จริงอยู่ .. ลูกทุกคนมีหน้าที่ดูแล พ่อกับแม่
แต่จะใช่เสมอไป .. ที่ทุกคนจะดูแลท่านคะ
ขอชื่นชมนะคะ .. จุ๊บ จุ๊บ

สาธุ

อย่างแม่เจ้าปันนั่นปะไร

ก็ต้องเลือกระหว่างไปหัวหินกับครอบครัวหรือไปมีทฯ กับเพื่อนสมัยมัธยม

จะเลือกทางไหนก็เสียดายทั้งนั้น

แต่ไม่เสียใจเพราะสิ่งที่เราเลือกคือสิ่งที่ควรทำที่สุด ณ ตอนนั้น

วันข้างหน้าคุณนางไม้หน้า 3 อาจจะเลือกอยู่ไปกับเพื่อน

มากกว่าอยู่กับครอบครัวก็เป็นได้

ใครจะรู้ จริงไหมค่ะ


ปล.....ชื่อ blog นี้ท่านได้แต่ใดมา วานบอก

ยังไงก็จะขอชื่นชมอยู่ดีล่ะค่ะว่าจขบ.เป็นคนน่ารัก
และกตัญญต่อพ่อแม่ ทำไปเถอะค่ะ เขาบอกว่า
ลูกคนไหนกตัญญูต่อพ่อแม่จะไม่มีวันตกอับหรอก
ตรงกันข้าม ถ้าลูกคนไหนอกตัญญูกับพ่อแม่
คนๆนั้นทำอะไรก็จะไม่มีวันเจริญค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
เพราะจขบ.เป็นลูกที่น่ารักจริงๆ

ครอบครัวต้องมาเป็นอันดับหนึ่งอยู่แล้ว

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

จริงคะ เวลาที่เราดูแลท่านเราไม่เคยคิดว่านั้นคือการทำหน้าที่ลูก
แต่เราทำด้วยใจ ทำเพราะอยากทำให้ท่านจริง
พ่อเสียไปด้วยโรคมะเร็งคะ
ดูแลท่านมาปีกว่า เมื่อท่านเสียไปแล้ว
กลับรู้สึกสบายใจว่า
เราได้ดูแลท่านอย่างดีที่สุด ทำดีที่สุดเท่าที่ลูกคนหนึ่งจะทำได้

ปล.ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ช่วยได้มากจริง ๆ

เปลี่ยน BG หรอ น่ารักจัง

คิดถึงกันบ้างไม๊ค่ะ

..

คุณพ่อคุณแม่คงดีใจและก็มีความสุขมากๆ
ที่มีลูกสาวน่ารักคอยดูแลใกล้ชิดแบบนี้

คงไม่มีอะไรที่พ่อกับแม่
อยากได้จากลูกๆมากเท่านี้อีกแล้วล่ะค่ะ

เจ้าของบ้านน่ารักมาก
ขอชื่นชมจากใจค่ะ

เป็นลูกที่แสนดีจริงๆ ค่ะ เกดต้องมาอยู่ไกลจากพ่อแม่ แถมยังตั้งตัวไม่ได้ ไม่ได้ดูแลท่านอย่างที่ต้องการซักที

เวลาโทรกลับบ้าน แม่บ่นว่าทิ้งท่านไว้ท่านเหงา ท่านลำบาก อย่างงั้นอย่างงี้เราก็ เศร้า นู๋จะพยายามเต็มที่ แต่ตอนนี้ยังตั้งตัวไม่ได้เลยแม่ แถมที่มีอยู่ก็มีแต่หนี้ อยากซื้อบ้านให้แม่กะพ่อแล้วก็น้องๆ อยู่ใจจะขาด แต่ว่าสามีนู่ ไม่ได้เป็นเศรษฐีเหมือนของพี่ปุ๋ยภรทิพยืเค้านี่นา ทำไงได้

(พยายามบอกแม่ว่า มีสามีฝรั่ง ไม่ได้หมายความว่าจะรวยนะแม่ ฝรั่งก็คนค่ะ ทำงานหาเช้ากินค่ำเหมือนกัน ยิ่งแถวยุโรป แต่ละคนปากกัด ตีนถีบกันที่สุด จนบางคนมองว่าคนแถวนี้งก แต่ป่าวเลย มันแพงไปซะหมด)

อุ้ย...ขอโทษค่ะ ลืมตัว บ่ยซะยาว อย่าถือกันนะคะ แบบว่าตอนนี้สติแตกค่ะ 40 อาทิตย์กะอีก 3 วันแล้ว น้องทะเลยังไม่ยอมออกมาให้เห็นหน้า เกดจะแย่อยู่แล้นค่า

ขอบคุณนะคะ ที่แวะไปให้กำลังใจ

ว่างๆ แวะไปอีกนะคะ

มาตามสายลม .555555555555555555

ไม่ได้ไปไหนหรอก อยู่แถวๆ คุณนางไม้หน้า 3 นั่นแหละ

มีเวลาก็ดูแลคุณพ่อ-คุณแม่ ก็ดีแล้วนี่คะ อย่างน้อยใจเราก็สบายเนอะ

ที่ได้ดูแลท่าน ทีท่านยังเลี้ยงดูเรามาจนโต เหนื่อยสาหัสขนาดไหน

ถ้าได้เป็นพ่อ เป็นแม่เอง แล้วจะรู้เลยคะ รู้ซื้ง ช่วงนี้เป็นงัยบ้าง

งานเยอะมากเปล่า วันอาทิตย์นี้ก็ไปเที่ยวพักผ่อนซะบ้างนะ

หาความสุขให้กับตัวเองบ้าง ชิวิตไม่แน่ไม่นอน ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนาน

เท่าไหร่ (พูดถึงตัวเองนะ) อะไรที่ปล่อยวางได้ก็ควรจะทำ

เจ้าเตี้ยพยายามคิดอยู่เสมอนะ เราจะอยู่โลกนี้ได้อีกไม่นาน

ก็กี่วันเอง 365 วัน x 60 ปี เท่ากับ 21,900 วันเอง นิดเดียว ก็เป็นแรง

กระตุ้นให้เราได้ทำนู่นทำนี่ เห็นอะไรก็คิด เอ้ย ทำดีกว่า เดี๋ยวไม่ได้ทำ

อะไรเล็กๆ น้อย ๆ ช่วยได้ก็ช่วย อย่างน้อย เราสุขใจคะ มันอิ่มสุขนะ

เวลาเราทำอะไรเพื่อคนอื่น เพื่อสังคม สบายใจคะ คิดถึงคุณนางไม้หน้า3

เลยโม้ซะนาน ให้หายคิดถึง แล้วเป็นงัยบ้างดูแลสุขภาพกายและสุขภาพ

ใจให้มากๆ นะจ๊ะ คุณนางไม้หน้า 3 เพื่อนผู้แสนที่จะน่าร๊าก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไมได้แวะมาหานาน....

แอบคิดถึงเหมือนกัน

อิอิ...ครอบครัวต้องมาก่อนอยุ่แล้ว เลือกไม่ผิดหรอกคะ
เพื่อนอ่ะเอากองไว้ข้างหลังก่อน...
ช่างเป็นลูกที่น่ารักจริง ๆ เดียร์ก็เจอสถานการณ์แบบนี้อยุ่บ่อยๆ
อย่างวันอาทิตย์เนี่ย ออกไปกับเพื่อนที่ไหนไม่ได้เลย
เพราะเป็นยิ่งกว่าวันครอบครัว..^___^ ต้องอยุ่กันพร้อมหน้า
ออกไปเที่ยว หรือไปหาอร่อย ๆ กินกัน
บางทีเพื่อนก็งอน เพราะไปไม่ได้ แล้วมันก็ชอบชวนวันอาทิตย์
ไม่เข้าใจจริงๆๆๆๆ...>_<'

แต่ว่าพี่รุ้ได้ไง...ว่าเดียร์ไม่สบาย
จริง ๆ เป็นมาได้สองเดือนแล้ว ไม่กล้าบอกที่บ้าน
เพราะปัญหาที่บ้าน ก็มากพอ

เลยต้องสร้างกำลังใจ...อยู่ด้วยตัวเอง

น่ารักจังเลยค่ะ ดูแลคุณพ่อคุณแม่ นับว่าเป็นศิริมงคลแก่ตัวนะคะดิฉันอยู่ไกลบ้านไม่สามารถทำอย่างคุณได้ ก็ได้แต่โทรไปคุยสารทุกข์สุขดิบเท่านั้นละค่ะ



bg น่ารักจังเลย

สมกับเป็นนางไม้จริง ๆ ด้วย....
ไม่ได้ปล่อยปะละเลยคะ...แค่ยังไม่พร้อมที่จะบอกใคร
อยากรอให้อะไรหลาย ๆ อย่างมันดีขึ้นก่อนแล้วก็ค่อยบอก

หวังแค่ว่ามันคงจะไม่สายเกินไป

เอาแซนวิชมาฝากค่ะ

ป.ล. ไม่ได้ทำเองหรอก..ก็อบเขามาอีกที

คุณน้องก็เข้าไปอ่านบล็อกนั้นเหมือนกันค่ะ
แอบเห็นคุณพี่ด้วยแหละ คิกๆๆๆ

อ่านแล้วคิดถึงเรื่องการดูแลแม่เมื่อตอนเค้าต้องเข้าเฝือก
นานกว่าเดือนจังเลยค่ะ บ้านเราไมมีคนดูแลหรอก
เราก็ต้องรับหน้าที่ทุกอย่างหมดเกี่ยวกับแม่ อยากให้ทำ
ไรก็ต้องทำให้เค้าเพราะว่าเค้าเดินเหิรลำบาก ...

พออารมณ์เสียก็เลยลงที่เรานี่ล่ะ เรียกว่าช่วงนั้น
ทะเลาะกันได้ทุกวัน วันละหลายๆ รอบด้วยนะคะ
แต่ว่าก็แค่นั้นล่ะค่ะ ทะเลาะกันแล้วก็ต้องดูแลกัน
เหมือนเดิม เพราะจริงๆ พื้นฐานมันอยู่ที่ความรัก
ของเรานั่นล่ะคะ "พ่อแม่" เป็นคนสูงค่า เราต้องดูแล
จะฝากคนอื่นนั้นก็พึงทำได้แต่ว่าก็ไม่ควรกระทำอย่าง
ยิ่งถ้าหากว่าเราทำได้นะค่ะ

เพิ่งแวะมาทักทาย ทายทักจ้า

ดีแล้วแหละ ที่ดูแลบุพการี ผู้มีพระคุณ บุญกุศลส่งผลให้รุ่งเรืองนะจ๊ะ

เรายังมีวันครอบครัวคือวันเสาร์ และอาทิตย์เลย

ไปนะ วันหลังจะมาใหม่ บ๊าย บาย จุ๊บ จ๊บ

สาธุ ด้วยคนครับ อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง

เราละเลยอะไรไปบ้างหรือเปล่านะ ในชีวิตนี้

เฮ้อ...

ออ ลืมบอกไป แอดหน่อยเน่อ..จะเข้ามาสนทนาด้วยบ่อยๆ ครับ

หุหุ

แวะมาบอกว่า ขอผูกปิ่นโตด้วย (ผูกให้แน่นเลย จะได้แกะไม่ออก อิอิอิ)

ไปล่ะวันหลังมาใหใหม่ (ใหม่ คือ นักร้อง และ ใหม่อีกคนคือ เพื่อนของเพื่อนจ้า กลัวว่าจะไม่ร%

กด Submit แล้วมัน Error ข้อความเลยมาไม่หมด

บอกว่ากลัวว่าจะไม่รู้ ถึงไดบอกน่ะ

บ๊าย บาย จุ๊บ จุ๊บ

เป็นเอ้ก็คงต้องเลือกครอบครัวก่อน เรื่องเที่ยวก็อยากอ่ะนะ แต่หน้าที่และึความรับผิดชอบมาก่อน

ไว้โอกาสหน้่า เพื่อนกันก็ต้องเข้าใจแน่ ๆ

เมื่อเช้าไปเรียกเราว่านางงามมิตรภาพ เลยได้ทำเนียนคิดว่าแอบไปประกวดนางสาวไทยมาเลยนะคะเนี่ย

หงุยๆๆๆ
พี่นางไม้หายไปไหน
หรือถูกลักพาตัวไปแล้ว

หวัดดีตอนดึกๆค่า คุณนางไม้หน้าสาม
ขอชื่นชมคุณนางไม้หน้าสามนะจ้า
คุณนางไม้หน้าสามทำดีแล้วนะจ้ะ
พระในบ้านนี่แหละจ้าที่สำคัญกว่าพระไหนๆ
แล้วสิ่งดีๆก็จะกลับมาหาคุณนางไม้หน้าสามเองจ้า

แวะมาทักค่ะอิอิเหมียวไม่ได้เข้ามานานแล้วอ่ะค่ะกำลังสอบอ่ะ


อิอิ แซนวิสน่ากินอ่ะไปหาซื้อได้ที่ไหนอ่ะค่ะ
คอมเม้นอันนั้นอ่ะอยากกินมากเลย
อิอิ

สวัสดีคะ บล็อกสวยมากคะ

อะฮือ อะฮือ...วันนี้พ้มเหลือทางเลือกเดียวแร้วอะ...ทำไงได้..เลยเที่ยวมันซะเรย..(แต่ต้องหลังทำงานเสร็จก่อนนะ) นึกถึงสมัยพ่อพ้มยังอยู่ ก็เป็นเบาหวานนะ..จะทำอะไรก็ต้องคอยระวัง..เวลาขับรถพาพ่อไปเที่ยวไกลๆแบบเชียงใหม่ ประจวบ..ก็ต้องหาผ้าอ้อมผู้ใหญ่ให้ใส่..มันก็ไม่เหนื่อยยากนี่นา ยังไงก็พ่อเรา..อิอิ

เหอ..ว่าแต่ประโยคสุดท้าย มันก็น่าคิดน้า..ยังไงเนี่ยะคับ..ช..เป็น..ญ..เพื่อนพ้มเป็นแบบนี้เยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆ

แวะมาแปะไว้ก่อนไว้ค่ำมาอ่านอีกทีครับ ^_^

เม้นท์เอาไว้แล้วข้างบนน่ะ แต่บังเอิญว่าคิดถึงนางไม้หน้า3กระทันหัน แบบไม่ทันตั้งตัว เลยตัดสินใจแวะมาอีกรอบ เอิ๊ก เอิ๊ก

บ๊าย บาย จุ๊บ จุ๊บ

ไม่เป็นไรค่ะ .. ถึงจะยังไม่ได้อัพบล็อกและเป็นหน้าเก่า
แต่ก็ยังแวะเข้ามาพูดคุยกันได้เสมอนะคะ

แต่แอบกระแซะว่าเมื่อไหร่น๊อ จะได้อ่านบล็อกใหม่

ไปเล่นคิวบิกต่อล่ะคะ แก้ไม่ได้สักที แต่ว่าหมุนมันส์
เชียวค่ะ

ขอทิ้งท้ายหน้านี้ไว้ก่อนอัพบล้อกใหม่ว่า
เมื่อก่อนก็ไม่ได้ติดพ่อ-แม่หรือครอบครัวสักเท่าไหร่
เคยไปดำน้ำเกาะเต่ากับเพื่อน ตอนแม่ไปส่องกล้องสลายนิ่วที่โรงพยาบาล แต่อาจเป็นเพราะเห็นว่ามันไม่มีอะไรหนักหนา

เคยรับปากไปเที่ยวเกาะเหลายากับเพื่อน จนพลาดไปช่วยน้องสาวถ่ายรูปวันซ้อมใหญ่รับปริญญา เพราะน้องมาบอกทีหลัง สงสารน้องมาก เศร้าไปทันตาเห็นเลย
แต่อันนี้มาแอบคิดๆ เมื่อไม่นานมานี้วว่าถ้าไม่ไปเกาะอาจจะเสียใจกว่า เพราะหนึ่งในฝูงเพื่อนนั้น จากไปก่อนวัยอันควร อย่างน้อยเราก็มีภาพความทรงจำที่ดีและแสนสวยด้วยกัน

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น
หากใครได้อ่านเรื่อง "พระมหากษัตริย์ยอดกตัญญู" แล้ว
คงปฏิเสธไม่ได้ว่า ในหลวงของเรานั้น
ท่านทรงเป็นพระมหากษัตริย์
ทรงเป็นพระเจ้าแผ่นดิน
ทรงเป็นพระเจ้าอยู่หัว
ศัพท์ที่มีความหมายถึงพระราชาทุกคำที่กล่าวมานั้น
แสดงความยิ่งใหญ่ สูงส่ง และพระราชภารกิจอันหนักและมากต่อมาก
ท่านยังดูแลสมเด็จพระราชชนนีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
จวบจนเวลาสุดท้ายแห่งพระชนม์ชีพของสมเด็จพระราชชนนี

แม้ว่าหนังสือจะออกมาหลังจากเราเริ่มทำหน้าที่แล้วก็จริง แต่ก็ทำให้รู้สึกว่าเราก็อยาก "ส่ง" พ่อแม่ไปถึงปลายทางอย่างดีที่สุดเท่าที่เราจะมีปัญญาและกำลังจะทำให้ ทั้งที่จริงก็ไม่รู้ว่าที่ทำไปนั้นจะได้บุญหรือเปล่า

เราอยากจะใจเย็นและอ่อนโยนให้ได้มากกว่านี้ แต่เนื่องจากพ่อเป็นคนดื้อมากมาแต่ไหนแต่ไร และเราก็เป็นขาวีนอยู่ไม่น้อย ดังนั้นปกติที่ดูแลพ่อก็ทะเลาะกับพ่อเป็นอาจิณ ขู่พ่อก็บ่อย ขนมเปี๊ยะก็มีแจกบ้างเวลาชักจะพูดกันไม่รู้เรื่อง (คุณอาผู้รู้ฤทธิ์เดชพ่อเป็นอย่างดีบอกด้วยความหมั่นไส้พ่อว่า เป็นลูกอย่าไปตีพ่อ มันบาป ...ให้หยิกเอา แต่ฉันหยิกไม่เป็น)

ขอบอกว่าไม่อยากให้เอาวิธีของเราเป็นตัวอย่าง เพราะเราดูแลพ่อมาเกือบสิบปีแล้ว และพ่อเป็นคนที่ต้องปราบให้อยู่ถ้าจะดูแลกัน
พ่อ-แม่คนอื่นคงไม่มีเรื่องให้ต้องต่อกรด้วยมากนัก ก็ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันดีกว่า
แต่สำหรับเราแล้วแม้จะทะเลาะกันอย่างไรสุดท้ายเราก็ไม่ทิ้งกัน

ชอบที่นำเรื่องของในหลวงมาให้อ่านกันนะครับ

ยืนยันความคิดเจ้าบ้านที่ดูแลพ่อแม่ด้วยตัวเองดีกว่าครับ เพราะมีหลายต่อหลายคนที่มาคิดเสียใจทีหลังเพราะไม่ยอมทำเองทั้งที่มีโอกาส

สวัสดีครับ
ขอขอบคุณที่แวะไปอ่านและให้กำลังใจด้วยนะครับ

เรื่องเล่นกับน้องผมก็เป็นธรรมชาติเลยครับ เล่นเหมือนเด็กวัยเดียวกัน
เวลาไปบ้านเพื่อน เห็นเพื่อนคุยกับน้อง ไม่มีใครเป็นแบบผมเลย ของผมนะครับ ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังใคร ผมก็เล่นกับน้องและทำตัวเหมือนเด็ก12ทุกครั้ง555 แต่ก็ชินแล้วครับ เพราะมีผลพลอยได้คือ ผมจะดูเด็กตลอดเวลา ไม่ค่อยมีคนคิดว่า23สักเท่าไหร่

ส่วนเรื่องการเรียน ป.ตรีสมัยนี้ไม่เพียงพอผมเข้าใจครับ ผมจึงอยากเรียนเพิ่มเอง ซึ่งผมตั้งเป้าไว้ว่าจะเอาป.โทมาอีกใบ

ผมจึงไปเรียนการโรงแรมจนได้เป็นอนุปริญญาโทมา ซึ่งผมคิดว่าอยากจะเริ่มทำงานบ้าง เพราะอยากได้ประสบการณ์การทำงาน

ผมเรียนป.ตรีด้านliberal arts จบอนุป.โทด้านhotel and tourism แต่ผมยังไม่ได้ใช้วิชาความรู้เลย พอแม่เห็นว่าผมเรียนจบกลับมา แม่ก็จะให้เรียนอีก เรียนไปเรื่อยๆ จนมันรู้สึกว่ามากเกินไป

เคยเป็นบ้างไหมครับ เรารู้สึกอร่อยกับอาหาร คนทำเห็นเราอร่อยก็ทำให้กินทุกวัน จนเราเริ่มเบื่อกับสิ่งที่กินทุกวัน และมันก็จะไม่อร่อยสำหรับเราอีก แต่เราก็เลิกกินไม่ได้ เพราะกลัวว่าพูดไปว่าไม่ชอบแล้ว คนที่ทำจะเสียใจ

ผมกำลังจะบอกว่า อยากหยุดแล้วไปหาอย่างอื่นทำบ้าง ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเรียน ไม่ใช่ว่าไม่ชอบของอร่อย เพียงแต่ว่ามันเบื่อน่ะครับ

เรื่องลองคุย ไม่มีทางเลยครับ แม่เป็นคนหัวโบราณ ค่อนข้างจะปลี่ยนความคิดยาก เป็นลูกก็รับกรรมในความหวังดีตรงนี้ไป

ผมไม่เคยมีโอกาสได้นอนค้างบ้านเพื่อนหรือไปไหนและไม่กลับบ้านเลย เวลาจะไปบ้านเพื่อน แม่ก็บอกว่าทำไมไห้เพื่อนมาบ้าน 555

นั่นแหละครับ แต่ละคนมีปัญหาต่างกัน แต่ผมก็โอเคอยู่นะครับ เป็นคนคิดเยอะ แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เพราะมีเรื่องอื่นให้คิดอีก

ขอบคุณสำหรับความหวังดีที่มีให้กัน ขอให้โชคดี มีความสุขครับ
แล้วถ้าผมมีเวลาว่างจะแวะมาเยี่ยมที่บล๊อกครับ

เวลาเบ๊บไปเที่ยว ก็ชอบไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนกัน

แต่ไปกับพ่อแม่ก็สนุก เราสนุก ท่านก็สนุก
สถาบันครอบครัวต้องมาก่อน

หรือเอาไปทั้งเพื่อนทั้งพ่อแม่ดีหว่า?
(ไม่ดีหรอก เปลือง อิอิ)

แวะมาอ่านด้วยคน ขอบคุณที่ไปเยี่ยมกานนะค่ะ