ในความหลง.. มีความรัก.. ทุกครั้งที่ความรักแท้กลับมาให้เราได้สัมผัส เราจะลืมความโกรธเกลียด ไม่ต้องการครอบครอง รักใครต่อใครได้มากแม้แต่คนที่ชิงชัง และเป็นช่วงเวลาที่หัวใจเบิกบานอย่างที่สุด เพราะเป็นช่วงที่หัวใจแย้มยิ้ม แม้เราจะสัมผัสความรักแท้ได้บ้างเล็กๆ ในช่วงเวลาที่จิตสงบ ปล่อยวางอย่างเข้าใจชีวิต เข้าใจคนอื่นๆ อย่างไม่ถือโกรธกับเรื่องที่ผ่านมา แต่น่าแปลก.. ในช่วงเวลาเล็กๆ อย่างนั้น เราสามารถสัมผัสความรักได้ในขณะที่มีความรักแบบหลงด้วย บางทีในช่วงเวลาที่มีความรักแบบหลง ความรักจริงๆ ก็แอบย่องเข้ามาหาเรา ไม่ว่าจะเป็นตอนเห็นดอกไม้สวย เสียงนกร้อง ธรรมชาติสวยงาม หรือแม้ช่วงตกหลุมรักใครเข้าอย่างจัง ธรรมชาติของจิตเดิมแอบมาแสดงตัวอยู่หลายๆ ครั้ง บางคนถึงเข้าใจความรักแท้ได้อย่างฉับพลัน ทำลายรักหลงหรือปล่อยวางได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่มันยากมากที่จะทำเช่นนั้นได้ คนหลายคนเริ่มด้านชาเหนื่อยหน่ายกับชีวิต ลืมธรรมชาติรอบตัว มีแต่ความกังวลท้อถอยกับชีวิตซ้ำวน ลืมแม้กระทั่งธรรมชาติของจิตเดิมที่เป็นประภัสสร สว่างไหว อิ่มเอิบ แต่บางครั้งปาฏิหาริย์ก็กลับเกิดขึ้นได้อีกเมื่อได้ตกหลุมรักใครเข้า ในสมมุติเช่นนี้ ความรักแท้ก็แอบย่องมาแย้มพรายตัวเองอย่างเอียงอาย สร้างพลังชีวิตให้ได้อย่างมหัศจรรย์ และหากจะลองสัมผัสจิตเดิมอันอ่อนโยนของตัวเองที่ปรากฏขึ้นได้แล้วไม่ลืมเลือน โดยใช้สติทบทวนอย่างจริงจัง การก้าวข้ามรักหลงเป็นรักแท้แม้จะผ่านความเจ็บปวดขนาดไหน ก็มีสิทธิ์เป็นไปได้ จิตมีพลังขนาดไหนความรักก็มีพลังขนาดนั้น แต่ผู้ที่ก้าวข้ามไม่ได้ ไม่อาจเรียนรู้รักแท้ได้ ก็อาจกลับไปสู่ความหดหู่ท้อแท้เมื่อความรักหลงภินท์พัง ถึงกับบ้าคลั่งได้อีก รักแบบนั้นเกิดขึ้นที่ไหนก็เป็นทุกข์หนัก แต่บางคนเกิดความเข้าใจต่อธรรมชาติของจิตที่หลงได้ก็เพราะเจ้าตัวความรักนี่เอง บางทีมันชัดจนพาเราก้าวไปสู่ความเข้าใจถึงธาตุแท้ของจิตเดิม บ่อยครั้งที่เราเห็นคู่สามีภรรยาที่หย่าร้าง หลังใช้เวลาเยียวยา หลายคนกลับมาเป็นเพื่อนแท้ที่ให้กันได้แม้แต่ชีวิต บริสุทธิ์กว่าตอนหึงหวงกัน กลายเป็นความสัมพันธ์ที่ห่วงใยคล้ายแม่กับลูกหรือเพื่อนแท้ เป็นมากกว่าเป็นพี่น้องกันเสียอีก และน้อยคนที่จะเข้าใจถึงจุดนี้ได้ ผู้ที่ไม่รักอย่างหลงอีกเลยเพราะค้นพบความจริงแท้แล้ว แม้จะมีแต่พระอรหันต์ที่ทำลายอวิชชาสิ้นไป แต่สำหรับคนอย่างเราๆ ที่ยังต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกมายาที่ถูกปิดด้วยเยื่อบางๆ จากความจริง หลงวนอยู่ใน โลภ โกรธ หลง และต้องใช้สติเป็นตัวตั้งไม่ให้ล่วงลงสู่ความไร้ปัญญาจนตกเป็นทาสอารมณ์ของกิเลสจนกว่าวันหนึ่งจะทะลวงผ่านภาพมายานี้ไปได้ ก็มีสิทธิ์จะค้นพบความรักได้ในหลายๆ ขณะ จิตเดิมแอบมาเยือนเราเสมอๆ ในความสัมพันธ์กันด้วยสมมุติอย่างชาวเรานี้ จิตเดิมที่เปี่ยมไปด้วยความรักความเมตตาก็พยายามแสดงตัวตนออกมาอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะสมมุติของการเป็นแม่ลูกนั้น จิตมาแสดงความรักความอาทรได้มาก สมมุติของการเป็นคนรักก็ได้โขอยู่ สมมุติของการเป็นญาติพี่น้องเพื่อนฝูง หรือคนเคยรู้จัก จิตของความรักก็สำแดงตัวออกมาได้บ้าง แม้จะต้องถูกความเห็นแก่ตัว ความกลัว ความโกรธเกลียด ฯลฯ ซึ่งรุนแรงอย่างยิ่งก้าวเข้ามาบดบังจิตของความรักลง แต่บางครั้ง.. มันก็มากพอที่จะทำให้เราเห็นสัจธรรมของชีวิตที่มาร่วมทุกข์กันอยู่กลายๆ ขนาดรักใครต่อใครที่ไม่เคยรู้จักกันก็ได้ เราเองก็อยากช่วยคนอื่นที่ว่ายวนอยู่ในกลลวงของพยับแดดบ้าง อย่างน้อยก็ในยามที่เขาเป็นทุกข์ และถ้าลองสังเกตดูสักนิด ยามที่คุณได้สัมผัสช่วงขณะที่ความรักบังเกิดขึ้น ไม่ว่าจะโดยสาเหตุใด สมมุติใด แม้จะเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที พลังความรักก็เผยตัวค่อนข้างชัดเจน การจดจำความรู้สึกตรงนั้นไว้ให้ได้เป็นเรื่องสำคัญยิ่งยวด เพราะความรักเกิดได้ไม่ง่าย สำแดงตัวได้ไม่ง่าย ส่วนใหญ่ความหลง ความโกรธ ความโลภจะรุนแรง และพร้อมก้าวเข้ามาแทรกแซงทันที คนที่จับความรักนี้ได้ จะรู้ว่า ความรักมีแต่การช่วยที่ปรารถนาดี ทั้งยังปล่อยวางอย่างยิ่ง มันจะกลับมาเมื่อเราไม่ใจดำจนเกินไป และเวลาที่มันกลับมา เรานั่นเองที่ได้รับความสุขก่อนคนอื่น ในช่วงเวลาเล็กๆ ที่ความสวยงามของรักแท้บังเกิดขึ้นภายใน เป็นความสุขใจเล็กๆ ที่เราสามารถเก็บเกี่ยวไว้เป็นพลังต่อสู้ความทุกข์ยากลำบากในชีวิตอีกยาวนานได้ เพราะความรัก.. ทำให้เห็นว่าในโลกมายาที่ไร้แก่นสาร ก็ยังมีความงามที่เราเป็นทั้งผู้ให้และเป็นผู้รับ เป็นผู้ร่วมเดินทางไปกับคนอื่นๆ มีแต่ความรักเท่านั้น ที่จะทำให้เราเรียนรู้การให้เป็น รวมถึงการอภัยกับผู้ที่หลงอยู่ ปล่อยวางความยึดถืออันขัดแย้งเจ็บปวด และเฝ้ามองสิ่งรอบตัวได้อย่างเข้าใจ   Create Date : 19 พฤศจิกายน 2548 17 comments Last Update : 21 พฤศจิกายน 2548 13:27:07 น. Counter : 1339 Pageviews. Share Tweet

บทนี้ ร่ำๆ จะเขียนอยู่หลายที แต่ไม่ได้เขียนสักที วันนี้เขียนสดมาแปะเลยยยย.. เพราะเขียนอะไรเครียด ดูเหมือนเพื่อนบ้านบล๊อกหนีกันหมด..   โดย: suparatta 19 พฤศจิกายน 2548 14:36:13 น.

อ่านแล้วนึกถึงเพลง "รักแท้ดูแลไม่ได้" ....ผมชอบฟังเป็น... "รักแร้....ดูแลไม่ได้" ทุกที.... คงเหม็นน่าดู   โดย: สาหร่าย (แร้ไฟ ) 19 พฤศจิกายน 2548 15:17:19 น.

สวัสดีค่ะ คุณสุภาฯ เขียนได้ลึกซึ้งมากค่ะ ความรักมีพลังยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ รักแท้หายากนะคะ ส่วนมากรักแล้วอยากครอบครอง เป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว รักดีก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย มีเหรอคะคู่ที่หย่าร้างแล้วกลับมาเป็นเพื่อนแท้กันได้ หรือตายแทนกันได้ คงมี 1ในร้อยล้านคนนะคะรักดีว่า ของรักดี ขอให้พี่เค้า รัก รักดีคนเดียวตลอดไป ก็พอใจแล้วค่ะ   โดย: รักดี 19 พฤศจิกายน 2548 16:08:48 น.

เม้นต์ไม่ถูกแฮะ   โดย: rebel 19 พฤศจิกายน 2548 16:33:07 น.

คุณพี่สุภาฯ ขา .... เอ่อ อารมณ์นี้ มีอมยิ้ม อยากเตะโด่งคนข้างกายลงหลุม (ถ้าลงได้) เช่นกันฮ่ะ ปล. หลุมกอล์ฟนะคะ   โดย: มีอมยิ้ม 19 พฤศจิกายน 2548 17:49:18 น.

ขนาดเขียนสด ยังมีสำนวนสละสลวยขนาดนี้ สมเป็นมืออาชีพ * อ่านคำปรารภของคุณสุภา ฯ เรื่องเพื่อนบล็อคหนีหาย ทำให้ได้คิด สงสัยต้องกลับไปเพิ่มเรื่องสบาย ๆ ในบล็อคตัวเองบ้าง ไม่งั้นเดี๋ยวเพื่อนหายหมด * ขออภัยค่ะคุณสุภา คือว่า...อ่านแล้วสะดุดอยู่ คำหนึ่ง พิณพัง....พิณ เป็นชื่อของเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งค่ะ เป็นภินท์พัง...ดีกว่านะคะ เพราะ ภินท์ มาจากรากศัพท์ภาษาบาลีว่า ภิทฺ ธาตุ แปลว่า แตก,ทำลาย ค่ะ ด้วยมิตรไมตรี   โดย: ปาลินารี 19 พฤศจิกายน 2548 19:09:42 น.

ได้คำว่าภินท์พังแล้ว นั่งนึกอยู่ว่าเขียนยังไง ลืมไปแล้ว ของคุณปาลินารีจังเลย ไว้บางช่วงใหญ่ๆ จะเข้าไปอ่านละเอียด บาลี ยากอ่ะ.. มีอมยิ้ม เตะเขาใช่เปล่า เตะแล้วรีบหาที่หลบภัย นู๋แข ไม่พูดเรื่องแบงค์ก็ดีแล้วแหละ สวยขนาดรักดี ใครไม่รักก็บ้าแล้วววว รักแร้ดูแลไม่ได้ โห.. แร้ไฟ อย่าบอกนะ มันเลยกลายเป็นแร้ไฟ   โดย: สุภาฯ IP: 210.246.64.60 20 พฤศจิกายน 2548 18:53:12 น.

กลับมาจากเที่ยวแล้วค่ะพี่สุภาฯ ชอบที่เขียนจังเลยค่ะ   โดย: yadegari 21 พฤศจิกายน 2548 20:41:13 น.

เขียนดี อ่านตั้งสองรอบ   โดย: yyswim 21 พฤศจิกายน 2548 22:14:01 น.

นู๋ yadegari ตัวจริงก็น่ารัก ตัวแทนก็น่ารัก แต่ชื่อนี่ไม่กล้าอ่าน อ่านไงก็ไม่รู้ ััyy ทำไมไม่อ่านสอง เศษ 5 ส่วน 1689 รอบ รับรอง บรรลุ..... ทะลุ.....   โดย: สุภาฯ IP: 210.246.64.14 22 พฤศจิกายน 2548 18:02:50 น.

กราบสาธุค่ะท่านพี่ ชอบค่ะ ความรักหวานชื่น หล่อเลี้ยงด้วยรักแท้ คือความเป็นมิตรต่อกัน   โดย: ป่ามืด 12 กุมภาพันธ์ 2549 1:11:20 น.

รักมากนะเมย์   โดย: วิวัฒน์ IP: 125.24.201.204 7 มิถุนายน 2550 12:19:38 น.

ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามถ้าจะรักใครสักคนเราก็ต้องรัดคนที่เขารักเรา จริงหรือเปล่าเนี่ย   โดย: ใจโลเล IP: 124.120.26.130 21 กรกฎาคม 2550 8:51:04 น.

ตอนแฟนอยู่ด้วยก็รำคาญไม่อยากยุ่งกับเค้า แต่พอเค้าจากไปกลับคิดแต่เพียงว่าทำไมเมื่อมีเวลาอยู่ด้วยกันเราถึงไม่ทำอะไรที่เรียก ว่าสิ่งดี ๆ ให้กับเค้า แต่เมื่อในวันนี้ต้องการจะทำในสิ่งเหล่านั้นกลับทำได้แค่คิดเท่านั้น   โดย: คนรักแฟน IP: 61.19.227.2 1 สิงหาคม 2550 15:59:30 น.

เพราะมาก เน่าด้วย แต่อยากบอกว่าชอบมาก   โดย: คนที่แอบรัก IP: 125.26.2.63 12 กันยายน 2550 18:12:46 น.

อ่านแล้วเข้าใจ ซึ้งกับบทที่คุณเขียนคะ   โดย: อบ IP: 117.47.157.242 7 พฤศจิกายน 2550 11:58:11 น.

ข้อเขียนเป็น บรมธรรมแท้คะ ซึ้งใจคะ thanks. ปล. ชอบ blog ของคุณเสมอ   โดย: pam59 IP: 124.121.184.119 27 กันยายน 2551 15:02:55 น.