ชีวิตแลกเปลี่ยน..ที่จบลง

วันนี้วันที่ 12 มกราคม 2554 ขณะนี้เวลา 6 โมงเช้า 24 นาที

วันนี้ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้า มันตื่นเองอาจจะเป็นเพราะยาที่กินเข้าไปเมื่อคืน
ตื่นมาแล้วค้นพบว่า วันนี้คือวันสุดท้ายของฉันที่บ้านหลังนี้

พอพรุ่งนี้มาถึง พระอาทิตย์ขึ้นอีกหนึ่งรอบ ตัวฉันก็คงจะเก็บข้าวของ สัมภาระ ที่เป็นของฉัน

ใส่เข้ากระเป๋าเดินทาง แล้วมุ่งหน้าไปที่เมืองเซาเปาโล

ตอนนี้ฉันได้มานั่งที่ขอบหน้าต่างห้องนอน
หน้าต่างที่เคยถูกเปิดและปิดซ้ำๆโดยฉัน
ฉันมานั่งอยู่กับมันและมองพระอาทิตย์ขึ้น มีลมพัดผ่านฉันไปเมื่อกี้

ยังจำวันแรกที่มาถึงที่นี่ได้ ฉันยังจำกลิ่นภูมิอากาศที่ฉันคิดว่า”อากาศดี”ได้
.
..

วันนี้มันเป็นวันสุดท้ายของฉันที่นี่ ..
พรุ่งนี้ฉันคงใช้เวลาทั้งวันไปกับการสนทนา ไม่ว่าจะเป็นภาษาอะไรก็ตาม

พรุ่งนี้จะคงได้เจอคนที่ฉันอยากเจอ และพรุ่งนี้ฉันก็ได้จากคนที่ฉันไม่อยากจากเหมือนกัน

ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ร้องไห้ และยังไม่มีน้ำตาให้กับการจากลาครั้งนี้
ใครจะไปรู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
ชีวิตของฉันที่บราซิลมันเหมือนความฝัน ไม่ใช่ความฝันที่ทุกคนจะมี

ตอนนี้ฉันกำลังจะตื่นจากความฝันครั้งนี้แล้ว เพลงบางเพลงที่ฉันเคยฟังก่อนมา ฉันฟังที่นี่อีกครั้ง มันเหมือนได้ย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น โทนเสียงของดนตรีมัน บอกทุกอย่างเลย


ถึงแม้ความหมายของเพลงมันอาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉันเลยก็ตามแต่
เสียงของดนตรีมันได้พาฉันกลับสู่อดีต พาฉันกลับสู่ที่ที่ฉันได้ยินมันครั้งแรก

ตอนนี้ตัวฉันกำลังจะกลับไปสู่ที่แห่งนั้นอีกรอบ
ชีวิตของฉันที่นี่มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

มันมีทั้ง สุข เศร้า เหงา ฉันร้องไห้เพราะความคิดถึง
ฉันเพียงแค่อยากกลับบ้านของฉัน

ตอนนี้บ้านของฉัน ฉันกำลังจะกลับไปหามันแล้ว
พ่อแม่ครอบครัวเพื่อนๆ ฉันกำลังจะได้เจอพวกเข้าแล้ว แล้วคนที่นี่ล่ะ?

เขาคือคนที่ฉันเคยเจอ เขาก็เป็นแค่ชาวต่างชาติ แต่ใครจะไปรู้ว่าในอนาคตข้างหน้า ฉันอาจจะหลั่งน้ำตาเพราะคิดถึงพวกเขาก็ได้


ตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว สว่างแล้ว
เริ่มต้นวันใหม่แล้ว โปรแกรมของฉันวันนี้แน่นเอี๊ยด
จริงๆฉันก็อยากให้มันแน่นเอียดเพราะไม่อยากมีเวลาว่าง

ไม่อยากอยู่กับตัวเอง ไม่อยากอยู่กับความคิดตัวเอง
ไม่อยากคิดอะไรเยอะแยะ


ฉันเคยคิดอารมณ์ที่ฉันได้กลับบ้านอีกครั้ง
ความรู้สึกที่ฉันเห็นหน้าพ่อแม่ของฉันครั้งแรก

มันเคยเป็นความคิดเล็กๆของฉันที่ฉันเก็บไว้คนเดียวไม่ได้บอกใคร
ตอนนี้มันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ...



ตอนนี้ฉันยังคงเป็นชาวต่างชาติอยู่ที่เมืองนี้ อีกอึดใจ ก็จะมีฉันที่นี่อีกต่อไป
เพราะแม้แต่เงาก็ยังเดินตามฉันกลับบ้านของฉัน อีกอึดใจก็จะมีฉันที่นี่อีกต่อไป


ตัวของฉันคงจะอยู่แค่ในความทรงจำของบางคน
ชื่อประเทศของฉันคงอยู่ในความทรงจำของหลายๆคน

การลาจากครั้งนี้ อาจจะไม่เหมือนการลาจากครั้งไหนๆ
ไม่มีใครสามารถตอบได้เลยว่า ฉันจะได้กลับมาที่นี่อีกไหม

อย่างที่ฉันบอกว่าชีวิตของฉันที่นี่เหมือนความฝัน
คนเรามันจะฝันเรื่องเดิมได้ซักกี่ครั้งกันเชียว
เคยไหมตื่นมาแล้วอยากฝันต่อ
คนมีแค่ไม่กี่คนที่จะทำมันได้


ตอนนี้ก็ได้กลับไปเจอในสิ่งเดิมๆที่เคยเจอ เคยเป็น
กำลังจะได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิม

เวลามันไม่เคยรอใครจริงๆ มันเหมือนแปบเดียวเองเนอะ
วันนั้นถึงวันนี้อ่ะ วันที่ทุกอย่างเริ่มต้นกับวันที่ทุกอย่างจบลง
มันแปบเดียวจริงๆ


บางครั้งฉันก็เดิน ...

บางครั้งฉันที่ใช้ชีวิต ...


โดยที่ไม่ได้แคร์ว่าจุดจบมันได้ใกล้เข้ามาแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น..


แต่ฉันไม่เคยนึกเสียดายเวลาเหล่านั้นเลยนะ
ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลงตอนจบวัน
ทุกครั้งที่ฉันลืมตาขึ้นเพื่อเริ่มวันใหม่

สามร้อยกว่าวันที่ผ่านไป มันไม่ใช่แค่สามร้อยกว่าวันธรรมดาแน่ๆ
ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาบอกฉันว่า สามร้อยกว่าวันที่ผ่านไปมันคือสามร้อยกว่าวันธรรมดา


มันไม่มีวันธรรมดา ... มันคือสามร้อยกว่าวันที่สวยงามที่สุดในชีวิตฉัน





ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ขอบระเบียงที่เดิมเหมือนที่เคยนั่งเมื่อสิบนาทีที่แล้ว
ตาฉันมองไปยังที่ต้นไม้หน้าห้อง มีรถสีแดงที่จอดอยู่ตรงหน้าฉัน

ฟ้าสีขุ่นมัว มีไฟสีส้มดวงเล็กๆ อีกซักพักมันคงจะปิด
ไม่มีใครรู้ว่ามันอาจจะได้เปิดอีกครั้งรึเปล่า เหมือนชีวิตฉัน

ไม่มีใครรู้ว่าฉันจะได้กลับมาที่นี่อีกรึเปล่า
ไม่มีใครรู้ว่าฉันจะได้กลับมานั่งที่หน้าต่างตรงนี้อีกรเปล่า

รู้สึกถึงความหนาวของอากาศแม้จะไม่หนักหนา
ถึงขนาดว่าต้องไปอะไรๆหนาๆมาห่มร่างกายก็เถอะ


บางครั้งฉันก็อยากให้ตาของฉันสามารถ
เก็บบันทึกเรื่องราวทั้งหมดได้ มันน่าจะมีปุ่มกด”อัด”
แต่มันคงไม่มีทางใช่ไหม
เพราะซักวันเกร็ดชีวิตเล็กๆของฉันที่นี่
ฉันอาจจะเผลอลืมมันไปโดยที่ไม่รู้ตัว


ไม่มีใครหยุดเวลาได้ และไม่มีใครเร่งเวลาได้
เวลามันเดินไปกับของมัน สิ่งที่แปรเปลี่ยนตามกาลเวลาก็คือทุกๆสิ่ง


ฉันเพ้อเจ้อมาเยอะแล้ว คงได้เวลา … ออกเดินทางแล้วเนอะ คงได้เวลาใช้ชีวิตอย่างที่เคยใช้ …ครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ

ฉันถึงบ้านของฉันแล้ว
สวัสดี

Create Date : 07 เมษายน 2554		1 comments
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2554 16:05:35 น.
Counter : 2707 Pageviews.
Share Tweet