~ : ~ เรื่อง งู งู ~ : ~

ถ้าถามว่าสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของคุณ คืออะไร ?
คนส่วนใหญ่ก็มักจะตอบว่า หมา แมว นก
เพราะเป็นสัตว์ที่เลี้ยงง่ายและดูจะเชื่องกับคนเลี้ยงได้ดี

เราเองเคยได้ลองเลี้ยงสัตว์ที่น่าสนใจ อย่างเช่น งู
ที่ดูเหมือนจะดูแลยาก แต่ก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด
งูเหลือมตัวน้อยๆ เลยได้มาอาศัยพักพิงในคอนโดเรา
อย่างไม่ยากเย็นอะไรนัก
จะว่าไปงูก็ไม่ได้เป็นสัตว์ที่ดูแลอะไรมากนัก
แค่ให้อาหาร ทำความสะอาดด้วยผ้าขนหนู
ชุบน้ำหมาดๆ เช็ดตัว ใช้แหนบคีบไรเล็กๆ
ตามเกล็ดงูบ้างเป็นครั้งคราว
ให้อาหารพวกไก่สดชิ้นเล็ก ๆ

วิธีให้เราก็เอาแหนบคีบอาหารใส่ปากงู
จริงๆ ต้องพูดว่าง้างปากงูให้กว้างๆ
แล้วค่อยๆ ใส่อาหารเข้าไปในปากงูมากกว่า

ตอนเช้าๆ ก็เอางูไปพึ่งแดดเสียหน่อย
สีของเกล็ดงูจะได้มันวาวสดใส
งูก็อาศัยในคอนโดเราไป
โดยที่คนข้างห้องไม่รู้ว่าเราก็มีสัตว์เลี้ยงกับเค้าเหมือนกัน

เราก็เลี้ยงงูอย่างสบายใจ
จนเกิดเหตุการณ์ขึ้นในวันหนึ่ง
เจ้างูที่เราเลี้ยงเอาไว้
ดันเลื้อยออกไปทักทายคนข้างๆ ห้อง
ถ้าใครเดินผ่านคอนโดชั้นเจ็ดในเวลานั้น
จะได้ยินเสียงกรีดร้องแทบสิ้นสติของหญิงสาว
เป็นเหตุให้เราโดนต่อว่าเรื่องเอางูมาเลี้ยงในคอนโด
จนสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น

เราก็เห็นคนแถวๆ นั้นเลี้ยงหมา เลี้ยงแมว
เค้าก็พาสัตว์เลี้ยงลงมาออกกำลังกาย
ข้างๆ สระว่ายน้ำบ่อยๆ ไป
เรารึ ก็ไม่เคยเอางูไปเลื้อยเพ่นพ่านอะไรนอกห้อง
จะมีก็แค่เผลอเปิดประตูห้องเพื่อให้อากาศถ่ายเท
เข้ามาบ้าง ก็เท่านั้นเอง
เราก็เลยจำใจต้องเอางูเหลือม
ไปปล่อยหลังจากวันนั้น
แล้วเรากับงูตัวนั้นก็ไม่ได้พบกันอีกเลย

เล่าเรื่องงูเสียยาวเยียดเพื่อจะเล่าเรื่องความกลัวจากงู
ในเวลาต่อมานั่นเอง
คงเป็นเพราะเราเคยสร้างกรรม
ที่เคยทำให้คนตกใจกลัวงูในอดีตมาแล้ว
เราเลยต้องมารับวิบากตกใจกลัวงู ด้วยเช่นกัน

ปัจจุบันเรากลับมาอยู่กับพ่อและแม่บ้านที่ปทุมแล้ว
ที่หน้าบ้านของเราจะมีตันไม้ขึ้นปกคลุมหนาแน่นมากๆ
การเวก เป็นต้นไม้เลื้อยที่แม่ปลูกไว้หน้าบ้าน
จนมันเลื้อยปกคลุมเต็มด้านบนของลานจอดรถ

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่เรากำลังจะเดินออกจากบ้าน
เพื่อไปทำงานตามปกติอยู่นั้น
เราก็เดินผ่านลานจอดรถช้าๆ เพื่อไปเปิดประตูบ้าน
แต่ยังไม่ทันเดินถึงหน้าประตูบ้าน
ก็มีวัตถุบางอย่างตกลงมาในระยะไม่ถึงก้าว
เป็นงูเขียวขนาดปานกลางตัวหนึ่ง
ตกลงมาจากฟากฟ้าด้านบน

วินาทีนั้น เราเห็นใจกระตุกอย่างรุนแรงมาก
ความกลัวแล่นเข้ามาสู่ใจอย่างรวดเร็ว
แม่คงแสบแก้วหูเพราะเสียงร้องของเรา
แม่วิ่งหน้าตื่นออกมาถามเราว่า เกิดอะไรขึ้น
ใจของเราเต้นรัว ขนาดว่าเราเป็นคนที่ไม่กลัวงู

แต่วินาทีนั้นใจเรากลับรู้สึกกลัวงูตัวนี้มาก
เรามองไม่เห็นอาการหลงกลัวด้วยซ้ำ
จนได้ยินเสียงแม่ร้องถึงได้เห็นว่า
เมื่อกี้เรากำลังหลงไปกลัวงูเขียวตัวนั้น

พอเริ่มหายใจได้ปกติแล้ว
จิตเราก็หลงไปคิดถึงงูเขียวตัวนั้นอีก
เราเห็นว่าความกลัวเป็นสภาวะคล้ายๆ
ตอนที่เราโกรธใครซักคน จะแตกต่างกันก็ตรงที่
อาการหลงกลัวงูของเราดับได้เร็วกว่าอาการหลงโกรธ

สภาวะความกลัวจึงเป็นเพียงบางสิ่งบางอย่าง
ที่ไม่มีผลทางใจ
เกิด และ ดับ ได้รวดเร็วกว่า ความโกรธ
อีกทั้งเราไม่ได้ปรุงแต่งความกลัวให้เพิ่มขึ้น
เช่นไปรู้สึกว่างูเขียวน่ากลัวเกินจริง
ไม่ได้รู้สึกว่าความกลัวเป็นอะไรที่ไม่ดี เหมือนเช่นความโกรธ

คนเรามักจะหลงกลัวไว้ก่อน
เพียงแค่นึกๆ คิดๆ เอาว่ามันน่ากลัว
คงเหมือนคนข้างห้องของเราตอนนั้น
ที่ตกใจกลัวงูเหลือมของเรา
เพราะคิดว่าขึ้นชื่อว่างู มันต้องน่ากลัวไว้ก่อน
บางอย่างที่เราคิดไว้อาจไม่ได้น่ากลัว
อย่างที่เราคิดเสมอไปก็ได้นี่เนอะ

เพียงแค่รู้ว่ากำลังหลงกลัว.....
ความกลัวก็ดับลงตรงหน้านั้นเอง

Create Date : 03 กันยายน 2551		3 comments
Last Update : 31 กรกฎาคม 2556 11:36:29 น.
Counter : 1209 Pageviews.
Share Tweet