หลักของความจริงคือความตาย ซึ่งต้องมาถึงตัวเราทุกคน อะไรละที่จะเป็นของๆเราจริงๆ ที่เป็นของๆเราจริงๆนั้นคืออริยทรัพย์ ส่วนโภคทรัพย์นั้นล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งสมมติทั้งสิ้น อายุขัยของคนเราไม่น่าจะเกิน ๑๐๐ ปี ก็หมดลมหายใจแล้ว จำต้องพลัดพรากจากโภคทรัพย์นั้น ในความเป็นจริงแล้วพวกความทุกข์ทั้งหลายเช่น ความเครียด อาชญากรรม การป่วยทางจิต โรคอ้วน การฆ่าตัวตาย ฯลฯ ล้วนเกี่ยวข้องกับเงินทั้งนั้น ซึ่งดูเหมือนมันไม่ได้ทำให้มีความสุขขึ้นเลย น่าแปลกที่ผมพบว่าหนึ่งปีที่ปราศจากเงินนี้เป็นปีที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต ผมมีเพื่อนมากกว่าที่เคยมี ผมไม่เคยป่วยเลยและก็โคตรฟิต ผมค้นพบว่ามิตรภาพต่างหากที่ทำให้ผมรู้สึกมั่นคงและอุ่นใจ ไม่ใช่เงิน (ชายผู้ใช้ชีวิตโดยปราศจากเงิน...Mark Boyle )
ชีวิตนี้คือชีวิตที่ไม่มีอะไรสำเร็จเลยสักอย่าง มันไปของมันเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะค่านิยมของคนที่พูดว่าสำเร็จจะต้องมีตำแหน่งสูงสุด มีเงินมากที่สุด เป็นนิยามที่คนคาดหวัง แต่ผมคิดว่าผมไม่ได้มีเกียรติยศสูงสุด ไม่ได้ร่ำรวยที่สุด ไม่ได้มีอำนาจมากที่สุด แต่ผมมีความสุขที่สุด...ผมอาจจะมีความสุขมากกว่าคนที่มีเงินมากที่สุด ผมอาจจะมีความสุขกว่าคนที่มีอำนาจมากที่สุด ผมอาจจะมีความสุขมากกว่าคนที่คิดว่าประสบความสำเร็จ แต่ความสุขของผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายอย่างไร คนชอบถามว่ามีความสุขอย่างไร ก็สุขตามแบบของเราบางคนมีคนขับรถให้นั่งแล้วมีความสุข ไปไหนมาไหนด้วยรถส่วนตัวแล้วมีความสุข แต่ผมไม่ชอบรถส่วนตัว ถามว่ามีไหมก็มี มีคนขับไหมก็มี ขี้ข้ามีไหมก็มี แต่ชอบเดินออกจากบ้านไปหน้าปากซอยขึ้นรถไฟฟ้า ชอบมีชีวิตอยู่บนรถไฟฟ้า ชอบเดินฟุตปาธ มาที่นี่ก็นั่งรถไฟฟ้ามาสุดสายที่สะพานสาธร แล้วลงเรือมา คือชอบเห็นคน ความสุขของแต่ละคนเอามาเทียบกันไม่ได้ ความสุขประเมินเป็นรูปธรรมไม่ได้ มันเป็นนามธรรม...ในอดีต อาจารย์เผ่าทองคือหนุ่มฮ็อตในแวดวงสังคมไฮไซ เคยมีชื่อเสียงในฐานะดารา นายแบบ และเคยเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ตำแหน่งสุดท้ายคือ คณบดีคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ภารกิจร้อยแปดพันประการกับชีวิตที่อยู่กับงาน 7 วันต่อสัปดาห์ ทำให้อาจารย์ถึงกับเคยป่วยเจียนตายด้วยโรคมะเร็ง สุดท้ายพระเจ้าได้มอบเวลาให้เขามาเล่าชีวิตคืออะไรให้เราฟัง ( ความสุขที่เงินซื้อไม่ได้ ของเผ่าทอง ทองเจือ)
มนุษย์มีความสุขจากการสะสมเงินทองที่มากเกินจนไม่รู้จักพอจริงหรือ (เมื่อคุณป่วยไข้นั้นสิ่งที่จะกินได้อร่อยสุดอาจเป็นข้าวต้มกับไข่เค็มราคาไม่กี่บาทเท่านั้นเอง ในขณะทีคุณมีเงินทองมากมายยิ่งมีมากก็กินมากเท่ากับทำลายสุขภาพโดยไม่รู้ตัว)... สามัญชนที่มีปัจจัยแห่งความสุขอย่างยั่งยืนครบถ้วน ก็สามารถหาความสุขเท่ากับคนรวยล้นฟ้าได้และความสุขนั้นก็เป้นความสุขที่ยั่งยืน เพราะเป็นความสุขตามธรรมชาติที่จำเป็น และ สำหรับคนที่หาเงินได้แล้วถึงระดับหนึ่ง มีปัจจัยสี่ มิตรสหาย เสรีภาพ ความคิดอ่าน พร้อมมูลแล้ว ไม่ว่าเขาจะจ่ายเงินมากกว่าเดิมเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางมีความสุขสูงกว่านั้น...การใช้ชีวิตอย่างพอประมาณ ตามความต้องการตามธรรมชาติที่จำเป็น( natural and necessary)ที่ไม่ต้องใช้เงินซื้อ ท่ามกลางเหล่ามิตรสหายที่เสวนากันด้วยปัญญาอย่างสม่ำเสมอเท่านั้น ที่จะนำไปสู่ความสุขอันยั่งยืนตลอดอายุขัยอันแสนสั้นของมนุษย์ (เอพิคิวรัส บิดาแห่งสุขนิยมยั่งยืน 300ปีก่อน ค.ศ.)
ผู้ติดตามบล็อก : 50 คน [
