งานงอกที่เกาะใต้

สวัสดีเกาะใต้  "ออสเตรเลีย"

การเดินทางของเราเริ่มขึ้นในช่วงเมษายน 2013

ดอนเมือง - มาเลเซีย - เพิร์ธ  ค่ะ

นี่ถือเป็นการเดินทางออกนอกราชอาณาจักรครั้งเเรกคนเดียว

ซึ่งเราเป็นคนที่มีปัญหาตลอดค่ะ5555

เริ่มจากดอนเมืองเลยเราเกือบตกเครื่องค่ะ  

คือเครื่องออกบ่ายโมงเราก็เป็นคนตรงต่อเวลา ตั้งใจเดินให้ถึงเครื่องบ่ายโมง

พอเดินถึงเเอร์เค้าก็เร่งให้วิ่ง จากเกทไปเข้าเครื่อง ซึ่ง ไกลมาก  = ="

คือตอนนั้นคิดว่ามึงจะวนอะไรเยอะเเยะคะ  555

เเต่จุดนี้รู้สึกผิดรู้ึกทำเค้าป่วนไปหมด

เข้าเครื่องเเบบ มือซ้ายถือกระเป๋ามือขวาคีบรองเท้า วิ่งเท้าเปล่าเข้าเครื่อง   นึกสภาพตามนี้นะคะ

ผู้หญิงตัวเขื่องพุ่งเข้าไป เเล้วหยุดยืนหน้าเเอร์โฮสต์เตส

จากนั้นเธอค่อยๆ..วางรองเท้า ..ใส่รองเท้า  เงยหน้าขึ้นมา .. ฉีกยิ้มให้เเอร์สักหนึ่งที

ในใจเเบบหัวใจจะวายมากค่ะ เพราะดิฉันยังใส่รองเท้าไมทันเสร็จเครื่องก็ถอย 5555

ครั้งนี้เกร็งอยู่ที่กัลลาลัมเปอร์ค่ะ 555  ถึงกับนั่งรอเค้าเปิดประตูเลยเชียว...

อีกครั้งค่ะ

รอบที่สองจองตั๋วกลับจากซิดนี่ย์ ไฟต์ บ่ายวันจันทร์เรามารอที่สนามบินตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์

ไปเที่ยวในเมืองสักหนึ่งรอบค่ารถไฟแพงมากกกกกกก นั่นน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของการที่คนส่วนใหญ่มีรถ

คืนนี้เรานอนที่สนามบินค่ะเราจำได้ดี มีลมพัดเข้ามาทุกทีที่ประตูเปิด

มันหนาวจริงๆค่ะคือความอ้วนไม่ช่วยอะไร เราขี้หนาว แต่ก็ชอบ

กลางดึกมีเจ้าหน้าที่มาตรวจว่าใครไม่มีไฟล์ทบินพรุ่งนี้จะไม่สามารถค้างคืนที่นี่ได้

สนามบินคิงฟอร์ดสมิธ , ซิดนีย์ เค้ามีปิดด้วยนะ

อารมณ์ประมาณว่าแบบผู้อพยพก็ไม่ปานทุกคนมานั่งๆนอนๆรอกองๆกัน เหมือนเรามาเข้าค่ายลูกเสือ

ว่าไปมันก็มีความสุขไปอีกแบบนะคะ

จาก คิงฟอร์ดสมิธสู่ชางกี 10 ชั่วโมง แต่ความรู้สึกมันเกินไปเยอะ

เรารู้เลยว่าลิมิตเรานี่ได้แค่ 6 ชมตอนนั้นในใจคิดว่า การเดินทางคนเดียวโคตรทรมาน

เพราะคนข้างๆมากันเป็นคู่แล้วจุ้กจิ้กๆไม่ได้ลำคาญเค้าหรอกค่ะ แค่เหงา เราน่าจะมีเพื่อนร่วมทาง

( แต่พอได้เดินทางสองคนคิดว่าเดินทางคนเดียวดีกว่าค่ะ เราเกรงใจคนข้างๆ บางทีอาจขึ้นอยู่กับเพื่อนร่วมทาง)

แล้วปัญหาก็มาถึงค่ะ

เราลืมซื้อ thru fly ตึ่งโป๊ะซึ่งเราไปเคาท์เตอร์ไม่ทันค่ะ แปลว่ากระเป๋าถูกลำเลียงออกมาแล้ว

เราต้องผ่านตมไปเอากระเป๋าแปลว่าคืนนี้เราต้องอยู่ข้างนอก เพื่อรอเชคอิน ในวันรุ่งขึ้น

แต่เราต้องรอเปลี่ยนเครื่องที่นี่20 ชั่วโมงค่ะตายห่าแล้วว ความฉิบหายมาเยือน..

ใช่ค่ะสนามบินที่นี่สุดยอด อินเตอร์เนต ช้อปปิ้งโซฟานุ่มๆ เอฟวรี่ติง มันอยู่ข้างใน

ดิฉันอยากกรีดร้องเสียตรงนั้นดิฉันติดแหง่กอยู่ข้างนอกมีแต่เก้าอี้

อย่าคิดว่าเราไปแบบสวยๆนะคะกระเป๋า 19 โลเป้อีก 7 โล เสื้อผ้าป้าฝากมาให้น้องทั้งนั้น

คือแบบ ไทยก็มีขายป่ะ = =”

แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดี..

เราพบผู้หญิงฟิลิปปินส์ เราคุยกันถูกคอเค้าเลี้ยงข้าวเรา เค้าแบ่งช็อกโกแลตให้กิน

เค้าบอกว่าเราเหมือนลูกสาวเค้า เค้าเคยมาประชุมที่ไทย อยู่แต่สุขุมวิท ชอบจิม ทอมสัน เค้าเมื่อยปวดล้า

เราเลยบอกว่าเราเคยเรียนนวดนะนวดได้ นาทีนี้สำหรับเราเค้าคือผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งค่ะ แล้วเราก็ให้ช็อกโกแลต

เค้าไปเค้าให้พัดจากญี่ปุ่นมาค่ะ เค้าบิน 10 โมงเช้า เราบิน 5 โมงเย็น นั่งเง้กก รอกันต่อ..

กลับถึงกรุงเทพอย่างสวัสดิภาพค่ะ

จะเหนื่อยตรงบินกันคนจีน ฉ๊งเฉ๊งกันมาก 555

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2556 Last Update : 26 พฤศจิกายน 2556 10:21:06 น. Counter : 324 Pageviews.		0 comments
Share Tweet