Rhythmism คนคลั่งจังหวะ

คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายในชีวิตของผมครับ
...

ผมว่าตัวผมเองเป็นคนแปลก ๆ ที่ผมดันไปหลงรัก "จังหวะ"
จังหวะของผู้คน ของธรรมชาติ ผมว่ามันช่างไพเราะ
คืนนี้เป็นอีกคืนหนึ่ง ที่ผมต้องออกหาฟังจังหวะของสิ่งต่าง ๆ เหมือนปกติ

ผมไม่ชอบอยู่ในที่เงียบ ๆ คงได้เวลาต้องไปแล้ว
ผมเดินออกมาจากความมืด สายลมบาง ๆ เย็นวูบปะทะหน้า
แม้แต่ความว่าง มันก็ยังไม่ว่างจริง
ผมก้าวเท้าซ้ายวางแหมะบนพื้นคอนกรีตและก้าวขวาตาม
ซ้ายนำ ขวาตาม ซ้ายนำ ขวาตาม

ที่ข้างถนน รถยนต์แล่นผ่านไปมา ผมไม่ได้สนใจนัก แต่เสียงของมันยังแผดเข้ามา และจากไป
เสียงใกล้มา จากไป ใกล้มา จากไป ใกล้มา จากไป

ไม่สิ ไม่ได้มีแต่เสียงรถยนต์ คน 4 คนที่กำลังเดินสวนมา ก็สร้างเสียงขึ้นมาด้วย
จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก

ผมเดินในอัตราความกว้างของเท้าด้วยความเร็วคงที่ระยะ 4 อิฐบล็อกหนอนต่อ 1 ก้าว
ผมเดินทแยงในลักษณะตาเดียวกับตาม้าในกระดานหมากรุก
ผมย่างก้าวอย่างสม่ำเสมอและระวังไม่ให้เหยียบเส้นขอบอิฐบล็อกหนอน
จนมาถึง ณ ขั้นบันได ผมก้าวกระโดดขั้นที่ 1 ไป 3 ไป 5 ไป 7 และต่อไปเรื่อย ๆ
ขั้นเว้นขั้น ขั้นเว้นขั้น ขั้นเว้นขั้น

15 17 19 20 น่าเสียดายที่ขั้นสุดท้ายมันไม่ได้ลงท้ายด้วยเลขคี่ ผมรู้สึกผิดจังหวะไม่น้อย
มันช่างน่าหงุดหงิดนักทำไมมันถึงไม่สร้างเพิ่มขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง ผมถอนหายใจและหยุดพัก
นัยน์ตาจ้องพื้นอีกครั้ง มันเปลี่ยนไปแล้ว
ณ พื้นที่ผมเหยียบกลับเป็นกระเบื้องแผ่นเล็ก เรียงกันเป็นรูปโค้ง
ผมไม่สามารถเดินในอัตราเดิมได้ ทีนี้ผมจึงเริ่มก้าวเท้าขวาก่อน
ขวานำ ซ้ายตาม ขวานำ ซ้ายตาม

มันสม่ำเสมอพอใช้ได้ แต่ก็ไม่พอ ผมกำหนดให้ต้องก้าว 3 ก้าว ต่อ 1 ลมหายใจเข้า
และ 3 ก้าว ต่อ 1 ลมหายใจออก
หนึ่ง สอง สาม เข้า... หนึ่ง สอง สาม ออก... หนึ่ง สอง สาม เข้า... หนึ่ง สอง สาม ออก...

ผมรักษาระดับการเดินบนชั้นลอยขนาดใหญ่กลางถนน มาหยุดอยู่ตรงผู้คนยืนต่อแถว
ผู้คน ผู้คน ผู้คน กลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ โชยเข้าจมูก
นั่น... ผู้หญิง... ผู้หญิงวัยทำงานร่างอวบในชุดรัดรูป
เธอกำลังยืนหยอดเหรียญซื้อตั๋วรถไฟฟ้าอยู่ตรงหน้าผม
แกรก แกรก แกรก เคล้ง

เธอหยอดเหรียญสิบ 4 เหรียญ เครื่องขายตั๋วทอนเหรียญห้ามา 1 เหรียญและตั๋วรถ 1 ใบ
เธอสะบัดก้นเดินผ่านช่องรับตั๋ว ผมหยอดเหรียญในอัตราเดียวกับเธอ
แกรก แกรก แกรก เคล้ง ผู้ชายทางซ้ายก็หยอด แกรก แกรก แกรก เด็กผู้หญิงทางขวาก็หยอด
แกรก เคร้ง

ผมเกลียดมัน

ผมก้าวตามเธออย่างรีบเร่ง เพิ่มอัตราเป็น 5 ก้าวต่อหนึ่งลมหายใจ นั่น... เธอกำลังขึ้นบันได
ผมมองบั้นท้ายใหญ่อวบของเธอที่บิดไปบิดมา

บิดไป บิดมา บิดไป บิดมา
จนดูเหมือนล้น ในชุดกระโปรงสั้นตัวนั้น ทำให้แรงปรารถนาผมล้นปรี่ เธอมีจังหวะที่ไม่มีใครเหมือน
ช่างสม่ำเสมอ ตรงไปตรงมา ผมไม่สนใจก้าวขั้นเว้นขั้น เหมือนตอนก่อนซื้อตั๋ว
เพราะผมเกลียดการคล่อมจังหวะที่สุด
เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด

ในไม่ช้ารถไฟฟ้าก็แล่นมาจอด ผู้คนข้างในเดินออก คนข้างนอกเดินเข้า
เธอผลุบหายเข้าไปยืนด้านใน ผมก้าวเข้าไปยืนชิดเธอ ประตูจะปิด เสียงเตือน
อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด ครืดดด

คึ่ก คึ่ก คึ่ก คึ่ก นั่นเป็นเสียงล้อรถรถไฟฟ้าบดบนราง
สายตาของผมจับจ้องที่หน้าอกของเธอ มันสั่นไหวไปมา
วืบ วืบ วืบ วืบ วืบ

เธอยืนจังก้าหันหน้าให้ผม สองมือจับราวไว้แน่น ทันใดนั้น หนังตาขวาของผมก็พลันกระตุกเป็นจังหวะ
ยิบ ยิบ ยิบ ยิบ

ไม่ ไม่ ไม่ การคล่อมจังหวะอย่าเพิ่งมาตอนนี้

พระคุณเจ้า! ผมต้องทำอะไรสักอย่าง หนังตาผมเป็นอะไร ทำไมอยู่ดี ๆ ก็กระตุก
ทั้งเสียงล้อรถบดรางเป็นจังหวะ ทั้งจังหวะการส่ายไหวของหน้าอกเธอมันคล่อมกันอยู่

ช่วยผมด้วย ผมเกลียดมัน ผมเกลียดมัน
ไม่นะ ไม่นะ นี่มันนรกชัด ๆ ทำอย่างไรดี ทำอย่างไรดี

คิด คิด คิด ไม่ไหวแล้ว ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป ผมต้องคลั่งตายแน่
ผมหมุนคว้างอยู่กลางโบกี้ กระสับกระส่ายไปมา ผู้คนรอบข้างเริ่มหันมามอง
อ้อก! น้ำลายฟูมปาก ห้ามหนังตาไม่ให้เต้นหรือห้ามล้อไม่ให้หมุนคงทำไม่ได้ คงมีวิธีเดียว

หมับ! หมับ!
นั่น... เธอจับราวอยู่ ท่ามกลางความตกตะลึงของเธอและผู้คนรอบข้าง
มือซ้ายของผมคว้าหมับที่เต้าซ้าย มือขวาของผมคว้าหมับที่เต้าขวาของเธอ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ผมหัวเราะลั่น เธอสะบัดมือผมออกแล้วกรี๊ดสุดเสียงพร้อมทั้งทิ้งตัวลงไปนั่งพับเพียบกับพื้นกลางโบกี้
อกของเธอหยุดกระเพื่อมดั่งใจนึก
"เฮ่ย! ทำอะไร" เสียงของชายพลเมืองดีที่มีรูปร่างสูงใหญ่เอ่ยขึ้น ผมง้างหมัดจะตะบันหน้ามัน
แต่ก็ยังช้ากว่าอะไรบางอย่างที่ผมมองไม่ทันที่ซัดเข้ากกหูซ้ายขวาของผมอย่างไม่ยั้ง
ผั่วะ! ผั่วะ! ผั่วะ! ผั่วะ!

ผมกลิ้งลงไปนอนกับพื้น ขณะที่เธอผู้นั้นกำลังลุกขึ้นจากผู้คนรอบข้างที่ช่วยประคองขึ้นมา
เสียงล้อรถหายไปแล้ว ผนังตาผมเลิกกระตุกแล้ว กลับกลายเป็นเเสียงวิ้ง ๆ ข้าง ๆ หูที่ปวดชามาแทน
วิ้ง! วิ้ง! วิ้ง! วิ้ง! วิ้ง!


ปวดกกหูเหลือเกิน... คงมีเสียงผู้คนมากมายในรถไฟฟ้าคันนี้กำลังสาปแช่งผม แต่ผมไม่ได้ยิน
มันก็แค่คลื่นการเปลี่ยนแปลงของวัตถุที่ทำให้โมเลกุลในอากาศสั่นด้วยความถี่
ไหลเข้ามากระทบแก้วหูของคนทั่วไป แต่สำหรับผม มันเป็นมากกว่านั้น

รถแล่นมาถึงสถานีหนึ่ง ประตูรถเปิดออก เธอผู้นั้นกระโจนออกไปนอกประตูด้วยความรวดเร็ว

ไม่ ไม่ ผมต้องการเธอ

ที่รักอย่ากลัวผมเลย
ที่รักอย่าทิ้งผมไป

เธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น ที่ผมเชื่อว่าจะมาทำให้จังหวะชีวิตของผมราบรื่น
จะปล่อยให้เธอหนีไปได้อย่างไร
ในเมื่อเธอเป็นคนที่มีจังหวะชีวิตที่สวยงามและน่าหลงไหล
ผมถลาลุกขึ้นวิ่งตามเธอออกมานอกประตู
ไม่สนว่าเสื้อผ้าจะขาดเพราะถูกเหล่าพลเมืองดีดึงคว้าไว้
เมื่อคว้าไม่ได้ พวกนั้นก็วิ่งไล่ตามผมออกมา
"เรียก รปภ. ๆ "

วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง
ขวานำซ้ายตาม ขวานำซ้ายตาม วิ่งตามเธอไปตรงบันไดทางลงด้านหน้า

ในที่สุด ผมก็มาถึงเธอจนได้ แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไร เธอก็ตบหน้าผม ถีบผม
ทุบผม หนึ่งชุดใหญ่
ตุบตับตุบตับ ตุบตับตุบตับ ตุบตับตุบตับ

คุณพลเมืองดีล็อกคอผมแล้วกระชากออกมาแล้วเหวี่ยงไปด้านขวา ผมเซถลาตกลงมาตรงรางรถ
อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด อื้ด ครืดดด เสียงประตูปิด รถแล่นออก

ฉึบ!

ไร้จังหวะ ฟ้าหมุนคว้าง ความว่างไยถึงถาโถมเข้ามาจนเจ็บปวดไปทุกอณูเนื้อ
เลือดสายกระเซ็น เป็นสีแดง อณูของกลิ่นคาวไหลเข้าจมูก ช่างไร้จังหวะ
ร่าง... ความเป็นตัวผมอยู่ตรงไหนกัน... ส่วนบนนี่
หรือส่วนล่างที่กระเด็นตกลงไปอยู่ใต้รางรถนั่น

ผมไม่สามารถสัมผัสถึงจังหวะใด ๆ อีกต่อไป
เสียงกรีดร้องที่ไพเราะขนาดไหนผมคงไม่ได้ยิน

ลาก่อน

แต่แล้ว...
ขณะที่กำลังดำดิ่งสู่ความตาย
ก็ปรากฏบางสิ่งสั่นสะเทือนเป็นจังหวะให้ผมรู้สึกได้อยู่ใกล้ ๆ

ตึก...ตึก ตึก...ตึก

มันช่างเป็นจังหวะที่คุ้นเคย ราบเรียบ สม่ำเสมอ ไร้ที่ติ
ผมร้องไห้น้ำตาไหลเมื่อค้นพบแหล่งที่มาของเจ้าจังหวะนั้น
ทำไมถึงได้เข้าใจในตอนที่ผมกำลังจะตาย

อนิจจา...
สิ่งที่ผมตามหาที่แล้ว ๆ มา มันไม่ได้มีความหมายเลย
ทำไมถึงมองข้ามมัน ทำไมถึงเพิ่งคิดได้ ทั้ง ๆ ที่มันอยู่กับผมตลอดเวลาตั้งแต่ผมมีชีวิตเกิดมา
เพียงแค่ผมยกมือขวาสัมผัสอก... เจ้าจังหวะนิรันดร์แห่งชีวิต

สายไปแล้วเมื่อรู้ว่ามีมันอยู่

เจ้าจังหวะที่อกด้านซ้ายของผม

ตึก...ตึก... ตึก... ... ... ... ... (วูบ!)

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2549		4 comments
Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2549 10:42:27 น.
Counter : 705 Pageviews.
Share Tweet