สงสัยน้องเนี้ยชาติที่แล้วต้องเป็นพม่ากลับชาติมาเกิดแน่เลย ไม่อยากคุยด้วยแล้ว

จักรวรรดินิยมสยาม

เห็นด้วยกับการเรียนประวัติศาสตร์อย่างที่ทำให้เข้าใจอดีต และนำมาปรับปรุงปัจจุบันและอนาคต

เห็นด้วยกับการเปลี่ยนแปลง บทเรียนประวัติศาสตร์บางบท แต่ไม่ใช้บิดเบือนจากที่แล้วมา เพียงแต่เปลี่ยนแปลงความเข้าใจ ให้เด็กๆ ของเรามองโลกให้กว้างขึ้น

ไม่เห็นด้วยอย่างมาก กับอคติของเจ้าของบล๊อกที่มีกับบทเรียนประวัติศาสตร์ของไทย

ไม่เห็นด้วยที่ดูถูกประเทศไทย บทเพลงไทย เราชื่นชม บทเพลงเหล่านี้ และสอนให้คนไทยรักชาติ

ในช่วงชีวิตของเราและเจ้าของบล๊อก ได้รับรู้ และเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ แล้วลองมองดูเด็กๆ สมัยนี้สิ ความรักชาติหายไปไหน

ไม่ได้กล่าวถึงแค่ประเทศเพื่อนบ้าน เราเกลียดเค้า เค้าก็เกลียดเราเช่นกัน

มันเป็นเพลงแค่กุศโลบายที่ต้องการปลูกฝังให้คนเรารักชาติเท่านั้น

ลองดูทุกประเทศทั่วโลก มันก็เขียนบทเรียนประวัติศาตร์เข้าข้างตัวเองทั้งนั้นแหละ

อยู่ที่เรา มีสายตา กว้างไกล มองโลกกว้างขนาดไหน และการเรียนรู้ความจริงที่เกิดขึ้นในอดีตด้วยความถูกต้องและใจที่เป็นธรรมเพียงไร

ไม่เคยเกลียดพม่า ไม่เคยเกลียดเด็ก ไม่เคยเกลียดประเทศเพื่อนบ้าน รวมทั้งไม่เคยเกลียดพวกฝรั่งมังค่า ที่เข้ามารุกราน อยากได้ดินแดนของประเทศไทย

มองโลก มองผู้คน มองการกระทำด้วยความเข้าใจ

รวมถึงมองเหตุการณ์ในอดีตช่วงที่เขียนบทเรียนประวัติศาสตร์ด้วย

ตอนนั้น ถ้าไม่สอนคนไทย ให้รักชาติ เราคงไม่ภาคภูมิใจในความเป็นคนไทย ใช้ภาษาไทย ได้มากขนาดนี้

ทำไมฝรั่งถึงเรียกเราว่า ไทยแลนด์ เพราะคำว่าแลนด์จะใช้ต่อท้ายเฉพาะ ประเทศที่ไม่เคยเป็นเมืองขึ้นฝรั่งเท่านั้น

ทำไมเราถึงภาคภูมิใจในภาษาไทย

ทำไมเราถึงภาคภูมิใจในความเป็นคนไทย ไม่ใช้เพราะบทเรียนประวัติศาสตร์ที่เคยเรียนมาหรอกหรือ

ปล. เราชอบเจ้าของบล๊อกนะ เคยติดตามเรื่องราวของคุณสมัย สึนามิที่ภาคใต้ ขอชื่นชม

แต่สำหรับบล๊อกวันนี้ของคุณ ไปอ่านประวัติศาสตร์เพิ่มดีกว่า ไม่ใช้แค่ในบทเรียนนะ อ่านเพิ่มถึงในส่วนของคำนำ และ เจตนาของผู้เขียนประวัติศาสตร์

อย่าลืมสิ การเขียนตำราเรียนขึ้นมาหนึ่งเล่ม ไม่ใช่แค่ว่ายกการเขียนของผู้ใดผู้หนึ่งขึ้นมาเป็นตำราให้นักเรียนเรียนกันทั้งประเทศ

แต่ต้องผ่านการเห็นชอบของคนหลายคน และผ่านมาหลายรุ่นแล้ว

พี่บอกอ ลายจุด
ยังคงเหมือนเดิมเลยครับเนี่ย หุ หุ

เกลียดเพราะ
-ฆ่าเจ้าของกิจการชาวไทยข่าวออกบ่อย
-ชอบจับชาวประมงไปเรียกค่าไถ่
-ตอนจัดตั้งศูนย์ศูนย์อพยพนักศึกษา ก่อก่อเรื่องจับเจ้าหน้าที่มาเป็นตัวประกันซะอย่างนั้น
สิ่งเหล่านี้มันไม่ได้เกี่ยวับประวัติศาสตร์เลย มันเรื่องจริงทั้งนั้น
ปล.เกลียดคนไทย - นักการเมืองคอรัปชั่นด้วย

เรียนประวัติศาสตร์ไทยมา แต่ก็ไม่ได้คิดเกลียดพม่าค่ะ ^^"

เพราะคิดไว้ตลอดว่า ประวัติศาสตร์ย่อมมีการบิดเบือน

ประวัติศาสตร์ของชาติไหน ชาตินั้น ๆ ก็เลือกที่จะเขียนในแง่บวกกันทั้งนั้น (ถึงจะไม่เสมอไปก็เถอะ)
เพราะรัฐบาล (หรืออะไรก็ตามแต่จะเรียก) ใช้เหตุผลที่ว่า
เพื่อให้คนในชาตินั้น ๆ รู้สึกรักชาติ
และมีความรู้สึกร่วมกันอยู่

โดยที่ในบางครั้ง มันก็มีผลข้างเคียงเช่นกัน
อย่างที่เค้าว่าไว้ ไม่มีอะไรดี 100 หรือ เลว 100 หรอกค่ะ

ประวัติศาสตร์ คือบันทึกของผู้ชนะ...

การเขียนประวัติศาสตร์ คือ การเขียนนิยายแบบนึง
มีตัวละคร มีพล็อท ฯลฯ
แล้วแต่ว่านักประวัติศาสตร์คนไหน มีพล็อทแบบไหนอยู่ในใจ

งานของอาจารย์สุเนตร ไงคะ ที่พยายามมองพม่าจากเอกสารของพม่าเอง

ประวัติศาสตร์ไทยถูกเขียนขึ้นมาเพื่อรับใช้การเมือง (ในสมัยจอมพล ป.) นี่ครับ และจนบัดนี้ เราก็ยังใช้ประวัติศาสตร์ชุดนั้นในตำราเรียนอยู่เลย..

เคยหยิบเอาตำราเรียนเด็กประถมมาอ่าน แล้วปวดกบาล..สมัยเด็กๆ เราเรียนไปได้ยังไงเนี่ย..

ไม่เกลียดพม่า ไม่เกลียดเพื่อนบ้าน แต่เกลียดคนไทยที่เอาแต่ด่าประเทศตัวเอง สร้างกระแสซ้ายตกขอบ ทั้งๆที่ในเมืองไทยมีเสรีภาพมากกว่าเพื่อนบ้านเราหลายประเทศ มันก็ยังไม่วายหาว่าเป็นเผด็จการทุนนิยม อย่างเช่น ใจหมา อึ้งภากรณ์ และ ธงชัย สิ่งปฏิกูล

พวกที่ชอบมาพ่นในเวบท่าเอ็นจีโอนี่ก็เหมือนกัน ด่ารัฐบาลยังไม่พอ บางคนยังจาบจ้วงศาสนา จาบจ้วงสถาบันฯอีก คำสองคำก็อ้างสิทธิมนุษยชน ถุย!

สงสัยต้องลองให้มันไปอยู่ในพม่า ที่มีรัฐบาลทหารปกครอง หรืออีรักสมัยซัดดัมปกครอง แล้วมันจะได้รู้ซึ้งว่าเผด็จการแท้ๆนั้นเป็นอย่างไร? หากคิดว่าเมืองไทยยังมีเสรีภาพไม่พอ สำหรับสัตว์นรกปากบอนพวกนี้

ฝ่ายขวากลัวการเปลี่ยนแปลง เพราะกลัวสูญเสียอำนาจ ฝ่ายซ้ายก็อยากเปลี่ยนแปลง เพราะกูอยากได้อำนาจ มันไม่ต่างกันหรอก!

"รู้เหตุผลไหม๊ทำไมคนไทยเราถึงเกลียดพม่ากันนัก"
ผมอ่านเเล้วผมร้องไห้เลย

หลังจากที่เสียกรุงศรีอยุธยาแล้ว พวกพม่าได้บุกเข้ามายังตัวพระนครในตอนกลางคืน แล้วจุดไฟเผาบ้านเรือนของชาวบ้าน ตลอดจนปราสาทราชมณเทียร ทำให้ไฟไหม้ลุกลามแสงเพลิงสว่างดังกลางวัน เมื่อพม่าเห็นว่าไม่มีผู้ใครมาขัดขวางแล้ว ก็เที่ยวฉกชิงและเก็บรวบรวมทรัพย์จับผู้คนอลหม่านทั่วไปทั้งพระนคร แต่ด้วยเป็นเวลากลางคืน ชาวเมืองจึงหนีรอดไปได้มาก พม่าจับได้ประมาณ 30,000 คน พร้อมทั้งเจ้านายทั้งข้าราชการผู้ใหญ่ผู้น้อย และพระภิกษุสามเณรทั้งหลายที่หนีไม่พ้น พม่าก็จับเอารวมไปคุมไว้ที่ค่ายโพธิ์สามต้น ส่วนผู้คนพลเมืองที่จับได้ก็แจกจ่ายกันไปคุมไว้ตามค่ายของแม่ทัพนายกอง[26]
จากนั้นพม่าก็เที่ยวตรวจเก็บบรรดาทรัพย์สมบัติทั้งของหลวง ของราษฎร ตลอดจนเงินทองของเครื่องพุทธบูชาตามวัดต่าง ๆ และยังเอาทรัพย์ซึ่งราษฎรฝังซ่อนไว้ตามวัดวาบ้านเรือนต่อไปอีก โดยเอาราษฎรที่จับไว้ได้ไปชำระซักถาม แล้วล่อลวงให้ส่อกันเอง ใครยอมบอกทรัพย์ของผู้อื่น ก็ให้ปล่อยตัวไป ส่วนผู้ที่เป็นเจ้าของทรัพย์ถ้าไม่บอกให้พม่า ก็จะถูกเฆี่ยนตี และทำทัณฑกรรมต่าง ๆ เพื่อเร่งเอาทรัพย์จนบ้างก็ถึงกับเสียชีวิต[27] บางที ทหารพม่าก็จะใช้วิธีการทารุณโหดร้าย จับส้นเท้ามาลนไฟ ทั้งยังนำลูกสาวมาข่มขืนให้ร้องลั่นต่อหน้าบิดามารดาอีกด้วย ทางด้านพระสงฆ์ก็ถูกกล่าวหาว่าซ่อนสมบัติเอาไว้มาก จึงถูกยิงด้วยศร ถูกพุ่งด้วยหลาวหรือปลายหอกจนตัวปรุ หลายรูปถูกตีด้วยท่อนไม้จนมรณภาพคาที่ บริเวณวัดวาอารามตลอดจนบริเวณที่กว้างล้วนเต็มไปด้วยซากศพ แม่น้ำลำคลองก็เช่นเดียวกัน ศพมีมากและส่งกลิ่นเหม็นจนแทบหายใจไม่ออก เป็นเหตุให้ฝูงแมลงวันต่างพากันมาตอม สร้างความรำคาญแก่กองทัพพม่าเป็นอันมาก[28][29]
หลังจากที่กองทัพพม่ายึดกรุงศรีอยุธยาสำเร็จแล้ว จึงพักอยู่ประมาณ 10 วัน พม่าใช้เวลาจุดไฟเผาบ้านเมืองเป็นเวลา 9 วัน 9 คืน จนรวบรวมเชลยและทรัพย์สมบัติเสร็จแล้วจึงยกทัพกลับไป โดยกวาดต้อนผู้คน ช้าง ม้า แก้ว แหวนเงินทอง และนำสมเด็จพระเจ้าอุทุมพรไปด้วย เนเมียวสีหบดีได้แต่งตั้งให้สุกี้เป็นนายทัพให้มองญาพม่าเป็นปลัดทัพคุมพลพม่าและมอญรวม 3,000 คนตั้งค่ายอยู่ที่ค่ายโพธิ์สามต้น คอยสืบจับผู้คนและเก็บทรัพย์สิ่งของส่งตามไป แล้วตั้งนายทองอินให้เป็นเจ้าเมืองธนบุรี แล้วแบ่งแยกกองทัพออกเป็น 3 กองทัพ กองทัพทางเหนือ มีเนเมียวสีหบดีแม่ทัพคุม เจ้านายและข้าราชการที่เป็นเชลยกับทรัพย์สิ่งของที่ดีมีราคามากมาย ยกกลับไปทางด่านแม่ละเมาะ กองทัพทางใต้ให้เจ้าเมืองพุกามเป็นนายทัพคุมพวกเรือบรรทุก บรรดาทรัพย์สิ่งของอันเป็นของใหญ่หนัก ๆ ไปทางเมืองธนบุรีและท่าจีน แม่กลองกองหนึ่ง อีกกองหนึ่งยกเป็นกองทัพบกไปเมืองสุพรรณบุรีไปสมทบกับกองเรือที่เมือง กาญจนบุรี รวมกันยกกลับไปทางด่านพระเจดีย์สามองค์ ในครั้งนั้นพม่าได้ปืนใหญ่ 1,200 กระบอก ปืนเล็กหลายหมื่นกระบอก รวมทั้งได้ปืนคู่แฝดหล่อด้วยทองสำริด ขนาดยาว 12 ศอก และเรือพระที่นั่งกิ่งอีก 4 ลำด้วย[30]
สำหรับปืนพระพิรุณแสนห่านั้นมีขนาดใหญ่มาก เมื่อตอนใกล้กรุงจะแตกหมดความหวังที่จะชนะพม่าแล้ว ปืนกระบอกนี้ก็ถูกทิ้งลงในสระแก้วในพระราชวังกรุงเก่า ภายหลังพม่าทราบเรื่องเข้า จึงได้นำขึ้นมาจากสระ แล้วตัวปกันหวุ่นแม่ทัพภาคใต้ขนไปทางเรือ จุดหมายปลายทาง คือ เมืองกาญจนบุรี โดยไปบรรจบกับกองทัพบกที่นั่น ครั้นมาถึงตลาดแก้วเมืองนนทบุรี เห็นว่าปืนใหญ่พระพิรุณแสนห่านี้หนักเหลือกำลังที่จะเอาไปเมืองอังวะได้ ปกันหวุ่นจึงให้เข็นชักขึ้นจากเรือที่วัดเขมา ให้เอาดินดำบรรจุเต็มกระบอก จุดเพลิงระเบิดเสีย และขนชิ้นส่วนที่เป็นทองสำริดกลับไปเมืองอังวะ โดยที่ทัพพม่าออกจากกรุงศรีอยุธยาทั้งหมด เมื่อวันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2310 หลังจากตีกรุงได้แล้วร่วม 2 เดือน[31]
พม่าได้เชลยไทยจำนวน 30,000 คนเศษ พม่าแยกเชลยออกเป็น 2 พวก
พวกที่ 1 สมเด็จพระเจ้าอุทุมพรกับพระบรมวงศานุวงศ์และชาวเมือง เนเมียวสีหบดีให้กองทัพคุมตัวไปทางเหนือ
พวกที่ 2 ราษฎรที่เหลือและพวกมิชชันนารี ให้ปกันหวุ่นแม่ทัพทางใต้คุมไปทั้งทางบกและทางเรือ ล่องใต้ไปทางเมืองทวาย แล้วไปบรรจบกับพวกแรกที่ทางเหนือของกรุงอังวะ
ส่วนเรื่องเชลยนั้นพม่าจับเชลยคนไทยได้มากเกินกว่าจะมีเครื่องพันธนาการเพียงพอ จึงเจาะบริเวณเอ็นเหนือส้นเท้าแล้วร้อยด้วยหวายติดกันเป็นพวง เพื่อกวาดต้อนเชลยไทยให้เดินทางไปยังกรุงอังวะ ประเทศพม่า นับแต่นั้นมาคนไทยเรียกบริเวณเอ็นเหนือส้นเท้าว่า “เอ็นร้อยหวาย ” ในปัจจุบัน[32] เชลยศึกชาวไทยที่ถูกพม่ากวาดต้อนไปครั้งนั้น ได้ไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่บริเวณปองเลไต๊ (ตึกปองเล) ใกล้คลองชะเวตาชอง หรือคลองทองคำ แถบระแหงโม่งตีส หรือตลาดระแหง ห่างจากเมืองมัณฑะเลย์ ประมาณ 13 กิโลเมตร มีวัดระไห่ เป็นศูนย์กลางของหมู่บ้าน มีตลาดโยเดีย และมีการรำโยเดียที่มีท่ารำชั้นสูง เช่น พรหมสี่หน้าของไทย ในเมืองพม่าปัจจุบันด้วย[33]
พระเจ้าอุทุมพรถูกพระเจ้ามังระบังคับให้ลาผนวช แล้วให้ตั้งตำหนักอยู่ที่เมืองจักกาย (สแคง) ตรงหน้าเมืองอังวะ พร้อมด้วยเจ้านายและข้าราชการอยุธยาก็รวบรวมอยู่ที่นั่นเป็นส่วนมาก พม่าได้ซักถามเรื่องพงศาวดารและแบบแผนราชประเพณีกรุงศรีอยุธยาจดลงในจดหมายเหตุ คือ เอกสารที่ฝ่ายไทยได้ฉบับมาแปลพิมพ์เรียกว่า "คำให้การขุนหลวงหาวัด" หรือ "คำให้การชาวกรุงเก่า" แต่ส่วนพวกราษฎรที่ถูกกวาดต้อนไปจำนวนมากนั้น พม่าแจกจ่ายไปอยู่ตามที่ต่าง ๆ ภายหลังหนีคืนมาบ้านเมืองได้บ้างก็มี แต่ก็สาบสูญไปในพม่าเสียเป็นส่วนมาก พระเจ้าอุทุมพรไม่เสด็จกลับมาอยุธยาอีก หลักฐานสุดท้ายของเจ้านายพระองค์นี้ที่เหลืออยู่ก็คือ เจดีย์ที่เมืองจักกายเท่านั้น[34][35]
การเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งนี้ เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ในประวัติศาสตร์ไทย ทหารพม่าไล่ฆ่าฟันผู้คนล้มตายเป็นอันมาก ทรัพย์สินสมบัติสูญเสียถูกทำลาย ถูกขุดค้นไปทั่วทุกแห่งหน โดยตั้งใจจะไม่ให้อยุธยามีทรัพย์สมบัติอะไรเหลืออยู่ แม้แต่วัดวาอารามอันวิจิตรงดงาม พม่าก็เอาไฟเผาและเอาไฟสุมพระพุทธรูปพระศรีสรรเพ็ชรดาญาณ[36] เพื่อให้ทองคำหุ้มองค์ละลาย เก็บเอาทองคำที่หุ้มองค์พระพุทธรูปหนัก 286 ชั่ง (238.33 กิโลกรัม) ไปใช้ประโยชน์ที่เมืองพม่า อีกทั้งได้กวาดต้อนผู้คนไปเป็นเชลยและทาสยังเมืองพม่า พม่าเอาไฟเผาบ้านเรือนทำลายข้าวของต่าง ๆ อยู่ 15 วัน

สมเด็จพระเนรศวรน่าจะฆ่าพม่าให้มันหมดเผ่าพันไปเลลย สิ่งที่พวกพม่ามันทำไว้กับไทยเกินกว่าจะให้อภัยได้

ไม่ที่ทำมาหากินรึไงถึงได้แย่งประเทศไทยไปเป็นของตัวเองพูดง่ายๆนะ คือว่าพม่าอึดอยากม๊าก สมควรแล้วหละที่พม่ามันพ่ายแพ้ศึกยุทธหัตถีแก่สมเด็จพระเนรศวรมหาราช สมน้ำหน้าพม่ามัน

คนพม่าที่แท้จริงแล้วเห็นแก่ตัวมากและเกลียดคนไทยแต่ที่เห็นว่าเป็นดีนั้นแท้ที่จริงแล้วเขาเป็นคนเผ่าขะยิ่นในประเทศพม่าซึ่งพวกเขาเองก็เกลียดพม่าเช่นกันขนาดคนในประเทศเขาเองยังเกลียดแล้วเราละ...ตอนนี้ทำงานร่วมกับพม่าขอยืนยันส่วนใหญ่นิสัยแย่จริง