เธอร้องไห้ ทำไมนะ?

ผมสังเกตเธอมาหลายวันแล้ว ... ผู้หญิงคนเดิมกับกาแฟเย็น ดื่มไม่กี่จิบ.. แต่นั่งคน..ไปเรื่อย จนน้ำแข็งละลาย กว่าจะได้ดื่ม กาแฟเย็นก็เสียรสจนดื่มไม่ได้..

ตอนแรก ผมว่าเธอคงอกหัก..ไม่ก็คิดถึงแฟนเก่า

แต่พอย้อนคิด.. ผมเองก็มานั่งที่นี้นานกว่าเธออีกนะ .. ถ้าเธอมากับแฟนจริง .. ผมก็น่าจะเคยเห็นเธอบ้าง โดยเฉพาะความน่ารักขนาดนี้ ยิ่งต้องน่าสังเกตเห็นใหญ่

หลังจากที่ผมเริ่มสังเกตเห็นเธอ ก็กลายเป็นว่าผมก็กลายเป็นขาประจำของร้านกาแฟ ไปด้วย.. เริ่มด้วย มอคค่าร้อน แล้วนั่งดูเธอคนน้ำแข็ง .. น้ำตาไหลพราก พอเย็นเธอจะมองไปรอบๆ ปาดน้ำตา แล้วก็เดินออกจากร้านไป

วันหนึ่งผมเห็นเด็กเสริ์ฟ เดินเข้าไปคุยกับเธอ ผมถือโอกาสถามเด็กเสริ์ฟ ว่า ทำไม ผู้หญิงคนนั้นถึงมานั่งร้องไห้ทุกวัน ตอนแรกก็ดูมันทำท่าเหมือนจะอยากช่วยผมอยู่หรอก แต่พอชี้ให้ดู ..ดัน ก็ตอบกวนๆ ว่า ก็ไปถามเขาเองสิพี่..

ไปถามเขาเอง ถามได้ก็ไปถามแล้วเฟ้ย.... ไม่รอ.... เอ๊ะ.. แล้วผมรออะไรหว่า?

ผมรอจนวันรุ่งขึ้น รอจนเธอนั่งเริ่มน้ำตาไหล ผมคว้าผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อ ถึงแม้มันจะยับยู่ยี่ไปหน่อย แต่เอานะ .. เธอต้องปลื้มแน่.. ยืดอกเต็มที่ ..

"คุณครับ ร้องไห้ทำไมหรือครับ" พยายามเก็กเสียงให้ดูอบอุ่นจริงใจสุดๆ เธอหันมามอง แล้วก็หันกลับไป เธอกลับมองผมเป็นธาตุอากาศไปซ่ะอย่างนั้น

หรือว่าเราไม่หล่อพอหว่า?

เสียงที่ตอบกลับมา กลับเป็นเสียงหัวเราะเยาะของเด็กเสริ์ฟ ผมหันไปด่ามันด้วยสายตา ไม่ช่วยแล้วยังมาสมน้ำหน้าอีก.. ผมตัดใจเดินกลับไปนั่งที่เดิม.. อ่อนใจจริงๆ นะ ทำไมนะ... เธอถึงต้องมานั่งร้องไห้ที่นี้ทุกวัน

"ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้อีกแล้ว น่าสงสารจัง" เด็กเสริ์ฟเวรนั่น มานั่งที่โต๊ะผม
"เออ.. ก็เห็นอยู่" ผมพับผ้าเช็ดหน้าสีหวานใส่กระเป๋า "ผมหล่อไม่พอ หรือ ผ้าเช็ดหน้ามันเน่าไปฟร่ะ เขาถึงไม่กล้าเอาไปเช็ดน้ำตานะ"
"พี่อยากรู้ไหม ทำไมเขาต้องมาร้องไห้ทุกวัน ... "
"รู้ ผมจะเดินไปถามเหรอ? เฮ่อ.. .."
"จริงๆ แล้วผมรู้นะ ... เธอนะ มีแค่พี่กับผมเท่านั้น ที่มองเห็นเธอ.."

ผมนิ่งตัวเย็นเฉียบ... "แกหมายความว่าเธอเป็นผีงั้นสิ..." มันค่อยๆ พยักหน้า "บ้า.... เขาก็เห็นกันทั้งร้าน.. พูดซ่ะ..ทำเอาขนลุกเชียว.."

"จริงนะพี่ .. วันนั้นพี่ไม่มา ผมเห็นกะตาเลย ผู้หญิงคนนี้ วิ่งออกไป แล้วก็ปัง!!!!! รถชนโครมเข้าให้ ล้อทับกระดูกทะลุออกมา สมองกระจาย ... เลือดงี้นองเต็มถนน" ..มันเล่าจนผมเกือบจะเชื่อมันเข้าให้แล้ว .. ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "พี่เชื่อผมเหรอ? .. ผมล้อเล่น คนสวยขนาดนั้น ตายแบบนั้นก็น่าสงสารไปหน่อยนะ"

"ก็ไม่เชิงเชื่อหรอก... หลายวันก่อน..ก็เคยได้ยินคนคุยกัน ว่ามีคนโดนรถชนที่หน้าร้าน พี่ก็คิดว่า .. เออ มันก็เป็นช่วงที่พี่เห็นเขาพอดี.. คุยกับแกนี่ไร้สาระจริง.." ก่อนผมจะปล่อยไก่เพ้อเจอไปกว่านี้ ชิงตึดบทก่อน "ไปทำงานต่อได้แล้วไป..."
"ครับลูกพี่.."มันยืนไหว้ประหลกๆ ทำเอาผมหัวเราะไม่หยุด มันหันมองสาวน้อยคนนั้นแว่บหนึ่ง ก่อนหันไปคว้าผ้าเช็ดโต๊ะมาเช็ดโต๊ะกาแฟ "มันก็น่าสงสัยอยู่นะพี่ ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี้แล้วก็ร้องไห้ทุกวัน"

พระอาทิตย์กำลังตก ...ผมย้ายที่มานั่งอยู่หน้าร้าน เพื่อรับลมเย็น .. แต่ยังไม่วาย แอบมองเธออยู่ห่างๆ อีกสักพัก เธอคงจะกลับบ้าน ส่วนผมก็จะกลับเข้าไปในร้าน เพราะถ้าค่ำมากยุงจะกัดเอา

ผมหันไปมองบรรยากาศรอบๆ ร้านกาแฟตั้งอยู่สี่แยกหัวมุมใหญ่ ปรกติตอนเย็นแบบนี้ วันธรรมดา รถจะติดมาก แต่วันนี้ เป็นวันเสาร์ รถจึงเล่นได้เรื่อยๆ คนที่อยู่ในรถก็คงจะมีความสุขที่ไม่ติดไฟแดงนานๆ แต่ป้าขายพวงมาลัย ที่กำลังเตรียมพวงมาลัยมาแขวน คงไม่สุขนัก เพราะวันนี้คงขายได้น้อยกว่าวันธรรมดา ..

น่าสงสารจัง.. งั้นคงต้องช่วยอุดหนุนหน่อยล่ะ..

ผมควักแบงค์ยี่สิบเดินไปหาป้าที่กำลังเตรียมพวงมาลัยขึ้นห้าง
"ป้าขายพวงล่ะเท่าไหร่นี้"
ป้าแกไม่เงยหน้าสักนิด .. ชี้ พวงเล็ก พวงใหญ่ และช่อกุหลาบในตะกร้า ผมเลือกกุหลาบในตะกร้าจะได้ถือง่ายๆหน่อย ยื่นให้แกยี่สิบ ถามแกเชิงคุย "ผมเห็นป้ามาขายทุกวันเลย .. ป้าขายดีเหรอวันหยุดแบบนี้"
"ไม่ค่อยดีหรอกหนู.. แต่ถ้าไม่ขาย ก็อยู่ไม่ได้"

พอถามเรื่องขายทุกวัน มันก็ผมนึกได้ว่า .. ป้าแกอาจจะรู้..เรื่องรถชน "ป้า.. เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน มีผู้หญิงโดนรถชนตาย ป้าเห็นหรือเปล่า"
"ผู้หญิง โดนรถชนตาย" ป้าแกหยิบขวดน้ำเจาะรู พรมพวงมาลัย "ไม่เห็นนะ.."

ผมรู้สึกโล่งใจ... แม้จะรู้แก่ใจว่าเธอคนนั้นจะไม่ใช่ผีก็ตาม แต่ป้าแกยังพูดไม่จบ " ...เห็นแต่มีผู้ชายที่ถูกโดนรถชนตาย" ผมชะงัก เมื่อป้าเงยหน้าขึ้นมามองผมเต็มตา ดวงตาแกเบิกกว้าง ปากแกสั่นไปหมดเมื่อเห็นหน้าผมเต็มตา
"หน้าผมมีอะไรผิดปรกติหรือป้า..."

จู่ๆ ลมก็พัดแรงขึ้นมาอย่างนั้น ไอ้ผ้าเช็ดหน้ากระเป๋าเสื้อผมก็ไหวปลิว ผมพยายามตระครุบกระเป๋าเสื้อ ไม่ให้มันปลิว แต่ในที่สุดแรงลมก็ชนะ ผ้าเช็ดหน้าสีหวานพัดปลิวไปตามแรงลม

ผมวิ่งตามไปเก็บผ้าเช็ดหน้า .... ของสำคัญ.. มันคือของขวัญที่เธอให้ผม ในโอกาสวันครบรอบที่เราคบกัน ตัวอักษรไขว้บิดเบี้ยว ..เธอบรรจงปักชื่อเราสองคน

... ใช่แล้ว.. วันนี้เอง ...

วันนั้นเป็นวันหยุดเหมือนวันนี้ ผมกำลังจะเดินเข้าร้านกาแฟไปตามนัด ผมชื้อกุหลาบช่อหนึ่งเพราะสงสารป้า .. แต่ลมดันพัดผ้าเช็ดหน้าของผมออกจากกระเป๋า ผมวิ่งตามไปเก็บมัน

ผมคว้ามาได้แล้ว!~

ผมก็ค่อยๆ คลี่ผ้าเช็ดหน้า เพื่อดูตัวอักษรนั่นออกดู .... แล้วพอผมหันไป ผมก็เห็นแสงไฟสาดเข้ามา ผมล้มลงตรงนี้ หัวกระแทกพื้น ไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไร หัวผมก็โดนล้อรถเบียด กร๊อบ.. แล้วเลือดก็ไหลออกจากจากหู ตา ..และรอยแยกของเปลือกสมอง ไม่ทันที่จะรู้สึกเจ็บ.. ว่ากระดูกซี่โครงเบียดออกมาแทงนอกอก

ผ้าเช็ดหน้าสีหวาน ก็่ค่อยๆ เปื้อนเลือด.. กุหลาบแดงในมือ กระจัดกระจาย เธอวิ่งออกมาจากร้าน กรีดร้องไม่หยุด..... ผมพยายามลุกขึ้น เพื่อปลอบให้เธอหายกลัว แต่ทำไม่ได้แล้ว ..... เพราะผมนั้นได้ตายไปแล้ว

สาเหตุเดียว..ที่ผมปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้ เพราะผมได้ตายไปแล้ว..

.........
"เช็ดน้ำตาบ้างเถอะครับ" เด็กเสริ์ฟคนนั้นเอง เธอเงยหน้าขอบคุณ พร้อมรับมันมาซับน้ำตา "รับกาแฟเย็นอีกไหมครับ.. คุณเป็นไงบ้าง.. "
"เมื่อตะกี้ ฉันภาพเดิมอีกแล้วค่ะ เห็นตอนที่เขาวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดหน้า ถือกุหลาบในมือ แล้วทุกอย่างก็......" เธอสะกดความเศร้าเสียใจไว้ไม่ไหว... " ตาบ้านั่น ทำไมถึงเลือกไปคว้าผ้าเช็ดหน้านั่นนะ ปล่อยมันเสียก็ได้ .. ทำไมถึงได้โง่แบบนี้ จะให้ฉันปักให้อีกสักกี่ผืนก็ได้ ... ทำไมถึงได้โง่แบบนี้.. ตาบ้า ทำไมถึงต้องทิ้งฉันไป"

"เขาก็... ไม่ได้ทิ้งคุณไปไหน และนึกยังคงนึกเป็นห่วงคุณอยู่เสมอ เพียงแต่เขาจำคุณไม่ได้เท่านั้น.. " เด็กเสริ์ฟยกถ้วยกาแฟขึ้น เช็ดคราบน้ำนองบนโต๊ะ
เธอที่กำลังเศร้าสลดปาดน้ำตาเงยหน้า "ขอบคุณนะคะ แต่อย่าให้ความหวังฉันเลยค่ะ แค่นี้ก็เจ็บเกินพอแล้ว" พูดจบเธอก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งไว้เพียงกาแฟเย็นที่ละลายจนเสียรส

ผมกวักมือเรียกเด็กเสริ์ฟ

ผมสังเกตเธอมาหลายวันแล้ว ... ผู้หญิงคนเดิมกับกาแฟเย็น ดื่มไม่กี่จิบ.. แต่นั่งคน..ไปเรื่อย จนน้ำแข็งละลาย กว่าจะได้ดื่ม ก็เสียรสจนดื่มไม่ได้..

"มีอะไรให้รับใช้ครับ" เด็กเสริ์ฟยิ้มเหมือนคุ้นเคยกับผมมานาน คงเพราะผมกินกาแฟที่นี้ได้หลายอาทิตย์แล้วมั้ง..
"เอ่อ... ผู้หญิงคนนั้น ร้องไห้เรื่องอะไรนะครับ" ผมชี้ไปที่โต๊ะเธอ

มันหันไปมอง แล้วหัวเราะ "ก็ไปถามเขาเองสิครับ.. ถามผม ผมจะรู้ไหม?"

ทั้งๆ ที่ผมกับเธอไม่รู้จักกัน.. แต่ ทำไมเวลาผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ ผมถึงได้ปวดใจชอบกลก็ไม่รู้..

Create Date : 21 กันยายน 2550 Last Update : 21 กันยายน 2550 1:06:18 น. Counter : 1120 Pageviews.		2 comments
Share Tweet