แม่คะ...แนนโตแล้วค่ะ

...19/07/50

...แม่คะ ลูกแนนโตแล้วนะคะ..แนนเข้าใจค่ะว่าแม่เป็นห่วงลูกไปทุกเรื่อง....แต่..ถ้าพูดถึงวุฒิภาวะตอนนี้ ลูกๆของแม่โตมากแล้วค่ะ โตพอที่จะมีชีวิตที่อิสระบ้าง....

ทำไมแนนถึงนอนดึก แนนไม่ได้นอนดึกทุกวันนะคะ...ถ้าวันไหนหรือคืนไหน แนนเครียด มีปัญหา มีเรื่องให้คิดแนนจะนอนไม่หลับ บางเวลานั่งอยู่หน้าคอม แนนพิมพ์ไปร้องไห้ไป...แนนไม่อยากให้แม่และพ่อเห็นว่าลูกกำลังทุกข์...แนนใช้คอมพิวเตอร์เป็นตัวแทนของทุกอย่างเป็นตัวแทนที่แนนอยากจะระบาย อยากจะพูด อยากจะมีโลกส่วนตัว ....

แนนรู้ตัวว่าแนนเป็นโรคเครียดเรื้อรังค่ะ เป็นานมากแล้วเกือบ 7 ปีแล้ว ...ตั้งแต่แนนเริ่มชอบคนคนหนึ่ง....แนนพยายามปล่อยวาง พยายามทำทุกอย่างให้เลิกคิดซักที...ที่แนนทำตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้คือ แนนอาศัยคอมพิวเตอร์เป็นยารักษาแนนอยู่นะคะ....

จริงๆแนนไม่อยากพูดไม่อยากคุย ไม่อยากยิ้มไม่อยากหัวเราะมานานมากแล้วค่ะ....ที่ทุกคนเห็นแนนพูด แนนยิ้ม แนนหัวเราะ นั่นคือแนนตั้งใจแสดงให้ทุกคนเห็นว่า แนนสบายใจแล้ว ไม่มีความทุกข์แล้ว เพื่อคนอื่นๆจะได้ไม่เป็นห่วง....

แนนขอร้องแม่ซักอย่างนะคะ...แนนขอมีชีวิตที่อิสระบ้าง ทุกวันนี้แนนอยากออกไปไหนกับใครแนนต้องบอกแม่ทุกครั้ง จนช่วงหลังแนนไม่ออกไปไหนอีกเลย นอกจากไปกับพี่เน....

พอพวกเรากลับดึกแม่ก็โทรตามทุกครั้ง...มันทำให้แนนรู้สึกว่าชีวิตแนนต้องกลัวตลอดเวลา กลัวว่าแม่จะเป็นห่วง กลัวว่าแม่จะโทรมาตาม รวมทั้งกลางคืน บางครั้งแนนมีปัญหา แนนเครียดจริงๆถึงได้มานั่งอยู่หน้าคอมทั้งคืน...แนนนอนไม่หลับ แต่ทุกครั้งที่แนนยังไม่นอน ตี1หรือตี2 แม่จะเข้ามาดูแนนในห้องทุกครั้ง.....

แนนอยากจะขอร้องแม่ค่ะว่า แนนรู้ตัวว่าแนนยังไม่หายดีจิตใจแนนยังมีปัญหา แนนทุกข์มานานมากแล้ว เพียงแต่แนนไม่แสดงออกให้ทุกคนเห็น....

ที่แนนมานั่งเล่นคอม นั่งแต่งบล็อก นี่คือสิ่งเดียวที่แนนทำได้ขณะที่แนนกำลังทุกข์มาก ที่ทุกคนเห็นว่าแนนไม่ร้องไห้นานแล้ว....นั่นไม่ใช่หรอกค่ะ ...หลายครั้งที่นั่งพิมพ์คอมน้ำตาแนนไหลไปด้วย...แนนนอนร้องไห้บ่อยมาก ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ.....

แนนอยากให้แม่เข้าใจแนน..ปล่อยให้แนนมีชีวิตที่อิสระ อยากไปไหนกับใครก็ได้ ไม่ต้องบอกได้มั๊ยคะ แนนกลับกี่โมงแนนบอกแม่ได้ แต่ขอว่าอย่าโทรตามกันเลย...

ถ้าเป็นคนอื่น อายุขนาดนี้เค้าแต่งงานมีลูกมีความรับผิดชอบตัวเองและครอบครัวไปแล้วค่ะ ... แนนก็อยากเป็นแบบนั้น แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ ก็ขอใช้ชีวิตคนเดียวอย่างอิสระ เหมือนคนที่มีครอบครัวแล้วเค้าไปใช้ชีวิตกับครอบครัวใหม่ของเค้า แนนอยากจะเป็นแบบนั้นบ้าง ถึงแม้ว่าแนนจะไม่มีครอบครัว แต่แนนขอใช้ชีวิตที่มีความรับผิดชอบชีวิตตัวเองมากกว่านี้ได้มั๊ยคะ....

หลายครั้งที่แนนคิด ถ้าไม่มีแม่ แนนจะใช้ชีวิตที่อิสระซะที จะไปไหนกับใครก็ได้ กลับกี่โมงก้อได้ แนนไม่อยากคิดแบบนี้เลย เพราะแนนเองก็ขาดแม่ไม่ได้....ถ้าไม่มีแม่ ชีวิตแนนก็ไม่มีเหมือนกัน....ถ้าเป็นไปได้ ช่วงที่แม่มีชีวิตอยู่ให้แนนได้อยู่กับแม่ดูแลแม่ไปให้นานที่สุด แต่ขอมีชีวิตอิสระบ้างบางเวลาได้มั๊ยคะ.....

เวลาผ่านไปเร็ว เร็วมากจนแนนกลัว...จริงๆแล้วแนนรับไม่ได้หรอกค่ะ กับเวลาที่ผ่านไปเร็วขนาดนี้...แนนเลยอยากจะใช้ชีวิตทุกเวลาทุกนาทีให้มีค่าสำหรับชีวิตแนน....

แนนอยากออกไปเปิดหูเปิดตากับเพื่อนๆที่ไม่ใช่พี่เน หรือพวกกล้วยบ้างจะได้มั๊ยคะ อยากจะไปไหนก็ได้เป็นอิสระ...แนนนอนดึกเพราะแนนมีปัญหา จริงๆแล้วแนนรู้ตัวว่าแนนเป็นโรคซึมเศร้าที่ลึกมาก ลึกลงไปข้างในใจแนนมากจริงๆ มันแก้ไม่หาย ทุกข์ของแนนแก้ไม่หายค่ะ....แนนขอนะคะ ..... ขอให้แนนใช้คอมเป็นที่ระบายความทุกข์เวลาแนนอยู่บ้าน .... ทั้งวันทั้งคืน แนนจะอยู่แต่หน้าคอม เพราะแนนไม่อยากพูดอยากคุยกับใครนานแล้วค่ะ...แนนเก็บความรู้สึกมาลงที่ไดอารี่แนน....นี่แหละที่ทางออกของแนนค่ะแม่

จริงๆแล้วแนนรู้สึกค่ะว่า ถ้าใครอยู่ในสภาวะจิตใจแบบแนนอาจจะฆ่าตัวตายไปนานแล้ว......แนนก็อยากตายนะคะ แต่อยากตายอย่างไม่ทรมาน แนนไม่ฆ่าตัวตายเพราะมันเป็นบาป บาปมากที่สุด แนนจะไม่ทำค่ะ อีกอย่างแนนยังมีสิ่งที่ต้องทำ แนนต้องดูแลพ่อกับแม่ตลอดชีวิตของแนน แนนจะตายก่อนใครไม่ได้.....

แนนอยู่ทุกวันนี้เพื่อดูแลพ่อกับแม่เท่านั้น....ทุกคืน แนนมานั่งพิมพ์คอม เพราะแนนทุกข์เรื่องที่ทุกข์มากเกือบ7ปีแล้วไม่หาย จริงๆแล้วแนนยังไม่หายจากทุกข์ตรงนั้นนะคะ......

พ่อขา แนนอยากให้พ่ออ่านแล้วช่วยอธิบายให้แม่ฟังหน่อยได้มั๊ยคะ...ว่าลูกๆทุกคนโตแล้วค่ะ...แนนก็อยากนอนเร็วนะคะ แต่ถ้าวันไหนแนนเครียดมาก แนนจะนอนไม่หลับจริงๆ.....พ่อช่วยบอกแม่ให้แนนหน่อยนะคะ แนนขอร้องให้แนนมีเวลารักษาจิตใจตัวเองตรงนี้ได้มั๊ยคะพ่อ.......แนนขอแค่นี้ล่ะค่ะ

Create Date : 20 กรกฎาคม 2550		0 comments
Last Update : 8 ตุลาคม 2550 0:35:02 น.
Counter : 871 Pageviews.
Share Tweet