จอมใจเจ้าชีวัน บทที่ ๑๔ โดย บัดดี้

เตชิตจ้องมองพระพักตร์รื่นขององค์เจ้าเหนือหัวแล้วก็ให้แปลกใจหนัก อะไรทำให้ทรงพระเกษมสำราญได้มากขนาดนี้ จำได้ว่าก่อนมาร้อนรนเพียงใดที่จะค้นหานางแก้วฟ้าให้พบ แต่หลังจากตัวเขาและเหล่าองครักษ์ที่ออกติดตามรอยพวกชนเผ่ามาเซอทำงานไม่สำเร็จ กลับมารายงามว่าไม่พบร่องรอยของนางที่ทรงเฝ้าห่วง แทนที่จะกริ้ว กลับตรัสขอบใจแล้วสั่งให้นายทหารทั้งหลายกลับไปพักผ่อนให้สบาย เหน็ดเหนื่อยมาหลายวันเต็มที ไม่มีการลงอาญา ดูจะไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนอะไรในความล้มเหลวเรื่องตามหานางผู้ต้องพระทัยสักนิดด้วยซ้ำ เห็นทีมาเขมรัฐคราวนี้ คงมีเรื่องอะไรให้ทรงตื่นเต้นยินดีมากกว่าครั้งก่อนๆ ละมัง อดใจไว้ไม่ไหวก็เอ่ยถามขึ้น

“ท่าทางทรงพระสำราญเหลือเกิน ทรงมีข่าวอะไรที่กระหม่อมไม่ทราบบ้างไหมพระเจ้าค่ะ” อัคนิรุทรแย้มพระสรวลตอบ

“ก็ไม่มีอะไรมาก เมื่อเช้า เราขึ้นไปกราบพระอัฐิบูรพกษัตริย์ที่สุสานหลวงบนยอดภูนภดล บังเอิญมีเรื่องให้ตื่นเต้นนิดหน่อย”

“คงจะเป็นเรื่องตื่นเต้นที่น่ายินดีด้วยกระมัง”

“ก็ใช่” เตชิตมองเห็นสายพระเนตรเคลิ้มฝันขององค์ราชา มั่นใจว่าเห็นจะไม่ผิด ต้องเรื่องผู้หญิงเป็นแน่ อาจจะทรงพบสาวงามคนใหม่เลยลืมนางแก้วฟ้าสาวบ้านป่าเสียสิ้น น่าสงสารสาวน้อยนางป่ามีค่าแค่เพียงไม่กี่ชั่วคืน

“ทรงเล่าให้กระหม่อมฟังบ้างได้ไหมพระเจ้าค่ะ กระหม่อมจะได้ร่วมแสดงความยินดี”

“เดี๋ยวค่ำนี้ท่านก็จะได้ทราบ”

“ค่ำนี้?”

“ใช่ ไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นพร้อมเรา ราชาสิงคาลก็อยู่ด้วย แต่ต้องเตรียมเรื่องแก้ตัวไว้ดีๆ เพราะอุษณกรถามหาท่านอยู่หลายหน”

“ถ้าอย่างนั้น กระหม่อมมิบังควรตามเสด็จ หากองค์อุษณกรทรงสงสัยขึ้นมาก็จะลำบาก”

“ก็แก้ตัวไปว่า เจ้าเพิ่งเสร็จจากราชการ ก็เลยเพิ่งตามมา อุษณกรไม่ใช่คนขี้ระแวง”

“แต่ก่อนไม่ แต่เดี๋ยวนี้อาจจะไม่แน่พระเจ้าค่ะ” เตชิตพูดเสียงเคร่งขรึม จนอัคนิรุทรทอดพระเนตรอย่างสงสัย

“พูดแปลก มีเรื่องอะไรหรือ เห็นทำหน้าเคร่งตั้งแต่เข้ามาแล้ว” เรื่องราวการก่อสร้างลึกลับในป่าลึกชายแดนเขมรัฐจึงขยายออกไปสู่พระกรรณ

“ระเบิดเขาหรือ” พระสุรเสียงบ่งบอกความประหลาดใจ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขมรัฐปิดเงียบอยู่ได้อย่างไร

“พระเจ้าค่ะ สายของหม่อมฉันเคยรายงานว่า เขมรัฐนำเข้าระเบิดจำนวนมากมาจากต่างประเทศ พวกเราคิดว่าเขมรัฐอาจกำลังเตรียมสรรพอาวุธเพื่อการสงคราม แต่เห็นทีระเบิดพวกนั้นคงสำหรับการเปิดเส้นทางชายแดนตะวันออกเสียมากกว่า”

“หากเราเป็นอุษณกร เราก็คงทำเช่นเดียวกัน จะคอยพึ่งพาปาลอย่างเดียวไม่ได้หรอก รสิกะคงสนับสนุนเต็มที่”

“เท่าที่ทราบ รสิกะไม่ต้องเสียอะไรเลย เขมรัฐจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย แรงงาน วัตถุดิบสำหรับการก่อสร้างทั้งหมดเอง”

“อุษณกรคงไม่ต้องการให้รสิกะมาอ้างสิทธิ์อะไรได้ในภายหลัง” การต้องอยู่ภายใต้ความเมตตาของปาลคงทำให้องค์ราชินีอึดอัดพระทัยนัก ต่อไปนี้เขมรัฐจะได้เป็นไทแก่ตัวเสียที

“แต่ดินแดนเทือกเขาด้านตะวันออกเป็นพื้นที่ร่วมจัดการระหว่างสองรัฐ อย่างไรเสียองค์ราชินีก็ทรงหลีกหนีไม่พ้น ต้องขอความเห็นชอบจากรสิกะอยู่ดี”

“นั่นคงจะง่ายและประหยัดกว่าการขอสัมประทานเมืองท่าที่ปาลอยู่มาก รสิกะจะได้รับประโยชน์จากเส้นทางคมนาคนใหม่นี้ไปเต็มๆ โดยไม่ต้องออกแรง ฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องค้าน”

“และจะทำให้บทบาทของปาลลดความสำคัญลงด้วยสำหรับเขมรัฐ” อัคนิรุทรทอดพระเนตรองครักษ์คู่พระทัย

“เจ้ากลัวว่าจะมีปัญหากับแผนที่เราวางไว้อย่างนั้นหรือ” รับสั่งเสียงเครียด

“คงยังไม่มีผลในเร็ววันนี้ เพราะกว่าการระเบิดเขาและสร้างทางเชื่อมสองรัฐจะแล้วเสร็จคงต้องอาศัยเวลาอีกหลายปี แต่เราก็นิ่งนอนใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าองค์ราชีนีเขมรัฐมีโครงการลับอะไรที่เราไม่รู้อีกบ้าง”

ชาวปาลเชื่อเสมอว่าเขมรัฐเคยเป็นส่วนหนึ่งของปาล การที่ยังต้องพึ่งพาราชอาณาจักรปาลจึงยังทำให้สถานะทางความรู้สึกนั้นคงอยู่ แต่หากวันใดเขมรัฐสามารถพึ่งตัวเองได้ ปาลก็จะไม่มีความหมาย เป็นเพียงรัฐเพื่อนบ้านรัฐหนึ่งที่ไม่ได้สำคัญไปกว่าสิตา รสิกะ หรือแม้แต่อรดี รัฐทางเหนือที่แทบจะไม่เคยมีสัมพันธ์ทางการฑูตเลยเสียด้วยซ้ำ

การเริ่มต้นสร้างทางคมนาคมทางตะวันออกจึงไม่ใช่เพียงแค่การพัฒนาประเทศธรรมดา แต่หมายถึงการประกาศอิสรภาพทางความคิดด้วย และแน่ใจได้เลยว่า หลังจากกำแพงตะวันออกถูกทำลาย ฝั่งตะวันตกจะตามมา และง่ายดายกว่าด้วยซ้ำ เพราะเจ้าสิงคาลย่อมสนับสนุนพระญาติอย่างเต็มที่ เจ้าเหนือหัวปาลรับสั่งเสียงเข้ม

“ถ้าอย่างนั้น ท่านจงเร่งกลับปาล ติดต่อพระสมุหกลาโหมถามเรื่องตาเฒ่าคีตาว่าได้ความอย่างไรบ้าง เราต้องการเริ่มงานตามแผนโดยเร็วที่สุด”

“พระเจ้าค่ะ” เตชิตรับคำแข็งขัน

“วันมะรืน เราจะเดินทางกลับปาล” อัคนิรุทรผินพระพักตร์ออกนอกพระบัญชร แสงสุริยันต์ยามเย็มทอประกายทองอาบไล้ไปทั่วอุทยานดอกไม้ด้านนอก ดำริถึงดอกกล้วยไม้สีตลธรของพระองค์ ห่างเพียงครู่เดียวยังรู้สึกหวาดหวิวถึงเพียงนี้ แล้วจะกลับปาลได้อย่างไร มิต้องทิ้งดวงพระหทัยไว้ที่นี่หรือ


กล้วยไม้สีตลธรแห่งองค์เหนือหัวปาลประทับนิ่งราวรูปปั้น พระทัยลอยไปถึงเจ้าของจุมพิตหวานลึกซึ้ง ตั้งแต่ลงมาจากภูถึงพระราชวังหลวง จนเสด็จเข้าพระตำหนัก ขวัญที่หายไปกลางป่าราวกับยังไม่กลับคืนเรือน พิษร้ายที่พระคู่หมั้นทรงมอบให้ผ่านจุมพิตหวาน ทำให้ทอดพระเนตรทางใด ก็เห็นแต่พระพักตร์นวลกระจ่าง หวานซึ้งราวเทวบุตร จนต้องหยิกพระกรตัวเองอยู่บ่อยครั้งไม่ให้หลงเพ้อพกไปไกลนัก

นางแก้วฟ้าพระพี่เลี้ยงเห็นเจ้านายมองเหม่อพระทัยลอย ก็คิดไปเองว่าคงจะทุกข์ทรมานพระทัยมากที่ต้องไปอยู่ใกล้ชิดพระคู่หมั้นที่ทรงเกลียดนักหนา แต่บางคราก็แอบสงสัยไม่ได้ว่าทรงแย้มพระสรวลด้วยเรื่องอันใด ยิ่งมองยิ่งกลุ้มหนัก กลัวเจ้านายน้อยของนางที่อุตส่าห์ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ จะสติวิปลาสไปด้วยแรงกดดันจากพระพี่นาง น่าสงสารนางพี่เลี้ยงผู้คงบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านสัมผัสแห่งบุรุษ ไม่เคยรู้ว่ารสรักนั้นทำให้คนเพ้อคลั่งได้มากกว่าแรงกดดันใดๆ จิตใจที่เคยเข้มแข็งพลันอ่อนล้าได้โดยง่าย ความเกลียดที่มีอยู่เต็มหัวใจก็สลายได้เพียงจุมพิตแผ่ว สำมะหาอะไรกับนางในผู้อยู่แต่ในโลกแห่งสตรี จะเข้าถึงพระทัยโดยแท้ของเจ้าฟ้าหญิงสีตลธรในยามนี้

“ทูลกระหม่อมฟ้าหญิง จะเสด็จร่วมโต๊ะเสวยพระกระยาหารไหมเพคะ” สีตลธรนิ่ง จะร่วมโต๊ะเสวยดีไหม ใจนั้นอยากพบพระพักตร์แทบขาดรอนๆ แต่ก็กลัวว่าไปเผลอแสดงอาการให้ใครรู้ได้ว่า ทรง ‘หลง’ พระคู่หมั้นมากขนาดไหน

“ไม่ดีกว่า แก้วฟ้าจัดให้เราที่ตำหนักนี้เถอะ เหนื่อยเหลือเกิน อยากจะพัก” นางพี่เลี้ยงรับคำโดยดี ยิ่งทวีความเศร้าใจไปเองหนักขึ้นเพราะคิดว่าการที่ไม่เสด็จนั้น เพราะพระคู่หมั้นที่ทรงชิงชัง

โต๊ะเสวยพระกระยาหารเย็นจึงเงียบเหงาหดหู่ อัคนิรุทรได้แต่ฟังสองป้าหลานคุยกันออกรส เจ้าสิงคาลไม่ได้เสด็จ อาจจะไม่ปรารถนาจะพบหน้าเจ้าเหนือหัวปาลที่เป็นคู่แข่งหัวใจ

“เชิญเสด็จด้วยนะเพคะ” พระนางโสภิศนภารับสั่งกับเจ้าเหนือหัวปาล แต่พระทัยลอยไม่ได้ฟังว่ากำลังสนทนากันเรื่องอะไร

“พระเจ้าค่ะ” อัคนิรุทรตอบรับไปเช่นนั้นเอง พอตั้งใจฟังแล้วถึงเข้าพระทัยว่า พระนางชวนไปร่วมงานเฉลิมพระชนมพรรษาครบห้ารอบที่จัดขึ้น ณ พระราชวังหลวงแห่งสิตา ในอีกเดือนข้างหน้า นึกขัดใจองค์เองที่ไม่น่ารับปากไปทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว เอาเถอะ ถึงเวลานั้นค่อยหาข้ออ้างไม่ไปร่วมงานก็แล้วกัน

หลังพระกระยาหารเย็น พระนางโสภิศนภาก็ขอตัวกลับตำหนักก่อน เมื่ออัคนิรุทรตรัสชวนอุษณกรคุยต่อเพื่อปรึกษาเรื่องสำคัญ เข้าพระทัยว่าเรื่องสำคัญของราชาปาลคงไม่พ้นเรื่องความรักที่แน่นพระอุระ มองเห็นได้โดยไม่ต้องสังเกตเลยทีเดียว สองราชาราชินีพระราชดำเนินคู่กันไปในอุทยานหลวงหน้าท้องพระโรง

“หม่อมฉันจะกลับปาลวันมะรืน” อัคนิรุทรตรัสทำลายความเงียบ

“ทำไมทรงรีบกลับนักเพคะ เขมรัฐต้อนรับไม่ดีกระมัง”

“หามิได้ ฝ่าบาท เป็นพระมหากรุณาธิคุณ หม่อมฉันได้รับความสะดวกสบายราวกับพักที่บ้านตัวเองเลยทีเดียว”

“แล้วทำไมทรงรีบร้อนนักละเพคะ” อุษณกรประสงค์จะให้ประทับนานกว่านี้ เพียงวันเดียวเองที่ได้ทรงใกล้ชิดพระน้องนาง ไม่เต็มวันดีเสียด้วยซ้ำ เพราะหลังจากกลับจากภูนภดล สีตลธรก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง

“หม่อมฉันได้ยินข่าวทางชายแดนใต้มีปัญหานิดหน่อย คงต้องรีบไปจัดการ”

“อย่างนั้นเอง” รับสั่งอย่างเข้าใจ เรื่องบ้านเมืองย่อมสำคัญเหนือสิ่งใด ทรงตรัสกับองค์เองเช่นนั้นเสมอเช่นกัน

“หม่อมฉันมีเรื่องจะทูลขอ” พระสุรเสียงหวั่นหวาด ผิดจากราชาหนุ่มที่อุษณกรเคยรู้จัก

“ขออะไรหรือเพคะ” แย้มพระสรวลตอบกลับอย่างร่าเริง

“หม่อมฉัน...อยากทูลเชิญเสด็จพระคู่หมั้นเยือนปาล” พระหทัยองค์ราชินีแห่งเขมรัฐราวถูกกระชากออกจากอก คว้างทิ้งลงพื้นแล้วเหยียบขยี้ซ้ำด้วยรับสั่งเพียงสั้นๆ เท่านั้น เห็นทีจะไม่จำเป็นเสียแล้ว ที่จะรั้งให้ทรงประทับให้นานเนิ่นต่อไป เพราะรู้จักรู้พระทัยบุรุษตรงหน้ามานานหลายปี พระดำรัสเพียงเท่านี้ก็บอกชัดว่า ไม่ว่าพระองค์จะประทับอยู่หนใด พระน้องนางได้เข้าไปนั่งในพระทัยแล้ว

“จะดีหรือเพคะ”

“เสด็จในฐานะพระคู่หมั้น อย่างเป็นทางการ” อัคนิรุทรตรัสหนักแน่น รับประกันว่านั่นคือสิ่งที่ทรงปรารถนาจริงๆ อุษณกรพยายามอย่างที่สุดกล้ำกลืนความเจ็บช้ำทั้งหมดลงอย่างยากลำบาก ไม่ปรารถนาให้อีกฝ่ายทอดพระเนตรเห็นแววอาวรณ์ในพระทัย

“หม่อมฉันคงต้องถามน้องก่อน แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาเพคะ” พระสุรเสียงสั่น พยายามให้ร่าเริง แย้มพระโอษฐ์บางสั่นระริก อัคนิรุทรรู้องค์ว่าได้ทำลายหัวใจรักของอดีตเจ้าฟ้าผู้เคยเป็นยอดดวงใจ ความหวังลมๆ แล้งๆ ที่จะได้เคียงคู่กันจบสิ้นลงด้วยพระดำรัสองค์เอง รู้สึกผิดแม้จะปลอบองค์เองว่า มิใช่อุษณกรหรอกหรือที่ผลักไสพระองค์ให้พระน้องนาง ตรัสออกไปเสียงเศร้า

“หม่อมฉันขอพระราชทานอภัย” อุษณกรแค่นสรวล พยายามกลบเกลื่อนรอยร้าวในพระทัย แต่น้ำพระเนตรที่ไหลริน ราวกับจะประจานซ้ำความเจ็บปวดที่ทรงได้รับ จะโทษใครได้ ไม่มีใครผิดนอกจากโชคชะตา

“ไม่เห็นมีอะไรจะต้องขออภัยนี่เพคะ” อัคนิรุทรไล้พระอังคุฐแผ่วเบาบนปรางเนียน พระหทัยรวดร้าวไม่ต่างกันที่ต้องเห็นนางผู้เคยเป็นยอดรักต้องเสียน้ำตา อุษณกรยกพระหัตถ์ปิดรอยอัสสุชล แสร้งตรัสกลั้วเสียงสรวล

“น่าละอายจริง เกสรดอกไม้คงทำให้หม่อมฉันเคืองตา อย่าทรงใส่พระทัยเลยเพคะ” ทอดพระเนตรแววเศร้าในพระเนตรองค์ราชาแห่งปาล ก็ตัดพระทัย รับสั่งไปโดยสัตย์

“ทรงตัดสินพระทัยถูกแล้วเพคะ ไม่มีใครเหมาะสมกับพระองค์เท่าสีตลธร หม่อมฉันฝากน้องด้วยนะเพคะ” หัตถ์บางกุมหัตถ์หนา ตบเบาๆ ปลอบพระทัย ไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้อุษณกรมีความสุขเท่ากับการได้เห็นคนที่ทรงรักทั้งสองคนเคียงคู่กัน

พระกิริยาของทั้งสองพระองค์ไม่ได้พลาดพ้นสายพระเนตรเจ้าฟ้าหญิงแห่งเขมรัฐ พระหทัยปวดร้าวราวมือมารมาบีบขยี้ กระแสร้อนวูบสาดซัดไปทั่วพักตร์งาม ความสัมพันธ์ระหว่างพระพี่นางและพระคู่หมั้นเป็นอย่างไร ไม่เคยทรงถาม เพราะไม่เคยใส่พระทัยจริงจังมาก่อน แต่ยามนี้ ภาพที่ทอดพระเนตรเห็นบอกความหมายของความสัมพันธ์ลึกซึ้ง รู้สึกแน่นไปทั่วพระอุระ ที่ตั้งใจจะมาเข้าเฝ้าเจ้าพี่จึงจำต้องเปลี่ยนพระทัย ดำเนินรวดเร็วกลับพระตำหนักองค์เอง

เจ้าเหนือหัวปาลก็ทรงเสด็จกลับพระตำหนักรับรอง รู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งกว่าผ่านสงครามร้อยสนาม เพราะไม่ใช่พระวรกายที่เหน็ดเหนื่อย แต่เป็นพระหทัย ตรัสถามองค์เองว่า ผิดหรือเปล่าที่ทูลเชิญเสด็จพระคู่หมั้นเยือนปาล อุษณกรไม่ใช่หรือที่พร่ำเตือนเสมอว่าคนที่สมควรจะเคียงข้างพระองค์นั้นคือพระน้องนาง แต่ความปวดร้าวในพระทัยที่ได้ยลเมื่อครู่ ทำให้ทรงลังเลพระทัย และรู้สึกผิดมหันต์ที่ทำให้หญิงผู้เคยเป็นที่รักต้องเจ็บช้ำ หญิงผู้เคยเป็นที่รักหรือ แสดงว่าบัดนี้คนที่อยู่ในพระทัยไม่ใช่อุษณกรอีกต่อไปแล้วหรือไร ภาพพระคู่หมั้นสาวน้อยปรากฏอยู่ในห้วงคนึงหา ตอบองค์เองไม่ได้ว่า สำหรับอุษณกรนั้นเป็นความรักหรือความรู้สึกผิดกันแน่ และยิ่งตอบตัวเองไม่ได้ว่าสำหรับสีตลธรคือความรักหรืออะไรกัน ทำไมจึงรุนแรงและทรมานเช่นนี้

คนที่ทรมานไม่แพ้กันคงไม่ใช่ใครอื่น นอกจากพระคู่หมั้นขององค์เอง สีตลธรบรรทมไม่หลับกระสับกระส่าย หลับพระเนตรคราใดก็ได้เห็นแต่ภาพพระคู่หมั้นและพระพี่นางกอดกุม ส่งสายตาหวานซึ้งแก่กัน ทั้งเจ็บปวด โกรธแค้น เหน็ดเหนื่อย ท้อพระทัย หลายความรู้สึกที่หาความสุขแทรกซอนอยู่ไม่มีสักนิด น้อยพระทัยองค์คู่หมั้น เมื่อบ่ายทั้งกอดทั้งจุมพิต แต่ตกเย็นก็แล่นไประรื่นชื่นใจกับพระพี่นาง ยิ่งคิดถึงสัมผัสอุ่นซ่านบนริมโอษฐ์ยิ่งทรงหงุดหงิดพระทัย อยากจะหามีดถากโอษฐ์องค์เองทิ้งเสีย จะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรให้ปวดร้าวอีก น้ำพระเนตรไหลริน อย่างอัดอั้นตันใจ

ไม่รู้องค์ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกองค์ตื่นเพราะรอยสัมผัสแผ่วเบาบนปรางนวล สะดุ้งผุดลุกขึ้น เสียงร้องถูกผู้บุกรุกยกมือปิดโอษฐ์จนไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้ สายพระเนตรปรับจนทอดพระเนตรเห็นบุรุษตรงหน้า ยิ่งทำให้พระทัยหาย เกือบจะสิ้นสติไปเสียตรงนั้น ได้ยินเสียงปรามให้เงียบก็พยักพระพักตร์รับ โอษฐ์งามจึงได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ

แต่เพียงไม่นานก็ถูกปกปิดอีกครั้งด้วยปากอุ่นร้อนของผู้บุกรุก สีตลธรนิ่งตะลึงทำอะไรไม่ถูก ปล่อยให้ตัวเองโดนรุกรานโดยไม่ได้ตั้งตัว ต่อเมื่อมือร้อนสัมผัสบั้นพระองค์จึงได้ตั้งสติได้ ผลักไสร่างหนาให้ออกห่าง กระถดถอยองค์เองออกอย่างระวัง

“เสด็จเข้ามาได้อย่างไร”

“หม่อมฉันลอบเข้ามา ไม่เสด็จไปร่วมโต๊ะอาหารเย็น หม่อมฉันกลัวว่าจะทรงไม่สบาย” พระคู่หมั้นหนุ่มตรัสแก้ตัว แต่มีหรือเจ้าฟ้าหญิงจะมิรู้ทัน ก็มีอย่างที่ไหนจะมาดูว่าป่วยหรือเปล่า มาถึงก็มาจูบเอาๆ จนร้อนไปทั่วพระวรกาย

“หม่อมฉันสบายดี เสด็จกลับไปเถอะ” อัคนิรุทรถือดื้อ กว่าจะลอบเข้ามาได้แสนลำบากขนาดไหน จะให้รีบออกไปไหน

“ไม่เชื่อ ไหนดูซิ ตัวร้อนหรือเปล่า” เอื้อมพระหัตถ์จะประคองปรางนวล แต่สีตลธรสะบัดพระพักตร์หนี ภาพที่เห็นเมื่อหัวค่ำชัดเจนติดพระทัย

“ไม่ต้องห่วงหม่อมฉัน ทรงห่วงเจ้าพี่องค์เดียวก็พอแล้ว” ทรงตัดพ้อออกไปอย่างแง่งอน คนโดนงอนใส่กลับแย้มพระโอษฐ์อย่างเอ็นดู สงสัยจะได้เห็นตอนที่สนทนากับราชินีแห่งเขมรัฐ จึงได้ตั้งแง่งอนใส่เยี่ยงนี้

“ผู้หญิงงอน เขาว่าผู้หญิงรัก”

“ใครว่า หม่อมฉันจะไปจับมาฉีกปาก โทษฐานที่พูดอะไรพล่อยๆ” พระอารมณ์นั้นยิ่งร้อนแรงขึ้นอีก คนตรงหน้าไม่รู้สึกผิด ไม่แก้องค์สักนิด

“โหดจริง คู่หมั้นหม่อมฉัน” เจ้าฟ้าหญิงส่งค้อนให้เต็มวง

“เสด็จออกไปเดี๋ยวนี้นะเพคะ ไม่อย่างนั้น...”

“ไม่อย่างนั้น จะทำไม จะเรียกทหารมาจัดการหม่อมฉันหรือ ทรงทราบดีไม่ใช่หรือว่าราชาปาลโหดร้ายเพียงใด ฆ่าคนได้ง่ายและเลือดเย็นเสียด้วย” ได้ทีอัคนิรุทรก็แกล้งยกคำพูดที่พระคู่หมั้นเคยกล่าวหาในป่ามาเอ่ยอ้าง คนโดนย้อนสุดแสนจะแค้นเคือง พุ่งเข้าหาหวังทำร้ายให้สาแก่ใจ ไม่เคยได้เรียนรู้เลยว่า หวังทำร้ายบุรุษตรงหน้าสุดท้ายจะต้องเจอสิ่งใด ร่างบางจึงถูกรวบกดลงบนพระแท่นอย่างง่ายดาย

“ปล่อยหม่อมฉันนะ” สีตลธรเสียเปรียบอยู่เบื้องล่าง มีร่างหนาแข็งแรงขององค์คู่หมั้นทาบทับอยู่ครึ่งตัว

“ไม่ปล่อย มาคุยกันดีๆ”

“จะคุยอะไรอีก ไม่มีอะไรต้องคุยทั้งนั้น อยากคุยก็ไปคุยกับเจ้าพี่โน่นไป” ดิ้นรนไปแต่เหมือนข้อพระกรโดนล็อกด้วยคีมเหล็ก ขยับเขยื้อนไม่ได้สักนิด อกแน่นเบียดชิดจนทรวงสะท้าน

“ถ้าจะคุยกับพระพี่นางจะเข้ามาในห้องนี้ทำไม”

“ทรงเข้าห้องผิด เดี๋ยวหม่อมฉันจะไปส่งให้ถูกห้อง”

“ทรงดื้อรั้นจริงๆ ก็ดี ยิ่งทรงดิ้นมากหม่อมฉันยิ่งชอบ” สีตลธรหยุดการดิ้นรน เพราะยิ่งดิ้นก็ยิ่งรู้องค์ว่าแรงเสียดสีระหว่างสองอุระจะทำให้ทรงมอดไหม้ ผินพระพักตร์หนีลมหายใจอุ่น

“หม่อมฉันจะมาทูลเชิญเสด็จไปปาล ไปเที่ยวบ้านหม่อมฉันบ้าง อย่าทรงปฏิเสธนะ”

“ถ้าไปแล้วต้องโดนรังแกเยี่ยงนี้ หม่อนฉันขออยู่ขอตายที่บ้านตัวเองดีกว่า” พระสุรเสียงขุ่นแต่ทำให้ร่างที่แนบนาบอยู่เหนือองค์ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ หากพอพยุงองค์ลุกขึ้นได้ก็ถูกรวบกอดไว้อีก

“หม่อมฉันจะไม่ยอมให้ใครรังแกพระองค์หรอก” ตรัสปลอบสุรเสียงอ่อนโยน

“ทรงรู้แก่ใจดีว่าใครที่เกเรที่สุด” ปรางเนียนแนบพระอุระ ได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของพระหทัย

“ทรงทำให้หม่อมฉันนอนไม่หลับกระสับกระส่าย ถ้าไม่ได้เห็นพระพักตร์คงอกแตกตาย” อัคนิรุทรลูบไล้หลังไหล่อย่างหลงใหล เป็นครั้งแรกที่นึกถึงการอภิเษกสมรส

“โกหก เห็นพระพักตร์เจ้าพี่ก็นอนหลับได้อุ่นสบายดี” ตรัสไปอย่างแสนงอน แต่ในพระทัยนั้นโดนคำหวานหลอมจนละลายอ่อนปวกเปียกไปเสียแล้ว

“ทำไมชอบรับสั่งถึงคนอื่น หม่อมฉันกับอุษณกรไม่มีอะไรกัน เชื่อใจเห็นใจหม่อมฉันบ้าง”

“ไม่” ตรัสตอบชัดถ้อย จะให้เชื่อใจได้อย่างไร ทรงพระสิริโฉมขนาดนี้ พระโอษฐ์ก็พร่ำคำหวานได้แสนง่ายแสนคล่อง คนรับแม้อยากจะปฏิเสธ แต่ก็ราวกับไร้เรี่ยวร้ายขัดขืนอันใดทั้งสิ้น หัตถ์หนานุ่มเชยพระหนุขึ้นมองสบสายพระเนตรแวววาว รุ่มร้อนด้วยแรงปรารถนา สีตลธรเคลิบเคลิ้มล่องลอยเมื่อโอษฐ์อุ่นประทับแผ่วเบา ดื่มด่ำรสหวานจากโอษฐ์บางที่สั่นหวิวราวลูกนกเรียกร้องหาอาหารจากปากแม่นก ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา

“เห็นใจหม่อมฉันหรือยัง” สีตลธรไม่รู้องค์ ตอบไม่เป็นภาษาได้แต่ส่ายพระพักตร์ไปมา แม่นกจึงต้องจัดการป้อนอาหารลูกน้อยอีกครั้ง อัคนิรุทรรู้สึกถึงคลื่นปรารถนาที่ถาโถมดึงดันประกาศกร้าว ประคองพักตร์งามเอียงรับสัมผัสเสน่หาลึกล้ำ รัดร้อนกันจนแทบหลอมละลาย รุกเร้าปลุกปั่นจนลูกนกแทบสำลัก สูดหายใจเฮือก

“เห็นแล้ว อย่า พอแล้ว หม่อมฉันจะขาดใจ” พระคู่หมั้นสาวน้อยได้รับบทเรียนเด็กดื้อจนหอบหายใจ รู้สึกราวกำลังจะถูกสูบวิญญาณ อัคนิรุทรกอดกระชับวรองค์บอบบางแนบชิด ข่มโต้กระแสปรารถนาให้ผ่อนคลาย ยังก่อน ยังไม่ใช่คืนนี้ ตรัสเสียงนุ่มนวลแผ่วเบาข้างหู

“เสด็จไปเที่ยวปาลนะ” ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาแผ่วเบาพอกัน สลับเสียงหายใจหอบเหนื่อย แย้มพระสรวลอย่างยินดี ก่อนจะประทับโอษฐ์อุ่นบนพระนลาฎอย่างเอ็นดูเป็นการสั่งลา ส่งพระคู่หมั้นสาวน้อยสู่นิทราอันแสนหวาน

Create Date : 14 เมษายน 2554		3 comments
Last Update : 14 เมษายน 2554 13:14:10 น.
Counter : 927 Pageviews.
Share Tweet