ซากสายใยไอรักยังปักแน่น
ยากจะหาใดแทนแม้นขื่นขม
สิ่งที่เอ่ยเผยอ้างเหมือนสร้างปม
เคยชื่นชมสมค่าคำว่าครอง
หวานวลีเอ่ยเอื้อนไม่เลือนหาย
ตราบวางวายชาตินี้ไม่มีสอง
คือสัญญาผูกพันที่มั่นปอง
เหตุใดต้องแรมร้างเส้นทางเรา
ส่งคำถามซ้ำซากด้วยอยากรู้
คนเคยคู่เคียงหญิงไยทิ้งเฉา
ดังสายหมอกหม่นมัวสลัวเทา
ไม่เหลือเงาก่อนนี้เคยมีกัน
ทิ้งเรือนรักให้ร้างเมินหมางหลบ
เป็นจุดจบสิ่งหมายไม่ถึงฝัน
เหลือแต่ซากทรงจำช้ำจาบัลย์
ความผูกพันทั้งหมดถูกปลดวาง
สุนันท์ยา