Bloggang.com : นธี : เปิดเทอม

เปิดเทอม

อ่วมเลยครับ สำหรับการเปิดเรียนวันแรก
กลับมาถึงบ้าน เท้าก็ปวด แขนก็เมื้อย
หัวก็ร้อน ๆหนาว ๆเหมือนจะเป็นไข้ ง่วงก็ง่วง หิวก็หิว
ความรู้สึกเยอะแยะแบบนี้
ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะรู้สึกอย่างไหนก่อนดี

วันนี้มีแค่สามวิชาเอง แต่ทำไมมันเหนื่อยนักก็ไม่รู้

ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน ออกจากบ้านอย่างตาลีตาเหลือก
รถก็ไม่อยู่ พ่อเอาออกไปทำธุระตั้งแต่เช้า
จำใจต้องนั่งน้องเมล์

รถเมล์ที่นี้เป็นอะไรไม่รู้
ตอนเช้า ๆ คนกำลังรีบ ๆ
ขับซะเต่ายังวิ่งแซงได้
รอผู้โดยสาร ก็ไม่เห็นมีสุนัขขึ้นมาซักตัว

พอไอ้ตอนไม่มีใครรีบ โดยเฉพาะใกล้จะค่ำ
ขับยังกะจะไปแข่งกับเครื่องบิน
ไม่ต้องไปสวนสนุกให้เมื่อยตุ้ม
นั่งรถเมล์สายนี้ก็เร้าใจเกินพอ (สาย BX3)

วกกลับมาต่อเรื่องเปิดเรียน
ไปโรงเรียนตั้งแต่แปดโมง
ไปถึงก็ไปจัดโปรไฟล์ของตัวเองให้เรียบร้อย
กลัวจะมีปัญหาอย่างคนอื่นเค้า

บางคนลงวิชาผิด
บางคนมีวิชาที่ชั่วโมงซ้ำกัน
บางคนหลงกลุ่ม
บางคนหลงอาจารย์
บางคนหลงหนัก ๆซะจนต้องรอไปเรียนใหม่เทอมหน้า
บางทีก็ต้องย้ายห้องเรียน

กันไว้ดีกว่าแก้ เลยต้องไปตั้งแต่เช้า

วิชาแรกเราเริ่มกันตั้งแต่เก้าโมง
ออกจากห้องได้ตอนใกล้จะเที่ยง
รู้สึกผะอืดผะอมนิดหน่อย

ห้องเรียนวิชาแรกอยู่ชั้นเจ็ด
แต่วิชาต่อไปอยู่ชั้นสอง
และเนื่องจากลิฟชั้นเจ็ดรอนานมากกว่ามันจะเปิด
บางทีครึ่งชั่วโมงแล้วมันยังไม่เปิดเลย
วันเปิดภาคเรียนแบบนี้ อย่าวังเลยว่าจะได้ใช้

ผมก็เลยต้องวิ่งลงบันไดไปชั้นสอง
ภายในเวลาห้านาทีผมต้องไปให้ถึงห้องเรียนให้ทัน

และ(อีกที)เนื่องจากที่รู้กัน
เรียนวันแรกเค้าจะมีการแจกชีท บอกข้อมูลต่าง ๆ
เช่น เวลาเรียน ห้องเรียน ห้องอาจารย์ เวลาที่อาจารย์ว่าง
เบอร์โทรอาจารย์ อีแมว หรือ ตารางสอบ ตารางเรียน
หรืออะไรเทือก ๆนั้น

และอาจารย์มหาลัยนี้ชอบปริ้นท์ชีทมาให้พอดีกับนักเรียน
ในห้องเรียนของตัวเอง เพื่อเป็นการประหยัด
แต่ส่วนมากแล้วชีทจะไม่พอกับจำนวนนักเรียนหรอก
อย่างที่บอก ว่ามีบางคนที่มันหลงห้องเรียน

ใครมาช้าแม้แต่นาทีเดียว อย่าหวังว่าจะได้
ถ้าใครมาไม่ทัน ก็รออีกสองอาทิตย์
ให้อาจารย์เค้านึกได้ก่อน กว่าจะได้ชีทที่ว่า

เอ๋า ต่อ....
พอวิ่งลงมาถึงชั้นสอง ทำท่ายังกะหมาหอบแดด
แถมห้องเรียนอยู่ไกลจากทางเดินอีก
ไม่หมดเวรไม่หมดกรรมซะที เฮ่อ เหนื่อย......พิมพ์น่ะ

วิชานี้ เรียนตั้งแต่เที่ยง ถึง บ่ายสองห้าสิบ
ออกมาจากห้องเคมี ผมแทบอ้วก
อาจารย์สอนอะไรมา อยากจะเอาไปคืนซะเด๋วนั้นเลย
หยุดเรียนไปหนึ่งเดือน ทำไมสมองมันไม่ทำงานซะดื้อ ๆ

วิชาต่อไปเป็นวิชาคำนวน
อีกเช่นกัน อาจารย์ มหาวิทยาลัยแห่งนี้
ชอบปล่อยนักเรียนสาย และชอบเช็คชื่อก่อนเวลา

วิชาไหน อย่างวิชาคำนวน เลิกเร็ว
ส่วนมากแล้วจะลงเรียนตอนเช้าไม่ได้
เพราะมันจะไปล้ำเส้นวิชาอื่นหมด
หรือไม่ก็มีแต่ตอนบ่าย ๆ ใกล้จะค่ำ
ผมก็จะเอามันไปไว้ตอนบ่ายสาม

ตึกปกติประตูทางเข้าทางออกจะอยู่ชั้นหนึ่ง
อาจจะมีชั้นใต้ดินลงไปซักชั้นสองชั้น

แต่ตึก "วิทย์" ของมหาวิทยาลัยของเรา
จะทำให้เหมือนตึก อย่างเค้าไม่ได้
เราต้องทำห้องแคบ ๆเรียนก็เหมือนอยู่ในหลืบ
หาห้องก็ต้องยาก ๆ
เพื่อให้นักเรียน เพลิดเพลินไปกับการหาห้อง
ป้ายเป้ย อย่ามีให้รกสายตาเลย
ประตูทางเข้าทางออกก็เอาไปไว้ชั้นห้าซะ
ชั้นบน กับ ชั้นล่าง จะได้พบกันครึ่งทาง

แหะๆๆ พูดเวอร์ไปนิด
จริง ๆแล้ว เนื่องจากโรงเรียนตั้งอยู่บนดอย
และตึก "วิทย์" ที่ว่านี้ก็ตั้งอยู่บนเนิน
ตึกถัดไป เป็นตึกที่สูงกว่า และ
อยู่ในระดับของยอดภูเขาเทียนซาน
เค้าจึงมีไอเดีย ให้มันเดินทะลุถึงกันได้
นักเรียนจะได้ไม่ต้องปีนเขาให้เหนื่อย

อ๋ะ ถึงไหนแล้ว....ต่อ
ผมก็ต้องวิ่งจากชั้นสองของตึก "วิทย์" ไปชั้นสามของตึก "ME"
ซึ่งอยู่ต่อไปอีกสามตึก
โชคดีหน่อยที่ไม่ต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงบันได
แต่ก็เหนื่อยเอาการอยู่เหมือนกัน

อยากจะบอกว่า เรียนมาสามปี
แต่ไม่รู้ว่าตึก "ME" คือตึกไหน
ถ้าไม่ไปก่อนเวลาเรียน ได้หากันให้วุ่น
ที่ไม่รู้ก็เนื่องจาก แต่ละห้องใช้ชื่อย่อของตึกไม่ค่อยจะซ้ำกัน
บางทีก็เป็น "CO" บางทีก็เป็น "BC" หรือ "HTI"
แต่ชื่อจริง ๆของตึกผมก็ยัง จำไม่ได้อยู่ดี หุหุ

หลังจากคาบสุดท้ายจบลง
ผมแทบจะได้คลานกลับบ้าน
เดินแทบไม่ไหว เท้าเจ้ากรรมก็ดันไม่ชินกับร้องเท้าใหม่
ว่าจะได้คลานกลับบ้านจริง ๆ ก็วันนี้แหละ
งานเงอนไม่ทำมันแล้ว
เวลานั้นคิดถึงแต่บ้าน

แต่แล้ว ก็ต้องมายืนรอรถเมล์เจ้ากรรมอีก
ช่วงเย็น ๆรถเมล์สาย BX3 จะมาเร็ว รอไม่ถึงห้านาทีมันก็มา
และมันก็ไปเร็วมาก อย่างที่ได้บอกไว้ตอนต้น

ลงจากสาย BX3 ผมก็ต้องมาต่อ BX9
สายนี้น๊านนนน นาน นาน มาที
พอมันมา มันพากันมาทีละสามสี่คันติด ๆกัน

ไม่รู้ทำไม BX9 มันถึงได้กลัวผู้จะโดยสายจัง
เห็นผู้จะโดยสารเป็นไม่ได้ อยากจะขับรถหนี
ถ้าลงจาก BX3 ไม่ทัน
ก็ยืนรอไปอีกเกือบชั่วโมงกว่ามันจะมาอีกรอบ

บางทีมากันสามคัน แต่ไปไม่ถึงป้ายที่ผมจะลงซักคัน
แบบนี้ผมก็เจอมาแล้ว
อีกนิดเดียวก็จะถึงป้ายสุดท้าย คือป้ายที่ผมจะลง
ยังเหลืออีกไม่กี่ป้ายเอง แต่มันก็ตีรถกลับกันซะงั้น

รู้รึป่าวครับ ที่บราซิล ภายในสามวัน
จะมีคนโดนลักพาตัวหนึ่งคนไปเรียกค่าไถ่
ไม่เกี่ยวกับที่เล่ามาหรอก แต่ดูทีวีเมื่อคืน แล้วนึกขึ้นได้

กลับมาถึงบ้านตอนห้าโมง ก็ตรงดิ่งไปที่เตียงเลย
ข้าวก็หิวแต่กินไม่ไหวแล้ว ตัวแทบจะหลุดออกมาเป็นชิ้น ๆ

นี่แหละครับ คือการเรียนวันแรกของผมในเทอมนี้
เหนื่อยเป็นบ้าเลย