วันศุกร์ที่ผ่านมา ฝ่ายบุคคลเขาเร่งให้หวานทำใบประเมินงานตัวเองให้เสร็จ เพื่อให้เจ้านายเอาไปพิจารณาต่อวันเสาร์อาทิตย์
เจ้านายสั่งให้เขียนแผนงานตั้งแต่วันจันทน์ เขาจะเอาไปประชุมกับที่สำนักงานใหญ่วันศุกร์ อาทิตย์นี้หวานก็ยังเคลียร์เรื่องชื่อหนังสือไม่เสร็จสักที แล้วยังต้องเคลียร์ปิดหนังสือเล่มหนึ่ พอเช้าวันศุกร์มา หวานก็ปั่นแผนงานใหญ่ กะว่าเสร็จสิบโมง
แต่แล้วข้างล่างเขาก็โทรมาเรื่องธุระ หวานบอกพี่ไม่ได้จริงๆ นะ วันนี้ หนูต้องปั่นงานให้เสร็จก่อนนายไปประชุมที่สำนักงานใหญ่ .. พี่แกเลยสวนขึ้นมา "อะไร หนูนังหวาน เจ้านายเขาออกไปสำนักงานใหญ่ตั้งสองชั่วโมงแล้ว"
หวานเลยเลิกปั่นเลย ปั่นไงมันก็ไม่เสร็จว่ะ จากนั้นก็ค่อยๆ ทำเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ จนนายกลับมา จนเลิกงาน หวานเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ลงตัว แปลกนะ พอช่วงประเมิน อะไรก็ติดขัด มาไม่สะดวกตอนนี้ แล้วหวานเองก็ทำอะไรไม่ได้ด้วย
เจ้านายเขาจะคิด ตัดสินใจอะไรมันก็เป็นเรื่องของเขาอ่ะ หวานก็จนปัญญาแหะ มันก็ทำได้เท่านี้
อาทิตย์นี้ หวานเลยไปชื้อมือถือมาเครื่องหนึ่ง ไว้เล่น Twitter โดยเฉพาะ
พอดีได้เน็ตซิม GSM จากร้านข้างๆ ด้วย มือถือหวานค่อนข้างสะดวกกับการเล่นเน็ตอยู่แล้ว .. เลยลองส่งอีเมล์ดู ก็ส่งให้แหะ ดีด้วย
ตอนเย็น ก็ไปเดินห้างคุยกับเพื่อนบก. เขานัดแฟนไว้ (จริงๆ ยังไม่ได้ถึงขั้นแฟน .. แค่ดูๆ กันอยู่ ..) หวานก็มีปัญหาเดิมๆ อีกแล้ว คือ.. ไม่อยากผูกมิตรกับใคร แม้ว่า เพื่อนร่วมงานคนนี้จะน่าคุยด้วยแค่ไหน หวานก็ยังรู้สึกว่า .. โอ้ย..ให้ตายเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว ทิ้งยัยนี้ไว้ แล้วไปไหนต่อคนเดียวได้ไหมเนี้ย
แต่หวานก็ต้องฝืน ยิ้ม คุย หัวเราะ .. ทั้งๆ ที่หวานไม่ได้รู้สึกอะไรงั้นเลย .. จะพูดว่าทำไปตามมารยาทก็ใกล้เคียง แต่คงไม่ถึงขนาดแสแสร้งแกล้งทำ ก็ยังมีความรู้สึกอยู่ แม้มันจะไม่ใช่ความรู้สึกของหัวใจอย่างแท้จริง
บางคนคิดตัดสินว่า หวานเป็นพวกใจร้อน เพราะหวานชอบทำอะไรเร็วๆ คนเดียว เพียงลำพัง .. แต่ถ้ารู้จักหวานจริงๆ เขาจะรู้ว่า หวานเป็นคนที่ใจเย็น จนเรียกว่า ไม่แยแสได้เลย หวานแค่อยากทำให้มันเสร็จๆ ไป เท่านั้นเอง
กว่าแฟนเพื่อนจะมา เราก็ไปรอกันที่ร้านอาหาร เราคุยอะไรกันมากมาย แต่สุดท้ายก็เป็นเรื่องงาน หวานเองก็รู้สึกอึดอัดอยู่สักหน่อย เพราะหวานไม่อยากคุยเรื่องงานกับเพื่อนร่วมงานเลยให้ตายเถอะ
ถ้าเราพูดอะไร แล้วมันเกิดไปทำให้เขาติดค้างในใจ แล้วไปพูดอะไรที่มันไม่พึ่งประสงค์ สุดท้ายมันก็รั้งเป็นผลเสียของหวานคนเดียว แต่ก็ฝืนใจว่า เป็นเรื่องธรรมดาสามัญ ที่คุยได้
กว่า ว่าที่แฟนเพื่อนจะมา .. ก็นั่นแหละ สายแล้วสายอีก ไปชั่วโมงกว่า
ใจจริง.. หวานอยากจะกลับใจจะขาดอยู่แล้ว ผู้ชายคนนี้ หวานเคยเจอแล้ว เขาก็เป็นผู้ชายติสต์ๆ ทั่วไป ก็ทำงานโฆษณานี่เนอะ (เพื่อนเด็กนิเทศ)
เขาก็คุยสนุกดีน่ะ มีแว่บๆ ที่เขาคุยส่วนตัวกันบ้าง แต่ถึงอย่างไง ก็คุยด้วยกัน 3 คน
ตอนวินาทีที่เพื่อนบก. คนนี้เขาถามว่า .. "อยากกินฮาจิบังไหม? อยากกินข้าวด้วยกันไหม?"
หวานสวนกลับทันที โดยสมองไม่ได้กลั่นกรอง
"อยากให้เราไปกินด้วยจริงๆ เหรอ"
หวานไม่เข้าใจว่า เพื่อนบก. จะถามทำไม การที่เมิงนัดแฟนมา เมิงก็ควรจะไปกินกับแฟนเมิงสองคน กุไม่เกี่ยว แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถาม มันครั้งที่สองแล้ว หวานเลยตอบตกลง ไปกินข้าวด้วยกัน 3 คน กับแฟนเพื่อนดูบ้าง
เอ่อ.. หวานรู้ ว่ามันอาจจะเป็นมารยาทที่ถามมา แต่หวานว่า เป็นหวานจะไม่ถามนะ ว่าอยากมากินข้าวด้วยกันไหม เพราะรู้ว่า มันทำให้คนที่เราชวนอึดอัด ที่ต้องมากินกับคนที่ตัวเองไม่รู้จัก เสี่ยงกับมีบทสนทนาแย่ๆ สถารณการณ์ที่น่าเบื่อหน่าย : แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายหวานก็ไป
ในการสนทนา ผู้ชาย ก็เป็นผู้ชายทั่วไป พูดตรงๆ มีอารมณ์ขันแบบคนทำงานศิลป์ ติสต์ๆ อะไรของเขาไป .. จริงๆ ก็เป็นคนน่าสนใจ แต่หวานเองนั่นแหละที่รู้สึกเบื่อ
พอถึงเวลาก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
หวานนั่งดูกอสซิปเกิล ถ้ามีชีวิตแบบนั้น เดินไปเดินมา คุยกับคนนั้นคนนี้ หวานคงเซ็งตายชัก
แล้วหวานก็สงสัยตัวเองครั้งที่.. หมื่นสี่แปดพันห้าร้อย ทำไมหวานถึงไม่ชอบที่จะเข้าสังคม ... ทุกสิ่งอย่างทำไป ก็ฝืนทำ ตามมารยาทหน้าที่ที่คนๆ หนึ่งควรพึ่งกระทำกับคนอื่นด้วยกัน .. ถ้าเป็นไปได้ หวานอยากอยู่คนเดียว อยากอยู่คนเดียวในโลกใบนี้
ครูตอนเด็กของหวาน เคยสงสัยในพฤติกรรมของหวาน ที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบเล่นหรือคุยกับเพื่อน เขาจึงสอนหวานว่า "ไม่มีใครอยู่คนเดียวได้ในโลกใบนี้"
หวานเองก็คิดอย่างนั้น แต่..พอยิ่งคิดว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคมมากขึ้นเท่าไหร่ หวานยิ่งรู้สึก อยากจะห่างกับความเป็นมนุษย์มากขึ้นเท่านั้น
พอมานั่งดูมือถือที่พึ่งชื้อมาใหม่ .. มันคืออุปกรณ์สื่อสารใช่ไหม? หวานยังอยากคุยกับใครอยู่ บางทีนี้อาจเป็นข้อพิสูจน์ว่าหวานยังเป็นมนุษย์ที่ต้องการใครต่อใคร ต้องการที่เข้าใจใคร เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับใครๆ อยู่ได้นะเนี้ย
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เพื่อนอิชั้นน่ะประจำ จนต้องขอร้องว่า
งานนี้กรูขอ ขอให้มีแค่พวกเรา เขตปลอดคนนอกกลุ่ม ใจแคบไปมั้ย ก็ไม่นะ เราหยวนมาหลายงานแล้ว หวานอมขมกลืน เฉยแกมรำคาญมาตลอด ก็คุยปะแล่มๆ แกนๆ ไม่อะไรมาก เพราะคุยกะเขาสนุกมาก เพื่อนเราก็เอาใหญ่ ชวนมาจัง
ไปเที่ยว นัดสังสรรค์ รวมรุ่น แม้กระทั่งวันเกิดก็ยังมีคนอื่นด้วย ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
วันเกิดมัน มันเอาคนอื่นมา ก็พอทน แต่วันเกิดเรา เราอยากมีแค่พวกเรา ก็ดันจัดพร้อมเพื่อนอีกคนซึ่งมันก็เอาคนอื่นมาด้วยอีก จะหงุดหงิดก็ต้องเก็บอารมณ์ เลยไม่ค่อยอยากนัดค่ะ