วัฎสงสารคือการเวียนว่ายตายเกิด เมื่อใดจิตของเราถึงทีสุดแห่งภพคือไม่เกิดอีก เมี่อนั้นเรียก ภวันตคู คือภพที่เป็นความว่างของจิต ไม่มีความรู้สึกว่าเป๊นตัวกู ของกู (โลกนี้ไม่มีฉัน) จึงเรียกภพนี้ว่า อนาลัยนคร หรือ นครที่ไม่มีอะไรอยู่ หรือ โลกุตรภูมิ-พุทธภูมิ (วิหารธรรมแห่งความว่างหรือวิหารทีมีความว่างอยู่ภายใน แสดงออกเห็นได้ที มหาพุทธภูมิสัมภาระ บุโรบูโดร์ อินโดเนเซีย )
พุทธบูชาตามคำสอนจากพระโอฐ...อานนท์ การบูชาตถาคตเจ้าด้วยอามิสบูชา แม้มากเห็นถึงปานนี้ ก็ไม่ชื่อว่าบูชาตถาคตอย่างแท้จริง อานนท์ ผู้ใดแลมาปฎิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมผู้นั้นชื่อว่าบูชาตถาคตอย่างแท้จริง
เมื่อพระพุทธองค์เย้ยพระยามาร...ดูกรตัณหา นายช่างเรือน บัดนี้ตถาคตพบท่านแล้ว แต่นี้สืบไป ท่านทำเรือนให้ตถาคตไม่ใด้อีกแล้ว กลอนเรือนเรารื้อออกเสียแล้ว ช่อฟ้าเราก็ทำลายเสียแล้ว จิตของเราปราศจากสังขารเครืองปรุงแต่งให้เกิดภพอื่นเสียแล้ว ใด้ถึงความดับสูญสิ้นโดยแท้ไปแห่งตัณหาอันส่วนเหลือไม่ได้
หลังชีวิตแหลกสลายจากโศกนาฎกรรม ผู้หญิงคนหนึ่งค้นพบความสุข ความสงบ และกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ด้วยการฟูมฟักสวนต้นไม้ของตนเอง ให้คืนสู่ความมีชีวิตชีวา สวนของบรรพบุรุษปลอบโยนชีวิตจิตใจของฉัน การเกิด การตาย ชีวิตคู่ และเรื่องราวความรักถูกหว่านลงบนผืนแผ่นดิน เป็นส่วนหนึ่งของต้นไม้ เนื้อดิน นก และดอกไม้ ทำให้สวนนี้มีชิวิตชีวาและให้ชีวิตใหม่
อ่านเพิ่มเติม //www.teak-teca.com/wp-content/uploads/2012/04/iDharma1.pdf