มาฆบูชา วันแห่งรักแท้

วันมาฆบูชา
คือวันแห่งความรักแท้จริงและยิ่งใหญ่

พุทธศาสนิกชนมีความเชื่อในเรื่องกรรม ซึ่งก่อให้เกิดกาลเวลา อดีต ปัจจุบัน อนาคต เป็นผลพวงและการส่งจากผลกรรมที่ไม่มีวันหมด โยงใยจากอดีตชาติ มาถึงปัจจุบันชาติ และไปถึงอนาคตชาติ ความทุกข์แห่งวัฏฏะนั้นยาวนานจนยากเกินจะสามารถนับเวลาได้ ว่าเนิ่นนานมาแล้วเท่าใด ที่มนุษย์คนหนึ่งมีความเป็นมาอย่างไร และจะเป็นต่อไปอย่างไร จมอยู่ในสังสารวัฏชั่วกัปกัลป์กับสถานะอันขึ้นๆ ลงๆ เพราะจิตนั้นล้วนสนุกอยู่กับความดี-ชั่ว ความชอบ-ชัง ความรัก-เกลียด ฯลฯ ว่ายเวียนอยู่กับลักษณะทวิภาวะเช่นนี้ เมื่อมาสุดโต่งทางหนึ่ง ก็วิ่งกลับไปยังอีกทิศทางหนึ่ง ด้วยความขัดแย้งในใจที่เป็นทุกข์หมุนวนไม่เคยสิ้นสุด จนกว่าจะเกิดปัญญา ลอยบุญลอยบาปดับขันธ์ปรินิพพาน เข้าสู่ความสงบมั่นคงในสภาวะที่ไม่หวั่นไหว ไม่แปลกแยก และไม่หลงเหลืออัตตา

และหากเรารู้ซึ้งถึงความสุขที่สุดแห่งดวงจิตว่าเป็นเช่นใด เราก็ย่อมอยากจะมอบความสุขเช่นนั้นให้กับคนที่เรารัก สุขที่ไม่ต้องกลับมาเป็นทุกข์ สุขที่เป็นอิสระจากเครื่องร้อยรัดทั้งปวง ไม่มีสุขใดเท่ากับสุขในความรักที่เป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่แบ่งแยกเราเขา ว่างเปล่าและเป็นอิสระ ความจริงเช่นนี้เป็นความจริงของพุทธะในจิตทุกดวง ที่สามารถเข้าถึงเมื่อดับตัวตนลงได้ พระโพธสัตต์จึงยังคงอยู่กับพวกเรา เพื่อชี้ทางและประกาศสัจจะแห่งปรมัตถสภาวะจิตเดิมของพวกเราเอง ให้พวกเราได้รับรู้

จิตแห่งความรัก จะเกิดขึ้นได้เมื่อเข้าถึงภาวะบริสุทธิ์ เราจึงจะสามารถคิดถึงและปรารถนาดีต่อผู้อื่นได้ จิตแห่งความรักจึงเป็นจิตอิสระ เป็นจิตที่ปรกติไม่เป็นทุกข์ ไม่ต้องการยึดใครไว้เพื่อตน เรียบง่ายและพอใจที่จะเห็นคนอื่นมีความสุข โดยไม่หวังผลตอบแทนหรือสร้างความคาดหวังใดๆ แต่มนุษย์สัมผัสมันได้เพียงชั่วขณะ และกลับปล่อยให้กิเลสตัณหาเข้าครอบครองจิต ด้วยความที่เคยชินต่อการตามใจตัวและคิดถึงแต่ตัวเองอยู่เสมอ อัตตาจึงแสดงภาวะของความอยากครอบครอง หึงหวง ริษยา และเคืองขุ่น ความรักนอกจากจะไม่ได้สร้างความทุกข์โศกเช่นนี้ แต่ทันทีที่จิตมีความรัก ความรักนั่นเองที่มีพลังและเป็นตัวทำลายความทุกข์ต่างๆ เหล่านี้ลง แต่ทว่า..มนุษย์มีความรักต่อกันจริงๆ หรือ?

เมื่อพระโพธิสัตต์ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมโพธิญาณ โดยในวันมาฆบูชาคือวันขึ้น 15 ค่ำ เดือนสาม หรือเดือนสี่ในปีอธิกมาส ซึ่งเป็นวันจาตุรงคสันนิบาต เพราะเป็นการประชุมพร้อมด้วยองค์สี่คือ จันทร์เพ็ญเสวยมาฆฤกษหนึ่ง พระสงฆ์ 1,250 รูปมาประชุมพร้อมกันหนึ่ง ล้วนเป็นเอหิภิกขุอุปสัมปทาหนึ่ง และเป็นพระอรหันต์ทั้งสิ้นหนึ่ง เพื่อที่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าจะทรงประทานโอวาทปาติโมกข์ คือการทำดี ละชั่ว ทำจิตให้บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว จึงถือได้ว่า วันนี้เป็นวันแห่งความรักอันยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง ที่เราได้ประจักษ์แจ้งต่อความรักความเมตตาแผ่ไพศาลของพระพุทธองค์ที่มีต่อสรรพสัตว์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ น้ำพระทัยในความอดทนอย่างยาวนานนับอสงไขยต่อความพากเพียรในบารมีที่กระทำได้โดยยาก ซึ่งต้องใช้ทั้งมหากำลัง ทั้งการเสียสละในทานอย่างใหญ่หลวง ในศีล ในขันติและวิริยะอย่างยิ่งยวด ตั้งใจมั่นในสัจจะ ในอธิษฐาน มั่นคงไม่หวั่นไหวในอุเบกขา และในพรหมจรรย์เนกขัมมะ อีกทั้งเปี่ยมไปด้วยมหาเมตตา และปัญญาในพระสัทธรรมอย่างเป็นเอกในโลก นี้ก็เพื่อความเป็นพระสัพพัญญู ที่จะรื้อขนสัตว์ให้หลุดจากบ่วงทุกข์ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ อีกทั้งยังถือได้ว่า เป็นวันประกาศสัจธรรม ถึงความลึกซึ้งของสภาวะความรักในจิตพุทธะของพวกเราทั้งหลาย นั่นก็คือการทำจิตให้สะอาดบริสุทธิ์นั่นเอง

การละชั่ว ทำดี และทำจิตให้บริสุทธิ์ จึงจะเป็นจิตที่ตื่นตัวด้วยสติปัญญา สดใหม่และเป็นอิสระ ไม่เจ็บปวดและไม่หวังผล ตระหนักถึงสำนึกแห่งความดีงามและรับผิดชอบต่อสรรพสิ่งรอบตัว จิตที่ไม่ผิดปรกติไปด้วยอัตตาเช่นนี้ จะไม่สามารถทำร้ายใครได้ เข้าถึงความจริงแท้ของชีวิตและความงามของการดำรงอยู่ จิตที่เบิกบานเช่นนี้ เมื่อเห็นความงามของดอกไม้ จะไม่กระชากทึ้งลงมาเป็นของตัว จิตที่มีความรักเช่นนี้เท่านั้น ที่จะทำให้โลกอยู่รอด ที่จะสามารถทำลายมานะตัวตน และบรรลุภาวะอันเป็นสัจจะของโลกุตตระได้ ความรักเช่นนี้ก็คือภาวะของจิตซึ่งเป็นปรกติ ที่สรรพจิตจะต้องเดินทางไปให้ถึง และค้นพบพุทธภาวะภายในตน ดับซึ่งทุกข์จากกิเลสตัณหา ความรักเช่นนี้เอง ที่ผู้มีปัญญายอมเหนื่อยยาก เพื่อนำพาให้สรรพสัตว์ทั้งหลายเดินทางเข้าสู่ความจริงแท้อันไม่แปลกแยก ยุติภาวะแห่งความโลภโกรธหลงทั้งปวง

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2548		6 comments
Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2548 8:50:47 น.
Counter : 1206 Pageviews.
Share Tweet