บีบีมาแว้วว หลังจากหายหัวไปเกือบสองเดือนเต็มๆ ไม่รู้ว่ามิตรรักแฟนขับ(ขับ-ไล่-ไส-ส่ง) จะคิดถึงบีบีตัวน้อยๆคนนี้กันมั่งรึป่าวน้อ (เงียบกริบ...ใครจะไปคิดถึงแกกันยะ!) ที่หายไปก้อไม่ได้ไปไหนหรอก แต่อากาศช่วงนี้มันหนาว หิมะก้อตกเลยทำให้เขียนบล็อคไม่ได้ (แถได้อีกนะเนี่ยะ) พูดไปแล้วก้ออายตัวเอง ตอนเริ่มเขียนบล็อคใหม่ๆ ขยันมั่กๆ วันหนึ่งอัพสามบล๊อค มาเดี๋ยวนี้ เกือบสองเดือนแล้ว บล็อคเดียวยังอัพไม่ได้เลย

วันนี้จะเขียนเกี่ยวกับเรื่องออแพร์หลังจบโครงการ จบโครงการแล้วทำอะไร จบแล้วไปไหน (“จบแล้วไปไหน” มิใช่ “ตายแล้วไปไหน” นะจ๊ะ) จบโครงการแล้ว ออแพร์ต้องกลับไทยค่ะ กลับไปรายงายตัวกับเอเจนซี่ที่ไทย แล้วเอเจซี่ที่ไทยจะให้ใบประกาศณียบัตรเรามา พร้อมกับคืนเงินค่าประกันโครงการให้เราด้วยค่ะ

บีบีเชื่อว่าปัจจุบัน มีออแพร์ที่ใกล้จบโครงการแล้วไม่อยากกลับไทยมากกว่าร้อยละ70 บางคนก้ออยากทำงานเป็นออแพร์ต่อ บางคนก้ออยากอยู่อเมริกาต่อ หลายหลายเหตุผลกันไป แต่ตามกฎหมายออแพร์ต้องกลับไทยค่ะ อยู่เกินเดือนที่ 13 วีซ่าขาด กลายเป็นคนต่างด้าวทันทีนะ ออแพร์หัวหมอหลายคนเลยทำให้ถูกกฎหมาย โดยการเปลี่ยนสถานะจากนักเรียนแลกเปลี่ยน J-1 ไปเป็นนักเรียนใช้ทุนตัวเองแบบ F-1 เพื่อให้ได้อยู่ต่อ/ทำงานต่อ/เรียนต่อ ก้อว่ากันไป ข้อดีของการเปลี่ยนวีซ่าแบบนี้ คือ ประหยัดเวลาและค่าตั่วเครื่องบิน เราสามารถยื่นเรื่องขณะที่อยู่ในอเมริกาได้ ไม่ต้องเดินทางกลับไทยเพื่อขอวีซ่า F-1 แล้วบินกลับมาอเมริกาใหม่ แต่ข้อเสียมันเยอะกว่าข้อดี บีบีขอแจงเป็นข้อๆให้เห็นชัดๆละกัน

1. เครดิตเราเสีย ถึงกำหนดกลับแล้วไม่ยอมกลับ หากคุณต้องการเดินทางกลับเข้าอเมริกาอีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยวีซ่าเรียน หรือวีซ่าท่องเที่ยว การขอวีซ่าครั้งต่อไปในอนาคตจะยากมาก เพราะกงศุลจะไม่เชื่อคุณแล้ว เค้ากลัวคุณไปแล้วไม่ยอมกลับออกมาอีก

2. ไม่สามารถเดินทางออกนอกอเมริกาได้ จริงๆออกได้ แต่เข้าไม่ได้ เพราะว่าวีซ่า J-1 มันขาดตั้งแต่จบโครงการออแพร์แล้ว ถึงเราจะยื่นเรื่องขอเปลี่ยนสถานะเป็นนักเรียน F-1 ได้สำเร็จ ทางอิมไมเกรชั่นอเมริกาจะให้เอกสารที่เรียกว่า I-20 มาเก็บไว้ เป็นหลักฐานว่าเราสามารถอยู่ในอเมริกาได้อย่างถูกกฎหมาย (ออแพร์จะได้เอกสาร DS2019 จากเอเจนซี่ที่ออแพร์สังกัดอยู่ แต่นักเรียนวีซ่า F-1 จะได้เอกสาร I-20 จากโรงเรียนที่นักเรียนเรียนอยู่, เอกสารทั้งสองอย่างจะมีผลตามกฎหมายก้อต่อเมื่ออิมไมเกรชั่นลงชื่ออนุมัติเท่านั้น) แต่ทางอิมไมเกรชั่นไม่สามารถออกวีซ่า F-1 ให้เราได้ เพราะเขาจะออกวีซ่าเข้าเมือง ให้เฉพาะคนที่อยู่นอกประเทศอเมริกาเท่านั้น ดังนั้นถ้าวันหนึ่งเราเกิดเหตุจำเป็นต้องออกนอกอเมริกา (พ่อตาย แม่ป่วย ขึ้นศาล) แล้วเราต้องการเดินทางกลับอเมริกาอีกครั้ง เราก้อต้องขอวีซ่าใหม่ เพื่อเดินทางเข้ามาในอเมริกา แต่การขอวีซ่าครั้งใหม่นี้ จะหินสุดๆ เพราะเครดิตเราเสียไปแล้ว เสียไปตั้งแต่ตอนที่จบโครงการออแพร์แล้วไม่ยอมกลับนั่นแหล่ะ

3. เมื่อเราเปลี่ยนสถานะจากออแพร์เป็นนักเรียนแล้ว เราก้อต้องทำตามกฎหมายนักเรียนต่างชาติของที่นี่ คือ ต้องลงทะเบียนเรียนไม่ต่ำกว่า 20ชั่วโมงต่อสัปดาห์ และห้ามทำงาน ถ้าคุณยังทำงานเป็นออแพร์ให้กับโฮสอยู่เหมือนเดิม แล้วทางเอเจนซี่รู้ แล้วเค้าแจ้งเรื่องไปทางอิมไมเกรชั่น คุณจะถูกส่งตัวกลับเมืองไทยทันทีนะจ๊ะ เพราะ เค้าห้ามนักเรียนต่างชาติทำงาน นอกจากงานในบริเวณแคมปัสของโรงเรียน (แต่ส่วนใหญ่มันก้อแอบทำกันเกือบทุกคนแหล่ะ)

4. เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย เหนื่อยโคตรๆ เรียนที่นี่อาจจะไม่หนักเท่าเรียนที่ไทย แต่เรื่องการบ้านและการพรีเซนต์งานหน้าห้อง หนักกว่าที่ไทยสัก 10 เท่าได้

บีบีอยากเตือนออแพร์ที่คิดจะเปลี่ยนวีซ่าเป็นนักเรียน เพื่อที่จะเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย เก็บเงินไปด้วย บีบีคิดว่า มันเป็นเหมือนการซื้อเวลาเท่านั้น และเป็นการซื้อเวลาที่ราคาแพงมากๆด้วย แล้วสุดท้าย คุณจะไม่ได้อะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องงาน หรือเงิน

เรื่องเรียน ก้อคือ ออแพร์ส่วนใหญ่จะเปลี่ยนวีซ่าเพื่อเรียนภาษาแบบ ESL (ESL : English as a second language) หรือบางคนที่กะลงเรียนให้ได้วุฒิระดับ Associate (เทียบได้กับวุฒิ ปวส. บ้านเรา) แต่ถ้าภาษายังไม่ดี ทางโรงเรียนก้อจะให้ไปเรียน ESL ก่อน แล้วหลักสูตร ESLทั้งหลักสูตรใช้เวลาประมาณ 2ปี บวกกับต้องเรียนตัว pre required ของ Associateที่อยากเรียน บวกกับหลักสูตร Associateอีก 2ปี รวมทั้งหมดเกือบ 5ปี เรียนกันจนแก่ไปเลยอ่ะ พอเรียนจบแล้ว ก้อต้องกลับไทยอยู่ดี แล้ววุฒิ Associate ที่ไทยยังไม่ค่อยมีใครยอมรับหรอกนะ

เรื่องงาน ตามกฎหมายที่บอกว่านักเรียนต่างชาติต้องลงเรียนไม่ต่ำกว่า 20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ อันนี้เป็นอุปสรรคในการทำงานอย่างมาก คือเราจะต้องแบ่งเวลาเรียนกับเวลาทำงานไม่ให้ชนกัน ถ้าแยกเวลาได้แล้ว ก้ออย่าลืมเผื่อเวลาทำการบ้านด้วยนะ เรียนที่นี่การบ้านเยอะมาก และมีพรีเซนต์งานกันทุกวัน เพื่อนบีบีอ่ะไปเรียนช่วงเช้าถึงเที่ยง เที่ยงถึงสี่ทุ่มทำงาน สี่ทุ่มถึงตีหนึ่งทำการบ้าน บีบียังงงอยู่เลยว่ามันเอาเวลาพักผ่อน

สำหรับคนที่หวังว่า จะใช้ช่วง OPT หางานหลังเรียนจน (OPT : Optional Practise Traning หลังเรียนจบระดับ Associate ขึ้นไป นักเรียนจะมีสิทธิทำงานหาประสบการณ์อยู่ในอเมริกาได้ไม่เกินหนึ่งปี อย่างถูกกฎหมาย ถึงแม้วีซ่าจะหมดอายุแล้วก้อตาม) แล้วกะจะให้ที่ทำงานสปอนเซอร์ตัวเองขอกรีนการ์ด เผื่อใจไว้หน่อยนะ เพราะกรีนการ์ดผ่านการทำงาน เค้าให้เฉพาะคนที่เชี่ยวชาญจริงๆ หรือสายงานที่ขาดแคลนเท่านั้น

เรื่องเงิน อันนี้สำคัญมาก เป็นหัวใจของคำว่าซื้อเวลาเลยล่ะ เพราะเราต้องจ่ายค่าเรียนขั้นต่ำเทอมละประมาณ 3,000$ (1เทอม = 3 เดือน ค่าเรียนนี้เฉพาะหลักสูตรภาษาแบบ ESL แบบถูกที่สุด) แต่ออแพร์เดือนหนึ่งทำงานได้เงินแค่ 800$ เอง ทำงานสามเดือนยังไม่พอจ่ายค่าเทอมเลยอ่ะ ดังนั้นคุณต้องหางานพิเศษอย่างอื่นเพิ่ม และงานสุดฮิตของนักเรียนนอกก้อคือ “เด็กเสิร์ฟร้านอาหารไทย” (น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า, เด็กไทยได้งานทำแบบผิดกฏหมาย เจ้าของร้านอาหารก้อได้แรงงานไทยราคาถูกไว้ใช้งาน) ทิปดีจริง แต่เฉพาะเสาร์อาทิตย์เท่านั้นนะจ๊ะ ส่วนวันธรรมดา เงียบมากกก ส่วนการทำงานเสิร์ฟนั้นหรือ เพื่อนบีบีที่เคยทำบอกเลยว่าเหนื่อยมากกกก เพราะต้องเดินตลอดเวลา alert ตลอดเวลา เปิดร้านตอนเที่ยง ปิดร้านสามทุ่ม ปิดร้านแล้วต้องเก็บของกับเตรียมของไว้ใช้พรุ่งนี้อีก ได้เลิกงานจริงๆก้อสี่ทุ่ม คิดดูว่าการที่ต้องยืนต้องเดินวันละ 10ชั่วโมงทุกวัน มันเหนื่อยขนาดไหน ตอนทำงาน อาหารเผ็ดไปลูกค้าก้อว่า คิดเงินผิดเจ้านายก้อด่า ทำงานดีเพื่อนร่วมงานนินทา สารพัดปัญหา กว่าจะหาเงินมาได้แต่ละเหรียญ

รู้อย่างนี้แล้วแล้วนึกภาพออกมั้ย ว่าแต่ละเดือนออแพร์ที่เปลี่ยนวีซ่ามาเป็นนักเรียนต้องใช้ชีวิตยังไง เหนื่อยสายตัวแทบขาด ทั้งเรียน ทั้งทำงาน ทั้งการบ้าน ทั้งความรัก แล้วเรื่องเงินอีก หาเงินมาได้เท่าไหร่ ก้อต้องเอาไปโป๊ะค่าเทอมหมด แล้วอย่างนี้จะเอาเงินที่ไหนมาเก็บละจ๊ะ แล้วจะอยู่อย่างลำบากแบบนี้ ไปอีกนานแค่ไหน และที่สำคัญ คือ อยู่เพื่ออะไร ถ้ามันมีอะไรสักอย่างที่สำคัญ ที่คุ้มค่า กับการที่เราต้องทนอยู่อย่างลำบากแบบนี้ ก้อทนไปเถอะ แต่ถ้าไม่มี กลับบ้านเราดีกว่านะ

ถ้าใครอยากเปลี่ยนวีซ่าเพื่อเรียนต่อจริงๆ บีบีก้อสนับสนุนนะ  แต่บีบีแนะนำว่า พอใกล้จบโครงการ ให้ขอ I-20 จากจากโรงเรียน แล้วกลับไทยไปทำเรื่องจบโครงการออแพร์กับเอเจนซี่ที่ไทย  แล้วขอวีซ่ามาใหม่ในฐานะนักเรียน F-1 ไปเลยดีกว่า  บางคนสงสัยว่า ก้อเปลี่ยนที่นี่ซะก้อสิ้นเรื่อง จะแตกต่างกันตรงไหน  บีบีตอบเลยว่า แตกต่างกันตรงเครดิตค่ะ  มาในสถานะไหน กลับไปในสถานะนั้น ประวัติดี น่าเชื่อถือ ส่งผลต่อเครดิตของเราในระยะยาวค่ะ 

การเปลี่ยนวีซ่าบางกรณี บีบีก้อสนับสนุนนะคะ เพื่อนออแพร์บีบีคนหนึ่ง เค้าเปลี่ยนวีซ่าเพื่อเรียนต่อโท ในความคิดของบีบีนะ ชีเป็นผู้หญิงที่เก่งมากๆ เพราะชีตั้งใจไว้ตั้งแต่มาเป็นออแพร์ใหม่ๆแล้วว่าชีอยากเรียนต่อ ดังนั้นระหว่างช่วงที่ชีเป็นออแพร์ ชีก้อลงเรียนภาษาแบบ intensive แล้วก้อลงเรียนคอร์สเพื่อเตรียมสอบโทเฟล พอใกล้จบโครงการชีก้อสอบโทเฟลผ่านในระดับที่มหาวิทยาลัยต้องการได้ พอจบโครงการปุ๊ป ชีก้อเรียนต่อโทได้เลยทันที ไม่ต้องเสียเวลามาเรียน ESL ก่อน อีกไม่นานชีก้อเรียนจบแล้วล่ะ ชีบอกว่า อย่างน้อยชีจบโทจากอเมริกาแล้ว ชีคงมีโอกาสได้งานดีๆ ทั้งในเมืองไทยหรือต่างประเทศแน่ๆล่ะ อันนี้เจ๋ง น่าสนับสนุนค่ะ เพราะอย่างน้อยที่สุด ชีรู้ว่าชีต้องการอะไร ชีมีจุดมุ่งหมายในชีวิต ชีวางแผน ชีเดินไปตามแผน และนั่นมันทำให้ชีวิตของชีไม่หลงทางค่ะ

บีบีคิดว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตคนเราคือการรู้ตัวเอง รู้ว่าตัวเองเป็นใคร รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน และรู้ว่าเราต้องการอะไร พอเรารู้แล้ว มันจะมีทางให้เราไปต่อเองโดยอัตโนมัติ บางทีอาจจะมีหลายๆทางมาให้เราเลือก แต่ถ้าเรารู้ตัวเองอย่างข้างต้น มันจะทำให้เราเลือกเดินทางที่ถูกต้องและเหมาะสมกับเรามากที่สุด

บีบีอยากถามออแพร์ที่ใกล้จบโครงการ และออแพร์ที่กำลังคิดจะเปลี่ยนวีซ่าว่า จำได้มั้ย วันแรกที่เรามาสมัครเข้าร่วมโครงการออแพร์ พี่ๆเอเจนซี่ที่ไทยเค้าสัมภาษณ์เราว่า “ทำไมถึงอยากเป็นออแพร์” และ “จบโครงการแล้วจะทำอะไรต่อ” ตอนนี้คุณบรรลุวัตถุประสงค์ที่อยากเป็นออแพร์แล้วหรือยัง แล้วคำตอบที่ว่า “จบโครงการแล้วจะทำอะไรต่อ” มันยังเป็นคำตอบเดิมอยู่รึปล่าว  สำหรับบีบี บีบีบรรลุวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้อย่างสวยงามทุกข้อ (ย้อนกลับไปอ่านวัตถุประสงค์ของบีบีได้ที่ บล็อคก่อนจะมาเป็นออแพร์ ) ส่วน “จบโครงการแล้วจะทำอะไรต่อ” บีบีเคยตอบพี่ๆเอเจนซี่ที่ไทยไปว่า “บีบีจะกลับไปทำงานที่บริษัทเดิม” แต่พอใกล้จบโครงการออแพร์ บีบีมีอีกทางเลือกหนึ่งเพิ่มขึ้นมาคือบีบีอยากไปเป็นแคร์กิฟเวอร์ที่แคนาดา (live in caregiver in Canada) จริงๆเคยคิดอยู่ว่าอยากเปลี่ยนวีซ่าเพื่ออยู่ต่อที่อเมริกา เพราะยังอยากทำงานอยู่ ยังไม่อยากจากลูกสาวแฮนนา อยากอยู่เก็บเงินอีก เพราะถ้ากลับไปทำงานที่ไทย เดือนหนึ่งจะไม่มีเงินเหลือพอจ่ายค่ายาให้แม่แน่ๆ แต่เมื่อคิดไตร่ตรองดีแล้ว ไม่เอาดีกว่า ไม่รู้จะทนลำบากไปเพื่ออะไร เลยเปลี่ยนแผนไปเป็นแคร์กิฟเวอร์ที่แคนาดาดีกว่า คุ้มและมีอนาคตกว่ากันเยอะ ถ้าอยากรู้ว่าโครงการแคร์กิฟเวอร์ที่แคนาดา (live- in caregiver in Canada) คืออะไร ทำไมคนที่คิดอะไรมากๆอย่างบีบีถึงอยากไปนัก ติดตามอ่านต่อบล็อคหน้าละกันนะจ๊ะ สำหรับบล็อคนี้ พอแค่นี้ ราตรีสวัสดิ์ ฮิ้ว ฮิ้ว

ป.ล. สุขสันต์วันแห่งความรักทุกๆคน นะคะ จุ๊บ จุ๊บ