Bloggang.com : sorwor : ปาฏิหารย์รักฯ บทที่ ๑๑ โดย บัดดี้

ปาฏิหารย์รักฯ บทที่ ๑๑ โดย บัดดี้

ชาลิสาลืมตาตื่นขึ้นมาพบตัวเองนอนอยู่ในผ้าห่มอุ่นภายในห้องพัก
เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเป็นจังหวะ
แสงสว่างส่องลอดเข้ามาจากหน้าต่างทำให้ห้องสว่างไปทั่ว

หญิงสาวใช้เวลาพักหนึ่งเพื่อถามตัวเองว่าเธอกลับมานอนที่ห้องได้อย่างไร
หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นเป็นแค่ความฝัน
ทุกวันนี้ มันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะแยกความฝันออกจากความจริง
เธอยิ้มออกมาเมื่อคิดขึ้นว่า
ต่อให้เป็นความฝัน ก็เป็นฝันที่วิเศษสุดจริงๆ
เธอลุกขึ้นเพื่อล้างหน้าตา เสื้อผ้าชุดใหม่ส่งกลิ่นหอมทักทายมาจากโต๊ะข้างตู้เสื้อผ้า
คงเป็นเขาอีกนั่นแหละที่จัดการให้ เธอคว้ามันแล้วหายเข้าห้องน้ำไป

หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอเปิดประตูห้องพักแล้วก็รู้สึกลิงโลดที่เห็นเขานั่งอยู่ที่เก้าอี้บนระเบียง

“อรุณสวัสดิ์” เขาทักเมื่อหันมาเห็นเธอ เธอยิ้มกลับแทนคำทักทาย

“วันนี้ฉันต้องมีโชคแน่ที่ได้เห็นรอยยิ้มเธอแต่เช้า”
น้ำเสียงล้อเลียนของเขาทำให้เธอหุบยิ้มทันที พร้อมส่งค้อนให้เขาอีกหนึ่งที

“วันนี้ฉันอารมณ์ดี อย่ามายั่วโมโหได้ไหม ว่าแต่ว่า ฉันกลับมานอนที่ห้องได้ยังไง”

“ฉันอุ้มเธอกลับมาเอง ก็เธอเผลอหลับไปก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น ฉันกลัวเธอจะไม่สบาย ก็เลยพาเธอกลับบ้านดีกว่า”

“เป็นไปได้ไง ฉันขี้เซาขนาดนายพาวิ่งกระโดดข้ามหินเป็นพันก้อนยังไม่ตื่นเลยเหรอ โกหกหรือเปล่า”

“ฉันไม่เคยโกหก เรื่องเธอขี้เซานี่แน่นอน แต่เรื่องกระโดดข้ามหินนี่ก็ไม่เชิงว่ากระโดดหรอก”

“หมายความว่าไง ทำไมนายชอบพูดอะไรเป็นปริศนานะ” หญิงสาวส่งค้อนให้อีกหนึ่งตลบ ก่อนเอ่ยขึ้นว่า

“ฉันหิวแล้ว ไปร้านลุงธรรมกันดีกว่า” ชาลิสาพูดพลางลุกเดินนำไปก่อน เขายิ้มให้กับตัวเองแล้วลุกตามไป

วันนี้ร้านลุงธรรมมีแขกอื่นด้วย ชาลิสาจำได้ว่าเป็นฝรั่งคู่ที่เธอพบที่เกสต์เฮ้าส์ในเมือง
ทั้งสองแสดงความรักกันอย่างเปิดเผยทั้งกอด จูบกันอย่างดูดดื่ม
เธอเหลือบไปเห็นแล้วต้องเมินหน้าไปทางอื่นทุกที บ่นขึ้นเบาๆ

“น่าเกลียดจริง ดูดปากกันจ๊วบจ๊าบ ไม่อายฟ้าอายดินซะบ้าง”

“เธอมองไม่เห็นเหรอ”

“ทำไมจะมองไม่เห็น ก็เพราะเห็นนะสิ ถึงได้ว่าน่าเกลียด”

“ไม่ใช่...ฉันหมายถึงความรักหนะ เธอมองไม่เห็นความรักที่ล้อมรอบพวกเขาหรือ”

“อย่าพูดจาน่าคลื่นไส้นักเลย ฉันยังไม่ได้กินข้าวนะ”

“ถ้าเธอใช้ใจมอง เธอจะไม่เห็นแค่การกอดหรือการจูบ แต่เธอจะเห็นความรัก”

หญิงสาวเหยียดปากให้อย่างหมั่นไส้
แต่ไม่วายเหลือบมองกลับไปที่หนุ่มสาวคู่นั้น ซึ่งกำลังชนจมูกกันหัวเราะอย่างร่าเริง
พยายามมองให้เห็นความรักที่นายซันพูดถึง
ในใจกลับไพล่ไปนึกถึงวันที่เธอเห็นเขาจูบกับผู้หญิงสวยหน้าตาแขกขาวคนนั้น
มันมีความรักรายล้อมรอบตัวพวกเขาอยู่หรือเปล่านะ หญิงสาวไม่ได้สังเกต

หลังอาหารพวกเขาเดินเรื่อยตามทางโรยกรวด มุ่งหน้ากลับที่พัก

“วันนี้ นายมีกิจกรรมอะไรให้ฉันทำบ้าง”

“เธออยากทำอะไรหละ”

“ไม่รู้สิ ก็นายรู้ทุกอย่างบนเกาะไม่ใช่เหรอ นายต้องแนะนำสิ”

“อีกฝากหนึ่งของเกาะมีน้ำตกสวย เธอสนใจไหมหละ”

“น้ำตกเหรอ ก็ไม่เลวนะ ไม่ได้ไปน้ำตกตั้งนานแล้ว”

“เดินไกลนะ จะไหวรึเปล่า”

“อย่ามาดูถูกฉันหน่อยเลย ฉันไม่ได้อ่อนแอบอบบางนักหรอกนะ”

“ฉันดีใจที่เห็นเธอเข้มแข็ง” หญิงสาวหันกลับไปเห็นรอยยิ้มใจดี และประกายตาสุกสว่างเช่นเคยบนใบหน้าเขา

หญิงชราคนหนึ่งเดินหลังโก่งแบกเข่งใบใหญ่อยู่บนหลัง เดินสวนมาจากอีกด้าน ร้องทักขึ้น

“หนู ช่วยอุดหนุนผลไม้ของยายหน่อยสิ”

“ยายมีอะไรขายบ้างจ๊ะ”

“มีเยอะ ทั้งมังคุด ส้ม เงาะ มาจากสวนของยายเอง”

“ขายยังไงจ๊ะยาย”

“โลละสิบบาททุกอย่างเลย ช่วยซื้อหน่อยเถอะนะ”

“นายมีเงินไหม ฉันไม่มีติดตัวเลย” ชายหนุ่มยิ้มตอบ ล้วงลงกระเป๋ากางเกงควักธนบัตรสีแดงออกมา แต่สายตาเคลือบแคลงของเขากลับจ้องมองไปที่ยายแก่

“เอามังคุดกับเงาะอย่างละกิโลจ๊ะ” มือเหี่ยวย่นของหญิงชราหยิบผลไม้ลงถุงอย่างกะๆเอาให้พอดีอย่างละกิโล แล้วยื่นส่งให้หญิงสาว

“ยายไม่มีเงินทอนนะลูก ยายตาบอดมองไม่เห็น ทอนเงินไม่ถูก” ชาลิสายิ่งรู้สึกสงสารยายเฒ่ามากขึ้นไปอีก รับถุงผลไม้มาแล้ววางธนาบัตรใบละร้อยใส่มือให้ยายแก่

“ไม่ต้องทอนหรอกจ๊ะยาย” ยายแกยกมือไหว้ อวยพรให้ก่อนจะเดินจากไป

ซันมองตามยายแก่เดินห่างออกไปจนเหลียวหลัง ความสงสัยบางอย่างติดอยู่ในใจ

“มีอะไรหรือ”

“ไม่มีอะไร แค่สงสัยอะไรนิดหน่อย”

“สงสัยอะไร”

“แกบอกว่าตาบอดแต่พอยื่นแบงค์ร้อยให้ ยังไม่ทันรับก็บอกแล้วว่าไม่มีทอน”

“แกคงพูดกันไว้ก่อนละมัง ไม่เห็นมีอะไรน่าสงสัย”

“ยายแกไม่ใช่คนที่เกาะนี้ ฉันไม่เคยเห็น”

“โธ่เอ๊ย นายจะไปเคยเห็นหรือจำคนทั่วทั้งเกาะได้ยังไง เกาะนี้ไม่ใช่เล็กๆ นี่นายเป็นโรคหวาดระแวงไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”

ซันไม่ได้บอกเธอถึงสิ่งที่ติดใจเขา
สายตาที่ยายแกมองเขา ไม่เลื่อนลอยเหมือนคนตาบอด
และที่สำคัญที่สุดคือ ถึงเขาจะไม่เคยเห็นหน้ายายแก่นี่มาก่อน
แต่ความรู้สึกแรงกล้าบอกเขาว่าเขารู้จักนางอย่างดี

ซันขอตัวไปเตรียมอุปกรณ์ที่จำเป็นและให้ชาลิสารออยู่ที่บ้านพัก
หญิงสาวเดินไปเดินมาในห้องพักโดยไม่มีอะไรทำ
รู้สึกเบื่อจึงออกมายืนที่ระเบียง เธอคิดจะลงไปเดินเล่นที่ชายหาดฆ่าเวลา
แต่เมื่อมองลงไปใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านพัก
ซันและผู้หญิงหน้าแขกตาสวยคนนั้นยืนอยู่ที่นั่น

วันนี้เธอยิ่งดูสวยกระจ่างขึ้นไปอีกในชุดเดรสยาวสีขาว
แสงสว่างรอดทะลุผ้าบางแสดงรูปร่างอันงดงามสมส่วนของเธอ
เอวคอดรับกับสะโพกผายกลมกลึงนั้น
เมื่อยืนเคียงคู่กับชายหนุ่มผู้มีใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งคมเป็นสัน
เสื้อยืดแขนสั้นตัวเล็ก ไม่อาจปิดบังแผงอกกำยำของเขาได้
แขนขาของเขาแข็งแรงด้วยมัดกล้าม
เธอดูบอบบางในขณะที่เขาดูแข็งแกร่ง
ทั้งคู่เหมือนคู่รักในวรรณคดีโบราณ เจ้าหญิงกับนักรบผู้ภักดี
เหมาะสมกันราวกับถูกสร้างมาเพื่อกัน
ภาพที่ทั้งคู่พูดคุย หัวเราะ โอบกอดกันอย่างสนิทสนม
ทำให้ชาลิสาเปลี่ยนใจเดินกลับเข้าห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง
พยายามอย่างหนักที่จะขจัดความขุ่นข้องใจอันเกิดจากภาพที่ได้เห็นเมื่อครู่
ที่คอยหลอกหลอนรบกวนจิตใจเธอ

“เป็นอย่างไรบ้าง งานของคุณ”

“ดี ดีขึ้นมากทีเดียว”

“ได้ยินอย่างนี้ ฉันก็สบายใจ”

“คุณไม่ได้เรียกผมมาเพื่อถามเรื่องนี้ใช่ไหม” ไลลาหัวเราะขึ้นเบาๆ

“ใช่ เพียงแต่ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะเริ่มพูดยังไง”

“เข้าเรื่อง ตรงประเด็น เท่านั้นพอไลลา”

“ทำไม คุณดูเร่งรีบนัก”

“ชาลิสากำลังรออยู่”

“ฮึม...ฉันจะพูดให้ตรงประเด็นอย่างที่คุณต้องการ”

“ผมฟังอยู่”

“คุณรู้ใช่ไหมว่าในฐานะพี่เลี้ยง ฉันต้องคอยดูแลคุณให้อยู่ในกฏ ไม่วอกแวกออกนอกลู่นอกทาง แม้ว่าตอนนี้คุณจะมีอำนาจพอที่จะทำหรือตัดสินใจอะไรได้ด้วยตัวเองแล้ว”

“แน่นอน ผมทราบดี และก็ทราบซึ้งในความกรุณาของคุณเสมอ”

“ฉันมั่นใจว่าเคยเล่าให้คุณฟังแล้ว เรื่องของรัศมีผู้ถลำลึก”

ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ รอยยิ้มละไมบนใบหน้าจางลง

“อย่าลืมมันซะหละ ถ้าคุณเลือกที่จะปฏิบัติหน้าที่ด้วยวิธีที่ทำอยู่นี้ ฉันไม่มีสิทธิห้าม แต่ฉันอยากเตือนให้คุณรู้ว่า คุณอาจจะกำลังพาตัวเองเข้าสู่เรื่องยุ่งยาก กิเลสตัณหาของมนุษย์นั้นมีอานุภาพรุนแรงนะ คุณจำได้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับรัศมีเมื่อเธอตัดสินใจติดตามความยั่วยวนของราคะไป”

ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆอีกครั้ง

“นั่นเป็นตัวอย่างที่ดี ผลกระทบที่เกิดขึ้นไม่ใช่กับตัวเธอเองเท่านั้น แต่กับชีวิตมนุษย์อื่นบนโลกนี้ด้วย แม้จะไม่มีสิ่งใดในโลกที่เป็นนิรันดร์ แต่เราก็ไม่มีสิทธิเปลี่ยนแปลงวิถีของมัน”

“ผมทราบดีและระลึกอยู่ในใจเสมอ”

“ดีแล้ว ฉันจะสบายใจขึ้นถ้าคุณจะรับปากว่าจะระวังตัวให้ดีขึ้นกว่านี้”

“ผมระวังตัวเสมอ และจะระวังตัวเองเพิ่มขึ้นอย่างดีที่สุด”

ไลลากอดเขาไว้เบาๆ

“ขอบคุณมากไลลา”

“ด้วยความยินดี คุณเรียกฉันได้เสมอนะถ้าต้องการ” ไลลาพูดแล้วหันหลังก้าวเดิน

“ไลลา” ชายหนุ่มเรียกเธอไว้ด้วยน้ำเสียงลังเล

“มีอะไรหรือ”

“ตอนที่เราพบกันครั้งก่อน...คุณเตือนผมเรื่องอัลเบิร์ต ผมสงสัย คือผมจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นเขา ผมหมายถึงผมไม่เคยพบเขามาก่อน” ไลลายิ้มน้อยๆ

“คุณจะรู้ ไม่ว่าเขาจะปรากฎตัวในรูปลักษณ์ไหน คุณจะรู้ได้เอง ถ้าคุณปิดตาและเปิดใจ”

“ผมกำลังสงสัยว่า ผมอาจจะพบเขาแล้ว” ไลลานิ่วหน้าขึ้นทันที

“คุณพบเขาที่ไหน”

“ระหว่างทางเดินกลับห้องพักเมื่อครู่ แต่ผมไม่ได้แน่ใจนักหรอก แค่สงสัยเท่านั้น”

“เจ้านี่มันนกรู้จริงๆ มาในเวลาที่สำคัญแบบนี้”

“คุณหมายความว่ายังไง”

“ฉันไม่รู้หรอกว่ามันมีแผนอะไร ไม่มีใครเคยรู้ เจ้านี่เป็นยอดของความเจ้าเล่ห์เลยทีเดียวหละ ถ้าข้อสงสัยของคุณเป็นจริง ฉันก็อยากเตือนคุณว่าคุณจะต้องมีสติมากขึ้นกว่านี้อีกเป็นสิบเท่า เพราะ อัลเบิร์ตจะทำทุกทางเพื่อให้แน่ใจว่าภาระกิจของคุณล้มเหลว”

เปลี่ยนเป็นฝ่ายชายหนุ่มที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอยู่ตอนนี้
เขาเคยได้ยินเรื่องราวความร้ายกาจมากมายเกี่ยวกับอัลเบิร์ต
รวมทั้งเรื่องที่เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับ รัศมีผู้ถลำลึก
เพียงแต่เขาไม่คิดว่า สักวันตัวเองต้องมาเจอกับเสียงร่ำลือนั้น
ด้วยตัวเอง

Create Date : 10 กันยายน 2553

Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2554 20:32:25 น.

0 comments

Counter : 471 Pageviews.