The Stranger Series :: ความทรงจำที่บอบบาง ความทรงจำที่บอบบาง เป็นเพียงแค่ระยะเวลาไม่ถึงเดือน.. กับการได้พบ เพื่อพูดคุย ทั้งที่ช่วงเวลาเหล่านั้นไม่สามารถดำเนินต่อไปยืดยาว ไม่เคยคาดหวังใดๆ แต่ความรู้สึกกลับฝังแน่นลึกลงในจิตใจ ทั้งที่ถ้าเทียบกันแล้ว เหตุการณ์ต่างๆ เกี่ยวกับเรื่องราวในวันนั้น มันช่างเลือนลาง.. ไม่มีเหตุการณ์ให้ต้องจดจำ ... แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร.. ? ต้องเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกขึ้นมา … “คุณชื่ออะไร ?” “…….” “จะได้เจอคุณอีกไหม ?” “.....ขึ้นอยู่กับโชคชะตา” คุณยิ้ม.. ลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป.. ฉันรับรู้ได้ในวินาทีนั้น..นี่เป็นภาพสุดท้ายของคุณที่ฉันจะได้เห็น แผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ ลับหายไปในฝูงชน ดูจะเป็นความทรงจำเกี่ยวกับคุณที่ฉันจำได้แม่นที่สุด นอกจากนั้น .. เลือนลาง ราวกับจะจางหายไปตามกาลเวลาที่เคลื่อนเดิน รอยอุ่นบนหัวฉันที่คุณประทับไว้ก่อนจากลา ฉันไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึก ณ ช่วงเวลานั้นได้อีกแล้ว ฉันก็เพียงแค่พอจำได้ ใบหน้าของคุณ รอยยิ้มสุดท้ายของคุณ ที่แม้ว่าอาจไม่ชัดเจนในทุกรายละเอียด สำหรับฉัน .. คุณคือความทรงจำที่ฉันไม่อาจแตะต้อง เพราะบอบบางเกินกว่าจะจับขึ้นมาปัดฝุ่นเสียใหม่ คุณก็เป็นเพียงแค่ ใครหนึ่งคนที่เคยเข้ามาหลงวนอยู่ในใจของฉัน ไม่นาน.. แค่เพียงไม่นาน ก็ผ่านไป.. ................................................................ คุณมักจะนั่งอยู่ในที่ประจำตรงนั้น ในห้องสมุค ในมือ.. กับหนังสือเรื่องเดิมๆ ที่จำนวนหน้าลดลงทุกครั้งในทุกวัน ฉันเลื่อนเก้าอี้ตัวตรงข้ามแผ่วเบาที่สุด เพราะเกรงจะรบกวนคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือให้เสียสมาธิ.. ก็เหมือนทุกครั้งในทุกวันที่พอฉันนั่งลง คุณจะเงยหน้าขึ้นมาเปิดรอยยิ้มเป็นการต้อนรับ รอให้ฉันระบายยิ้มกลับ จึงจะก้มลงไปจดจอกับตัวอักษรในมือเล่มเดิม เหตุการณ์เรียบๆ ไร้เสียงใดๆ ดำเนินมาได้กว่าสัปดาห์แล้ว แต่จำนวนหน้าของหนังสือในมือของคุณกลับไม่ค่อยกระเตื่องไปกว่าเมื่อวานสักเท่าไหร่ “ผมอ่านหนังสือได้ช้า ถ้าคุณสังเกตุคุณก็คงจะรู้” ฉันพยักหน้ารับ “คนไม่มีความอดทนกับเรื่องไหนนานๆ อย่างผม ถ้าอ่านหนังสือเล่มหนาขนาดนี้จบคงเป็นปาฏิหาริย์” รอยยิ้มอบอุ่นไม่ได้ถูกส่งมาที่ฉัน เจ้าของรอยยิ้มลูบหนังสือในมือแผ่วเบา...ทะนุถนอม หนังสือเล่มนั้นก็ใช่ว่าจะหนามากมาย ถ้าตั้งใจอ่านสักนิดคงจะจบได้ในระยะเวลาไม่เกิน 3 วัน แต่สำหรับคุณที่ใช้เวลาในแต่ล่ะหน้ายาวนานราวกับกำลังวิเคราะห์ความหมายของแต่ล่ะตัวอักษร ไม่แปลกนักที่จำนวนหน้าที่ถูกอ่านจะเหลือเยอะกว่าจำนวนหน้าที่ยังไม่ได้ถูกเปิด “หนังสือ ไม่ใช่โจทย์ทางคณิตศาสตร์ ไม่เห็นจำเป็นต้องตีความอะไรมากมาย” “คุณคิดอย่างนั้นเหรอ... แต่สำหรับผมมันยากกว่าโจทย์คณิตศาสตร์อีกนะ” “มันก็แค่หนังสือ...” คุณยิ้ม... ................................................................ “ถ้าผมอ่านจบ ผมคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก...” ประโยคสบายๆ ในวันที่เวลาล่วงเลยเข้าสู่ปลายอาทิตย์ที่สอง ทำให้ฉันต้องละความสนใจจากงานตรงหน้า จ้องมองคนที่ยังคงนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือเหมือนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา นานนับนาทีกว่าที่คุณจะยอมละสายตากลับขึ้นมาจ้องตอบฉัน “คุณดูสิ เหลืออีกไม่กี่หน้าเอง” “……….” “ทั้งที่ถ้าผมพยายามจริงๆ ผมก็ทำได้นะ แต่ตลอดมาผมไม่เคยพยายามอะไรเลย” “ต่อจากนี้ไปคุณก็พยายามสิ” “ใช่ ผมคงต้องพยายาม” คุณยิ้มกว้าง... ................................................................ เหมือนกับทุกครั้งในทุกวันที่ฉันจะคอยภาวนาให้จำนวนหน้าที่ถูกเปิดผ่าน เป็นไปอย่างเชื่องช้ากว่าที่เคยเป็นอยู่ ตั้งแต่เมื่อไหร่.. ที่ฉันรักรอยยิ้มของคุณเวลามอบให้ ตั้งแต่เมื่อไหร่.. ที่ฉันอยากให้คุณไม่มีวันอ่านหนังสือเล่มนั้นจบ ตั้งแต่.. ตอนที่คุณบอกว่าจะจากไปเมื่อตัวอักษรสุดท้ายของหน้ากระดาษผ่านสายตาและสมองของคุณ ................................................................ กลางสัปดาห์ที่สาม นับว่ามันเป็นวันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงที่สุด เมื่อสังเกตุเห็นว่า ...หากคุณพลิกหน้ากระดาษอีกเพียงครั้งมันจะเป็นหน้าสุดท้ายของหนังสือเล่นนั้นแล้ว วันนี้ดูคุณจะกวาดสายตาในแต่ล่ะบรรทัดเชื่องช้ากว่าที่เคยเป็นมา ราวกลับไม่อยากให้ถึงตัวอักษรสุดท้ายเร็วนัก “เอาเข้าจริงผมก็ยังไม่อยากให้มันจบ” “คุณจะไปไหน ?” “ออกไปลอง ‘พยายาม’ ดูอีกสักครั้ง” “……….” คุณยังคงยิ้ม แม้ว่ามันจะไม่สดใสนัก . . . เสียงปกหลังถูกปิดลงไม่เบานัก พร้อมกับใจฉันที่หายวูบ คุณอ่านมันจบแล้ว.. “คุณเล่นนั่งจ้องผม จนไม่มีสมาธิอ่านหน้าสุดท้าย” “….ฉันไม่อยากให้มันจบ” “ผมก็เหมือนกัน ไม่อยากให้จบ” “………..” “แต่คุณก็รู้ใช่ไหม ว่าสุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ใจหวังนัก” “แต่มันคงไม่ผิดใช่ไหม ? ที่ฉันจะหวัง” คุณยิ้ม... “ขอบคุณครับ ที่อยู่กับผม” ...................... ................. ........... ....... .... .. . . . อาจเป็นความทรงจำที่บอบบาง จำได้เพียงลางลาง กับเส้นทางที่ชั่วคราว อาจเป็นความทรงจำที่สั้นเหลือเกินไม่ยืดยาว แต่มีใครรู้ว่าฉันเศร้าเกือบทุกคราว ที่นึกมัน.. ขึ้นมา   Create Date : 02 พฤษภาคม 2552 1 comments Last Update : 2 พฤษภาคม 2552 15:48:21 น. Counter : 496 Pageviews. Share Tweet

ซึ่งดีน๊ะก็ดีครับเคยเจอ   โดย: เด็กชายวิศิษฐ์ IP: 192.168.1.121, 113.53.50.40 23 กันยายน 2553 18:42:01 น.