Bloggang.com : suicidexus : นกน้อยกับลูกหมาขี้เหงา

นกน้อยกับลูกหมาขี้เหงา

นกน้อยกับลูกหมาขี้เหงา
นี่เป็นเรื่องราวระหว่างลูกหมาขี้เหงากับเจ้านกน้อย
บ้านของเจ้านกน้อยคือท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
ส่วนเจ้าลูกหมาขี้เหงาก็ได้เพียงวิ่งเล่นอยู่บนผืนดินข้างล่างนี้เท่านั้น
แผ่นฟ้ากับผืนดินห่างกันมากเพียงใดไม่มีใครรู้
คงมีเพียงสายลมเท่านั้นที่เชื่อมต่อช่องว่างแสนไกลนี้ได้

แล้ววันหนึ่งสายลมก็ได้พัดโชยผ่านมาทักทายเจ้าลูกหมาขี้เหงา

สายลม : สวัสดีจ้ะ….เจ้าลูกหมา ฉันนำจดหมายจากใครคนหนึ่งบนฟ้ากว้างมาให้

เจ้าลูกหมาขี้เหงากระดิกหางด้วยความดีใจและเปิดอ่านจดหมายด้วยแววตาตื่นเต้น
++++++
สวัสดี เจ้าลูกหมาขี้เหงา

เราได้ฟังเรื่องราวของเธอจากสายลม
เราอยากรู้จักเธอ
เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย

นกน้อย
++++++

นับจากวันที่ลูกหมาได้จดหมายฉบับนั้นเจ้าลูกหมาก็ไม่เหงาอีกต่อไป
นกน้อยและลูกหมาติดต่อกันผ่านสายลมวันแล้ววันเล่า
ลูกหมาไม่รู้หรอกว่านกน้อยมีตัวตนอยู่จริงในโลกใบนี้หรือไม่
แต่ลูกหมาก็ไม่เคยแคร์ ขอแค่วันนี้ยามที่ลูกหมารู้สึกเหงา
แล้วมีใครคนหนึ่งให้ลูกหมาคิดถึงก็พอ

แล้ววันหนึ่งนกน้อยก็บินลงมาจากฟ้ากว้างมาหาลูกหมาที่ผืนดินข้างล่างนี้
วันแรกที่ทั้งสองพบกัน
“นกน้อยน่ารักเหมือนที่ลูกหมาคิดไว้จริงๆ”
แต่ปัญหาอยู่ที่นกน้อยไม่ได้เห่า บ็อก…บ็อก....
และลูกหมาเองก็ไม่ได้ร้อง จิ๊บ...จิ๊บ....
....ทำยังไงล่ะ...

มันคงยากเกินไปที่จะให้นกตัวน้อยๆ มาเห่าเสียงใหญ่ๆ เหมือนลูกหมาได้
ลูกหมาเลือกที่จะร้อง จิ๊บ..จิ๊บ... เหมือนนกน้อยเสียเอง
มันอาจจะฟังดูแปลก แต่นกน้อยก็พยายามเข้าใจ

หลายต่อหลายวันที่ทั้งสองใช้เวลาร่วมกัน ตื่นมาเจอหน้ากันทุกเช้า
ได้ยิ้มให้กัน หัวเราะด้วยกัน และเข้านอน...พร้อมๆ กัน

เวลา.....เดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
เจ้าลูกหมาอยากหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ตลอดไป
ไม่อยากให้นกน้อยบินกลับฟ้ากว้างนั้นเลย
แต่ไม่มีใครทำอย่างนั้นได้
จนแล้ววันสุดท้ายก็มาถึง

ลูกหมา : เธอจะกลับมาที่นี่อีกมั้ยนกน้อย
นกน้อย : แน่นอน เราต้องกลับมาอีก
ลูกหมา : จริงนะ เราจะรอ

แล้วนกน้อยก็บินกลับไปยังที่ที่มันจากมา
แล้วทั้งสองก็ต้องกลับมาติดต่อกันผ่านสายลมอีกครั้ง
++++++
นกน้อย

เราไม่รู้ว่าเราจะได้เจอเธออีกมั้ย ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ ใครจะรู้
เราถึงเลือกที่จะใช้เวลาอยู่กับเธอให้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้

มันไม่ยุติธรรมเลยนะ เธอมาที่นี่ มาใช้เวลาอยู่กับเราตั้งหลายวัน แล้ววันหนึ่งเธอก็จากไป
แต่เราก็ยังคงต้องใช้ชีวิตอยู่ที่ตรงนี้ ยังต้องเห็นที่ที่เราเคยสนุกด้วยกัน แต่วันนี้ไม่มีเธอ.....

คิดถึง
ลูกหมาของเธอ

++++++
เจ้าลูกหมาที่รัก

เธอจะได้เจอเราอีก เราสัญญา เราคิดถึงเธอ

นกน้อย
++++++
แต่ด้วยภาระหน้าที่ของนกน้อยที่เพิ่มมากขึ้น
ทำให้ลูกหมาได้รับจดหมายจากนกน้อย..น้อยลงทุกวัน...ทุกวัน
นกน้อยพยายามบอกเหตุผลให้ลูกหมาเข้าใจ
และลูกหมาก็เลือกที่จะเชื่อใจเพราะมันเป็นทางเดียวที่ลูกหมาจะทำได้
จากวัน...เป็นเดือน ความสัมพันธ์ของทั้งสองห่างกันไปทุกทีและทุกที

แต่ละวันสายลมยังคงนำจดหมายมากมายมาให้ลูกหมา
แต่สายลมก็ไม่เคยเห็นหางเล็กๆ ของลูกหมากระดิกด้วยความตื่นเต้น
และดีใจเหมือนวันแรกวันนั้น
จดหมายมากมายในวันนี้ไม่ได้ช่วยให้ความคิดถึงของลูกหมาที่มีถึงนกน้อยลดลงเลย

ลูกหมา : สายลมรู้มั้ย แค่เพียงหนึ่งในจดหมายมากมายพวกนี้มีเพียงกระดาษโน้ตเล็กๆ จากนกน้อย
ไม่จำเป็นต้องมี ข้อความใดๆ แค่รอยยิ้มเล็กๆ จากนกน้อยเท่านั้น ก็ทำให้เราสุขใจแล้ว
แล้วสายลมรู้มั้ย เราอยากเขียนจดหมายหานกน้อยทุกวัน อยากบอกเล่าเรื่องราวให้นกน้อยรู้ว่า
ชีวิตแต่ละวันของเราผ่านไปอย่างไร เราแทะกระดูกไปกี่ชิ้น วิ่งหกล้มไปกี่ครั้ง แต่เรารู้ว่านกน้อยไม่มีเวลา

สายลม : นกน้อยอาจจะรู้สึกเหมือนเธอก็ได้

ลูกหมา : เรื่องในใจของนกน้อย เราคงรู้ไม่ได้
สิ่งเดียวที่เรารู้ตอนนี้คือ เราคิดถึงนกน้อย
และอยากให้นกน้อย กลับมา

สายลม : แล้วทำไมเธอไม่ไปหาเขา

ลูกหมา : ลืมไปแล้วเหรอสายลม เราไม่มีปีก......
++++++
นกน้อย

เมื่อไหร่เธอจะกลับมา เราคิดถึง

ลูกหมา
++++++

ลูกหมา

เราคงกลับไปในเร็วๆ นี้ไม่ได้
มีหน้าที่อีกหลายอย่างที่เราต้องทำ

นกน้อย
++++++

นกน้อย

ไม่เป็นไร เราเข้าใจ เรารอได้

ลูกหมา
++++++
สายลม : ทำไมถึงรอ
ลูกหมา : รักไง ถึงรอ
สายลม : แม้ว่าอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ที่เขาจะกลับมา
ลูกหมา : ใช่
สายลม : แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ
ลูกหมา : ใช่
สายลม : และถึงแม้ว่าเขาอาจจะไม่กลับมาแล้ว
ลูกหมา : (ถอนหายใจ)....
สายลม : ทำไม
ลูกหมา : สายลมเคยได้ยินเรื่องความจงรักภักดีของหมามั้ย นั่นล่ะเหตุผล
หมานะถ้ารักแล้วจะซื่อสัตย์ และไม่มีเงื่อนไขใดๆ ในความรักของมัน

สายลม : ถ้าอย่างนั้น...เธอก็อย่าลืมเรื่องความรักอิสระของนกน้อยแล้วกัน

แผ่นฟ้ากับผืนดินห่างกันมากแค่ไหนนะ
หยุดความคิดโง่เง่าที่จะไปให้ถึงแผ่นฟ้าเถอะเจ้าลูกหมา
เพราะเธอบินไม่ได้ และท้องฟ้าก็ไม่ใช่ที่ของเจ้า
แผ่นฟ้ากับผืนดินบรรจบกันที่เดียวตรงเส้นขอบฟ้า
ใกล้เพียงปลายตามองเห็น

....แต่ไม่มีวันไปถึง......

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 25 เมษายน 2551 17:43:45 น.

2 comments

Counter : 181 Pageviews.

เฮ้อ++++

เศร้าจังเลยนะคะ

โดย: พี่ฝน (Childcraft

) วันที่: 10 ธันวาคม 2550 เวลา:16:49:00 น.

ไม่ได้แต่งเองนะครับ ได้มาจากฟอร์เวิร์ดเมลล์ เลยไม่ทราบที่มาอยากจะแบ่งปันกันนะครับ

โดย: suicidexus

วันที่: 25 เมษายน 2551 เวลา:17:21:41 น.