ความทรงจำที่ไม่มีวันลืม...จาก....สึนามิ
เพิ่งได้มีโอกาสว่าง...ได้เขียนบล๊อคเอง....ก่อนหน้านี้ส่วนมากจะเป็นเรื่องก๊อป..เค้ามาเล่าต่อ....แต่วันนี้มีเรื่อง
เล่าจากประสบการณ์...ที่ตั้งใจไปเจอ...มาเล่า...
ให้พวกเราได้รู้ว่า..พวกเรา..โชคดีจริงๆที่เกิดเป็นคนไทย...
เช้า 26 ธค 04 เกิดเหตุ ที่ไม่ควรเกิดในบ้านเรา...
เพิ่งรู้ข่าวตอนบ่ายแก่ๆ....โอว...ตกใจ..บ้านเรามีเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอ
เช้า 27 ธค.04 หลังจากฟังรายงานข่าวมาท้างคืน...มาทำงานด้วยจิตตกเริ่มกระสับกระส่าย...นั่งไม่ติด...เฮ้ย..ข่าวก็ออกมาแรงขึ้นเรื่อยๆ คนตายเยอะจัง..หงัยเป็นเงี้ย...
พอบ่าย...เจ้านายก็ลงไปภูเก็ต (พอดีนายเป็นคนภูเก็ต)
ถามนายไปด้วยได้มั้ยค่ะ...นายบอกอย่าเพิ่งให้ฉันไปก่อนถ้ามีอะไรจะโทรมาตาม....รอ รอ รอ
เช้า 28 ธค 04 นายโทรมา10โมงก่าๆ บอกใครจะลงมาช่วยก็ลงมากเลย....อนุมัติ....โอว....กลับบ้านเก็บของ..นัดเจอกันที่ออฟฟิศ....ก่อนเดินทางไปซื้อผ้าขาวเพื่อเอาไปบริจาค....ขึ้นท้ายรถจำนวน..เยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
ออกจากกรุงเทพฯ ประมาณ ค่ำแระ...
29 ธค.04 ประมาณ ตี 3 ถึงสุราษ....เพื่อนที่โน้นบอกให้นอนที่สุกราษก่อน...เพราะเข้ามาตอนนี้เละมากและมือมากไม่มีไฟ....โอเค...จอดรถนอน โคออป์...
ตื่นแต่ เช้าล้างหน้าแปรงฟันมุ่งตรงสู่ ภูเก็ต....
ถึงพังงา...สายแระ น่าจะประมาณ เที่ยงๆบ่าย.ๆ
ตั้งใจตรงเข้าภูเก็ต ไปช่วยที่ศาลากลาง..ภาษาฉานก็พอได้นิดหน่อย..ไปเป็นล่ามก็ยังดีว่ะ
แต่........... ระหว่างทางไปภุเก็ตเนี้ย ผ่านพังงานก่อน...โอว...สภาพ..ที่เห็นเละ ค่ะเละ...ถนน หนทาง...เละ...บ้านเรือน..อยู่บนถนนหลวงแท้ๆ..ก็ยังเละได้...มีร่างไร้วิญญาณที่เก็บมาอยู่ข้างถนน..ด้วย...พราะเจ้า...อะไรหว่ะเนี้ย..
เลยนึกถึงว่าแล้วข่างร่างหาด..ละ...พลันคนขับก็เลี้ยวลงหาด...เขาหลัก....อย่างเร็วพลัน..
พระเจ้า !!!!!!!!! ภาพแรกที่เห็น ฉันนึกว่า นิวเคลียร์ ลง !!!!
อะไรมานจะขนาดเนี้ยหว่ะ.....คลื่นมานแรงขนาดตีขึ้นไปบนทางหลวงข้างบนได้แล้วข่างล่าง..จะเหลืออะไร...
ลงมือ...ช่วยเค้าเก็บศพ....ในทันที....ทำงานไปร้องไห้ไป....จิตตก....ไป....ไม่จริง ที่ฉันเห็นอยู่เนี้ย..ไม่น่าจะเป็นศพคนน่ะ..ทั้งเด็ก ทั้งผู้หย่าย....มานเยอะเกินไปอ่ะ...เยอะมากจนฮานไม่อยากเชื่อว่าเนี้ย...คนทั้งนั้นเลย...
30-1 มค. ไปพาเค้ากลับบ้านทุกๆวัน ที่เขาหลัก....
ยิ่งเก็ยยิ่งเยอะ....ทำงานก็ลำบาก..ไม่แปลกใจเลยว่าทำใมวันๆนึงถึงเก็บได้น้อย...นัก...มาทำงานอยากส์จริงๆ
ทหาร....มูลนิธิต่างๆ.....(ได้ทำงานร่วมกับพี่ท๊อป-พี่ไทด์) ยินดีมากค่ะ....แล้วยักมีพวกป่วน ว. หรอกให้ออดจากพื้อนที่คลื่นมาอีกแล้ว...ป่าราบค่ะท่านผู้ชม..ป่าราบ...หนีกันอุตลุด...คิดดู ทหารไปก่อนเลยไม่ห่วง ฉานเลยน่ะพ่อน่ะ....เจ็บใจ..จริงๆใครหว่ะมาหลอกกัน...คนยิ่งรีบๆกันอยู่...เพราะนานวันไปกลิ่นมานก็แรงขึ้นทุกวัน...ดมจนชินไม่รู้สึกว่ามีกลิ่นอะไรเลย....ข้าวไม่เคบได้กินยอกเว้นมื้อเช้า...หลังจากนั้นท้างวันก็ น้ำเท่านั้น....ห้องน้ำก็ไม่ได้เข้าเพราะไม่มีค่ะ...ทุกอย่างไม่มีอะไรเหลือค่ะ....เหลือแต่ป่ารก..กับศพคนเท่านั้น....ได้กินข้าวเย็นอีก..ทีก็โน้น 2 ทุ่ม..ก่าๆ แต่แปลกที่ไม่รู้สึกเหนื่อย...และหิว....น่าแปลก...
ทำงานจนถึงวันที่ 1 ต้องกลับบ้านไปรับผิดชอบหน้าที่ลูกและพี่ที่ดี..ที่บ้านต่อ....ฉานจะจำ วันที่ 28ธค04-1มค.05ไปจนวันตาย...จะจำไว้เล่าให้ลูกหฃานฟังว่า...ไปเจออะไรมาบ้าง..ไปเจอน้ำใจคนไทยด้วยกัน..อย่างไรบ้าง...คนไทยรักกันอย่างไรบ้าง...แล้วจะบอกลูกหลานว่า...
เราโชคดีน่ะลูก...ที่เกิดเป็นคนไทย....
 
| Create Date : 25 ธันวาคม 2549 |
| Last Update : 25 ธันวาคม 2549 10:37:12 น. |
|
30 comments
|
| Counter : 960 Pageviews. |
 |
|
|
</div)
อิอิ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
