ตุลาคม 2552

 
 
 
 
3
4
5
6
7
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
 
ที่สุดแล้วทุกชีวิตต้องอยู่ลำพัง
มนุษย์จะทนอยู่กับความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาได้มากหรือนานสักแค่ไหนกัน
มนุษย์ทนดื่มกินความฝันและร่องรอยของความทรงจำได้จริงหรือ

ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นทรมานก็จริง
แต่บางคนก็ยอมร่วมหัวจมท้ายและมีความสุขกับมันอย่างยอมจำนน
หรืออย่างรื่นเริงชื่นใจในที่สุด

คนบางคนยอมโดดเดี่ยว หรือเลือกจะอยู่เพียงลำพัง
คนบางคนขลาดกลัวความโดดเดี่ยว และเลือกที่จะไม่อยู่คนเดียว
แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่เพียงลำพัง

คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่คนหนึ่งคนใด ก็ยังโดดเดี่ยวอยู่ดี
คนบางคนดื่มกินความโดดเดี่ยวจนสาสม สาแก่ใจ และชาชิน.........
บ่อยครั้งที่ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา
แปลงร่างพรางพร่า เป็นหยาดย้ำตาหยดร้อน
ตอนที่ความเคว้งคว้างมันลุกคืบกระทืบเต้นอยู่กลางใจ
แล้วพากันบดเนื้อชีวิตจนหมองไหม้แหลกยับไปกับตา

โมงยามที่คอยเฆี่ยนตี และตักเตือน....ชีวิตนี้สั้นนัก! เพียงชั่วกระพริบลมหายใจ
และใบไม้ปลิดขั้ว..... เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก...ไม่ได้พบกันอีก....กับใครบางคน

เราเฝ้าถามตัวเองในมุมความปวดร้าวอยู่เสมอว่า......
เราจากกันชั่วชีวิตแล้วจริงๆ หรือนี่...เราไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตใช่ไหม

มันเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวเกินทน
ถ้าต้องอยู่ไป...อย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิต...กับชีวิตที่ไม่มีวันจะมีใครได้เลย

เราจะทุกข์ทรมานไปไม่รู้สิ้นสุด หรือเราจะยอมรับและมีความสุขกับมัน
เราจะจำนนเอาอย่างหน้า....หรือจำยอมเอาอย่างหลัง

บางคนเลือกที่จะมีใคร และให้ใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต
ทดแทนและชดเชย ต่อเติมและตักตวง ความรัก
หรือที่สุดแล้วอาจแค่ความใคร่ เพื่อแลกเอากับอะไรที่คิดว่าใช่

กราดเกี้ยวกับอารมณ์ปรารถนาที่ไม่รู้อดรู้อิ่ม
ฉกฉวยความเป็นคนและอิสระภาพของเขาไปวันแล้ววันเล่า
และหลอกตัวเองว่านั้น และ มัน คือ “ความรัก”

ท้ายที่สุดแล้วเปลี่ยวเหงาและว่างเปล่าสิ้นดี
เมื่อโมงยามแห่งความอดทนของใครคนหนึ่งคนใดสิ้นสุดลง
และโมงยามแห่งการจากพรากเริ่มออกเดินทาง
ผ่านคน ผ่านใคร่ ผ่านใคร ผ่านครั้ง....กี่ร้อย กี่หน กี่คน กี่ครั้ง
ที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง

ข้อมูลจาก //variety.teenee.com/foodforbrain/18049.html



Create Date : 02 ตุลาคม 2552
Last Update : 2 ตุลาคม 2552 8:36:29 น.
Counter : 543 Pageviews.

3 comments
  
อ่านแล้วรู้สึกคล้ายบทความนี้ดั่งกวีบทหนึ่งเลยนะครับ...ลึกซึ้งด้วยอารมณ์อันละเอียดละไม

ความคิดเห็นส่วนตัวผมคิดว่า " เราเกิดมาไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ไม่แปลกหรอกที่ชีวิตสุดท้ายจะไม่มีอะไรติดตัวกลับไป..." แม้สิ่งใด หรือ ใคร ^_^ มันเป็นธรรมดาของธรรมชาติ
โดย: yosa วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:11:46:37 น.
  
แล้วเราจะจำไม่ได้ค่ะว่าความเหงามันหายไปตอนไหน

โดย: tuk-tuk@korat วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:13:25:47 น.
  
น่าไปเขียนหนังสือขายรวยแน่ ๆ
โดย: BAN MU IP: 203.158.225.14 วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:12:02:36 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

เอื้องผึ้งจันทร์ผา
Location :
เชียงใหม่  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 29 คน [?]



ชอบการแต่งสวน จัดบ้านเป็นที่สุด รองลงมาก็งานเย็บตุ๊กตาค่ะ ตอนนี้ก็แอบหลงรักงานถักไปอีกอย่าง 555 ก็ลองชมผลงานในทุกด้าน และช่วยติดชมกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ *-* ปล.สั่งตุ๊กตา โทร. 087-1847989 หรือ songklot13@gmail.com หรือที่ facebook ที่ https://www.facebook.com/songklod.saengkaewนะค่ะ
http://i715.photobucket.com/albums/ww152/miemie85_ym/a5.gif