Bloggang.com : นางไม้หน้า3 : ครบรอบ ๑ ปีกับ “น้องกิ่ง” ของแม่ (๒)

ครบรอบ ๑ ปีกับ “น้องกิ่ง” ของแม่ (๒)

หลังจากตัดขาไปได้สัก ๓ วันแม่อุตส่าห์บากบั่นไปทำกายภาพทั้งที่แสนเหนื่อย ที่ว่าเหนื่อยนั้นเพราะเป็นช่วงที่ภาวะหัวใจทำงานหนักจากการที่ไตทำงานขับของเสียได้ไม่เต็มที่ทำให้น้ำท่วมปอด หายใจก็ไม่ออก หมออะไรต่อหมออะไรมาดู รวมถึงนำเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจมาตรวจก็ไม่พบสาเหตุ กระทั่งผ่านไปอีก ๑ คืนจนเย็นของอีกวันหนึ่งหมอเจ้าของไข้ที่เป็นหมอรักษาโรคไตหยิบหูฟังมาฟังเสียงปอด ถึงจะเจอและสั่งให้ใส่สายสวนปัสสาวะ สวนไม่ทันไรก็สามารถเก็บน้ำได้ราวๆ ๓ ลิตร ถ้าหมอไม่แวะมาดู แม่คงได้โรคใหม่เพิ่มขึ้นอีก นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ต้องเลื่อนกำหนดกลับบ้านครั้งที่ ๑ ขนาดหมอโรคหัวใจที่เป็นเจ้าของไข้คราวนั้นเนื่องจากอยู่เวรฉุกเฉินในวันที่แอดมิทก็ไม่เห็นจะพยายามรักษาอะไร มาถึงก็จะให้เราทำอัลตราซาวนด์เพื่อจะดูหัวใจแม่ ทั้งที่เราก็บอกแล้วว่าแม่เป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วมาแต่กำเนิด (โรคเยอะจังเนอะแม่ฉันเนี่ย) หมอก็เอาเครื่องอัลตราซาวนด์มาตรวจไปตรวจมา แล้วก็ให้เราดูว่า นี่ไง นั่นไง เดี๋ยวจะเปิดเสียงให้ฟังด้วยนะ ฯลฯ เออ หมอคะ หนูไม่ใช่นักศึกษาแพทย์นะจะได้มานั่ง โอ้ เหรอคะด้วยได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้คิดจะแนะนำให้เราทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราว คลับคล้ายคลับคลาจะบอกเป็นนัยชวนผ่าหัวใจทำบายพาส ซึ่งขอตัวเหอะนะ อย่ามาล้อเล่นกับหัวใจของใคร โดยเฉพาะของแม่ฉัน

หมออีกคนที่ทำให้รู้สึกถึงความเป็นแพทย์เวชพาณิชย์คือหมอโรคติดเชื้อทางเดินอาหาร (แกคงจะอยู่กับเชื้อมากไปหน่อย) แม่มีอาการท้องเสียอย่างแรงเนื่องจากรับยาฆ่าเชื้อมากทำให้จุลินทรีย์ที่ดีตายไปด้วย กำหนดกลับบ้านก็เลยต้องเลื่อนออกไปอีกเป็นครั้งที่ ๒ แต่ขำมากคือกระทั่งแม่หายท้องเสียไปตั้งนานหลายวันแล้ว ก่อนจะกลับบ้านคุณหมอยังอุตส่าห์แวะมาพูดคุยด้วยความเป็นห่วง(ปากท้อง?) พร้อมทั้งปรากฏร่องรอยความห่วงใยเป็นค่าเยี่ยมไข้อีก ๑ รายการในวันที่กลับบ้าน
ฉันลางานไปเผ้าแม่อยู่เกือบอาทิตย์ได้ แม้ว่าจะเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีการดูแลที่ดี แต่อย่างไรก็คงไม่สนิทใจเท่าใช้ลูกตัวเอง อีกอย่างปีที่ผ่านมาสมาชิกในบ้านล้มหมอนนอนเสื่อกันหลายระรอกโดยมีฉันเป็นคนไปเฝ้าไข้ ทำให้ฉันนึกอยากไปหัดเรียนเป็นผู้ช่วยพยาบาลเสียให้รู้แล้วรู้รอด (แต่อายุคงจะเกิน--ไปเยอะ) ฉันก็เลยมาสังเกตุการณ์ว่าเขาต้องทำอะไรให้คนไข้กันบ้างจะได้จำไปใช้กับแม่เวลากลับไปบ้านแล้ว ซึ่งมีประโยชน์มากในเวลาต่อมาที่แม่ย้ายไปอยู่โรงพยาบาลรัฐบาลที่บุคลากรจำกัดญาติต้องบริการคนไข้เอง

ระหว่างนั้นก็มีข่าวยินดีให้เรากระชุ่มกระชวยกัน คือแฟนน้องมาเลียบๆ เคียงๆกระบิดกระบวนอยู่นานกว่าจะยอมพูดออกมากับแม่ว่าอยากจะส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอน้องสาว ซึ่งพวกเราไม่ขัดข้อง (อยากโละน้องมานานแล้ว) เพราะก็รู้จักมักคุ้นกันเป็นเวลาพอสมควรแล้ว ดูท่าจะดีพอให้ช่วยปราบน้องได้

นอกจากฉันมาเฝ้าเพื่อสังเกตุการณ์แล้ว คุณหมอก็ให้เรามาคอยดูเวลาหมอทำแผลเพื่อหัดพันแผลเองถ้ากลับบ้านไปแล้วจะได้ทำได้ แต่ก่อนจะกลับบ้านสัก ๒ วัน เราก็พบว่าแผลมีรอยแดงและทำท่าจะบวมเหมือนแผลติดเชื้อ แม่จึงต้องอยู่ต่อไปอีก ๑ วัน (กลับไม่ได้อีกเป็นครั้งที่ ๓) แต่คุณหมอหารือกันแล้วบอกว่าไม่หนักหนา สามารถกลับไปดูอาการที่บ้านก็ได้ ถ้ามีอะไรมากกว่านั้นเช่น มีไข้ แผลปวดบวม ให้กลับมา แต่ถ้าอยากจะให้สบายใจ หมอจะเปิดแผลออกแล้วล้างแผลใหม่ แต่ต้องนอนโรงพยาบาลต่อ พอแผลแห้งเรียบร้อยดีแล้วค่อยเย็บปิดแผลกันใหม่ – โอ้ ไม่เอา ทุกคนส่ายหน้ากันหมด

วันที่กลับบ้าน เราแวะไปรับพี่เลี้ยงจากศูนย์ที่ติดต่อกันไว้ก่อนหน้า พี่เลี้ยงที่ได้มาชอบพูดเรื่องพระ เรื่องแม่ชี ประเภททำพิธีตัดกรรมได้ หากแม่ฉันไปหาแม่ชีแม่อาจจะไม่ต้องตัดขา แต่เธอคนนี้คงไม่ได้ฝึกฝนงานดูแลคนไข้ในลักษณะเดียวกับแม่ฉันมาก่อน เธอยกคนไข้ยังไม่ค่อยเป็นเลย แม้กระทั่งจะถอดเข็มขัดจากคนไข้ที่นอนอยู่ แทนที่จะพลิกคนไข้ออก เธอเล่นกระชากเข็มขัดไปทั้งๆ ที่แม่ยังนอนทับอยู่ (เข็มขัดคาดไว้ให้พี่เลี้ยงหรือคนใกล้ชิดยึดเพื่อช่วยประคองเวลาหัดเดิน)

แม่กลับไปบ้านได้ไม่ถึง ๒๔ ชั่วโมงก็ต้องกลับมานอนโรงพยาบาลอีก คราวนี้นอนอีกเป็นเดือนเหตุเพราะแม่ใจร้อนอยากเดินได้ ไม่อยากเป็นภาระใคร ตอนสายๆ แม่แอบลุกขึ้นมาเดินด้วยคอกวอล์กเกอร์เองแต่แม่ยังรักษาสมดุลย์ไม่ได้ ฉันได้ยินเสียงคนเดินวอล์กเกอร์มา หันไปเห็นแม่เดินออกมาแต่มองด้านหลังแม่แล้วไม่เห็นพี่เลี้ยงประกบมาด้วย ฉันใจหายวาบรีบลุกพรวดจะไปหาตัวแม่แต่ก็ยังเร็วไม่ทัน แม่ค่อยๆ หงายหลังล้มลงไปต่อหน้าต่อตาฉันทั้งที่มือแม่ยังจับวอล์กเกอร์อยู่ แม้ว่าตอนนั้นจะตกใจแต่ฉันก็ยังไม่ทันเฉลียวใจว่าจะมีอะไรมากมายร้ายแรง เพราะเป็นแผลผ่าตัดใหญ่ฉันไม่อยากแกะออกดูเองโดยพลการ เนื่องจากตกลงกันในหมู่พี่น้องแล้วว่าให้พาแม่ไปทำแผลกับหมอดีกว่าทำเองที่บ้าน และแม่บอกว่าแม่ไม่เป็นไร

ปล. bg วันนี้จากคุณดอกคูณริมฝั่งโขงค่ะ หยิบมาสดๆ ร้อนๆ มือยังพองอยู่เลย

Create Date : 27 มกราคม 2551

Last Update : 27 มกราคม 2551 1:27:52 น.

19 comments

Counter : 410 Pageviews.

ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างค่ะ
พี่เลี้ยงเปลี่ยนไปตกสัปดาห์ละคน
มาเริ่มงานใหม่ทีนึง ก็ต้องคอยสังเกตุพฤติกรรมกันไป

โดย: นางไม้หน้า3

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:0:41:33 น.

เป็นแรงใจนึงภาวนาให้คุณแม่หายดี สุขภาพแข็งแรงนะคะ

โรงพยาบาลสมัยนี้เหมือนโรงค้า ต้องดูกันดีๆ เนอะ
เคยพาพี่ชายไปรพ. เค้าเป็นลิ้นหัวใจรั่ว แต่หมอดันบอกว่าเป็น SLE เกือบต้องกินสเตียรอยด์ขนานใหญ่แล้วอ่ะค่ะ ดีว่าดับเบิ้ลเช็คเลยได้รักษาอย่างถูกต้อง ไม่งั้นคงแย่แน่ๆ

ขอให้จิตใจผ่อนคลายๆ พักผ่อนแยะๆ แล้วก็ได้เจอพี่เลี้ยงดีๆ นะคะ

โดย: Hobbit

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:0:50:53 น.

โดย: a_mulika

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:1:05:40 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ

ชีวิตต้องสู้ค่ะ

โดย: ลิตช์ (Litchi

) วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:2:14:09 น.

แวะมาเยี่ยมลูกกตัญญูค่ะ

emo

โดย: หอมกร

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:6:51:25 น.

มาหา มาเยี่ยม จุฟๆ

โดย: แม่อ้วนคนสวย

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:9:14:09 น.

ขอส่งใจไปเป็นกำลังใจให้คุณแม่ และ คุณลูกที่แสนดี ที่ช่วยดูแลคุณแม่อยู่ด้วยนะคะ

ตอนแรกอ่านหัวเรื่องแล้วงง ว่าแล้วน้องกิ่งนี่ใครกันล่ะ ก็เลยกดไปอ่านตอนที่แล้ว ถึงได้ถึงบางอ้อ

คุณแม่เข้มแข็งดีจังเลย คิดกำลังใจจากลูก จากครอบครัวมีส่วนสำคัญมากๆ

ขอให้พระคุ้มครองคุณแม่ของคุณนางไม้ฯ ให้แข็งแรงๆนะคะ

โดย: VA_Dolphin

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:10:21:06 น.

อ่านไปแล้วมีลุ้นตลอดเลยอ่ะค่ะ .. อยากเป็นกำลังใจ
ให้เรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นยังไงแอบมาติดตามอ่านต่อ
เรื่อยๆ นะค่ะ

โดย: JewNid

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:15:14:50 น.

ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ

คุณนางไม้ฯเป็นลูกที่น่ารักจริง ๆ ค่ะ อันนี้ชมจากใจจริง

ความดีของคุณลูกคงจะช่วยส่งผลให้คุณแม่หายป่วยเร็ว ๆ นะคะ

โดย: edelweiss

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:15:16:15 น.

คุณแม่ท่าทางใจร้อนจริง ๆ นะคะ
ส่งแรงใจ ช่วยให้คุณแม่นางไม้หายวันหายคืนค่ะ

โดย: ostojska

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:15:56:07 น.

สวัสดีตอนเช้า ของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า

บทกลอนแทนความห่วงใย
ดอกทิวลิปงามแทนความคิดถึง
เธอคือเพื่อนคนหนึ่งยังตราตรึง
ความรู้สึกซึ้งๆว่า คิดถึงเธอ

** มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะจ้า **

ขอให้คุณแม่หายเร็วๆๆวันนะจ้า

โดย: จอมแก่นแสนซน

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:16:05:20 น.

มือพองเจ็บมั้ยคะคุณนางไม้
เดี๋ยวดอกคูณทายาให้เอามั้ย
คุณแม่พลังใจเข้มแข็งมากเลยค่ะ
ตอนที่แม่ดอกคูณนอนโรง'บาล ก็ไม่ให้พยาบาลดูแล
เหมือนกันค่ะ ดอกคูณทำเองดีกว่าเพราะเราเป็นลูกอ่ะเนอะ
ย่อมต้องดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆ ^^ ขอให้คุณแม่อาการดีขึ้นเร็วๆนะคะ
และขอขอบคุณที่ไปอวยพรวันเกิดให้ดอกคูณด้วยจ้า.

โดย: ดอกคูณริมฝั่งโขง

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:16:26:14 น.

อ่านแล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคุณแม่และคุณลูกเลยนะคะ
ขอให้ท่านหายไวๆ กำลังใจดีๆค่ะ

โดย: Complicatedgirl

วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:16:40:06 น.

โดย: เฮลิโคเนียกับก้ามปูไม่เหมือนกันมั้งครับ (กะว่าก๋า

) วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:18:21:27 น.

ขออภัยครับ

มัวแต่หลับหูหลับตาก้มหน้าเม้นท์
เลยเป็นอย่างที่เห็น 5555

ก้ามปู ก้ามกุ้ง จะเป็นเฮลิโคเนียพันธุ์เล็กมั้งครับ
แต่ดอกที่บ้านผมมันใหญ่มากเลยครับ

ขึ้นเป็นกอใหญ่ ถ้ายิ่งปลูกใกล้น้ำจะดีมากครับ
เค้าชอบน้ำครับ

สงสัยต้องบำรุงดินยกใหญ่เลยครับ
ก่อนลงต้นไม้
บางทีช่างก่อสร้างชอบเอาปูน เอาดินเก่าไปโรยข้างล่างครับ

รากต้นไม้ก็เลยไม่เดินครับ