Bloggang.com : หลักไมล์ : *-เก็บหัวใจ ไว้ใกล้รัก-*

*-เก็บหัวใจ ไว้ใกล้รัก-*


	-เก็บหัวใจ ไว้ใกล้รัก- "เก็บหัวใจไว้ใกล้รัก” By : Kay Allenbaugh รวบรวม Writer: เวโรนิกา ลูอิส (ด้วยมือของเธอ) Press: นานมีบุ๊คส์ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ Kay Allenbaugh ได้รวบรวมจากคนที่เธอพบเจอมากมายในอาชีพที่แตกต่างกัน เพื่อเล่าเรื่องความรัก...บางเรื่อง “ซาบซึ้ง” บางเรื่องต้องใช้คำว่า “อัศจรรย์” บางเรื่อง “น่ารัก” และบางเรื่องได้อ่านแล้ว “หลงรัก” (ความรัก)ทีเดียว...วันนี้ยกบางเรื่องขึ้นมาให้เพื่อน ๆ...อ่านเพลิน ๆ จะรัก “ความรัก” จ้า...อิอิ ++ด้วยมือของเธอ++ - ฉันเริ่มสูบโคเคนบริสุทธิ์ครั้งแรกตอนอายุ 18 ปี ขณะเช่าบ้านอยู่กับผู้หญิงอีกสี่คนระหว่างเรียนในมหาวิทยาลัยภาคการศึกษาแรก งานเลี้ยงดูจะไม่มีวันเลิกรา ฉันติดมันทันที แต่ก็เลิกจนได้หลังจากเดือนหรือสองเดือน แล้วฉันก็ย้ายไปอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของตนเอง เวลาสองปีที่ผ่านไป แล้วคืนหนึ่ง เพื่อนของฉันได้พาไปเที่ยวงานเลี้ยงเพื่อนพบปะเพื่อนฝูงของเธอ ซึ่งบังเอิญอยู่ในกลุ่มอพาร์ตเม้นต์เดียวกับฉัน เรามาถึง ฉันก็รู้ได้เกือบทันทีว่ามีคนสูบโคเคนอยู่ในห้องน้ำ ฉันแค่ได้กลิ่นก็รู้ ในไม่ช้าฉันก็จุดสูบบ้างเหมือนกัน ฉันเริ่มพบเพื่อนของเพื่อนคนนี้ทุกคืน เรากลายเป็นคู่รักกันและเขาก็สนับสนุนการติดยาของฉัน เดือนมกราคม กุมภาพันธ์ มีนาคมและครึ่งเดือนเมษายนผ่านไป ฉันซูบ แก้มตอบ ตาโหล ผอมแห้งและซีดเซียวจนดูเหมือนคนตาย และฉันรู้สึกอย่างนั้นด้วย ไม่มีสิ่งใดที่มีความหมายกับฉัน เว้นแต่ทำอย่างไรจึงจะหายามาได้อีก สิ่งที่สูญเสียไปพร้อมๆกับตัวฉันก็คือความฝันที่จะเป็นนักเขียน ได้พบและแต่งงานกับผู้ชายวิเศษสักคน ฉันกลับใช้เงินหมดไปกับโคเคนแทน การติดยาจนงอมแงมทำให้ฉันไม่อาจจ่ายค่าอะไรต่ออะไร ไม่ได้โทรศัพท์หาครอบครัว ไม่ทำการบ้าน ไม่กิน ไม่นอน ไม่ทำความสะอาดบ้านหรือซักผ้า วันหนึ่ง ฉันไปสูบยาที่บ้านคนแปลกหน้า ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เขากำลังฉีดโคเคนอยู่ เนื่องจากเขาไม่มีอะไรจะสูบแล้ว ฉันก็เลยตัดสินใจลองฉีดด้วย ดีที่ฉันไม่ได้ฉีดเกินขนาด แต่เขาสิ ฉันยืนอยู่ตรงนั้นอย่างหวาดกลัว พร้อมคนแปลกหน้าอีกคนหนึ่ง และเฝ้ามองชายผู้นี้ชัก เมื่อเขาหยุดเคลื่อนไหว ฉันนึกว่าเขาตายแล้ว ฉันถามเพื่อนของเขาว่า เราควรจะโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลหรือเปล่า เธอบอกว่า “ไม่ต้อง เดี๋ยวเขาหายเองแหละ” เธอไม่อยากให้ตำรวจเข้ามายุ่ง เมื่อเขาได้สติ สิ่งแรกที่เขาอยากรู้ก็คือ ทำอย่างไรจะหายามาเสพได้อีก ฉันเลยวิ่งหนีจากอพาร์ตเม้นต์นั้นด้วยความหวาดกลัว ฉันตรงดิ่งไปยังอพาร์ตเม้นต์ของเพื่อนเพื่อหาคนปลอบโยน เพื่อนกลับยื่นกล้องสูบโคเคนเปล่าๆ ให้ฉัน ยาหมดแต่เขายังพยายามสูบมันต่อ ฉันวิ่งหนีจากอพาร์ตเม้นต์นั้นไปอพาร์ตเม้นต์ของฉันเอง แล้วโทรศัพท์หาเพื่อนอีกคน เขาแวะมากลางดึกและให้หนังสือเกี่ยวกับการติดยาและกลุ่มช่วยเหลือที่เรียกว่า ผู้เสพยานิรนาม เขาเองก็เคยไปที่นั่นด้วย เขาเคยดูเพื่อนรักตายไปเพราะเสพโคเคนเกินขนาด ตอนนี้ฉันช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ฉันเข้าร่วมการประชุม และพยายามอยู่ให้ห่างบรรดาพวกติดยาทั้งหมดเป็นเวลาสองสัปดาห์ บางครั้งฉันถึงกับต้องไปค้างบ้านพ่อแม่ เพื่อหลีกเลี่ยงจากพวกขายยา แต่คืนหนึ่ง ฉันเปิดประตูให้คนที่มาเคาะ ฉันปล่อยให้พวกเขาเข้ามา และยอมแลกแหวนกับโคเคน ฉันไม่นอนตลอดทั้งคืน เอาแต่เสพยา พร้อมกับวิ่งไปวิ่งมาระหว่างประตูกับหน้าต่าง และแอบมองออกไปด้วยอาการประสาทผวา พอยาหมดฉันก็เฝ้าหาว่ามีอีกไหมอยู่เป็นชั่วโมงๆ ทั้งมองหาที่พื้น และเก็บชิ้นสีขาวเล็กๆที่ฉันคิดว่าเป็นโคเคนขึ้นมา แถมยังพยายามสูบมันด้วย เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเดินเข้าไปที่ประชุมผู้เสพยานิรนาม และได้ยินว่า ผู้ติดยาร้อยละ 99 ที่เคยติดโคเคนไม่มีวันเลิกได้ ฉันอยากอยู่ในร้อยละ 1 ที่ประสบความสำเร็จเหลือเกิน ฉันคุกเข่าลงและเฝ้าอธิษฐานอ้อนวอนขอพระเจ้าให้ฉันมีกำลังใจอันเข้มแข็งที่จะควบคุมอาการติดยาได้ บ่ายวันนั้น ฉันออกไปที่สระว่ายน้ำ ของอพาร์ตเมนท์ โดยหวังว่าแสงแดดจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ฉันสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งเฝ้ามองฉันอยู่และก็นึกได้ว่าเคยรู้จักเขาที่โรงเรียน เราเริ่มพูดคุยกัน บ่ายวันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว และคืนนั้นเราก็รับประทานอาหารเย็นด้วยกัน เรารู้สึกได้ว่ามีความต้องตาต้องใจในกันและกัน ฉันไว้วางใจเล่าเรื่องติดยาให้เขาฟัง และเขาก็บอกว่า “ถ้าคุณกลับไปเสพโคเคนอีก คุณก็ไปตามทางของคุณโดยไม่มีผมแล้วกัน” คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้ปวดแสบปวดร้อน และฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องปกป้องตนเอง ฉันเพียงมองลึกเข้าไปในตาเขา และรู้ว่าเขาเข้ามาในชีวิตฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง ความกลัวที่จะสูญเสียเขาไปเป็นแรงบันดาลใจ และทำให้ฉันเข้มแข็งจนเอาชนะสิ่งเร้าอันรุนแรงที่คอยหลอกหลอนฉันมาหลายต่อหลายครั้ง ฝันร้ายของฉันดำเนินไปชั่วขณะหนึ่ง แต่เมื่อผ่านไป มันก็หายไป บางครั้งบางคราว เราทุกคนก็ต้องการใครสักคนเป็นที่พักพิง ผู้ชายที่แสนพิเศษคนนี้ได้แสดงให้ฉันเห็นการอุทิศตนที่มากจนฉันเริ่มรักตนเองเป็นครั้งแรก ฉันไม่อยากจะทำอะไรที่รู้ว่าจะเป็นการทำลายชีวิตของตัวเอง เราแต่งงานกัน สร้างบ้านขึ้นหลังหนึ่ง และฉันก็เรียนจบปริญญาตรี เมื่อเร็วๆนี้ เราได้ฉลองสิบปีที่แสนงดงามด้วยกัน คำอธิษฐาน...อ้อนวอนของฉันได้รับการตอบสนองก็ต่อเมื่อฉันตกต่ำถึงที่สุด...เมื่อหลายปีก่อน และร้องขอต่อพระเจ้าว่าจะอยู่ในร้อยละ 1 นั้นให้ได้ เราคงต้องร้องขอกระมัง คำอธิษฐานอ้อนวอนของเราจึงได้รับการสนองตอบ ทูตสวรรค์ของฉันปรากฏกายขึ้น “อย่างปาฏิหาริย์” เหมือนน้ำตาลเคลือบบนหน้าเค้กเหมือนกัน พร้อมยื่นมือมาให้ฉันได้เกาะเกี่ยว -

Create Date : 10 กันยายน 2551

Last Update : 24 กันยายน 2551 8:46:58 น.

1 comments

Counter : 305 Pageviews.

น่าจะเป็นหนังสือแนวให้กำลังใจนะคะ

คนที่จะมีโอกาสได้เช่นนี้มันแค่หนึ่งเปอร์เซนต์จริงๆ นะนี่

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 11 กันยายน 2551 เวลา:14:21:39 น.