ถ้ากล่าวถึงเพลงที่ไพเราะ  ซาบซึ้ง  เบาๆฟังสบายๆก็คงไม่มีใครปฎิเสะเพลง  Memory  อย่างเเน่นอน...เพลงนี้เป็นเพลงประกอบละครเวทีบรดเวย์ชื่อดังอย่าง"Cat"  เพลงนี้เป็นเพลงที่บอกได้คำเดียวว่าต้องฟัง  เพราะมีเนื้อหาเพลงที่ดี  ซาบซึ้ง  เเละท่วงทำนองเพลงที่ไพเราะรื่นไหล  ถ้าจะฟังขอเเนะนำฟังเวอร์ชั้น  บาร์บรา สตรัยแซนด์  เพราะบาร์บราร้องได้อย่างยอดเยี่ยม  เสียงคงที่พอถึงท่อนเสียงสูงก็ใส่ไม่ยั้ง...เพราะมากเพราะจริงๆ...

"Cat....ttt"

Memory

Midnight 

Not a sound from the pavement
Has the moon lost her memory
She is smiling alone
In the lamplight
The withered leaves collect at my feet
And the wind begins to moan
Memory, all alone in the moonlight
I can dream of the old days
Life was beautiful then
I remember the time I knew what happiness was
Let the memory live again
Every street lamp seems to beat
A fatalistic warning
Someone mutters and the street lamp sputters
Soon it will be morning
Daylight
I must wait for the sunrise
I must think of a new life and
I mustn't give in
When the dawn comes
Tonight will be a memory too
And a new day will begin
Burnt out ends of smoky days
The stale court smell of morning
A street lamp dies
Another night is over
Another day is dawning
Touch me,
It is so easy to leave me
All alone with the memory
Of my days in the sun
If you'll touch me,
You'll understand what happiness is

Look, a new day has begun...

เอ๊า...จบซะเเหละกำลังเคลิ้ม...ชอบอยู่ท่อนหนึ่ง...

"Daylight  เเสงสว่างกลางวัน 

I must wait for the sunrise  ฉันต้องรอคอยอาทิตย์ส่องแสง

I must think of a new life and ฉันต้องคิดถึงชีวิตใหม่ และ
I mustn't give in ฉันจะไม่เป็นอย่างนั้นอีก
When the dawn comes  เมื่ออรุณรุ่งมาถึง
Tonight will be a memory too  คืนนี้ก็จะกลายเป็นเพียงความทรงจำ
And a new day will begin วันใหม่จะเริ่มขึ้น"

โดนอะ!...โดนมาก  เเต่ก็ตริงอย่างหนึ่ง  อะไรๆที่มันไม่ดีก็อย่าไปนึกจ้องมันตลอดเวลา  ถ้ามันลืมไม่ได้ก็ให้มันเป็นเพี้ยงเศษเสี้ยวของความทรงจำ...สิ่งที่ดีที่ของมนุษย์คือความทรงจำ  เเละสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของมนุษย์ก็คือความทรงจำเช่นกัน(โฆษณา  สโลเเกนตัวเองอีกเหละ...)  เอามือทั้งสองกุมหัวเเละเเบมือปล่อยให้ลมพัดพาความทรงจำเลวร้ายออกไป  เหมือนใบไม้ที่ลอยเคว้งคว้างกลางอากาศ  ปล่อยไป...ปล่อยไป...หลับตา  เดี๋ยวเเสงอรุณเเห่งวันพรุ่งก็จะสาดส่อง  ทอลอดเข้ามาในหัวใจที่บอบช้ำ...

(คนละเรื่องเเล้ว  เเถไปเฉย~...)

     เฮ้อ..เคลิ้มจริง  หลับอีกซักรอบได้ไหมนี่...

ราตรีสวัสดิ์เด้อ...