สามีดิฉันกับความทรงจำคลื่นสึนามิ....ที่อ่าวไร่เลย์

ใครๆ คงจะจำกันได้ เมื่อ เกือบสองปีที่แล้ว คลื่นยักษ์สึนามิมาถล่มแถบทะเลอันดามันไปจนถึงแถบอาฟริกาโน่น
เราสองคนผัวเมีย เป็นผู้รอดชีวิตจากคลื่นยักษนั่น บางครั้งก็ไม่อยากพูดว่าเป็นผู้รอดชีวิต เพราะที่เราอยู่ (ไร่เลย์) มันไม่หนักเท่าไร แต่หาคำไม่ได้คะ และรู้สึกเหมือนเราไปตอกย้ำกับคนที่สูญเสียหน่ะคะ
มันเป็นคำทรงจำ ที่เราไม่คาดว่าเราจะเจอ
จำได้วันนั้น เป็นวันที่อากาศดีสุดๆ และเราก็แพลนตั้งแต่คืนวันคริสมัสแล้วว่า เราจะมาว่ายน้ำกัน เหตูผลคือ
- ตอนเช้า วันนั้น เป็นวันน้ำขึ้น ว่ายน้ำสะดวกไม่ต้องกลัวเท้าโดนหิน เพราะเวลาน้ำลง หินผุดต้องระวังหิน และน้ำใสในตอนเช้า
- ไม่มีใครที่หาดแน่นอน สงบ เพราะมันเมากัน ทั้งคืน มันต้องตื่นสายแน่นอน (ในที่นี้ หมายถึง พวกนักท่องเที่ยว และพวกนักปีนเขา)
- หาดจะสวยมากตอนเช้า เพราะน้ำขึ้นทำความสะอาดรอยเท้า ต่างๆ ออกไป สวย นวลเนียน สงบ ทำโยคะได้บรรยากาศมากคะ
สามีชอบว่ายน้ำมาก ไม่รู้ว่าแกเป็นปลามาก่อน เมื่อชาติที่แล้วหรือเปล่า ว่ายได้เป็นไมล์ ถ้าใครเคยไป ไร่เลย์ฝั่งตะวันตก อ่าวนั้นแหละ แกว่ายไปกลับมาแล้วครั้งหนึ่งไม่รู้กี่รอบ เห็นว่ามีโปรเจค ว่าจะกลับไปเมืองไทยปีหน้า จะว่ายไปเกาะปอดะ จากไร่เลย์เนี่ยนะ...อืม แกบอก เราเงียบไปพักหนึ่ง แต่เธอต้องพายคายัคไป ข้างๆ กันนะ ..ค่อยยังชั่ว แหม..กะลังนึกอยู่ว่าค่าประกันชีวิตเท่าไร ถ้าไอ้หลามมันคาบเอาไปกิน อิอิ... ห่วงผัวเหลือเกิ้นนน...
เช้านั้น..ประมาณ แปดโมง ก็ที่ประจำ มาแย่งพวกแม่ค้าชายหาดนั่งประจำ ไอ้ต้นหูกวางต้นนั้น เพราะมันกึ่งแดด กึ่งร่ม เพอเฟค สามีไปว่ายน้ำ เรานั่งวาดภาพ ไม่ลงน้ำวันนี้ เพราะมันเย็นๆ สักชั่วโมงได้ เรามองอะไรต่ออะไรไปทั่ว เห็นอะไรลิบๆ ขาวๆ ที่ขอบฟ้านั่น สวยดีนะเออ..
สักพัก มีผู้ชายฝรั่งที่เราเห็นบ่อย เพราะแกมีบ้านอยู่ที่ ไร่เลย์บีชคลับ ลงจากดิงกี้ (เรือยาง มีเครื่อง ที่เค้าเอาไว้ลงจากเรือใหญ่ ไปไหนมาไหนสะดวกว่าเรือใหญ่ หรือเอาไว้เวลาที่เค้าจะขึ้นฝั่ง เพราะเรือใหญ่ เข้าไม่ได้) ตะโกน อะไรไม่รู้หละ แต่ท่าทางรีบร้อน หน้าตา ไม่ค่อยดี เราก้อรอ ว่าถ้าแกผ่านมาเมื่อไร จะเซย์ ไฮ เราได้ยินผู้หญิงในกลุ่ม เธอกรี้ด..ขึ้นมา เรียกลูกเสียงดังมาก ลูกแกกะลังดำผุด ดำว่ายในน้ำ ทุกคนหน้าตาไม่ดี แต่ที่ชัดมาก เค้าให้ทุกคนออกจากหาด ไกลจากน้ำทะเล ..ตายหละกู...สามี...
สามีเรา ไม่สนอะไรสักอย่าง ว่ายน้ำ แล้วแกว่ายก็ออกไปเรื่อย คือ น้ำมันลดลงเรื่อยๆ ไงคะ(คือ ก่อนเกิดคลื่นสึนามิ เมือแผ่นดินไหว แล้วน้ำมันเกิดการแกว่ง ก่อนที่น้ำจะมาพร้อมกับคลื่นอีกที พื้นแผ่นดินก้อจะแกว่งน้ำข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่ง ทีนี้ น้ำมันจะลดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วอีกทีก้อต้องวิ่งโกย อย่างเดียวเรยคะ) ต้องออกไปไกล จากฝั่ง เราพยายามมองหา เห็นอีกที แกยืนเท้าสะเอว แล้วมองน้ำ คงจะเริ่มงงว่า ทำไมน้ำมันลดว่ะ เพราะอ่านชาร์ทน้ำทะเล แล้ว มันบอกว่าน้ำขึ้นนี่นา เราเรียก แกหันมา เรากวัก (แบบฝรั่ง) ให้ขึ้นมา ในใจเราตอนนั้นไม่รู้จักสึนามิหรอก แต่คิดว่า มันมีอะไรสักอย่างในน้ำ ที่เป็นอันตราย
แต่สามีหน่ะ เริ่มรู้แล้ว วิ่งคะ..เธอวิ่ง แล้ววิ่งแล้วปะทะน้ำนะคะ ตอนนั้นถ้ามีกล้องนะ จะถ่ายให้ดู เซ็กซี่มาก เหมือนหนุ่มๆ มองสาว เบย์วอช ยังงัย ยังงั้นเรยอ่ะ
สามีวิ่ง และตะโกน - วิ่ง ขึ้นเขา...ไป....
เรา - วิ่ง ทำมายอ่ะ แล้วขึ้นเขาเนี่ยนะ วายย.... แล้วของหล่ะ เสื่อ กระเป๋า สมุดพก (พาสสปอต)
สามี -ไม่ต้องสนใจ วิ่ง.... (อีโง่....อันนี้เราว่าตัวเราเองทีหลัง)
อันนี้มีประสบการณ์ การไม่เชื่อคำสั่งที่ดูจิงจังของคนรัก เป็นการไม่ไว้วางใจอย่างหนึ่ง เพราะฉะนั้น ต้องทำตามคำสั่ง แล้วชีวิตจะดีขึ้นเองคะ
แล้วแผล่บเดียว ก็มานั่งอยู่บนเขาลูกน้อยๆ ที่เราชาวไร่เลย์และอ่าวต้นไทร รู้จักกันดี พอหายใจได้สัก สองอึก ก้อเห็นคลิ่นน้ำ มหาศาล ปะทะ กับเขา ปึ้ง...ใหญ่ ใจหายวาบเรยเรา จะเป็นอย่างไร ถ้าเราสองคนผัวเมียอยู่ตรงนั้น ที่หาด
แล้วมันก้อหยุดไป สักพัก เราเริ่มสั่น สามีบอกว่า คงจะมีแผ่นดินไหวที่ไหนสักที่ แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน เรายังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ อยากจะปลีกวิเวก หาห้องน้ำหน่ะคะ
แล้วสามีก็เห็นลู่ทางที่จะลงไปเก็บกระเป๋าของเรา ที่หาด เราบอกว่าไม่ต้องลงไปน่ะ เค้าบอกว่าไม่เป็นไร เค้าไปแป้ปเดียว ว่าแล้วเธอไต่ลงไป เราเริ่มใจไม่ดี หยุดเค้าไม่ได้ เราจะตาม เค้าดุ เราได้แต่ตะโกน ระวังตัวนะ ๆ
สักกะเดี๋ยวเราเห็นมันมาอีกแล้ว ลูกที่สอง ที่สาม (ที่เห็นในรูป) เราตัวสั่น ร้องไห้ ฝรั่งสาวที่วิ่งพร้อมเรา บอกว่าไม่ต้องห่วง เค้าสามีเรา ฉลาด เค้าเก่ง เค้ารู้ ว่าต้องทำอย่างไร นั่งปลอบเรา เราเห็นสามีอยู่ลิบๆ ข้างล่าง วิ่งไปหันมองทะเลไป คลึ่นมา...แล้วเราก็เห็นเค้าไปกะคลื่น ที่นี้มันเข้าไปลึกในแผ่นดิน แล้วเราไม่สามารถมองเห็นเขาเพราะมันเป็นป่าต้นสน แล้วเธอก็วับไปกะคลื่น พอเราไม่เห็นสามี เราจะลงไปดู น้องฝรั่งก้อจับไว้ เราได้แต่ตะโกนอย่างเดียว สักประเดี๋ยว เธอตะโกนกลับมาว่าอยู่นี่แล้ว เค้าวิ่งหนึคลื่นได้ แต่กระเป๋า ไปแล้ว กอน.... เราไม่สนใจ สามีอยู่นี่ อย่างอื่นช่างมัน
เรามีรูป คลื่นสืนามิ ที่นักปีนเขาชาวสวีเดนถ่ายไว้ ตอนที่เขาปีนเขาอยู่ และสามีเรากับวันสุดท้าย ที่กล่าวลาทะเล ไร่เลย์ตะวันตก กับน้องหมาชายหาด
แล้วจะกลับมาเล่าตอนต่อไปนะคะ

Create Date : 18 สิงหาคม 2549		2 comments
Last Update : 19 สิงหาคม 2549 0:35:22 น.
Counter : 8168 Pageviews.
Share Tweet