แต่มันจริงที่ไหนล่ะ อีคำว่า ไม่เป็นไร เนี้ย

บริษัทหวาน เป็นบริษัทขายทัวร์ เจ้าของเป็น อาม่า ชาวไต้หวั่น ตกทอดให้ลูกชายกับลูกสะใภ้ ดูแลกิจการ ที่เขาจ้างหวาน ก็เพราะ เขาจะให้หวานเป็นกันชนระหว่างลูกสะใภ้กับเขา

หวานก็กลุ้มใจมาก เพราะอาม่า ก็จะมาขอดูบัญชีทุกวัน แล้วหวานก็ไม่สามารถสรุปเป็นข้อมูลให้อาม่าดูได้เลย เพราะหวานไม่รู้อะไรอยู่ตรงไหน ในขณะที่เรื่องเงินสด เขาก็จับมายัดใส่มือหวานดูแล หวานอยากสรุปบัญชีให้อาม่าดู แต่หวานไม่รู้เรื่อง ทัวร์เลย หวานอ่านภาษาอังกฤษออกบ้าง แต่ถ้าเป็นศัพท์พวก booking ตั๋ว ตัวย่อสายการบิน หวานอ่านไม่เข้าใจเลยสักนิด ความรู้เดิมหวานก็ไม่มีติดหัว เพราะหวานก็เป็นคนที่ไม่ชอบการท่องเที่ยว ชอบอยู่บ้าน พอมันไม่รู้เรื่อง หวานไม่รู้เลยได้ไงว่าเงินออกทาง เงินไปทางไหน แล้วหวานจะไปมีปัญญาสรุปบัญชีได้อย่างไง

ตอนนี้หวานมีเงินสดเป็นหมื่นๆ อยู่ในลิ้นชักทุกวัน ฝากความหวังไว้กับกุญแจ ลิ้นชักที่มีร่องรอยถูกงัด หวานสุดแสนจะสยองขวัญทุกครั้งที่กลับบ้าน ว่าวันจะโดนงัดเมื่อไหร วันนี้ หวานก็เสือกเอ๋อ ขอสมุดเช็คที่เขาเซ็นทิ้งไว้ มาเก็บไว้กับตัวเอง

พอพ่อแม่หวานรู้เท่านั้นแหละ โดนด่าแบบ หวานแทบร้องไห้ TT-TT หวานรู้ว่ามันเหมือนเอาขาข้างหนึ่งไปวางที่คุก

แต่หวานก็ไม่ไว้ใจลูกสะใภ้เขาเลย

เพราะวันนี้หวานเลยไปรื้องบการเงินบริษัทมาอ่าน เพื่อดูประวัติบริษัทย้อนหลัง ปีล่าสุด มียอดเงินกู้ยืมผู้บริหารโผล่มา ล้านสี่ หวานก็อืม.. ใช้ทักษะการสอบบัญชี คำนวณเงินย้อนหลังนิดหน่อย ไปรื้อเอกสารเก่าๆ ลูกสะใภ้เอาเงินบริษัทไปจะเป็นสิบล้านได้

แล้วไอ้นิสัยหวานอ่ะ เป็นคนจริงจัง เป็นอย่างเป็นเอามากเลยด้วย พอมันเป๊ะ รู้ว่ามีคนขี้โกง หวานก็ทนไม่ได้ .. ทนไม่ได้จริงๆ นะ คือแบบเอาง่ายๆ เลย เขาบอกหวานว่า สามีเขาเซ็นเช็คเปล่าไว้ หวานก็ถามว่าประมาณกี่ใบค่ะ จะได้กะเกณฑ์ ค่าใช้จ่ายถูก สำหรับเช็ด เขาบอกหวานว่า 5ใบ

วันนี้ เซ็นออกไปแล้ว2ใบ 1ใบ รอตัดบัญชี อีก 1ใบ เจ๊แกเซ็นแล้วขีดฆ่าวันที่ทิ้ง ที่ทำอย่างนั้นเพราะมันจะทำให้เช็คนั้นขึ้นเงินไม่ได้ แต่เราจะต้องเอาไปเพื่อไปยื่นบริษัทนั้นไว้การันตรี ก่อนที่ะจะเซ็นใบจริงออกมา

หวานไม่ชอบใจนัก กับการเซ็นเพื่อการันตรี เพราะตอนหวานอยู่สำนักพิมพ์ เจ้านายเก่าหวาน จ่ายเงินตรงแป๊ะ ไม่เคยบิดพริ้ว เพราะอย่างนี้ทุกครั้งที่หวานไม่พอใจ พอคิดถึงเรื่องความซื่อสัตย์ หวานก็เบาใจ

พอได้เช็คมา หวานก็รีบนับเช็ค คุณพระ เช็คเปล่ายังมีอยู่อีก 5 ใบ

วินาทีนั้น หวานตกใจ+อยากจะร้องไห้ ตกลงว่าเช็คมีอยู่7ใบ

นี้มันอะไรกันนักหนา  หวานเริ่มคิดว่า คุณผู้หญิงจะโกหกหวานเพื่อเก็บเช็คไว้อีก 2 ใบเพื่ออะไร?

บางทีเขาอาจจะลืมจริง แต่หวานอ่ะคิดแง่ลบไปแล้ว หวานรู้สึกกลัวว่า เขาอาจจะการกระทำไม่โปร่งใส พอมาถึงบ้าน หวานก็โดนพ่อแม่ด่า  เพราะเขาไม่อยากให้หวาน ไปยุ่งกับเขา เขาอยากให้หวานปิดหูปิดตาอยู่อย่างนั้น ทำเป็นไม่รับไม่รู้ ซึ่งหวานทำไม่ได้

พ่อเริ่มบอกหวานว่า ลูกสะใภ้ เขาก็ยังเป็นเมียของลูกชายอาม่า จะเกลียดจะชังอย่างไง เขาก็ยังเป็นญาติกัน แต่แกนะเป็นคนอื่น อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า

หวานรู้ดีว่าพ่อเป็นห่วง แล้วสังคมไทย ก็เป็นระบบอุปถัมภ์ หวานเองก็เป็นส่วนหนึ่งของระบบอุปถัมภ์ แต่ไอ้นิสัยทุจริต + ความทุเรศ มันเป็นสิ่งที่ร้ายแรงเหลือทน 

ตะกี้อาม่าโทรมาบอกให้หวาน พยายามเอาสมุดบัญชีออกมาดูให้ได้ เพราะไม่งั้น ไม่มีทางรู้ว่ายอดเงินมันหายไปไหน

หวานก็สุดแสนจะกลุ้มใจ เพราะเขาทำบัญชีกันแบบบ้านๆ อย่างบางที แค่เขียนโน้ตแล้วก็มาเบิก แถมยังแก้ยอดกันไปกันมา บ้าไปแล้ว

ใจหนึ่ง หวานก็อยากช่วยอาม่านะ แต่ใจหนึ่ง หวานก็รู้สึกว่า มันจะไปสั่นทอนความเป็นกลาง จนเริ่มอคติกันไปหรือเปล่า หวานต้องการทำงาน ไม่ใช่ว่ามาจับผิดใคร ทำงานกันอย่างเปิดเผย โปรงใส จ่ายเงินตรงเวลา ลูกค้า ลูกหนี้ เจ้าหนี้ เวลาเบิกค่าอะไร ก็ได้ตามกำหนดเวลา ทุกฝ่ายแฮปปี้ ก็จบ เท่านั้นแหละ

ตะกี้ อาม่าก็โทรมา ...โทรมาเป็น2วันติดแล้ว เพื่อถามเกี่ยวกับยอดเงิน หวานก็ตอบไปงงๆ ทุกที หวานรู้สึกผิดมากทุกครั้งที่วางหู อาม่า เพราะเราไม่สามารถทำคืบหน้าจากวันที่แล้วได้เลย

อาม่าเขาก็บอกนะ ว่า จะหาคนเก่งมาดูดีไหม หวานก็บอกว่าดี แต่ใจหนึ่ง หวานก็ว่า เหมือนตีงูให้กากินซ่ะเปล่าๆ เดี๋ยว ลูกสะใภ้มันก็รู้ตัวนะ

แต่จะว่าไป แค่หวานไปดึงเช็คในมือเขาออกมา นี้ถ้าไม่รู้ตัว ก็รู้สึกว่า โง่เกินไปหน่อยแ้ล้วนะ