BlogGang.com : : สมตู้กับข้าว : ชิ้นส่วนที่4 ของเศษพระจันทร์

ชิ้นส่วนที่4 ของเศษพระจันทร์

สับสนมาก
เมื่อย้อนกลับไปดูในระยะเวลาสามเดือนที่แล้ว ผมสับสนมาเยอะมาก ประมาณสามเข่งกว่า

ก็ไม่รู้จะสับสนกันทำไม เห็นใครสับสนแล้วดูเท่ห์ มีแนว พอลองมาสับสนจริงๆ ชักไม่สนุกสักเท่าไหร่
ด้วยว่าไม่รู้สับสนเรื่องอะไรดี คิดไม่ออก สับสนจัง

เคยคิดสับสนเรื่องผู้หญิง จินตนาการไปเองว่ามีผู้หญิงมาชอบเราเยอะแยะ เลือกไม่ถูกเลย เป็นการสับสนที่มีความสุขมาก แต่ก็ทำได้ไม่นาน เมื่อออกมาสู่โลกภายนอก การที่เป็นบุคคลธรรดา ที่บางหนกระเป๋ารถเมล์ก็ลืมเก็บเงิน ซื้อของเขาก็ไม่สนใจ เป็นการทำให้เราหายตัวไปในโลกในระยะหนึ่ง วินาทีนั้นผมลอยในอวกาศระหว่างโลกและดวงจันทร์ และคิดได้ว่าเราไม่มีค่าเอาเสียเลย การจินตนาการทั้งหลายพลันมลายสิ้น
ผมตกจากอวกาศสู่โลกอีกครั้ง และพบกับความจริงว่า การทักทายของหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง เป็นแรงที่ดึงผมลงมาจากห้วงอวกาศ และรับรู้การมีตัวตนของเรา
ผมยิ้มให้ (เป็นยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่ทำได้) เกือบชวนเธอคนนั้นคุยไปแล้ว ถ้าไม่มองเห็นป้ายตัวเบ้อเร้อในชื่อ starbucks เสียก่อน

ไม่รู้ว่าการทักทายลูกค้าที่เข้าร้านกาแฟ มันเป็นหน้าที่ของเธอหรือไม่ ไม่รู้ ถ้ามันเป็นหน้าที่จริง ผมคิดเอาเองว่า เธอคงทักทายกับผมเป็นพิเศษแน่นอน ดูจากรอยยิ้มและแววตาแล้ว (ฮอโมนส์เข้าข้างตัวเองหลั่งออกมาทั่วร่างกายเต็มที่)

ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ผมนั่งดูดอากาศในแก้วเปล่าที่มีร่องรอยของกาแฟปั่นไร้คาเฟอีน แล้วพยายามคิดว่าเราควรจะพูดกับเธออย่างไร นอกจากคำว่า ขอบคุณ เวลารับถ้วยกาแฟจากมือเธอ

สุดท้ายผมก็กลับมาสับสนอีกครั้ง

Create Date : 09 มกราคม 2548

Last Update : 9 มกราคม 2548 20:53:12 น.

1 comments

Counter : 272 Pageviews.

"ถ้าผมอยากเจอคุณอีกครั้ง..ผมควรจะมาที่นี่ใช่ไหมครับ"...

เอ...ฟังดูเข้าท่าไหมอ่ะคะ?

โดย: คำสารภาพครั้งล่าสุด

วันที่: 15 มกราคม 2548 เวลา:22:52:53 น.