ได้ร้านที่สวนลุมไนท์ฟรี1ห้องค่า 13/09/07 เอ๊ะ!!!...สงสัยดวงเราคงจะไม่ตกถึงเลข 0 กะมั๊งค๊ะ.... เดือนสค. เดือนที่แล้ว....คิดว่าคงจะขาดทุน เราคงจะหาเงินได้ไม่เท่ากับค่าเช่าร้าน....ฉันได้แต่ภาวนาทุกวันๆ ทำทานทุกวันๆ .... ตั้งจิตอธิฐานขอให้วันนี้ได้ขายนะคะ....และที่สำคัญขออย่าให้เดือนนี้ตั้งชักเนื้อเกินหมื่นเลยนะเจ้าค๊ะ..... ฉันว่า...จิตเรานี้มีส่วนสำคัญมากที่จะทำอะไรซักอย่าง...ขอให้จิตคิดในแง่ดีตลอด เราจะได้ไม่แย่ไปกว่าที่เรากลัวนะคะ..... อย่างน้อยเดือนที่แล้วถึงจะขายไม่ค่อยดี แต่ก็แปลกที่เราสามารถหาเงินได้ถึงหกหมื่นพอดี.......ไม่ชักเนื้อก็ดีใจมากแล้วล่ะค่ะ......ช่วงนี้คงไม่ขออะไรมากไปกว่า ให้หาเงินค่าเช่าร้านได้ทุกเดือนเป็นพอ...เศรษฐกิจแบบนี้จะหวังอะไรมากไม่ได้จริงๆค่ะ....แค่พยุงตัว ประคับประคอง ร้านให้อยู่ต่อไปก็พอใจแล้วค่ะ.... แต่เดือนกย. เดือนนี้ซิค๊ะ....ตั้งแต่อยู่ที่อินทรามา ไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้....13วันที่ผ่านมา...ได้ 0 บาท 5 วันแล้วนะคะ .....ส่วนวันอื่นๆ ก็ไม่ถึงพัน กับพันกว่าบาท.......ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะทำยังไงกันดี .... เราไม่ได้มีสายป่านยาวเหมือนร้านอื่นๆ.....เราจำเป็นต้องมีเงินหมุน แต่ถ้าไม่มีเงินเข้าเลย มีแต่รายจ่าย ไม่ว่าจะจ่ายให้ช่างเย็บ ช่างปัก .....รายจ่ายออกเกือบทุกวัน บางวันออกทีเดียวหมื่นกว่า......ที่เรายื่นเงินให้ช่างแต่ละคน สีหน้าเรายิ้มแย้ม แต่ใจน่ะ เศร้าจนบอกไม่ถูกนะคะ........ โชคดีที่เดือนนี้เจ้าของร้านยังไม่เก็บเงินค่าเช่า.....ถ้ามาเก็บ เราคงจะหมดกำลังใจไปเยอะมาก....เงินเก็บในบัญชีของร้านเกือบทั้งหมดต้องเบิกออกไปเป็นค่าเช่าร้าน....ทุกครั้งที่เรายื่นซองค่าร้านให้กับเจ้าของห้อง....สีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเดิม...แต่เค้าจะรู้มั๊ยคะว่า......ใจเราตอนนั้นเป็นอย่างไร ....เงินหลายหมื่นในซอง เราช่วยกันหาทั้งเดือน...อดทนกับหลายๆสิ่ง ทนขึ้นรถเมล์รถตู้เพื่อประหยัดค่าน้ำมันรถ ทนทานอาหาร 20 -25 บ.ที่อยู่ข้างทางแถวนั้น .....น้ำก็สั่งให้เค้ามาส่งกระป๋องละ10 บาท.......กาแฟ94 ที่ชอบดื่ม หลายเดือนแล้วที่งดซื้อโดยเด็ดขาด ....จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อละคะ........ แหม!! เป็นถึงเจ้าของร้านขายส่ง...คนแถวนั้นก็คงคิดว่ารวย.....วันๆอยู่ที่ร้านเอาแต่นั่งเล่นคอม กับกินและนอน ...... คงคิดว่าเราอยู่เฉยๆ สบายๆก็มีเงินใช้....ป่าวหรอกค่ะ.....ถ้าไม่มีคอมมานั่งเล่น เราจะยิ่งฟุ้งซ่าน ทั้งวันอยู่แต่ในร้าน แทบจะไม่มีลูกค้าเข้ามาเลยด้วยซ้ำ ถ้ามีเหยื่อหลงเข้ามาหนึ่งคน เราจะทิ้งทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ ไม่ว่าจะนิ้วจิ้มคอมแชทอยู่ หรือ กำลังนอน หรือ กำลังตักข้าวเข้าปาก....เราจะหยุดกิจกรรมเหล่านั้นแล้วลุกทักทาย " สวัสดีค่ะ " ทันที.....บางครั้งกำลังทานข้าวค้างครึ่งจาน เราก็ต้องวางช้อนซ้อม แล้วไปเทกแคร์ลูกค้าเป็นชม... กลับมานั่งทานอีกทีก๋วยเตี๋ยวก็จะอืดเป็นอะไรไปแล้ว เราก็ต้องยอม....ทานต่อไม่ได้ก็ทิ้ง...ยังไงซะ ลูกค้าต้องมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้วล่ะค่ะ...... เดือนนี้กว่าจะได้เงินแต่ละบาท.....ไม่ใช่ง่ายๆ....ขายได้1ตัว ตัวละ200 เราก็ดีใจจะแย่แล้ว....อย่างน้อยก็ยังได้ขายไม่ใช่กำ0กลับบ้าน... เห็นแนนทานได้ ยิ้มได้ หัวเราะได้ ..... แนนก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จะอดข้าวไปทำไม จะเครียดไปทำไม ทำร้ายตัวเองป่าวๆ .... วันๆได้ทานข้าวไม่อดตายก็ดีแค่ไหนแล้ว เราไม่ได้จน จนไม่มีข้าวจะทาน จะไปเครียดอะไรหนักหนา.... คิดมากไปจะช่วยอะไรได้คะ....ถ้าเอาแต่คิดว่าไม่ไหวแล้วๆ เป็นแบบนี้เราตายแน่ๆ...คิดทุกวัน คิดตลอดเวลา...มันจะช่วยให้ขายได้ดีขึ้นซะที่ไหน ...... แนนต้องทำใจค่ะ ... เราผ่านมาได้เกือบ 2ปีแล้ว .... เราผ่านอะไรมาเยอะแยะมากมาย....ถ้าเราไม่ปลงและปล่อยวาง ....ก็จะเหมือนเดิม อาการเดิม เครียดจนนอนไม่หลับ เครียดจนปวดท้องโรคกระเพาะ ปวดหัวมาก ต้องพึ่งยายนอนหลับตลอดเวลา .... มันทำร้ายตัวเองชัดๆ.... ตัวแนนเองคิดว่าตัวเองคิดได้แบบนี้นะคะ..... แต่สงสัยเอาเข้าจริงๆ ทำไมเมื่อเช้ามันปวดหัวข้างเดียวก็ไม่รู้ หรือว่าเราครียดโดยไม่รู้ตัวเนี่ย.........แต่ใจยังสู้อยู่นะคะ ..... แนนไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แนนยังมีความหวังตลอดเวลา อนาคตเราต้องดีขึ้นมากๆ ความหวังนี้จะไม่เลือนหายไป..จนกว่าเราจะหมดตัวจริงๆ ...... แนนโชคดีค่ะ....มีผู้ใหญ่คอยเป็นห่วงตลอดเวลา โดยเฉพาะคุณป้า......คุณป้าห่วงแนนมาก พอรู้ว่า 3 อาทิตย์ก่อน แนนเครียดมาก ปวดหัวมากจนเกือบจะต้องไปโรงบาล.....พอดีช่วงนั้นแนนมีปัญหาเรื่องอื่นอยู่ด้วยค่ะ.....เรื่องหัวใจไงค๊ะ.....ถ้าแนนไม่ทำใจให้ได้ ยังไงชีวิตแนนก็คงจะไม่มีความสุขตลอดชีวิต.......ตอนนี้แนนคิดว่า ทำใจได้แล้วค่ะ.....แนนยอมรับความจริงแล้วค่ะ.....อาการเครียดเรื่องนั้นมันหายไปแล้ว หายสนิทจริงๆ.....หรืออาจเพราะมีใครบางคนกำลังเข้ามาในชีวิตแนนจริงๆ ...... แต่ไม่อยากคาดหวังอีกแล้ว......ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา....จะไม่คาดหวังและยึดติดอีกต่อไปแล้วค่ะ.........จริงๆแล้วแนนพร้อมที่จะบวชชี พร้อมแล้วจริงๆ เพราะใจแนนสงบเรื่องความรักแล้ว......เพียงแต่ ตอนนี้ยังเข้าวัดไม่ได้ เพราะแนนมีภาระหน้าที่ของลูกที่ต้องดูแลพ่อกับแม่......แต่ถ้ามานั่งคิดนะคะ .... แนนมีลุง มีป้าอีกคน ที่ไม่ได้แต่งงานไม่มีลูก แล้วเวลาท่านแก่ ใครจะดูแล..... แนนอยากจะดูแลทุกคนจริงๆ ถ้าลุงกับป้าพี่สาวแม่ยอมให้แนนดูแล...ไม่รู้เมื่อไหร่นะคะ...... ส่วนคุณป้า อาจ๋า และป้าใหญ่ ป้ารอง.....ก็เป็นห่วงแนนเหลือเกิน......นึกถึงคุณป้ากับอาจ๋าแล้วอยากร้องไห้.....ทำไมถึงรักแนนมากขนาดนี้......คุณป้าเป็นห่วงถึงขนาดให้พี่ทรายพามาเยี่ยมแนนที่ร้าน....เพราะพวกเราไม่ค่อยมีเวลาไปเยี่ยมคุณป้าเลย..........คุณป้าคิดถึงแนนตลอดเวลาและโทรคุยกับพ่อหลายครั้ง เป็นห่วงแนนมากจริงๆค่ะ......... แนนทราบดีค่ะว่า...หลายคนเป็นห่วงแนนมาก.....แต่ แนนเชื่อมั่นในตัวเองว่า แนนจะต้องทำให้ได้ ...ต้องสำเร็จในหน้าที่การงาน...แนนจะทำให้ทุกคนที่รักแนนภูมิใจในตัวแนนค่ะ..........อยากให้พ่อ แม่ คุณป้า อาจ๋า หมดห่วงแนนซักที...... เพียงแต่ช่วงนี้เศรษฐกิจมันแย่จริงๆ ค่าเงินบาทแข็งขึ้น สินค้าที่แนนผลิตเน้นเฉพาะต่างชาติซะด้วย.....ถ้าช่วงนี้ลูกค้าต่างชาติไม่มาลงทุนที่เมืองไทยเพราะค่าเงินบาทแข็ง เราก็ทำอะไรไม่ได้.....ต้องใจเย็นอย่างเดียวจริงๆค่ะ .... ช่วงนี้เราเอาสินค้าค้างสต็อกมาขาย ขายในราคาที่ขาดทุน เพราะอย่างน้อย ได้ทุนกลับคืนมาบ้างก็ยังดีกว่าเก็บสินค้าไว้ที่ห้องเก็บของนะคะ......ก็ยังดีพอขายได้วันละ100-200 ก็ยังมีเงินเข้า...... เอาละค่ะ หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาเขียนไดอารี่เป็นเดือน วันนี้เลยเขียนซะทีเดียวไงค๊ะ จริงๆวันนี้เป็นวันพิเศษวันหนึ่ง....เพราะวันนี้พี่เนกับแนนไปจับฉลากเพื่อได้ห้องฟรี1ร้านที่สวนลุมไนท์....สาเหตุที่เรามีสิทธิ์จับฉลากเพราะว่า เราจ่ายค่าเช่าตามกำหนดทุกเดือน..และเสียภาษีโรงเรือนตลอด.....เราเลยได้สิทธิ์จับฉลากร้านฟรี1ห้อง.....หลายคนไม่ได้รับสิทธิ์นี้เพราะ ภาษีโรงเรือนปี 49 หลายคนยังไม่ได้ไปจ่าย พอดีวันที่พี่เนไปจ่ายค่าเช่า เจ้าหน้าที่เค้าถามพี่เนว่าจะจ่ายค่าภาษีโรงเรือนปี49เลยมั๊ย เค้าจะเรียกเก็บทุกเดือนแล้ว เดือนละ 1000 กว่ามั๊งคะ....ไอ้เราก็เห็นว่า 1000 กว่าจ่ายทุกเดือนก็จ่ายไปเถอะดีกว่าครั้งที่แล้ว เก็บที่รวบยอมเลยเป็นหมื่น....ปี 47/48 เรียกเก็บย้อนหลัง เราแทบแย่ หาเงินค่าภาษีนี่แหละค่ะ...หมื่นกว่าเกือบสองหมื่น.....มันโหดร้ายกับเราจริงๆนะคะ.....แต่เราก็ต้องจ่ายตามกฏหมายกำหนด.......... แล้วอยู่ๆอาทิตย์ที่แล้วก็มีจม.จากสวนลุมไนท์ เขียนมาว่า เราปฏิบัติตามระเบียบทุกอย่าง เราเลยได้สิทธิ์ที่จะไปจับฉลากได้ร้านฟรี...... เราไม่รู้หรอกค่ะว่าคนได้สิทธิ์นี้มีกี่คน...และมีกี่ห้องที่เค้าให้ฟรี......เพียงแต่ แนนภาวนาตั้งแต่วันที่ได้รับจม.ฉบับนี้ ว่า ...เทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรก็ได้ช่วยให้แนนได้ร้านที่นี่อีกร้านนะคะ......แนนอยากเอาสินค้าไประบาย...ของค้างสต็อกก็เยอะ....ช่วงนี้ก็ขายแทบไม่ได้ แต่ต้องผลิตทุกวัน ...มีแต่จ่ายออกไม่มีรายรับเลย.....เราจำเป็นต้องหาที่ระบาย.....แนนเก็บไปฝันเลยนะคะว่า...ขอให้แนนจับได้1ห้องเถอะ..... แนนยอมลำบากแล้วค่ะ ยอมไปขายที่สวนลุมเอง ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ไปขายหลายเดือนแล้วเพราะร้านเดิมเราให้คนอื่นเช่าไปแล้ว....ได้ออกมาจากสวนลุม เหมือนหลุดออกจากบ่อจระเข้ .... ลงบ่อทีไรเจอแต่สัตว์ดุร้าย...ต้องสู้ตลอดเวลา ไม่เคยมีความสุขเลย.....พอขึ้นฝั่งได้ เหมือนหลุดจากนรก....อะไรๆก็ดีขึ้น ชีวิตก็ดีขึ้น มีความสุขขึ้น ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องสู้รบกับใคร...ไม่ต้องทนอากาศร้อนจนหายใจไม่ออก....ไม่ต้องเอาใบหน้าอันสวยงามคลุกกับฝุ่น ควันรถ จนหมดสวยเพราะทั้งสิวทั้งผดขึ้น .....หน้าแนนแพ้ง่ายมากๆ ไม่ว่าจะน้ำประปาที่ไหนแนนก็ใช้ล้างหน้าไม่ได้ ล้างทีไรหน้าจะหมดสวยทันที สิวผดจะลาม ต้องไปหาหมดทานยา ...... จนช่วงหลังตอนที่อยู่สวนลุม ต้องซื้อน้ำขวดละ10บาท ล้างหน้าทุกวัน..... หลุดมาจากสวนลุมได้ ชีวิตดีขึ้นเยอะ....แต่ ตอนนี้ ช่วงนี้ แนนยอมค่ะ ยอมลำบาก ยอมเหนื่อย ยอมไม่สวยสิวผดอะไรจะขึ้น ก็ตามใจแล้ว....ขอแค่ได้มีร้านระบายสินค้าก็พอ...ค่อยหาเงินไปหาหมอรักษาก็ได้เนอะ.....ตายแล้วมาคิดดู จริงเหรอเนี่ย ตอนนี้หน้าเรากำลังไร้สิวฝ้า ผิวขาว หน้าใส จนหลายคนทัก.....เราจะกลับไปโทรมอีกแล้วเหรอเนี่ย.......ช่างมันเถอะเนอะค๊ะ...จะสวยไปทำไมไม่รู้.... พี่เนคงจะดวงดีกว่าแนนอ่ะค่ะ...ถ้าให้แนนเป็นคนจับฉลากมีหวังอดได้ห้องฟรี....แนนโทรตามให้พี่เนมาเจอแนนที่สวนลุมตอนบ่าย3วันนี้ ....ให้พี่เนจับฉลากดีกว่า...แหะๆ สรุปพี่เนดวงดีจริงค่ะ......จับครั้งเดียวได้ห้องฟรี1ห้องเลย...อยู่โซนสุโขทัยค่ะ....ทำเลห่วยแตกมั๊กมาก.......เพราะเป็นทำเลที่ร้างอะค่ะ....แต่ ของฟรี...ยังไงแนนก็ดีใจ ....จ่ายแค่ค่าภาษีโรงเรือนเดือนละ 500 กว่าบาทเอง... ตกแต่งห้องอีกนิดหน่อย อุปกรณ์เรามีครบหมดแล้วไม่ต้องซื้อ แต่จ้างช่างมาแต่งร้านนิดหน่อยก็เข้าไปขายของได้แล้ว........ยอมเหนื่อยค่ะ ตอนนี้จะให้ลำบากแค่ไหนก็ยอมหมดแล้ว เพราะค่าเช่าร้านที่อินทราสูงมาก ต้องหาหลายทางที่จะหาเงินเพื่อค่าเช่าร้านนี้ให้ได้ ... แถมเดือนหน้าย้ายห้อง ต้องมีค่ามัดจำห้องและค่าเช่าล่วงหน้าอีกเป็นแสน....ถ้าไม่หาหนทางอะไรเลย เราจะเอาเงินที่ไหนไปให้เจ้าของห้องละคะ........ เอาเถอะค่ะ....แนนถือว่า....แค่นี้ก็โชคดีมากๆแล้ว...ถึงช่วงนี้ลูกค้าต่างชาติจะไม่เข้ามาซื้อหรือออเดอร์ เราก็ยังได้ร้านฟรีมาเพื่อช่วยพวกเราจริงๆ...... ยังไงแนนเชื่อเสมอว่า ทำดีย่อมได้ดี .....แนนเชื่อมาตลอดค่ะ....แถม แนนพยายามรักษาศีลห้า....ศลี4ข้อแนนพอจะทำได้ แต่มีข้อหนึ่งที่ต้องใช้ความพยายามากๆ ทายซิค๊ะว่าข้อไหน.........................................เหอๆ ทายถูกกันบ้างรึป่าวคะ......ข้อ1 ค่า...ห้ามฆ่าสัตว์ .....แนนก็พยายามนะคะ แต่บางทีมันเผลอ ฆ่ามดไปแล้ว แทบจะเป็นลม....ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ อโหสิกรรมให้ฉันด้วยน้า.............และก็ไอ้แมลงสาปที่พี่เนกลัวสุดชีวิต ถ้าไม่กำจัดให้พี่เน พี่เนจะไม่ยอมเดินไปไหนจะยืนหลบแมลงสาปตัวที่กำลังเดินเล่นอยู่แถวนั้น...พี่เนอาจจะไม่ได้กลับบ้านหรือ ไม่ได้ขึ้นข้างบนนอนแน่นอนเลยค่ะ.....แมงมุมอีก แนนกลัวที่สุด เห็นไม่ได้เลย ถ้าแนนไม่กำจัดเองก็จะบอกให้พี่เนกับกล้วยช่วยหน่อย......อันนี้กลัวจริงๆ อย่าเห็นดีกว่าค่ะ ถ้าเห็นทีไรทำบาปผิดศีลทุกที.............แต่โชคดีไม่ค่อยได้เจอแมงมุมเท่าไหร่..... อ่ะ ....จบดีกว่าค่ะวันนี้ ตีสองกว่าแล้ว ......... ได้เวลาเข้านอนเนื่องจากพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปลุยที่ร้านต่อ ผ้ากองให้รีดเป็นร้อยตัวเลย...บังเอิญลูกจ้างที่ร้านไม่ชอบรีดผ้าอ่ะค่ะ อิฉันในฐานะเจ้าของร้านรีดเองก็ได้ฟ่ะ.................   Create Date : 14 กันยายน 2550 10 comments Last Update : 8 ตุลาคม 2550 0:25:19 น. Counter : 1824 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วก็รู้สึกเห็นใจคนสู้ชีวิต ขอเอาใจช่วยให้ผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้ อย่างน้อย ๆ การได้ห้องฟรีนี่ก็เป็นนิมิตรหมายอันดีว่าชีวิตจะต้องดีขึ้นแน่นอนครับ   โดย: 9A 14 กันยายน 2550 4:12:25 น.

ดีจัยด้วยนะค่ะ ขอหั้ยทำมาค้าขึ้นนะค๊า ขายดีจนเกบเงินมะทันเลยนะจ๊ะ   โดย: -นู๋จอย- (LomaJoy ) 14 กันยายน 2550 8:25:45 น.

เอาใจช่วยครับ   โดย: ตาอ้วนชวนคุย 14 กันยายน 2550 10:02:42 น.

อ่านบล๊อกนี้แต่เช้า แล้วติดใจเลยไปอ่านบล๊อกอื่นๆ ของคุณซ่อนทรายแก้วด้วย คุณเก่งและอดทนมากๆ เลยนะคะ แถมยังมีเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ใจดีต่อคุณมากมาย เอาใจช่วยค่ะ แล้วจะแวะมาอ่านเรื่อยๆ นะคะ   โดย: นางสาวอาร์ต 14 กันยายน 2550 12:49:00 น.

สู้ๆนะ ยังไงคนขยัน คนสู้แบบคุณก็จะประสบความสำเร็จเองอ่ะ เป็นกะลังใจให้นะ   โดย: nattabe 14 กันยายน 2550 18:36:30 น.

เดี๋ยวนี้เอาแค่เราเองที่เป็นคนซื้อก็ยังไม่ค่อยอยากจะควักเงินซื้ออะไรเลย มีอะไรอยู่ก็ใช้ๆไป แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะคะ ค้าขายเฮงๆ ทำมาค้าขึ้นนะคะ   โดย: UNTIL THE DAY I DIE 14 กันยายน 2550 22:48:37 น.

อ่านแล้วเข้าใจเลย เพราะเคยผ่านเหตุการณ์ แบบนี้มา ตอนนี้ยังใช้หนี้ไม่หมดเลย เอิ๊กๆๆ สู้ๆนะครับ   โดย: jone500 (max_pressure ) 16 กันยายน 2550 1:00:11 น.

โดย: jone500 (max_pressure ) 16 กันยายน 2550 1:06:59 น.

ดีใจด้วยจ้ะแนน ที่โชคดีได้ห้องฟรี ว่าแต่จะวิ่งรอกยังไงละจ้ะ อย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเอง ..แบ่งเวลาสำหรับการพักผ่อน และทานอาหารให้ตรงเวลาด้วยจ้ะ อาหารซื้อเค้า อาจจะไม่สะอาดเท่าไหร่ ถ้าเป็นไปได้ ห่ออาหารมาจากที่บ้านดีกว่ามั้ย ประหยัดเงินด้วย ( ถ้ายังมีมือเหลือไว้ให้ถืออาหารอ่ะนะ )   โดย: พี่แอ้ IP: 74.119.210.187 17 กันยายน 2550 22:57:29 น.

...อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่าง และทำให้เราได้เข้าใจ...ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่ได้รอ... ...เอาใจช่วยเสมอค่ะ สู้ๆ...   โดย: น้องนางกวักค่ะ IP: 58.9.186.127 18 กันยายน 2550 20:13:20 น.