น่ากลัวจัง...

แต่ใช้คำว่าชักเย่อ..

ดูน่ากลัวกว่าเดิมจัง....

คุณทำหน้าที่ของคุณดีที่สุดแล้วคะ และยังมีน้ำใจ และเกิดข้อคิดจากงานที่คุณทำ ยอดเยี่ยมจิงๆคะ

ซึ้งกินใจเลยค่ะ หนูเพิ่งได้เข้ามาอ่านบล็อคของพี่
ตอนนี้หนูกำลังจะขึ้นปีหนึ่ง เรียนพยาบาลอ่ะค่ะ
แต่ก็เริ่มไม่ค่อยมั่นใจว่าตัวเองจะชอบวิชาชีพนี้เท่าไร
ดูมันไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย
ยังไงแล้วถ้าพี่มีประสบการณ์ดดีอะไรเกี่ยวกับพยาบาลพี่ก็มาอัพเดตด้วยนะคะ หนูจะเข้ามาอ่านบ่อยๆ ค่ะ

ปล. ทุกเรื่องที่พี่เขียนหนูอ่านหมดแล้วค่ะ สนุกแล้วก็ตลกมากๆๆ แฝงข้อคิดไว้ด้วย

เป็นพยาบาลที่แนวมาก อิอิ เขียนเรื่อง เฮอเบอไลฟ์ ได้ใจมากครับ 555+

ตามมาจาก กระทู้ ถามความเห็นเรื่องสำรอก ของพ่อผมครับ...

วันแรกๆ ที่อการพ่อผมแย่หนักๆ

แม้ใจจะเชื่อมั่นว่า พ่อยังไม่ถึงตาย

แต่ก็เอา MP3 ธรรมะไปเปิด(แกมบังคับ-เพราะแกไม่มีแรงจะพูดหรือปฏิเสธ - ซึ่งปกติ ปฏิเสธมาตลอด)

เอาทั้งธรรมะสำหรับผู้ป่วย
ทั้ง... ธรรมะจากผู้ป่วย
ทั้ง... 7 เดือนบรรลุธรรม
และ เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน...

แรกๆ ก็มีท่าทีไม่ยินดี

แต่สุดท้าย พออาการดีขึ้น เริ่มพูดได้บ้าง...

ก็บอกว่า... ถ้าหายแล้ว อยากจะบวช...

ผมกับแม่น้ำตาไหลเลย...

ก่อนพ่อจะเป็น สโต๊รค สองสามวัน ผมชวนไปใส่บาตรหน้าหมู่บ้าน ของก็เตรียมไว้แล้ว... แค่เดินไปด้วยกัน...

แกยังปฎิเสธเสียงแข็ง.

ดังนั้น... ผมเห็นว่า ธรรมะ สำหรับผู้ป่วยนั้น... ดีอย่างยิ่งครับ.

จริงๆแล้ว ควรจะปลูกฝังธรรมะกันตั้งแต่เด็กเลย

ปัญหา ก็จะน้อย ทั้งต่อบุคคล สังคม และประเทศชาติ.