~..บทกวี..ที่ไร้ทางออก.. ~
~..บทกวี..ที่ไร้ทางออก.. ~
★
ยังวนเวียน..เขียนพจน์จรดอักษร
ร้อยบทกลอน ร่ายเรียงเคียงความเหงา
ดั่งโดดเดี่ยวเดียวดาย เพียงกายเรา
เขียนแผนที่.. โศกเศร้า..คลอเคล้าตน..
★
ท่ามกลางป่า..ถาโถมโหมพายุ
ไฟปะทุ ลามสิ้นทั่วถิ่นหน
หมดทางออกบอกจิต มิคิดรน
เพื่อผ่านพ้น..ปั่นป่วนผันผวนใจ..
★
ยังเดินวน..วุ่นหลงเขาวงกต
ร้อยเรียงรสเศร้าโศก วิโยคไหว
หวังสักคนคอยอ่าน มิผ่านไป
ช่วยแบ่งปันทุกข์ไว้..ในครั้งนี้..
★
บทสุดท้าย..คล้ายเวียนวกบทแรก
ถ้อยซึมแทรกไร้สุขทุกข์ล้นปรี่
ใครอาจตรอง.. มองกว้างทางออกมี
จากวงกตแห่งที่..กวีระทม..
★
ใครมิอาจ..บอกกล่าว..เรื่องเหล่านั้น
โลกทั้งคู่กระดาษกั้น นั้นขื่นขม
พูดอะไร..ให้กวี..ที่ตรอมตรม
ดั่งสายลม...พัดปลิว..ละลิ่วลอย..
ƸӜƷ..อิงดาว พราวฟ้า .«☆»
น้ำตาร่วงรินรดกระดาษ
ซ่อนรักบทสุดท้าย