ช่องว่างของข้าพเจ้าที่ซ้อนทับข้าพเจ้าอีกที

ห้าทุ่มตรง ผมอยู่ระหว่างช่องว่างของขีดเวลาในนาฬิกา
ความเบื่อกดทับสองมือ ก่อนผมจะหาทางระบายโดยการพร่ำเพ้อโดยบ่นอะไรเบาๆ

และไม่มีใครได้ยิน..
นอกจาก เสียงในสมองของคนที่อ่านประโยคนี้
......แน่นอน เป็นคุณ

สำหรับคนปกติ เราคิดจินตนาการสิ่งใด มันจะได้ยินเสียง และภาพ (เหมือนตอนที่อ่านในใจ เสียงเราก็อยู่ในหัว)

บางหนผมสงสาร คนที่หูหนวกเป็นใบ้ซ้ำยังตาบอด
คิดไปเองว่า เขาจะจินตนาการได้อย่างไร
ในเมื่อมองไม่เห็น เสียงก็ไม่ได้ยิน
เพราะบางทีการคิดฝัน นั่นมาจากประสบการณ์ การรับรู้

ไม่นานผมจึงรู้ว่าผมคิดผิด

หลายปีก่อนข่าวช่องหนึ่ง ไปสัมภาษณ์เด็กตาบอดเกี่ยวกับเทศกาลวันลอยกระทง

ถามเด็กว่าลอยกระทงนี้จะไปเที่ยวไหน
เด็กบอกว่าจะไปลอยกระทงในสระโรงเรียน ตอนกลางคืนเขาจะจุดพลุกัน พลุสนุกดี มีหลายสี อย่างสีม่วง สีแดง สีเขียว ...

ผมไม่รู้ว่าพลุของเด็กคนนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร
แต่สีพลุที่ผมเห็น อาจจะสวยไม่เท่าสีที่เด็กตาบอดคนนั้นรู้สึกแน่ๆ

Create Date : 09 มกราคม 2548		1 comments
Last Update : 9 มกราคม 2548 23:25:45 น.
Counter : 428 Pageviews.
Share Tweet