: : : เวโรนิก้า ขอตาย.....และการเดินทางของเวลา : : :

เวโรนิก้า ขอตาย ( Veronika decides to die ) โดย Paulo Coelho

เวโรนิก้าเป็นหญิงสาวที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมในชีวิต
เธอยังสาวและสวย มีผู้ชายดีๆมาคบหามากมาย
เธอมีงานดี มีครอบครัวที่อบอุ่น แต่เวโรนิก้าก็ไม่มีความสุข

เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว เวโรนิก้ากินยานอนหลับเกินขนาด
เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในโรงพยาบาลสำหรับผู้ป่วยจิตเวช
และถึงแม้ว่าหญิงสาวจะรอดจากการฆ่าตัวตายครั้งนั้นมาได้
หัวใจเธอก็ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักจนเกินเยียวยา

เวโรนิก้าจึงเหลือเวลาในโลกนี้อีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น
ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่เวโรนิก้าได้เริ่มตั้งคำถาม
เกี่ยวกับความคิดเรื่องชีวิตของตนเอง
ไม่ช้าเธอจึงตระหนักว่าในทุกวินาทีที่เรามีชีวิตอยู่
ทุกคนก็ต้องเลือกระหว่างความเป็นหรือความตายด้วยกันทั้งนั้น
เรื่องราวของเวโรนิก้าเป็นเสมือนบทเพลงแห่งชีวิต
เพื่อเตือนใจเราว่าทุกวินาทีมีค่าและสำคัญเพียงใด

นี่เป็นเรื่องย่อหลังปกหนังสือ เวโรนิก้า ขอตาย
ที่บอกเล่าเรื่องราวในโลกของของเธอ

เรามักจะสงสัย หรือตั้งคำถามให้กับตัวเองเสมอว่า
เราเกิดมาเพื่ออะไร ?
เราจะต้องดำเนินชีวิตอย่างไร ?
บ่อยครั้งที่คำตอบในใจที่เราวาดฝันไว้
กับความเป็นจริงของโลกมักสวนทางกัน

ชีวิตของเวโรนิก้า ดำเนินไปแบบราบเรียบ ซ้ำๆ วนเวียนไปมา
จนเมื่อเวลาอนาคตในใจเธอกับเวลาปัจจุบันเป็นเส้นทางเดียวกัน
คือไม่ได้ดำเนินไปเพื่อการใด หรือมีเป้าหมายอะไรเสียแล้ว
เธอจึงเลือกหนทางยุติชีวิตลง
เพื่อหนีความจำเจเวลาในอนาคตที่เธอจะต้องพบเจอ
ให้จบลงพร้อมๆ กับเวลาปัจจุบันที่เธอไม่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของเวลานั้น

จุดมุ่งหมายของเวโรนิก้า คือการเลือกที่จะจบชีวิตของตนเอง
เพราะเป็นหนทางเดียวที่ความต้องการในใจของเธอ
สามารถประสบความสำเร็จได้

หากความตาย เป็นคำตอบของความสำเร็จทางความคิดของเธอเวลานั้น
เวโรนิก้า อาจเป็นเหมือนคนบางคนที่ตัดสินใจเลือกกระทำสิ่งที่ผิดพลาด
แม้การกระทำนั้นในมุมมองของผู้กระทำอาจเห็นว่าถูกต้อง
ด้วยว่าตัดสินกระทำไปโดยใช้ความคิดของตนเป็นที่ตั้ง

เวโรนิก้า จึงถูกตัดสินจากสังคมว่าเป็นคนผิดปกติ เป็นคนบ้า
ในโลกของคนบ้าเป็นอย่างไรนั้นไม่มีใครรู้ ไม่มีใครตอบคำถามได้
บางทีโลกของเราในมุมมองของคนบ้า
“ อาจเป็นโลกที่หาสาระแก่นสารไม่ได้เลย ”
“ อาจเป็นโลกของความวุ่ยวาย ”
โลกที่ดิ้นรนแก่งแย่งเพื่อครอบครอบก็เป็นได้

ชีวิตของเวโรนิก้า ยังโชคดีที่ยังมีโอกาสได้ใช้เวลาในปัจจุบัน
เพื่อเรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ผ่านคนป่วยภายในโรงพยาบาลบ้า
ยังพอมีเวลาได้ค้นพบตัวตนของตัวเอง
และการยอมรับความเป็นจริงของโลก
อย่างน้อยเวโรนิก้ายังได้ใช้เวลาในช่วงชีวิตที่เหลือ
เพื่อเรียนรู้ชีวิต ความสุข ความทุกข์ที่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลานั้นของเธอ
ได้ใช้เวลาที่เหลืออยู่นั้นอย่างคุ้มค่าที่สุด

เมื่อมองย้อนกลับมาดูใจของเราที่ได้อ่านเรื่องราวในโลกของเวโรนิก้า
อดหลงคิดไม่ได้ว่า...
เราได้ใช้เวลาที่กำลังดำเนินไปในปัจจุบันอย่างคุ้มค่าหรือยัง
และเมื่อวาระชีวิตของเราใกล้สิ้นสุดลง
เราจะมานึกเสียใจบ้างไหม ?
เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่ผ่านมา...
แล้วพบว่าเราไม่ได้ใช้เวลาเหล่านั้นอย่างคุ้มค่า

หรืออาจยังมีบางสิ่งบางอย่างที่เรายังไม่ได้ทำอีกมากมาย
เราได้เรียนรู้ “ความไม่รู้” ที่เราไม่อาจเข้าใจได้หรือไม่ ?
“ความไม่รู้” ที่เกิดมาพร้อมกับเราตั้งแต่เกิด
“ความไม่รู้” ที่กำลังจะจากไปพร้อมกับชีวิตในวาระสุดท้ายของเรา

เราไม่รู้อะไร ? เราไม่รู้แจ้งในอริยสัจจ์
เราไม่รู้ว่า...เราต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ
เพื่อสั่งสมความเข้าใจ เพื่อการไม่มี ไม่เกิดอีกหน
เพื่อแจ้งกระจ่างในอริยสัจจ์ เพื่อการหลุดพ้นจากสังสารวัฏนี้
แลเมื่อเราแจ้งกระจ่างในอริยสัจจ์แล้ว


เราจะพบกับความสุขอันเป็นบรมสุขยิ่ง
สุขที่ไม่มีอะไรเสมอเหมือน....นั่นคือ “นิพพาน” นั่นเอง


ถ้าจะมีอะไรขาดหายไปในหนังสือเล่มนี้คงมีเพียงอย่างเดียวคือ
เวโรนิก้า อาจไม่ได้เรียนรู้ความจริงที่ว่า
“ อดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต ที่เป็นรูปธรรมนั้น ไม่มีจริง ”

สิ่งที่เกิดขึ้นกับเวโรนิก้านั้นเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงของความคิด
ซึ่งเกิดขึ้นในอาณาจักรจิตของเธอเท่านั้น
ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยขอบเขตของเวลาในโลกของเวโรนิก้า "จึงไม่มีจริง"

Create Date : 23 สิงหาคม 2551		6 comments
Last Update : 31 กรกฎาคม 2556 11:15:47 น.
Counter : 2591 Pageviews.
Share Tweet