Bloggang.com : โสดในซอย : ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 4

ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 4

ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 4

...ขณะนี้ วีมีภารกิจวุ่น ๆ นิดหน่อยค่ะ
นิยายของวีก็เลยเขียนช้ามาก
ขอโทษสำหรับคนที่รอนะคะ
แต่จะพยายามเร่งสปีดเขียน ทุกครั้งที่มีเวลาค่ะ
พยายามบอกตัวเองว่าจะเขียนให้ไม่เครียด
แต่ทำไม๊ ทำไม ... มันแอบเครียดได้ทุกตอนก็ไม่ทราบนะคะ
คงจะต้องต้องเค้นอารมณ์ขันออกมาอย่างแรงเลย

^^

ตอนที่ 4...

ขายาว ๆ ที่พาดไขว้กันไว้บนโต๊ะทำงาน เผยให้เห็นรองเท้าหนังอิตาลีแบรนด์ดังเป็นเงาวับที่โผล่พ้นจากชายกางเกง ซึ่งปลายเท้ากระดิกน้อย ๆ เหมือนกำลังเพลิดเพลินอารมณ์เต็มที่ หากแต่สีหน้าของเจ้าของเท้านั้น กลับปรากฎให้เห็นเป็นภาพที่ตรงกันข้าม ทั้งคิ้วที่ขมวดมุ่น และน้ำเสียงที่กระโชกโฮกฮากแบบมะนาวไม่มีน้ำขณะที่ร้องถามลูกน้องคู่ใจ

“เฉด..เรื่องของผู้หญิงคนที่ฉันสั่งเอาไว้ มันไปถึงไหนแล้ว”

เฉดอึ้งไปสักครู่หนึ่ง เขากำลังพยายามทบทวนความจำ เพราะผู้หญิงที่เจ้านาย “สั่ง” มันมีหมุนเปลี่ยนเวียนมาบ่อย ๆ จนบางครั้งเขาก็สับสนเหมือนกันว่า ปราณปุริมกำลังหมายถึงใครกันแน่

แต่ความหัวไวของเฉดทำให้เขาเอาตัวรอดไปได้เหมือนกับทุก ๆ ครั้ง เมื่อจู่ ๆ ในสมองมีภาพของนางแบบสาวทรวดทรงสะดุดตา ณ ที่สระว่ายน้ำปรากฎขึ้นมาในความคิด ราวกับภาพในจอภาพยนตร์

รูปร่างสวยงาม ที่มีจุดเด่นตรงหน้าอกที่พอเหมาะสวยงามและเอวคอดกิ่ว คงจะยังติดตาติดใจเจ้านายของเขาเหมือนกับที่เฉดยังจดจำภาพนั้นได้ดีเช่นกัน

“เจ้านายคงหมายถึงคุณอณู...”

“ไม่รู้โว้ย จำไม่ได้แล้ว คงจะชื่อนั้นมั้ง จำได้แต่ว่าชื่อแปลก ๆ”
คนเอาแต่ใจร้องออกมาอย่างหัวเสีย

“ผมพยายามสืบอยู่หลายรอบแล้วครับ แต่ไม่มีใครรู้เรื่องราวของคุณอณูมากนัก แม้แต่คนในวงการเดียวกันก็เถอะ เธอค่อนข้างจะรักษาความเป็นส่วนตัว แม้แต่เคยได้รับเชิญไปสัมภาษณ์ออกสื่อ เธอก็ไม่เคยเปิดเผยประวัติกับใครที่ไหน”

“แล้วยังไง การที่สื่อไม่รู้ ก็ทำให้แกไปต่อไม่ถูกหรือยังไง”
เสียงนั้นรวนเต็มที่ แต่เฉดก็ยังใจเย็น

“ผมเคยขับรถตามไปครับ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คุณอณูน่าจะพักอยู่ที่ลักซ์ชัวรี่คอนโดมิเนียม”
เฉดตอบด้วยเสียงนอบน้อม ปราณปุริมจะหัวเสียใส่แค่ไหน เขาไม่มีสิทธิ์จะหงุดหงิดตามไปด้วย อย่างดีก็แค่ใส่หน้ากากหน้าเฉยที่เขามีติดตัวเป็นธรรมชาติอยู่แล้วครอบทับความรู้สึกที่แท้จริงเข้าไป ไม่ให้ปราณปุริมอ่านออกว่า เฉดกำลังรู้สึกเช่นไร

“ดี...ลึกลับอย่างนี้ น่าค้นหา”
รอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากปรากฎขึ้นอย่างพึงพอใจ อาการหงุดหงิดทุเลาลงทันที

“ครับ”
ฝ่ายนั้นไม่รู้จะทำอะไรดีนอกจากตอบรับเป็นลูกคู่ รู้อยู่เหมือนกันว่า ไม่มีเรื่องไหนจะทำให้เจ้านายอารมณ์ดีได้เท่ากับเรื่องของ “ผู้หญิง” อีกแล้ว

“แล้วอย่างนี้เมื่อไรฉันจะได้รู้จักเขาล่ะ”

“ผมทราบมาว่า วันพุธที่จะถึงนี้ คุณอณูจะไปเดินแบบเครื่องเพชรที่โรงแรมฟิวซ์ แถว ๆ รัชดาภิเษก เจ้านายสนใจจะตามไปไหมล่ะครับ บัตรเชิญอาจจะหมดไปแล้ว แต่ผมหาบัตรให้เจ้านายได้”
โชคดีของเฉดที่มีคนในวงการเป็นเพื่อนอยู่หลายคน บางคนไม่ใช่เพื่อน แต่ก็ได้เงินจากเฉดเพื่อ “เปิดปาก” ไปมาก มีข่าวอะไรในแวดวงบันเทิงหรือวงการนางแบบ เฉดจึงมักจะไม่ค่อยพลาด ทั้งที่เขาไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้มากนัก แต่ก็ต้องหันมาเอาใจใส่อย่างจริงจัง เพราะรู้ว่าเจ้านายของเขาเป็นพวก “คลั่ง” คนสวย และจะมีคนในวงการไหนอีกที่เต็มไปด้วยคนหน้าตาดีอย่างวงการนักร้อง นักแสดงหรือนางแบบ

อย่างเช่นฟ้าพิไล นักร้องสาวของฟิฟตี้วัน ที่ปราณปุริมเคยหลงใหลได้ปลื้มอยู่พักใหญ่ ๆ เมื่อก่อนนั้น เอะอะอะไรก็ “ฟีฟี่....ฟีฟี่....” แต่บัดนี้ฟีฟี่หรืออรุณพิไล ได้ถึงคราว “ตกกระป๋อง” หมดความหมายไปเรียบร้อยแล้ว ซิมโทรศัพท์มือถือที่เจ้านายของเขาเคยใช้ติดต่อกับอรุณพิไล ถูกถอดออกจากโทรศัพท์และโยนทิ้งไปแล้วอย่างไม่ใยดี

“ช่วยกันแม่ฟีฟี่อะไรนั่นให้พ้นทางฉันด้วยนะ เฉด”
นั่นเป็นคำสั่งสั้น ๆ และง่าย ๆ ตามสไตล์ของปราณปุริมเหมือนกับทุก ๆ ครั้งยามที่เขาเกิดอาการ “เบื่อ” เขาไม่เคยสนใจว่า เฉดจะต้องออกแรงมากแค่ไหน และจ่ายด้วยอะไรไปบ้าง แต่ดีตรงที่ว่า หากเป็นเรื่องของเงินทอง ปราณปุริมไม่เคยเสียดาย

“ขาดเหลืออะไรก็มาเบิกเอา”
ปราณปุริมเคยบอกอย่างนั้น และก็ยินดีควักเงินจ่ายให้ไม่อั้นตามปากว่าจริง ๆ ขอเพียงให้เฉดมาบอกกล่าวให้รู้ โดยที่ไม่ต้องมีใบเสร็จ ไม่มีการซักถามรายละเอียดให้มากความ จะว่าไปแล้ว ปราณปุริมเชื่อใจเฉดในเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ มากพอสมควรเลยทีเดียว แต่กว่าจะความเชื่อถือจะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ เฉดก็ผ่านการทดสอบอย่างหนักหน่วง และถูกลองใจมากมายนับครั้งไม่ถ้วนอยู่เหมือนกัน ซึ่งผลออกมาก็คือเฉด..ผ่านฉลุย เขาเป็นคนซื่อสัตย์ และไม่เห็นแก่ได้... แต่สำหรับคนขี้ระแวงอย่างปราณปุริม บางมุมเขาก็ยังอดรู้สึกคลางแคลงใจไม่ได้อยู่ดี เพียงแต่จะแสดงออกมาหรือไม่...เท่านั้นเอง

ปราณปุริมไม่ใช่คนโง่ ถึงจะใช้เงินมือเติบ แต่เขาไม่ยอมให้ใครมาหลอกลวงเขา มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีอยู่เหมือนกัน

“ก็ดีนะ หาบัตรมาสักสองใบ แล้วแกก็ไปกับฉันด้วย...”
ปกติเวลาไปหาสาว ๆ ปราณปุริมไม่เคยชวนเขา แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป เฉดมองหน้าเจ้านายของเขาเล็กน้อย หน้าตานิ่ง ๆ ของเขามีแววฉงนนิดหน่อย แล้วมันก็ค่อย ๆ คลายออก กลายเป็นหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม

“ครับ”

เท้าที่วางพาดบนโต๊ะ ยกลงมาวางบนพื้นแล้ว และเจ้าตัวก็ถอนใจเฮือก
“เบื่อจริง ๆ เลยเฉด วันนี้ฉันไม่อยากจะอยู่ที่นี่เลย จะออกไปข้างนอก ก็กลัวว่าแม่จะแวะมาเหมือนวันนั้นอีก”

เฉดอดจะเหลือบตาไปทางประตูห้องไม่ได้ ห้องนี้มองออกไปเห็นภายนอก ในขณะที่คนข้างนอกมองเข้ามาไม่เห็นอะไร นอกจากเงาสะท้อนของกระจก

เกศรินทร์กำลังทำหน้าที่ของเธออย่างแข็งขัน ยิ้มแย้มแจ่มใสกับลูกค้า และกำลังจะขายสินค้าได้ ซึ่งหมายถึงว่าเธอกำลังจะได้เปอร์เซ็นต์จากการขายเพิ่มขึ้นมาจากเงินเดือนอันน้อยนิด

เจ้านายบ่นว่าไม่อยากจะอยู่ที่นี่...แสดงว่า ณ เวลานี้ เกศรินทร์ได้กลายเป็นอีกหนึ่ง “ของน่าเบื่อ” ของปราณปุริมไปแล้ว

...รวดเร็วที่สุด...

เขาเพิ่งเห็นเจ้านายกอร่อกอติกกับเธอเมื่อเดือนเศษ ๆ ที่ผ่านมานี่เอง ตอนนั้นก็ดูรักใคร่ใยดี เหมือนกับเอ็นดูเธอถึงขีดสุด บางทีเกศรินทร์อาจจะเป็นคนที่ทำลายสถิติในที่ถูกทิ้งขว้างเร็วที่สุดของปราณปุริมไปครองก็ได้

แต่ก็ไม่ได้ผิดคาดอะไร เฉดคิดว่าเขารู้จักปราณปุริมดี...

เจ้านายของเขาไม่ชอบผู้หญิงเรียบ ๆ นิ่ง ๆ อย่างเกศรินทร์ เพราะนอกจากหน้าตาสะสวยของเธอแล้ว เกศรินทร์ไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย แววตาโศก ๆ ของเธออาจจะเป็นเสน่ห์สำหรับผู้ชายบางคน แต่สำหรับปราณปุริมผู้ต้องการหาความบันเทิงทุกขณะจิตนั้น เขามองเป็นความน่ารำคาญมากกว่า

“เราออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกดีกว่าไหม”
คำพูดเปรย ๆ นั้น เหมือนจะบ่นมากกว่าถาม เพราะเฉดจะกล้าดีที่จะออกความเห็นได้อย่างไรกันว่า ...ก็เจ้านายเพิ่งทำท่าอิ่มตื้อหลังจากกินอาหารกลางวันที่ร้านอาหารจีนที่ชั้นล่างของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ไปเมื่อไม่ถึงสองชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง

อาการนี้ไม่น่าจะใช่อาการของคนหิวอาหารทั่วไป แต่คงจะเป็นการหิวสิ่งสวย ๆ งาม ๆ ที่เป็นอาหารตามากกว่า

“ถ้าฉันออกไปตอนนี้ แกจะฟ้องแม่ฉันไหม เฉด”
ตาคมวับพราวพรายนั้นจ้องเขม็งเหมือนจะจับผิด

“ไม่ครับ”
เขาตอบสั้น ๆ ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมมากกว่านั้น

ทำไมเฉดจะไม่รู้ว่า ลึก ๆ ลงไปในใจของปราณปุริมแล้ว เขาไม่เคยไว้ใจเฉดเต็มร้อย เพียงแต่ในเวลานี้เฉดยังสนองความต้องการของเขาได้อย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง

ไม่ว่าปราณปุริมจะสั่งอะไร เฉดจะหาทางทำให้สำเร็จให้จงได้ เฉดจึงยังได้เดินขนาบเขาไปทุก ๆ แห่งอยู่อย่างนี้ แต่ก็ไม่ใช่ในฐานะของ “คนโปรด” เพราะวันใดก็ตามที่ปราณปุริมรู้สึกว่าเฉดหมดประโยชน์หรือทำพลาดลงไป เฉดคงจะได้ถูกเฉดหัวออกไปไกล ๆ สมชื่อก็ได้

“งั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะ...ฉันเบื่อจะแย่แล้ว มีเงินอยู่เยอะแยะ แต่ไปไหนไม่ได้ ก็ไม่มีโอกาสได้ใช้เงิน มันจะต่างจากคนไม่มีเงินตรงไหนกันล่ะเนี่ย”
ปราณปุริมเหยียดร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะขยับเนคไทให้คลายออกเล็กน้อยจากคอเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนใส เพื่อให้รู้สึกไม่อึดอัด เขาเบื่อการแต่งตัวให้สุภาพอย่างนี้ และอยากจะบอกกับแม่นักว่า เขาสามารถจะดูดีและสุภาพไม่น้อยกว่านี้ในชุดอย่างอื่นเหมือนกัน แต่ก็นึกขึ้นมาได้เสียก่อนว่า คุณอรวรรณเคยค่อนขอดเสื้อผ้าที่เขาใส่ยามที่ไม่ได้มาที่ “บิวตี้แอนด์คลีน” ว่า

“ยังกับเด็กกะโปโล..”

เฉดมองหน้าปราณปุริม วันนี้เจ้านายของเขาอยากจะไปไหนอีก บางครั้งเขาก็นึกทึ่งปราณปุริมเหมือนกัน เขาช่างหาสถานที่แปลก ๆ ใหม่ ๆ ในการไปเที่ยวเตร่ของเขาได้อย่างไม่จบสิ้น โดยที่เรื่องนี้ เขาไม่เคยต้องสอบถามเฉดสักครั้งเดียว

ที่จริงก็ถูกต้องแล้ว เพราะชีวิตเรียบ ๆ ง่าย ๆ ของเฉด ไม่เคยเฉียดกรายเข้าไปในสถานที่แพง ๆ เหล่านั้น ถ้าไม่มีเจ้านายเดินนำเข้าไปอยู่แล้ว เพราะเงินทองของเขา หามาได้ด้วยความเหนื่อยยาก มันไม่ใช่เงินที่มีเกลื่อนกลาดจากการคาบช้อนเงินช้อนทองออกมาเกิดเหมือนปราณปุริม!

ปราณปุริมเกือบจะหนีพ้นอยู่แล้ว... ถ้าเขาเร็วกว่านี้อีกเพียงห้านาที
เพราะพอเดินออกมาพ้นจาก “บิวตี้แอนด์คลีน” เขาก็ต้องเซถลาแซ่ด ๆ โดยที่มีเฉดตามประคอง เมื่อหันไปมองจึงเห็นว่า ฟ้าพิไลมาจากไหนก็ไม่รู้ โถมเข้ามาหาเขาอย่างดีอกดีใจ ปราณปุริมผลักร่างบาง ๆ นั้นให้ออกห่างอย่างเคือง ๆ และถ้าสังเกตดี ๆ มันปนเปไปด้วยความรังเกียจอีกอย่างหนึ่งด้วย

“โถมเข้ามาทั้งตัวอย่างนี้ เดี๋ยวก็ได้ล้มลงไปคลุกฝุ่นด้วยกันทั้งคู่หรอก”
ปราณปุริมดุเสียงห้วน

“อุ๊ย ดีใจจัง วันนี้ฟีฟี่เจอคุณปราณแล้ว...”
เธอส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดดีอกดีใจอย่างไม่สนใจคำว่ากล่าวของปราณปุริมเลยแม้แต่น้อย

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมามองและชี้ชวนกันดู ถึงแม้ฟ้าพิไลจะเป็นนักร้องที่อยู่ในช่วง “ขาลง” ไม่ได้โด่งดังมากนักในขณะนี้ เพราะไม่มีอัลบัมใหม่ ๆ ออกมาวางตลาดอีก แต่การที่หน้าตาสะสวยของเธอเคยผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ และโทรทัศน์มาช่วงหนึ่ง ก็ทำให้หญิงสาวเป็นที่รู้จักของประชาชนอยู่พอสมควรเหมือนกัน อีกทั้งการแต่งตัวของฟ้าพิไลที่ดูผิดที่ผิดทาง ยิ่งทำให้เธอโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางผู้คนสมใจของเธอจนได้

ขณะที่อากาศเมืองไทยร้อนจัด ฟ้าพิไลใส่เสื้อเลียนแบบเฟอร์สีจัดจ้าน ในขณะที่กางเกงขาสั้นจู๋ อวดขาขาว ที่มีรองเท้าบู้ทสีน้ำตาลครึ่งน่อง ถ้าไม่ได้เครื่องปรับอากาศในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ช่วยไว้ เธออาจจะคันคะเยอ หรือถามหายาแก้คันแทบไม่ทันได้เหมือนกัน

ปราณปุริมหันมามองหน้าเฉดพร้อมกับทำหน้าเมื่อย สายตานั้นมีแววตำหนิแจ่มชัด...

เฉดก้มหัวรับ ราวกับกำลังยอมรับว่ามันเป็นความผิดของเขา ชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นลูกน้องเกือบจะถอนใจออกมาแล้ว เพราะเขารู้สึกว่า ฟ้าพิไลไม่ได้ “กำจัด” ออกไปจากชีวิตของเจ้านายได้ง่ายดายเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ

เงินทอง...เฉดจ่ายให้เธอไปจำนวนหนึ่งแล้ว พูดคุยกันเหมือนจะรู้เรื่อง แต่เธอก็โผล่มาอีก นัดคุยกันคราวใด หญิงสาวต้องการอะไรที่จะแลกเปลี่ยนกับการออกไปจากชีวิตของปราณปุริมแล้ว เฉดก็จะจัดให้ทุกอย่าง...จ่ายเงินค่าทริปไปยุโรปให้ นาฬิกาเรือนหรู หรือแม้แต่แหวนเพชรราคาหลายแสน แต่สุดท้ายฟ้าพิไลก็หวนกลับมาอีก เหมือนไม่เคยมีการพูดจาตกลงกัน และมีการรับสิ่งแลกเปลี่ยนใด ๆ จากเขาไปเลย

“ว่ายังไง...”
เขาทักเสียงเพลีย ๆ

“ฟีฟี่คิดถึง...”
เธอเกาะแขนตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นออดอ้อนปราณปุริมที่สูงกว่าเธอสิบเซนติเมตร ทั้ง ๆ ที่บู๊ทหนังสีน้ำตาลของเธอมีส้นสูงไม่ต่ำกว่าสามนิ้ว

“เฉดเขาจ่ายเงินค่าคิดถึงให้แล้วไม่ใช่เหรอ”
ปราณปุริมถามออกไปตรง ๆ เขาหมดเงินกับเธอไปมากโขแล้ว แต่ดูเหมือนฟ้าพิไลไม่เคยพอใจกับสิ่งที่ได้รับ

“ค่าคิดถึงของฟีฟี่คงจะต้องเป็นบ้านมั้งคะ คุณปราณ”
เสียงของเธอดูซื่อ และแววตาก็ยิ่งซื่อ ตอนที่เอ่ยคำนั้นออกมา แต่ปราณปุริมแสยะยิ้มให้ ขณะที่พูดเสียงรอดไรฟันเหมือนไม่ต้องการให้เธอได้ยิน แต่เธอก็ได้ยินชัด

“ฝันไปเถอะ”

แต่ท่าทางฟ้าพิไลไม่ได้สนใจอะไร เธอถือคติ “ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก” เรื่องอะไรจะปล่อยให้ลูกชายคนเดียวของเศรษฐีติดอันดับหลุดมือไปได้ ร้องเพลงจนแก่ ก็ยังไม่มีเงินจับจ่ายสบายมือ เหมือนได้เป็นแฟนของปราณปุริมหรอก

ปราณปุริมเริ่มออกเดิน จุดหมายของเขาก็คือลานจอดรถ ถึงอย่างไรเขาก็จะไปจากที่นี่ และมั่นใจว่าจะกำจัดฟ้าพิไลได้ก่อนถึงลานจอดรถ

เขาไม่อยากจะแสดงความหยาบคายมากกว่านี้ ต่อหน้าคนที่เดินผ่านไปมาแถว ๆ นั้น ที่เริ่มให้ความสนใจกับฟ้าพิไลมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงอย่างไรเขาก็มีชื่อเสียงที่ต้องรักษาเอาไว้เหมือนกัน

“ตกลงฟีฟี่ต้องการอะไรกันแน่...”
ชายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยก้มหน้าลงถามฟ้าพิไลออกไปตรง ๆ หญิงสาวหน้าเสียไปนิดหน่อย

“ทำไมคุณปราณถามฟีฟี่อย่างนั้นล่ะคะ”

“ก็เราตกลงกันแล้ว”
เขาเน้นเสียงหนัก ๆ

“คุณปราณไม่เคยตกลงอะไรกับฟีฟี่”
หญิงสาวทำหน้าเชิด

“แต่คุณตกลงไว้กับเฉด”
เขาปรายตาไปทางเบื้องหลัง ที่มีเฉดเดินตามมาติด ๆ เฉดรู้ว่าถ้าเป็นช่วงข้าวใหม่ปลามัน และเขามีความจำเป็นจะต้องตามเจ้านายไปด้วย เขาควรจะทิ้งระยะห่างกว่านี้ แต่ในเมื่อเป็นช่วงข้าวบูดปลาร้าไปเรียบร้อยแล้ว ขืนทิ้งระยะห่าง เขาจะได้โดนเจ้านายดุใส่ปะไร

“โอ้โฮ แค่แหวนวงครึ่งวง นาฬิกา แล้วก็เสื้อผ้า แล้วยังอะไรอีกนะ อ้อ...คุณปราณออกเงินให้ฟีฟี่ไปทัวร์ยุโรปพร้อมกับพ็อกเก็ตมันนี่...”

“รวมกันเป็นล้านแล้ว...”

“ความรักของฟีฟี่ซื้อไม่ได้หรอกค่ะ”

ชายหนุ่มหัวเราะหึหึอย่างดูแคลน
“แล้วที่ผมจ่ายไป นั่นมันไม่ได้เป็นการซื้อหรอกรึไง”

“ก็เพราะมันซื้อไม่ได้ไงคะ ฟีฟี่ถึงได้กลับมาหาคุณปราณอยู่อีก...”
เธอตอบหน้าตาเฉย

ชายหนุ่มหยุดเดิน แล้วหันหน้าเข้าประจัญหน้ากับร่างบอบบาง ก่อนจะวางมือลงกับบ่าของฟ้าพิไล
“เอาอย่างนี้นะ...”

“เอายังไงคะ”
ตาใสแจ๋วของเธอมองกลับมาซื่อ ๆ แต่ปราณปุริมรู้ดีว่ามันเป็นสายตาของ “การแสดง” ฟ้าพิไลไม่เคยซื่อ และเขาเผลอเชื่อว่าเธอซื่ออยู่พักใหญ่ ๆ ก่อนจะตาสว่างในตอนนี้

“ผมจะไปธุระส่วนตัว เราค่อยคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจังวันหลัง ตอนนี้ฟีฟี่กลับไปก่อน...”

“แต่ฟีฟี่อยากจะไปด้วยนี่คะ”

“ฟีฟี่เข้าใจคำว่าธุระส่วนตัวไหม”

“คำว่า “ส่วนตัว” ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของคนเป็นแฟนกันหรอกค่ะ”

“งั้นก็รู้เสียวันนี้นะว่า ฟีฟี่ไม่ใช่แฟนของผม ฉะนั้นกับฟีฟี่...ผมมีธุระส่วนตัวได้”
มือที่วางบนบ่าเลื่อนออกไป แต่ฟ้าพิไลจับมือนั้นไว้ทัน ก่อนเธอจะจ้องเป๋งไปที่หน้าของชายหนุ่ม

“ฟีฟี่ไม่ควรจะเป็นแฟนของคุณปราณหรอกค่ะ เพราะที่จริงฟีฟี่เป็นเมียของคุณปราณไปแล้ว”

ภาพตรงหน้าของเฉดเหมือนฉากในละครโทรทัศน์ แม้คนสองคนจะกระซิบใส่กัน แต่เขาก็ได้ยินชัดเจนดี และมองการฟาดฟันกันตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง ๆ ภายใต้หน้ากากที่เขาสวมใส่ไว้จนชาชิน

“ถ้าอย่างนั้น ผมคงจะต้องทำความเข้าใจกับฟีฟี่อีกหน่อย...” คราวนี้สายตาของผู้ชายตรงหน้าของ “ฟีฟี่” เป็นประกายวาววามราวกับกำลังจะขย้ำและฉีกเนื้อของสาวตรงหน้าเพื่อเป็นอาหาร “ผมไม่นับผู้หญิงที่สมสู่กันโดยสมยอมก่อนการแต่งงานว่า “เมีย” หรอกนะฟีฟี่”

แทนที่เธอจะสลดหรือเสียใจ ฟ้าพิไลร้องสวนกลับไปทันที
“แล้วถ้าฟีฟี่ท้องล่ะคะ...”

เป็นลูกไม้ตื้น ๆ ที่ปราณปุริมเกลียดนัก

“ผมป้องกันทุกครั้งเลยครับ...”เขาลากเสียงอย่างกวนเต็มที่ “ถ้าหากฟีฟี่ท้องขึ้นมาได้ ก็คงจะต้องไล่ตามหาพ่อของเด็กจากคนอื่นแล้วละ ไม่ใช่ผมแน่ แต่ถ้าจะให้ผมแนะนำ สมัยนี้ วิทยาการก้าวหน้าไปไกล ฟีฟี่ไม่ต้องไล่ตามหาพ่อเด็กทีละคน ๆ อีกแล้ว เจาะน้ำคร่ำไปตรวจดีเอ็นเอได้เลย แล้วค่อยไปไล่หาก็แล้วกันว่า ผู้ชายคนไหนมีดีเอ็นเอตรงกับเด็กบ้าง อ้อ จริงสินะ แต่ผู้ชายคนนั้นต้องยอมไปตรวจด้วยนะ ลำบากสักหน่อย...”

หญิงสาวหน้าเสีย
“ฟีฟี่ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น”

“เรื่องนั้นผมไม่ทราบ ตราบใดที่ผมกับฟีฟี่แค่สนุกกัน ผมไม่เคยแคร์ว่าฟีฟี่จะไปยุ่งกับผู้ชายหน้าไหนบ้าง...เชิญตามสบาย มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม”

ปราณปุริมทำท่าจะออกเดินอีกครั้งอย่างไม่ใยดีอีกต่อไป แต่ฟ้าพิไลที่รู้สึกว่ากำลังกลายเป็นรองรีบเปลี่ยนวิธีการจากพูดคุยกันดี ๆ เป็นกระแทกเท้าโครม ๆ อย่างไม่กลัวว่าบู้ทส้นสูงราคาแพงของเธอจะสึกหรอ

“...เลว..”
เธอพ่นคำพูดออกมาอย่างสุดจะระงับความรู้สึก

ปรานปุริมหันมามองแวบเดียว พร้อมกับเบะปาก
“ผมไม่ใช่คนดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และก็ไม่เคยคิดจะเป็นคนดีด้วย”

เฉดยังเห็นฟ้าพิไลกระทืบเท้าต่อไปอีกเมื่อไม่ได้ดั่งใจ แต่เขารีบสาวเท้าเดินตามเจ้านายรูปหล่อของเขาไป

พอเดินเคียงกัน ปรานปุริมก็บอกกับลูกน้องสั้น ๆ พอให้ได้ยินกันสองคน
“เจอกับฟีฟี่เมื่อไร ก็ให้เงินเขาไปสักก้อนก็แล้วกันนะ เรื่องท้องน่ะคงจะไม่ได้ท้องหรอก เพราะฉันรู้ว่าฟีฟี่ไม่ได้คบกับคนอื่น และแน่นอนว่า ไม่ได้ท้องกับฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรอย่างขาดสติ”

อาจจะเป็นความดีข้อเดียวของปรานปุริมก็ได้ อย่างน้อยเขาก็ใจกว้างพอดู

ขอขอบคุณภาพดอกไฮเดรนเยียสวย ๆ
จาก //www.zone-it.com/88588 ค่ะ

Create Date : 18 มีนาคม 2555

Last Update : 18 มีนาคม 2555 0:00:04 น.

22 comments

Counter : 957 Pageviews.

อ่ะ...

ไม่ต้องรีบ...

พักมั่ง...

ทางนี้ อีก 11 หน้า ก็จะจบเล่มละ...

(ไม่จบสักที มัวแต่เที่ยว... เหลวไหล...)

ได้แต่...อิจฉาคนบ้านนี้...

123Friendster.com - More Flowers Comments

โดย: foreverlovemom

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:8:34:10 น.

ปราณปุริมร้ายไม่เบา เรื่องนี้สนุกมากครับ

โหวตอีกตามเคย ขอให้คุณวีได้เป็น นักเขียนยอดเยี่ยมใน PANTIP.COM ทุกครั้งครับ

โดย: ในนามของความเหงา

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:8:35:39 น.

ผมยังเดาไม่ออกว่า ปราณปุริมหรือเฉดกันแน่ ที่เป็นพระเอก ส่วนนางเอกนี่ก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่า อาณาหรืออณู
ต้องติดตามต่อไปครับ

โดย: สมัชชาความรักแห่งชาติ

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:8:41:39 น.

เรื่องนี้ไม่เครียดหรอกน้องวี ฮาด้วยซ้ำไป
ฮาฟีฟี่ตอนที่บอกว่า “ความรักของฟีฟี่ซื้อไม่ได้หรอกค่ะ”
ช่างไม่รู้ตัวเลยนะ

โดย: Original April

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:9:39:14 น.

ถ แบบปราณ ปุริม นี่เป็น ถ อะไรอะคะ ใช้ผู้หญิงเปลืองเหมือนคนบ้านโน้นของแม่หนูยิมเลย อิอิ ดีใจมากเลยคะ เข้ามาเห็นของคุณวี นัมเบอร์วัน อ่านก่อน แล้วค่อยอัพของตะเอง....

โดย: gymstek

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:14:17:42 น.

คุณวีครับ เริ่มเข้มข้นแล้ว รอตอนต่อไป มาเร็วๆนะ

โดย: I love Thailand

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:15:39:10 น.

ชอบ ชอบ ชอบ
ชอบพระเอกเลวๆ ค่ะ

โดย: คนซาดิส IP: 58.11.243.215 วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:16:52:48 น.

พล็อตเยี่ยมนะเรื่องนี้

โดย: pringpring

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:16:58:02 น.

เรื่องนี้ฉีกแนวไปอีกทาง

ดีครับ ทำอะไรซ้ำๆเบื่อแย่

โดย: Tangible

วันที่: 18 มีนาคม 2555 เวลา:20:06:21 น.

โหวตๆ แซ่บได้ใจ

โดย: saengchot (saengchot

) วันที่: 19 มีนาคม 2555 เวลา:11:24:28 น.

More Take Care Comments
----------------------------------
วันจันทร์เป็นวันที่บิดขึ้เกียจแล้วขี้เกียจอีกจริงๆ ช่วงนี้เหนื่อยกับการเตรียมขบวนโบราณในงานรำลึกวีรชนของ อ.วิเศษฯที่จะมีขึ้นในวันที่๒๓นี้อ่ะค่ะ ช่วงนี้โผล่บ้างหายบ้างอย่าว่ากันนะคะ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้เสมอมาค่ะคุณวี

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 19 มีนาคม 2555 เวลา:12:17:56 น.

สวัสดีค่ะคุณวีตามมาอ่านต่อจนจบ ว่าแต่พักนี้คุณวีทิ้งช่วงนานจังค่ะ เป็นกำลังใจให้ภารกิจของคุณวีผ่านพ้นไปโดยเร็ว และมีกำลังทั้งกายและใจเขียนนิยายสนุกๆให้อ่านโดยคนเขียนไม่เครียดนะคะ

โดย: หญิงแก่น

วันที่: 19 มีนาคม 2555 เวลา:20:03:34 น.

สนุกจนรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว มาด่วนนะคะ

โดย: ชมพูเลดี้ IP: 110.168.72.27 วันที่: 21 มีนาคม 2555 เวลา:11:08:11 น.

ไป "คลอด" มาค่ะ

123Friendster.com - More Flowers Comments

โดย: foreverlovemom

วันที่: 21 มีนาคม 2555 เวลา:18:07:13 น.

อุ้มแวะมาอ่านและย้อนอ่านค่ะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 24 มีนาคม 2555 เวลา:5:55:45 น.

ตามมาอ่านค่ะ สนุกเหมือนเคยนะคะ คุณวีคนเก่ง

โดย: ดอยสะเก็ด

วันที่: 24 มีนาคม 2555 เวลา:18:32:27 น.

มารอตอนต่อไปครับ

โดย: ในนามของความเหงา

วันที่: 25 มีนาคม 2555 เวลา:11:03:24 น.

สวัสดีค่ะคุณวี...

อ้อมแอ้มมีเรื่อง..ขอความคิดเห็นเพื่อนๆหน่อยนะค่ะ

คุณฝน (Malee )พร้อมลูกสาวจะเดินทางกลับเมืองไทย

อยากจะพบปะเพื่อนๆในช่วง 16-22 เมษานี้

คุณฝนเธออยากทานข้าวริมแม่น้ำ

หลังจากที่บำเพ็ญประโยชน์กัน

คุณวี..ลองเสนอความคิดเห็นหน่อยนะค่ะ

ว่าจะไปทำประโยชน์ที่ไหนดี..?

แล้วไปทานอาหารกันที่ไหนดี?

อ้อมแอ้มมีของรางวัลเล็กๆน้อยให้ด้วยค่ะ

บอกเล่าเก้าสิบมาได้นะค่ะ

จะขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ

แล้วเจอกันนะค่ะ..