เปียก เปอะ เปื้อน ที่ภูกระดึง ภาค ขึ้นเขา

ภูกระดึง จ.เลย เป้าหมายของเราทั้ง ห้า คน สองหญิง สามชาย แต๊ก ภพ ทราย แอม และ ผม หลังจากที่หาที่เที่ยวหน้าหนาวกับวันหยุดยาวๆ ได้พวกเราเลยตกลงปลายทางที่ ภูกระดึง ด้วยความอยากไปเที่ยวหนาวๆ ดูพระอาทิตย์ตกสวยๆ การเดินทางเลยเริ่มขึ้น

22/10/51

เรานัดรวมพลกันที่หมอชิตตอน สองทุ่มเพื่อขึ้นรถตอนสามทุ่มครึ่ง เป็นรถแอร์เมืองเลย ระดับพวกเราก็ต้องนั่ง วีไวพี ราคา สี่ร้อยกว่าบาท ใช้เวลาเดินทางนานพอควรถึงผานกเค้า ประมาณสี่ห้า นั่งรถมาก็เมื่อยนอนก็ไม่ค่อยได้นอนแถมตื่นเช้าอีก เลยมึน ๆ ถึงผานกเค้าก็มานั่งรอรถสองแถวที่ร้านเจ๊กิม ล้างหน้า แปรงฟัน กินข้าว แล้วที่สำคัญจองตั๋วขากลับ เราเลือกซื้อขากลับตอน หกโมงเย็น เพราะจะได้มีเวลาเที่ยวอย่างเต็มที่

ถึงง่วงแต่ใจสู้!!!!

23/10/51

รถสองแถวเริ่มออกประมาณเจ็ดโมงเช้าเพราะอุทยานจะเปิดตอนแปดโมงเช้า อากาศก็เย็น ไม่หนาวเท่าไหร่




พอถึงอุทยานก็ลงทะเบียนจ่ายเงินค่าเข้า เช่าลูกหาบ เช่าที่นอน หลังจากนั้นก็เอาสัมภาระทั้งหมดให้ลูกหาบไปทั้งหมด เหลือไว้กระเป๋าคนละใบ


ชักภาพหมู่ก่อนขึ้น


ยิ้มของใสใสวัยรุ่น เสมือนหนึ่งว่ามาทรรศนะศึกษาสบายๆ ช่างไม่รู้เลย!!!




เป้าหมายตอนแรกคิดกันว่าจะแวะบางซำเท่านั้น ดูระยะทางแล้วใกล้ๆ


ต้นทางขาขึ้น



แปดโมงเริ่มเดินเลยแล้วกัน ตอนเริ่มเดินใหม่ๆอากาศเย็นสบายๆ เดินไปคุยไป ทางก็เริ่มชันเรื่อยๆ ยังไม่เท่าไหร่ จิ๊บๆ ยังยิ้มได้น่า


ซักพักเพื่อนที่อยู่ใกล้หายไปไหนกัน ข้างหน้าก็ไม่มี ข้างหลังก็ไม่เห็น อยู่ไหนกันว่ะ จากทางทีเป็นถนน ผมตัดสินใจปีนทางที่ลัดดีกว่า เพราะรู้สึกว่าเดินตามทางมันอ้อมและทำให้เมื่อยมาก เดินไปก็งง เพื่อนอยู่ไหน กว่าจะถึงซำแฮก หอบหนักเลย โดนด่าทั้งทาง "แก่แล้วก็งี้แหละ" "กระดูกผุแล้ว"เลยต้องโด๊ปด้วยสปอนเซอร์ 1 ขวด รอจนเพื่อนครบถ่ายรูป แล้วออกเดินต่อ ว่าแต่เรา ก็เห็นเหนื่อยกันทุกคนแหละฟ่ะ



เอ่อลูกหาบเดินแซงไปแล้ววววว


หลังจากซำแฮกแล้วความทรงจำของซำอื่นมันมืดไปหมด จำอะไรไม่ค่อยได้ รูปแต่ว่าแวะรอสองสาวทุกซำและกินดื่มทุกซำ เช่นเดียวกัน

พักบ้าง กินบ้าง




แต่จำได้ว่ามีคนเช่าแคร่เพื่อแบกตัวเองขึ้นไปด้วย ตอนแรกไม่เห็นหรอก แต่มีคนตะโกนว่าซูสีไทเฮามา เท่านั้นแหละหันมองกันทุกคนอมยิ้มกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าคนถูกแบกจะรู้สึกยังไง ตอนผ่านซำต่างๆ คนเยอะพอสมควร ทั้งขึ้นทั้งลง ลูกหาบก็มี ผมเลยเดินตามลูกหาบดีกว่าเพราะคิดว่าเค้าคงเดินทางที่ใกล้และเร็วที่สุด เพราะซำสุดท้ายมันต้องปีนหน้าผาขึ้นมาอีกทั้งผมรู้สึดว่าผมขึ้นบันไดมันช้ากว่าและเมื่อยกว่าปีนเอง แล้วผมก็คิดถูกขึ้นมาถึงป้ายหลอกตอน 11 โมง เพื่อนยังไม่มา แต่ก็ไม่นานก็ค่อยๆ โผล่ขึ้นมา

สังเกตทางเดินข้างหลังเอาไว้นะครับ


ถ่ายรูปกับป้ายหลอกเป็นหลักฐาน


แล้วเดินไปที่พักจริงอีก 3 กิโลเมตร
ทางเดินสะบายหน่อย ทางเรียบเดินไปคุยไป แต่ก็เหนื่อยเอาเรื่อง


มาถึงที่พักประมาณบ่ายสอง ต่อแถวเอาผ้าห่ม หมอน ผ้าใบ แล้วไปกินข้าว
อย่างที่บอกกินมาทุกซำแต่ก็ยังกินได้อีกเหมือนไม่รู้จักอิ่ม ส่วนราคาอาหาร นั้นยิ่งสูงยิ่งแพง ส่วนอากาศยิ่งสูงยิงเปียกหลังจากนั้นก็นอนพักรอลูกหาบ แต่สิ่งที่ทำให้เซ็งก็คือลูกหาบคนอื่นมาหมดแล้ว แล้วของเราอยู่ไหน รอไปด้วยใจหงุดหงิด มันไปไหน ถามลูกหาบคนอื่นบอกว่าไม่เห็นนะ แต่ลองถามคนอื่นดู เจอตัวเมียของลูกหาบ เขาบอกว่า ลูกหาบของเราต้องแบกถังออกซิเจนมาด้วยเลยขึ้นมาช้า ตอนนั้นคิดในใจแม่งโลบว่ะ แล้วทำไมมรึงไม่บอกกรูก่อน สรุปขึ้นลูกหาบขึ้นมาถึงหกโมงเย็น กว่าจะกางเต็นท์เสร็จชาวบ้านเค้าอาบน้ำกินข้าว จะนอนกันแล้ว

ว่าพวกเราจะจัดแจงเรื่องเต็นท์ก็ทุ่มกว่าๆ กว่า เต็นท์พวกเราเอามาเอง ที่ตั้งเป็นเนินเล็กๆ เพราะกลัวว่าฝนตก ฝูกผ้าใบไว้หน้าเต็นท์ มันเชือกระหว่างต้นไม้เป็นที่ตากผ้าเช็ดตัว โดยมีเชือกกั้นกลาง


อาบน้ำเสร็จ กินข้าว เพื่อนผมเอายาคลายก้ามเนื้อมาด้วย เลยกินยากับทายาแก้ปวดก่อนนอน
คืนแรกลมแรงมาก ตีผ้าใบเสียงดังแถมใกล้ๆ เต็นท์เราก็ไม่มียังไม่ค่อยมีใครกาง ซักพักมีคนมากางใครใกล้ๆ คุยกันทั้งคืน โคตรรำคาญเลย ไม่รู้จักหลับจักนอน คืนแรกหลับๆตื่นๆ จนเช้า
ปล.นอนกันห้าคนในเต็นท์เดียว

Create Date : 21 ธันวาคม 2553 Last Update : 21 ธันวาคม 2553 21:22:04 น. Counter : 921 Pageviews.		2 comments
Share Tweet