่าจะสมัยประถม4 พ่อก็ไม่ได้ลืมเอากล้องคู่ใจติดไปด้วย Yashica J คือกล้องตัวแรกของบ้านตัวนั้น Yashica J Yashica J " มายืนตรงนี้ซิ....อย่าบังทำเนียบขาวด้านหลังน่ะอย่ายืนตรงแบบนั้นซิ ต้องยืนเอียงนิดๆให้แสงมันเข้ามาด้านข้าง จะสวย เพราะถ้ายืนตรงๆมันย้อนแสงหน้าเราจะมืด " พ่อบอกผม ผมชอบรูปนี้มากๆ ชอบทั้งองค์ประกอบ แสงและเงา ไม่น่าเชื่อว่าจะถ่ายโดยทหารธรรมดาๆคนหนึ่ง หลายวันผ่านไปผมกลับบ้าน แม่เดินเอากล้องมาคืนผม ผมเลยถามกลับไปว่า " สนุกมั้ยแม่ เดี้ยวจะเอาไปรูปอัดให้น่ะ พ่อถ่ายไปเยอะมั้ยแม่ ??" " ไม่ได้ถ่ายเลยซักใบ...ก็พ่อไปซื้อถ่านที่ เซเว่น เปิดกล้องเอาถ่านใส่...ยังไงกล้องก็ไม่ติด พ่อก็เลยไม่ได้ถ่ายอะไร " พอแม่พูดจบผมก็เลยคว้ากล้องมาเปิดดู " โถ่แม่...ก็พ่อใส่ถ่านผิดอ่าดี้เนี้ย..... ดูซิกลับหัวกลับหางกันหมดเลย "   Create Date : 21 เมษายน 2551 9 comments Last Update : 3 ธันวาคม 2558 8:59:10 น. Counter : 1700 Pageviews. Share Tweet

ว้าๆๆๆ ใส่ถ่านผิด เลยอดได้รูปเลย   โดย: ลูกศิษย์ท่านเทพ IP: 203.144.130.176 21 เมษายน 2551 15:01:16 น.

ว้าเสียดายจังอดได้รูปของพ่อเลย มีความสุขจังเลยค่ะ ครั้งนึงพ่อซิ่วก็เคยสอนซิ่วนะ แต่จากนี้คงไม่มีแล้ว เพราะซิ่วกับพ่อแทบจะไม่ได้คุยกันเลย   โดย: zalitalin 21 เมษายน 2551 16:43:24 น.

จะบอกว่ากล้องที่พ่อซื้อให้เราตัวแรกก็โอลิมปัสเหมือนกัน แต่พ่อไม่ได้สอนถ่ายนะ พ่อถ่ายไม่ค่อยเป็น อิอิ   โดย: ไร่ปลายตะวัน 21 เมษายน 2551 17:59:17 น.

ซึ้งจัง น่ารักจังค่ะ ^__^ เพราะเธอมีอยู่จริงๆ   โดย: rokoko 2 พฤษภาคม 2551 17:15:34 น.

น่ารักๆๆ อ่านแล้วคิดถึงพ่อค่ะ   โดย: jaynis 26 มิถุนายน 2551 12:26:51 น.

พี่เต๋าสมัยนั้นมีเซเว่นแล้วเหรอ..ว่าแต่ว่าพออ่านๆไปก้อคิดถึงพ่ออะแต่ทำไงดี..พ่อไปกับล้อรถสิบล้อแล้วอะ(หม่าม้าบอก)   โดย: น้องเป้ย IP: 124.121.114.224 26 มิถุนายน 2551 16:57:16 น.

สวัสดีครับพี่ (เต๋า) หรือเปล่า ตามมาจากพีซี คลับ ครับ อิ อิ   โดย: ตัวเรา IP: 124.120.71.247 9 สิงหาคม 2551 9:05:05 น.

หนึ่งจะไปลาวนะ เดี๋ยวจะโทรไปขอคำปรึกษาพี่นะคะ   โดย: Claire_plastic 30 ตุลาคม 2551 23:12:24 น.

มีพุงแต่เด็ก   โดย: scientist IP: 58.11.66.199 4 กรกฎาคม 2552 23:42:38 น.